บทที่ 383

เยี่ยมเยือนกลางดึก 2

เพียงแต่อาการบาดเจ็บนี้ออกฤทธิ์ช้าเกินไป รุ่งสางวันพรุ่งนี้เธอก็ต้องไปป่าทมิฬแล้ว ไม่มีเวลาไปขอยาที่สำนักเก้าดาราหรอก

ดูท่าเธอคงถูกลิขิตให้ต้องพาอาการบาดเจ็บนี้เข้าป่าทมิฬไปด้วย

เธอลองโคจรพลังดู พบว่าส่งผลกระทบต่อกำลังภายในไม่มากนัก เพียงแต่ยามโคจรจะรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย เมื่อถึงเวลาเธอก็แค่ต้องอดทนเอาไว้ รอออกมาจากป่าทมิฬได้ค่อยว่ากันอีกที

เธอนั่งสมาธิโคจรพลังจนครบวงโคจรอีกครั้ง เมื่อลืมตาอีกครั้ง ด้านนอกก็มีเสียงเคาะดังขึ้น 4 ครั้ง ยามกะสี่แล้ว!

พอยามกะห้า[1]ก็ต้องตื่นนอน ควรจะพักผ่อนสักครู่ เธอจึงเอนกายลงอีกครา เดิมทียังนึกว่ายังจะนอนไม่หลับเหมือนเดิม คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้พอหัวถึงหมอนก็หลับไปเลย

ระหว่างที่เคลิ้มๆ อยู่ เธอเหมือนจะได้กลิ่นหอมจางๆ กลิ่นหอมนั้นคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง ทำให้หัวใจเธอเต้นถี่เล็กน้อย ต่อมาก็สัมผัสได้ว่าจู่ๆ ในห้องมีคนเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน เธอต้องการลืมตาขึ้นตาม สัญชาตญาณ ทว่าเปลือกตาราวกับถูกลูกตุ้มถ่วงไว้ จะทำอย่างไรก็ลืมไม่ขึ้น ภายใต้ความร้อนใจ สุดท้ายก็หลับไปจริงๆ

ถึงอย่างไรเธอก็มีฐานะเป็นนักฆ่า ต่อให้หลับใหลก็ราวกับลืมตาไว้ข้างหนึ่ง ในห้วงนิทราเธอรู้สึกเหมือนมีคนโอบประคองเธอขึ้นมา ปากที่ปิดสนิทถูกดันให้เปิดออก ยาลูกกลอนรสขมเฝื่อนเม็ดหนึ่ง ถูกยัดเข้ามาในปากเธอ

ต่อให้อยู่ในห้วงนิทราเธอก็ยังตื่นตัวอยู่ ย่อมไม่กลืนลงไปอย่างว่าง่าย กลับจะพ่นทิ้งตามสัญชาตญาณ แต่ถูกคนบีบปากไว้ ไม่รู้ว่าคนผู้นั้นใช้วิธีการใด ยาลูกกลอนเม็ดนั้นถึงได้ไหลลงคอเธอไปเอง

“ไอ้สารเลว!”

กู้ซีจิ่วสบถด้วยความสะลืมสะลือ มือน้อยๆ ยกขึ้นมาจะล้วงคอ คิดหาวิธีนำยาลูกกลอนที่ไม่รู้ว่าเป็นยาพิษหรือไม่เม็ดนั้นออกมา

ในช่วงกึ่งหลับกึ่งตื่นเธอเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาเสียงหนึ่ง เสียงหัวเราะนี้แผ่วยิ่ง หนำซ้ำยังเหมือนกัดฟันเอ่ย “เด็กน้อย กลัวข้าวางยาพิษเจ้าหรือ? เช่นนั้นก็ดื่มสิ่งนี้เข้าไปอีก!”

