บทที่ 894 กู้ซีจิ่วเธอบ้าไปแล้ว!
กู้ซีจิ่วก็นึกไม่ถึงว่าว่าคืนนี้ตนจะต้องอับอายขายหน้าเช่นนี้ พ่ายแพ้อย่างราบคาบ!
อยู่เหนือความคาดหมายของเธออย่างสิ้นเชิง แผนเดิมที่วางไว้คือ หลังจากรับบทลงโทษจากเขาเรียบร้อยแล้ว จะตัดขาดกับเขาอย่างสมบูรณ์ กลับนึกไม่ถึงว่า…
เธอรู้สึกว่าเธอควรจะหมางเมินเขาเสียหน่อย ถึงอย่างไรหลายวันมานี้เขาก็ทำให้เธอเป็นทุกข์ถึงเพียงนี้ นึกไม่ถึงว่าหลังจากเข้าใจเรื่องราวที่แท้จริง แล้ว เธอเลือกที่จะให้อภัยเขาทันที อภัยให้สิ่งที่เขากระทำต่อตนในหลายวันมานี้ เธอไม่สำรวมเกินไปหรือเปล่า?
เกลี้ยกล่อมได้ง่ายไปไหม?
หรือตนเป็นประเภทที่สามารถเกลี้ยกล่อมได้ด้วยวิธีตบหัวแล้วลูบหลัง?
เวรเอ้ย! ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว!
เธอก็แค่ชอบเขาอยู่แล้ว แต่คอยฝืนสะกดเอาไว้มาโดยตลอดเท่านั้น และนั่นก็เป็นความเข้าใจผิดจริงๆ…
ความเข้าใจผิดเป็นเรื่องที่อภัยให้ได้ง่ายๆ ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาก็ดีต่อเธอด้วย และไม่ได้ก่อเรื่องอะไรที่จะส่งผลกระทบร้ายแรง เธอเป็นแม่นางผู้ใจกว้างเสมอมา ไม่ถือสาเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ดังนั้นถึงให้อภัยเขาอย่างรวดเร็วปานนี้…
เป็นเช่นนี้แน่นอน!
เพียงแต่สถานการณ์เปลี่ยนแปลงเร็วเกินไปหน่อยแล้ว!
ความรู้สึกก็แปรเปลี่ยนเร็วเกินไปหน่อยเช่นกัน!
ดังนั้นถึงทำให้เธอลิงโลดเหมือนเป็นบ้าในยามนี้…
เธอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในผ้าห่มของตัวเองรู้สึกเพียงว่าในใจปานซุกซ่อนหม้อไฟใบหนึ่งไว้ และบนหม้อไฟผุดพรายฟองที่เรียกว่าความสุขออกมา ฟองนี้เดือดปุดๆ อยู่ในหัวใจเธอ ทำให้เธอสงบใจลงไม่ได้เลย ความรู้สึกเช่นนี้ไม่อาจสรรหาถ้อยคำมาอธิบายได้ เธอไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะมีวันที่ ลิงโลดจนอยากเหินบินเช่นนี้ด้วย…
ความรู้สึกนี้คือความรักใช่ไหม?
เธอได้ยินคนอื่นพูดอยู่เสมอว่าเมื่อผู้หญิงมีความรัก สติปัญญาจะถดถอยลง ยามนั้นเธอยังเย้ยหยันในใจอยู่เลย รู้สึกว่าผู้หญิงที่มีความรักแล้ว สติปัญญาถดถอยล้วนมีความสามารถในการควบคุมตัวเองยํ่าแย่ทั้งสิ้น เธอไม่มีทางเป็นแบบนี้เด็ดขาด เธอชอบหลงซีมาก และไม่ได้ชอบจนกลายเป็นแบบนี้ด้วย…
เมื่อตกอยู่ภายใต้ความรู้สึกเช่นนี้เธอย่อมนอนไม่หลับ ลุกขึ้นนั่งตรงๆ ควักกระจกออกมาส่องดูสภาพตนเสียหน่อย ริมฝีปากอิ่มเอิบ พวงแก้มแดงระเรื่อ นัยน์ตาแวววาว…
มองปราดเดียวก็รู้ ว่าเป็นหน้าตาของคนที่ตกอยู่ในห้วงรัก
สวรรค์!
กู้ซีจิ่วเธอบ้าไปแล้ว!
เธอเอนหลังลงบนเตียงทันที คว้าหมอนมาบดบังใบหน้าพริ้มเพราที่ร้อนผ่าวของตน…
สุขุมไว้!
เยือกเย็นไว้!
….
วันรุ่งขึ้นเมื่อกู้ซีจิ่วตื่นนอน เธอนึกว่าตนที่กลิ้งไปกลิ้งมาไม่ได้นอนเลยทั้งคืนอย่างไรก็คงตาดำเหมือนหมีแพนด้าอีกแล้ว นึกไม่ถึงว่าพอส่องกระจกดูตอนเช้า ในกระจกปรากฏภาพสาวน้อยหน้าขาวปากแดง ดวงตาทั้งสองฉํ่าวาว ดูชุ่มชื้นกระปรี้กระเปร่ายิ่งนัก ไม่มีรอยคลํ้าใต้ตาเลยสักนิด เหมือนคนอดนอนทั้งคืนเสียที่ไหน?
ไม่จำเป็นต้องถามเลย นี่คือผลงานของหงส์ครามตัวนั้น เห็นทีว่าไม่เพียงแต่สามารถยกระดับพลังยุทธ์ของเธอเท่านั้น ยังมีสรรพคุณคลายความอ่อนล้าอีกด้วย เธอเก็บกวาดเล็กน้อย เมื่อก้าวเท้าออกประตูมา ก็พบหน้าหลงซือเย่
“ซีจิ่ว อรุณสวัสดิ์!”
หัวใจกู้ซีจิ่วยังคงรู้สึกผิดต่อหลงซือเย่โดยเฉพาะหลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อคืนมา ความรู้สึกผิดของเธอก็ทวีคูณขึ้นไปอีก “ซือเย่ คุณมีอะไรเหรอ?”
หลงซือเย่แย้มยิ้ม “ไปเถอะ พวกเราไปกินมื้อเช้ากัน”
พลางเดินเคียงข้างเธอ
“นี่คุณ…มารอฉันที่นี่โดยเฉพาะเลยเหรอ?”
“ไม่หรอกน่า บังเอิญผ่านมาพอดีน่ะ”
เขาโกหกผีอยู่หรือไง?
จากที่พักของเขาไปโรงอาหารไม่ผ่านที่นี่ของเธอเลย จะเดินตามทางอย่างไรก็ไม่มีทางมาถึงที่นี่ของเธอ เขาน่าจะยังไม่ตัดใจจากเธอ และยังไม่วางมือด้วย
“ครูฝึกหลง ขอโทษนะ…” เธอเอ่ยขึ้น “ฉันละอายต่อความรู้สึกและสิ่งที่คุณทุ่มเทให้ฉัน…”
เธอคิดจะพูดกับเขาให้ชัดเจน ให้เขาวางมือ เลี่ยงไม่ให้ผู้อื่นเข้าใจผิด
“ซีจิ่ว ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก! เธอไม่มีตรงไหนที่ผิดต่อฉันเลย”