บทที่ 382

เยี่ยมเยือนกลางดึก 1

ยันต์นั้นก็ประหลาด เมื่อสัมผัสร่างของทั้งสองจะเลือนหายไปทันที กระทั่งศีรษะและลำตัวของพวกเขาก็เริ่มสมานเชื่อมต่อกัน กล้ามเนื้อเติบโตขึ้นมาอย่างรวดเร็ว…

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ลำคอของทั้งสองคนก็สมานกันอย่างสมบูรณ์จนมองไม่เห็นร่องรอยถูกฟันขาดอีก ไม่แตกต่างจากยามปกติ

“เอาละ! พวกเจ้าควรตื่นขึ้นมาได้แล้ว!”คนโม่งดำซัดฝ่ามือทั้งสองข้างใส่ร่างคนทั้งสองพร้อมกัน สองร่างนั้นสั่นสะท้านทันที ทั้งคู่ลืมตาขึ้นมา…

……………………..

บางทีอาจเกี่ยวกับการดื่มสุรามากไปหน่อย หลังจากกู้ซีจิ่วกลับถึง เรือนพำนักของตนก็มีอาการนอนไม่หลับอยู่บ้าง

เดิมทีตอนเธอตัดสัมพันธ์กับกู้เซี่ยเทียนก็จากมาเพียงลำพัง นึกไม่ถึงว่าเมื่อกลับถึงเรือนเช่าหลังใหม่หลังจากที่ไปเดินเตร็ดเตร่ตามถนนมา ก็พบว่าบรรดาสาวใช้คนสนิทของตนตามมากันแล้ว พวกนางดูแลจัดแจงเรือนพำนึกของเธอให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เหมือนยามอยู่จวนแม่ทัพไม่มีผิด ไม่ทำให้เธอต้องเป็นกังวลเลย

คืนนี้ก็เช่นกัน เมื่อเธอกลับมาอย่างกรึ่มๆ กึ่งเมามาย เหล่าสาวใช้ก็เตรียมนํ้าอาบไว้ให้เธอแล้วโดยไม่ต้องรอให้มีคำสั่ง จากนั้นปรนนิบัติเธออาบน้ำ

กู้ซีจิ่วจำได้ว่าวันพรุ่งนี้ตนต้องไปป่าทมิฬแล้ว และไม่รู้ว่าจะมีชีวิตรอดกลับมาหรือไม่ ด้วยเหตุนี้จึงนำตั๋วเงินของตนมาแบ่งเป็น 8 ส่วน มอบให้สาวทั้ง 8 คนละส่วน จากนั้นก็สั่งการพวกนางว่า หากเธอไม่กลับมาภายในครึ่งเดือน ให้พวกนางแบ่งตั๋วเงินเหล่านี้แล้วแยกย้ายกันไป…

เมื่อไม่นานมานี้กู้ซีจิ่วหาเงินได้ไม่น้อย ต่อให้แบ่งเป็น 8 ส่วนก็เพียงพอให้สาวใช้ทั้ง 8 คนมีกินมีใช้ไปชั่วชีวิตแล้ว กล่าวได้ว่าเป็นเงินมหาศาล

แต่ไม่ว่าจะอย่างไรสาวใช้ทั้งแปดก็ไม่ยอมรับไว้ กลับพากันคุกเข่าลงเสียงด้งตึง กล่าวว่าพวกนางจะรอคุณหนูกลับมา คุณหนูต้องกลับมาได้แน่นอน! หากคุณหนูไม่กลับมาภายในครึ่งเดือน พวกนางจะยอมฆ่าตัวตายตามคุณหนูไป!

กู้ซีจิ่วปวดศีรษะอยู่บ้าง รู้สึกรางๆ ว่าบนบ่าตนมีภาระเพิ่มขึ้นมาไม่น้อย

ชาตินี้เธอคิดจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง แต่เธอก็แบ่งแยกบุญคุณความแค้นชัดเจน ถ้าผู้อื่นดีต่อเธอ เธอย่อมดีต่อผู้อื่นเช่นกัน…

เมื่อได้ยินสาวใช้ทั้งแปดนางกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว เธอก็รู้สึกตื้นตันอย่างเลี่ยงไม่ได้ โชคดีที่การเข้าสู่ป่าทมิฬหนนี้กู้ซีจิ่วไม่ได้วางแผนว่าจะไม่ออกมา ถึงขั้นจะพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อออกมาด้วย…

คนผู้นั้นให้เวลาเธอเพียง 8 วัน ซ้ำยังกล่าวว่านี่คือโอกาสเดียวเท่านั้น เธอย่อมไม่อยากเสียโอกาสนี้ไปอย่างสิ้นเปลือง

เมื่อโบกมือให้เหล่าสาวใช้ออกไป เธอก็ขึ้นเตียง เตรียมเข้าสู่นิทราเพื่อฟื้นฟูกำลังวังชา ถึงอย่างไรตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเธอยังมีศึกหนักรอให้เผชิญอยู่

เริ่มจากอาการนอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง ในสมองคล้ายมีเรื่องให้คิดมากมาย แต่ก็ดูเหมือนไม่ได้คิดอะไรเลย

เลือดลมในทรวงอกซัดโหมอย่างรุนแรง เธอนึกถึงอาการบาดเจ็บของตนขึ้นมาทันที จึงพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง ตรวจสอบอาการบาดเจ็บบนร่างดู ก่อนพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย!

ที่จวนแม่ทัพวันก่อนหลังจากถูกกู้เซี่ยเทียนและเตาซิงหยางโจมตี ยามนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรนัก ยามนี้พอตรวจดูอย่างละเอียด เธอพบว่าตนได้รับบาดเจ็บภายในด้วย เพียงแต่อาการบาดเจ็บภายในนี้ ค่อนข้างประหลาด ยามนั้นสงบนั่งไม่ออกอาการ ทว่าต่อมากลับรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ…

ยกตัวอย่างเช่นยามนี้ อาการบาดเจ็บนั้นแผลงฤทธิ์ออกมาเต็มที่ เธอรู้สึกปวดคล้ายเจ็บเสียดใต้ชายโครง เห็นได้ชัดว่าอาการบาดเจ็บนี้เป็นผลงานที่เตาซิงหยางหลงเหลือไว้ ตัวกู้ซีจิ่วเองก็เป็นหมอ ย่อมวินิจฉัยหนักเบาออก

เธอเคยรักษาไปแล้วชัดๆ และใช้ยารักษาอาการบาดเจ็บภายในที่ดีที่สุดด้วย คิดไม่ถึงว่าจะยังหนักหนาขึ้นเรื่อยๆ

หรือจำเป็นต้องใช้ยารักษาสูตรเฉพาะของเตาซิงหยาง?!

มิน่าเล่าเตาซิงหยางผู้นั้นถึงจากไปเสียดื้อๆ เช่นนั้น ที่แท้ก็เหลือผลงานเช่นนี้ทิ้งไว้!

คิดจะให้เธอไปอ้อนวอนขอยาที่สำนักเก้าดารางั้นรึ? ยามขอยาเขาจะต้องตั้งเงื่อนไขบางอย่างเป็นแน่…

……………………….

[1] ยามเหม่า คือช่วงเวลาระหว่าง 05:00 น. – 06:59 น.