บทที่ 4

จะดูถูกเธอเกินไปแล้ว

กู้ซีจิ่วฉวยผ้าม่านบนเตียงผืนหนึ่งมาคลุมร่างกาย หลุบสายตาลงมองท่านโหวที่สิ้นชีพอยู่แทบเท้าเธอ มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นเยียบ ท่านโหววิปริตผู้นี้จะดูถูกเธอเกินไปแล้ว!

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีกำลังภายใน แต่ความสามารถในการตอบสนองของเธอนั้นรวดเร็วดุจสายฟ้า!

ยิ่งกว่านั้นเธอฝึกซ้อมการโจมตีฉับพลันนี้ในสมองตั้งแต่แรกแล้ว คำนวณไว้อย่างแม่นยำว่าลงมือเวลาไหนจะมีประสิทธิ์ภาพที่สุด

เล่อฮวาโหวนอนแผ่อยู่ตรงนั้น ตายโดยที่ตาทั้งสองข้างยังเบิกโพลงอย่างโกรธแค้น มีปิ่นหยกเขียวมรกตที่ก่อนหน้านี้เคยอยู่บนศีรษะเขาปักอยู่ตรงทรวงอก เลือดไหลทะลักออกมาช้าๆ รอบๆ ปิ่น

เขายังคงเปลือยกายอยู่ กู้ซีจิ่วเตะผ้าห่มผืนนั้นด้วยท่าทีรังเกียจ ผ้าห่มลอยไปคลุมศพของเล่อฮวาโหวทั้งร่างอย่างเหมาะเจาะพอดี เหลือไว้เพียงใบหน้าหล่อ เหลาเท่านั้น จากนั้นเธอก็นำผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งที่อยู่บนเตียงมาคลุมมือไว้ แล้วลูบลงไปบนดวงตาของเล่อฮวาโหวครั้งหนึ่ง ทำให้ดวงตาของเขาปิดลงคล้ายกับว่ากำลังนอนหลับอยู่

“ท่านโหวขอรับ?” มีเสียงถามไถ่ดังมาจากนอกห้องในฉับพลัน ย่อมเป็นเสียงของชายร่างใหญ่สองคนนั้น คิดว่าคงกลับมาหลังจากจัดการกับเด็กสาวคนเรียบร้อยแล้ว

ดวงตากู้ซีจิ่ววาบประกายเล็กน้อย เหินกายกลับขึ้นไปบนเตียง เตะปลายเท้าให้ผ้าม่านเป็นชั้นๆ บนเตียงใหญ่ ตกลงมาบดบังทัศนวิสัยทั้งหมดบนเตียงเอาไว้

“พวกเจ้าเข้ามาคนหนึ่ง” กู้ซีจิ่วเปิดปากพูด โดยเลียนแบบเสียงของเล่อฮวาโหวได้อย่างแนบเนียนยิ่ง

ชายร่างใหญ่ทั้งสองเชื่ออย่างสนิทใจ ดังนั้นจึงผลักประตูเข้ามาคนหนึ่ง

“ท่านโหว ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมขอรับ?” ชายร่างใหญ่ คนแรกยืนอยู่ที่ประตูพลางโน้มกายถามไถ่

“มาข้างหน้านี่” กู้ซีจิ่วยังคงเอ่ยต่อไปด้วยนํ้าเสียงของเล่อฮวาโหว

ชายร่างใหญ่คนแรกไม่กล้าขัดคำสั่ง ดังนั้น จึงเดินมาหยุดยังเบื้องหน้าม่าน แล้วโน้มกายอีกครา…

‘ฟึ่บ!’ มีสายลมแผ่วๆ พัดผ่าน ในผ้าม่านนั้นมีเงาที่รวดเร็วดุจสายฟ้าเส้นหนึ่งพุ่งออกมา ชายร่างใหญ่คนแรกไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นด้วยซํ้า ได้ยินเพียงแค่เสียงขวับเบาๆ เสียงหนึ่งเท่านั้น ลำคอของเขาก็ขาดออกจากกันทันที! น่าสงสารที่แม้แต่เสียงครวญครางก็ไม่ทันได้ร้องออกมาสักแอะด้วยซํ้า และค่อยๆ ล้มลงไปทั้งแบบนั้น…

เขาตายโดยที่ไม่รู้ด้วยซํ้าว่าใครฆ่าเขา!

กู้ซีจิ่วลากศพของชายร่างใหญ่คนนี้ไปไว้ที่หลังเตียง แล้วใช้วิธีเดียวกันเรียกให้ชายร่างใหญ่คนที่สองเข้ามา ก่อนจะลงมือจู่โจมปลิดชีพชายร่างใหญ่คนที่สองด้วยวิธีแบบเดียวกัน

เธอขยับข้อมือเล็กน้อย ด้วยสภาพที่ไม่มีกำลังภายใน เธอกระทำการเช่นนี้ก็เปลืองแรงอยู่พอสมควร ดังนั้นจึงลงมือช้ากว่ายามปกติไปหลายวินาที แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะใช้จัดการกับคนเหล่านี้!

กู้ซีจิ่วถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วลบร่องรอยทั้งหมดของตนเองทิ้ง จากนั้นก็หันหลังจากไป เพราะเรือนพักแห่งนี้คือคฤหาสน์ลับที่ท่านโหววิปริตใช้เพื่อกระทำการชั่วช้ากับหญิงสาวโดยเฉพาะ ดังนั้นที่นี่จึงมีข้ารับใช้อยู่ไม่มากนัก มีคนเพียงสิบกว่าคนเท่านั้นที่ลาดตระเวนอยู่

กู้ซีจิ่วยังเชี่ยวชาญการอำพรางกายที่สุด ดังนั้นจึงไม่มีใครพบตัวเธอ

หลังจากนั้นเธอได้ย้อนกลับไปหาสาวใช้ที่ชำระร่างกายให้เธอ และแน่นอนว่าเธอสังหารสาวใช้ทั้งสองคนที่รู้ฐานะของเธอทิ้งเสีย เดิมทีเธอต้องการตามหาเสื้อผ้าของตนเอง แต่กลับพบเพียงเศษผ้ากองหนึ่ง ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้ไม่คิดจะ เหลือทางหนีทีไล่ไว่ให้แก่เหล่าหญิงสาวที่ถูกฉุดคร่ามาเลย เมื่ออาบนํ้าให้พวกนางและนำไปส่งถึงเตียงของท่านโหวเรียบร้อยแล้ว ก็ถือโอกาสทำลายเสื้อผ้าทั้งหมดที่จะทำให้ผู้คนรู้ถึงฐานะตัวตนของพวกนางได้ทิ้งเสีย…

เธอกำลังจะถอดเสื้อผ้าของสาวใช้ออกเพื่อนำมาเปลี่ยน แทนผ้าม่านบนกายตน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนอย่างตื่นตระหนกดังขึ้นในความมืด

“ท่านโหวถูกสังหาร! รีบจับคนร้าย!”

‘ไม่ทันกาลแล้ว!’ กู้ซีจิ่วขยับกายทันใด เงาร่างเล็กๆ หาย ไปจากตำแหน่งนั้น…