บทที่ 895 เธอสามารถสู้ตายแทนเขาได้

“ซีจิ่ว ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก! เธอไม่มีตรงไหนที่ผิดต่อฉันเลย” หลงซือเย่เอ่ยขัดเธอทันที “ฉันรู้ว่าเธอยังเด็ก ไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องรักๆ ใคร่ๆ พวกนี้ ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ฉันแค่อยากเป็นแค่เพื่อนที่ดีของเธอ หรือแม้แต่เพื่อนเธอก็ไม่อยากให้ฉันเป็นแล้ว?”

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก

วาจานี้ของหลงซือเย่สกัดกั้นเธอจนหมดคำพูด เธอสูดลมหายใจเข้านิดๆ “ครูฝึกหลง ขอแค่คุณเห็นค่าซีจิ่ว ฉันยินดีจะยกให้คุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดไปชั่วชีวิต! เป็นเพื่อนที่สละชีวิตให้ได้ แต่ความรู้สึกที่ฉันมีต่อคุณไม่ใช่ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ…และไม่ใช่เหตุผลเล็กๆ ด้วย คุณก็รู้ ฉันเป็นเด็กแค่ร่างกายเท่านั้น แต่จิตวิญญาณของฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันรู้ว่าฉันผิดต่อคุณ ให้ความหวังคุณแล้วทำให้คุณผิดหวัง ฉันเคยลองดูแล้ว แต่ว่าทำไม่ได้จริงๆ…”

หลงซือเย่หน้าซีดเผือด ดวงตาคู่นั้นจดจ้องเธอ “เป็นเพราะตี้ฝูอีเหรอ?”

กู้ซีจิ่วหลับตาลงนิดๆ “ไม่ใช่เพราะเขา…เป็นตัวฉันในอดีตเข้าใจความรู้สึกผิดไป…”

ต่อให้เมื่อคืนเธอไม่ได้คืนดีกับตี้ฝูอี แม้ว่าเธอจะตัดขาดกับตี้ฝูอีไประหว่างเธอกับหลงซือเย่ก็เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เธอรู้ว่าตัวเองผิดต่อหลงซือเย่แต่ความรักไม่ใช่ความรู้สึกผิด เธอสามารถสู้ตายแทนเขาได้ แต่ไม่อาจตอบรับความรู้สึกของเขาได้…

เรื่องของความรู้สึกถ้าไม่ตัดในเวลาที่ควรตัดจะเกิดความวุ่นวายขึ้นภายหลัง กู้ซีจิ่วเข้าใจเหตุผลข้อนี้อย่างลึกซึ้ง ดังนั้นต่อให้ในใจเธอรู้สึกผิดต่อหลงซืออย่างท่วมท้น ทว่าสิ่งที่ควรพูดเธอก็ยังต้องพูด “ครูฝึกหลง ฉันให้คุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดได้ สู้ตายถวายชีวิตนี้ให้คุณได้ แต่ฉันรับรักคุณไม่ได้จริงๆ…ขอโทษนะ คุณจะด่าฉันสักยกก็ได้”

หลงซือเย่เซถอยหลังไป

กู้ซีจิ่วล้วงหยกประดับรูปใบเฟิงชิ้นนั้นออกมาร่างแล้วยื่นให้ “อันนี้คืนให้คุณ…”

ริมฝีปากบางของหลงซือเย่เม้มเน้น “ต่อให้เธอตอบรับความรู้สึกของฉันไม่ได้ แต่ยังไงซะหยกประดับชิ้นนี้ก็เป็นของเธอ เธอไม่จำเป็นต้องคืนให้ฉัน ความจริงเป็นฉันที่ต้องคืนให้เธอ…”

กู้ซีจิ่วส่ายหน้า “ไม่ หยกประดับชิ้นนี้ไม่ใช่ของฉัน มันเป็นของเย่หงเฟิง”

หลงซอเย่เงียบไปครู่หนึ่ง เขามองดูเธอ “ซีจิ่ว เธอยังไม่เชื่อเรื่องพวกนั้นที่ฉันพูดใช่ไหม? เธอสิถึงจะเป็นเย่หงเฟิงตัวจริง ปีนั้นเป็นฉันที่เลอะเลือนไปชั่วขณะสลับตัวพวกเธอ…”

กู้ซีจิ่วส่ายหน้าอีกครั้ง “ไม่ใช่ ฉันก็คือร่างโคลนนิ่งคนนั้น ฉันไม่ใช่เย่หงเฟิง…”

หลงซือเย่เบิกตากว้าง กู้ซีจิ่วจึงเล่าความฝันนั้นของตนออกมารอบหนึ่ง ไม่เท่านั้นยังกล่าวอีกว่า “ฉันรู้ว่าเรื่องที่คุณพูดเป็นความจริง ฉันก็เชื่อ คำพูดคุณ แต่คุณไม่รู้ว่านักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องคนนั้นเดาเจตนาของคุณออก เลยสลับตัวพวกเราคืน…คุณไม่ผิดเลย และไม่ได้ผิดต่อฉัน…”

หลงซือเย่ไม่เชื่อ “นี่เป็นแค่ความฝันของเธอ บางทีเธออาจคิดมากเกิน ไป ดังนั้นถึงได้กลางวันคิดคำนึง กลางคืนใฝ่ฝันหา ความจริงแล้วเหตุการณ์ที่แท้จริงไม่ใช่แบบนี้ เหตุการณ์ที่แท้จริงเป็นแบบที่ฉันเล่าให้เธอฟัง เธอดูสิ ฉันเอาหยกประดับชิ้นนี้ติดตัวมาได้ แถมยังได้เจอเธออีกครั้ง…ถ้าหากเธอไม่ใช่เย่หงเฟิงตัวจริงแล้วจะเกิดเรื่องบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง?”

กู้ซีจิ่วถอนหายใจใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้างั้นคุณคงมีภาพจำเหตุการณ์ตอนที่เพิ่งเจอฉันในบ่อเพาะลี้ยงอยู่ใช่ไหม? คุณยังจำได้หรือเปล่าว่าตัวฉันที่ถูกเลี้ยงไว้ในบ่อเพาะเลี้ยงเป็นยังไง? จำคำพูดที่คุณพูดกับฉันบ่อยๆ พวกนั้นได้หรือเปล่า?”

หลงซือเย่จ้องมองเธอด้วยใบหน้าซีดขาว กู้ซีจิ่วหยิบภาพวาดแผ่นหนึ่งออกมาจากถุงเก็บของ บนภาพคือ ‘โลงแก้วผลึก’ ใบนั้นที่เธอวาดออกมา เธอยื่นให้หลงซือเย่ “คุณดูสิ ใช่อันนี้หรือเปล่า?”