มือน้อยๆ ของเธอถูกรวบไว้ ของเหลวถูกกรอกใส่ปากเธอต่อดุจน้ำตกก็มิปาน

เธอย่อมต้องการพ่นมันออกมา แต่ริมฝีปากจิ้มลิ้มของเธอถูกปิดกั้นด้วยบางสิ่งที่อ่อนนุ่ม บีบบังคับให้เธอทำได้เพียงกลืนของเหลวนั้นลงไป

ในช่องท้องรู้สึกร้อนระอุเล็กน้อย ความเจ็บปวดใต้ชายโครงเหมือนจะทวีความรุนแรงขึ้น แม้กระทั่งทรวงอกก็ปวดร้าวไปด้วย…

เจ็บเสียจนร่างกายเธอขดเข้าหากันอย่างอดกลั้นไว้ไม่อยู่ ทว่าถูกบางคนกดไว้มั่น ทำให้เธอขดร่างไม่ได้

“อดทนหน่อย” น้ำเสียงใสกระจ่างแว่วเข้ามาในหูเธอ

สถานการณ์นี้ดูคุ้นเคยอยู่บ้างรางๆ กู้ซีจิ่วรู้สึกเหมือนตัวถูกผีอำอยู่ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ตื่นขึ้นมาไม่ได้สักที

ระหว่างที่สะลืมสะลือ ในที่สุดเธอก็จมดิ่งสู่ห้วงฝัน

ในความฝันคล้ายย้อนกลับไปยุคปัจจุบัน ก้าวเข้าสู่ในโรงน้ำชา…

ในโรงนํ้าชามีชายหนุ่มคนหนึ่งดื่มชาอยู่ ชายหนุ่มคิ้วตาคมคาย สุภาพหล่อเหลา นั่งอยู่ตรงนั้นดุจภาพที่วาดจากนํ้าหมึก

“ครูฝึกหลงซี” เธอยิ้มแย้ม กระวีกระวาดนั่งลงตรงข้ามเขา แล้วเอื้อมมือไปรับสุราที่เขาดันให้มาดื่ม จู่ๆมือเธอก็ถูกเขากุมไว้ “เธอบาดเจ็ดเหรอ?!”

กู้ซีจิ่วชะงักไปเล็กน้อย “ไม่เป็นไรหรอก บาดเจ็บนิดหน่อยเอง”

หลงซีเม้มปาก เดินอ้อมมาทันที “บาดเจ็บตรงไหน? ให้ฉันดูหน่อย!”

“ไม่เป็นไรน่า บาดเจ็บแค่นิดหน่อยจริงๆ…”

เธอบาดเจ็บใต้ชายโครง จุดนี้ไม่สะดวกให้ใครเห็น “ฉันจัดการไปแล้ว โอเคแล้ว”

หลงซีหรี่ตามองเธอ “ฉันเป็นหมอนะ อย่าปกปิดอาการป่วยต่อหน้าหมอ! สีหน้าเธอแย่มาก บาดเจ็บสาหัสแน่นอน ให้ฉันดูเถอะ หรือกลัวว่าฉันจะเอาเปรียบเธอ? ดูจากท่าทางของเธอน่าจะบาดเจ็บตรง ชายโครงด้านขวาใช่ไหม?”

เธอถอนหายใจ “ปิดบังอะไรจากคุณไม่ได้จริงๆ…”

แล้วเลิกเสื้อขึ้น เผยส่วนที่ได้รับบาดเจ็บให้เขาเห็น

เมื่อหลงซีสัมผัสดูเบาๆ ก็กัดฟันแน่น “ยังจะมาบอกว่าไม่เป็นไรอีก กระดูกซี่โครงหักไปหมด! รู้แล้วเธอยังจะอวดดีอีก เธอฝืนเกินไปแล้ว ถ้าอาการบาดเจ็บนี้ไม่ได้รับการจัดการที่เหมาะสม ความ เจ็บปวดจากมันจะอยู่กับเธอไปชั่วชีวิต!”

เขาพูดพลางใช้มือคลำผิวส่วนที่บาดเจ็บของเธอ และจัดกระดูกให้เธอ