บทที่ 384

เยี่ยมเยือนกลางดึก 3

การจัดกระดูกเจ็บปวดเป็นที่สุด หยาดเหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผากเธอ ทว่ายังหยอกเขาเล่นอยู่ “ครูฝึกหลง ถ้านี่เป็นยุคโบราณ คุณมองฉันขนาดนี้ ฉันคงต้องมอบกายถวายใจให้แล้ว และคุณก็ต้องแต่งกับฉัน”

หลงซีสงบนิ่ง “โชคดีที่ตอนนี้ไม่ใช่ยุคโบราณ เธอเลยไม่ต้องมอบกายถวายใจ”

กู้ซีจิ่วเอ่ย “…ฉันกลับหวังให้ตอนนี้เป็นยุคโบราณ…”

น้ำเสียงแผ่วเบา หลงซีจึงได้ยินไม่ชัดว่าเธอพูดอะไร “เธอพึมพำอะไร?”

“อ้อ ไม่…มีอะไร”

ภายในห้องเงียบไปชั่วขณะ

กู้ซีจิ่วจึงทำลายความเงียบนี้ “ครูฝึกหลง วิธีที่คุณใช้ครั้งนี้แตกต่างกับที่ผ่านมา สอนให้ฉันบ้างได้ไหม?”

“ไม่ต้องหรอก เธอไม่จำเป็นต้องเรียนสิ่งนี้”

“ทำไมล่ะ? ต่อไปถ้าฉันบาดเจ็บแบบเดิมอีกจะได้รักษาตัวเองได้ไง” กู้ซีจิ่วไม่เข้าใจ จึงหยอกเขาเล่นอีก “คงไม่ใช่ว่าคุณหวงวิชาขึ้นมากะทันหันใช่ไหม?”

“เธอจะไม่บาดเจ็บแบบเดิมอีก ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องเรียน”

“นี่ก็ไม่แน่ ในอนาคตฉันยังต้องออกไปปฏิบัติภารกิจอีกนะ”

“ไม่หรอก ซีจิ่ว ขอแค่เธอดูแลอาการบาดเจ็บให้ดีก็จะดีขึ้น” เมื่อหลงซีจัดการอาการบาดเจ็บให้เธอเรียบร้อยแล้ว ก็หยิบเสื้อนอกที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมา “ไปกันเถอะ ฉันจะไปส่งเธอกลับ ในหนึ่งเดือนนี้ไม่อนุญาตให้วิ่งซุกซน พักผ่อนให้ดีซะ”

เขาช่วยพยุงเธอขึ้นมาแล้วพาออกไป

“นะ…หนึ่งเดือน? เบื้องบนจะอนุญาตให้ฉันลาพักนานขนาดนั้นได้เหรอ?” กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว

“แน่นอน! ต่อไปหน้าที่ของเธอก็คือพักผ่อนรักษาตัว ไม่อนุญาตให้ทำอย่างอื่น!” หลงซีเข้มงวดขึงขังอย่างที่พบเห็นได้ยาก

เธอผลิยิ้ม ในใจอุ่นวาบ ศีรษะเอนซบไหล่เขา พูดทีเล่นทีจริงว่า “ครูฝึกหลง คุณใส่ใจฉันขนาดนี้ ฉันจะนึกว่าคุณสนใจฉันแล้วนะ”

หลงซีเงียบงันไร้วาจา

เขาขัมรถไปส่งเธอที่บ้าน ช่วยประคองเธอมาตลอดทาง ราวกับเธอเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่แสนบอบบางตัวหนึ่ง

วันนั้นเขาอยู่ที่บ้านเธอทำอาหารมื้อใหญ่ให้เธออย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

เนื่องจากไม่มีประสบการณ์ อาหารที่เขาทำเลยไม่อร่อย ไข่ตุ๋นค่อนข้างกระด้าง ผัดผักค่อนข้างเค็ม แต่เธอก็ยังกินอย่างหวานชื่นยิ่งนัก แต่เขาที่กินเป็นเพื่อนเธอกลับดูเคร่งขรึมครุ่นคิด เหม่อมองเธออย่างใจลอยเป็นครั้งคราว

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าท่าทางของเขาแปลกๆ ไปบ้าง เลยเอ่ยถามเขาแบบยิ้มๆ “มองฉันขนาดนี้ทำไมกัน? บนหน้าฉันมีดอกไม้หรือไง?”

หลงซีสะดุ้ง ส่ายหัวพลางยิ้มบางๆ หยอกเย้าเธออย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน “บนหน้าเธอไม่มีดอกไม้ แต่สวยกว่าดอกไม้เสียอีก”

ใบหน้ากู้ซีจิ่วเห่อร้อนขึ้นมานิดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่หลงซีชมเธอ

เธอเลิกคิ้วพลางยิ้ม “ถ้าฉันสวยขนาดนั้น คุณก็แต่งกับฉันสิ”

หนนี้เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่หลงซีไม่ได้บอกว่าเธอ ‘ไร้สาระ’ แต่ชะงักไปแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยวาจาน่าพิศวง “ซีจิ่ว รอฉันอีกสักหน่อยนะ”

“หือ?” เธอไม่เข้าใจ

ทว่าเขาไม่พูดอะไรอีก เพียงลูบศีรษะเธอเท่านั้น “อีกหนึ่งเดือนไปหาฉัน ให้ฉันตรวจดูอาการบาดเจ็บของเธอ”

จากนั้นก็หันหลังจากไป

“หลงซี…” เธอมองอยู่ตรงหน้าเห็นแผ่นหลังเขาที่ก้าวออกจากตึกไป กระซิบเสียงแผ่วอย่างห้ามใจไว้ไม่อยู่ “ฉันชอบคุณ แต่ที่คุณปฏิบัติต่อฉันคือ…”

ประโยคสุดท้ายเธอไม่ได้พูดออกไป เนื่องจากจู่ๆ เธอก็รู้สึกเจ็บแปลบใต้ชายโครง ราวกับถูกคนกดโดนโดยไม่ได้ตั้งใจ!

เธอเหงื่อตกทันที เบื้องหน้าพลันมืดมิด ภาพฝันเลือนหายไปดั่งหิมะละลาย เธอมีท่าทีเหมือนจะตื่นขึ้นมา ถึงขั้นต้องการจะลืมตาด้วยซ้ำ แต่ร่างกายคล้ายถูกภูตผีแกล้งอำอยู่เหมือนเก่า ทั้งร่างจมดิ่งอยู่ในความมืดมิดหาหางออกไม่ได้

ขณะที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นคล้ายมีเสียงหนึ่งเอ่ยถามเธอ “เจ้าชอบหลงซี…หลงซือเย่รึ?”

ต่อให้อยู่ในห้วงนิทราหัวใจเธอก็คล้ายจะเจ็บปวดขึ้นมา เธอตอบรับอย่างสะลึมสะลือ เพียงแต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัวว่าตอบอะไรออกไป

ระหว่างที่สะลึมสะลืออยู่เสียงนั้นก็เอ่ยถามอีกครั้ง “เจ้าชอบเขาเพราะอะไร? ข้ารู้สึกว่าเขาสู้ข้าไม่ได้เลย…”

…………………..

[1] ยามกะห้าคือช่วงเวลาระหว่าง 03:00 น. – 05:00 น.