บทที่ 420
จิตมาร 3
หัวใจกู้ซีจิ่วเต้นถี่ ยังไม่ทันได้เอ่ยอันใด รูปโฉมของตี้ฝูอีที่อยู่เบื้องหน้าก็แปรเปลี่ยนไป กลายเป็นก้อนเนื้อสีชมพูก้อนหนึ่ง รูปร่างพิลึกยิ่ง ค่อนข้างคล้ายกับ…คล้ายกับเนื้อหอยที่ไร้เปลือก!
มีเท้าคล้ายใบขวาน มีรยางค์หนวด และสิ่งที่กำลังรัดพันมือกู้ซีจิ่วไว้ก็คือเท้าของมัน!
สัมผัสนิ่มลื่นทำให้คนขนลุกชัน!
รยางค์ของมันมีแรงดูดมหาศาล ฉุดดึงกู้ซีจิ่วเข้าไปหาปากใหญ่ยักษ์ที่ค่อยๆ เปิดอ้าออก
“อย่าดิ้นรนให้เปล่าประโยชน์เลย เจ้าเป็นฝ่ายยื่นมือให้ข้า นั่นหมายความว่าเจ้ามอบวิญญาณให้ข้าแล้ว เจ้าดิ้นไม่หลุดหรอก เป็นอาหารให้ข้าแต่โดยดีซะเถอะ!” เสียงเนื้อหอยก้อนนั้นเป็นชายก็ไม่ใช่หญิงก็ไม่เชิง คล้ายจะอ่อนเยาว์แต่ก็คล้ายจะสูงวัย ทำให้คนที่ได้ยินเสียงนี้หนาวยะเยือกไปทั่วสรรพางค์
กู้ซีจิ่วใช้สารพัดวิธีเพื่อให้หลุดพ้น ทว่าราวกับข้อมือหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกับเท้าของมันแล้ว จึงชักกลับมาไม่ได้!
หนำซ้ำหัวพลันรู้สึกปวดแปลบขึ้นมา ปวดจนหยาดเหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้า เมื่อเห็นว่าปากยักษ์สีแดงฉานนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอ จึงตัดสินใจใช้มือซ้ายสะบั้นมือขวาที่ถูกกุมไว้!
เธอจะไม่ยอมเป็นอาหารให้เจ้าหอยอัปลักษณ์ตัวนี้ ต่อให้ต้องแขนด้วนก็ตาม!
ยามนี้พลังยุทธ์ของเธอลึกลํ้า การสะบั้นครานี้ไม่ด้อยไปกว่ามีดที่คมกริบเลย ขอเพียงฟันโดน ข้อมือขวาก็จะขาดสะบั้น เธอจะสามารถหลบหนีไปได้..
‘ฟิ้ว’ สายลมเฉียบคมสายหนึ่งไม่รู้ว่าพุ่งมาจากที่ใด ชีพจรมือซ้ายของกู้ซีจิ่วพลันปวดร้าว พลังวิญญาณที่รวบรวมมาอย่างยากลำบากรั่วไหลออกไปทันที
เมื่อเป็นเช่นนี้ ถึงแม้มือซ้ายของเธอจะยังคงสะบั้นลงไปที่มือขวา แต่ก็เป็นเหมือนการฟาดสันมือเท่านั้น นอกจากเจ็บปวดนิดหน่อยแล้วก็ไม่ก่อให้เกิดความเสียหายร้ายแรงอันใด…
หลังจากนั้น เจ้าเนื้อหอยก้อนนั้นก็เสมือนถูกไฟลวก ตัวสั่นระริก แล้วปล่อยมือกู้ซีจิ่วให้เป็นอิสระในที่สุด กู้ซีจิ่วสบโอกาสทะยานกายถอยไปด้านหลังทันที ในที่สุดก็รอดพ้นจากเงื้อมมือเจ้าเนื้อก้อนนั้น และร่อนลงบนจุดปลอดภัยแห่งหนึ่ง…
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ก็เห็นเจ้าเนื้อหอยแปลงกายเป็นตี้ฝูอีอีกแล้ว อาภรณ์ปลิวพลิ้วทะยานเข้ามา “เสี่ยวซีจิ่ว เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”
กู้ซีจิ่วโกรธเกรี้ยวยิ่งนัก เจ้าสิ่งนี้คิดว่าเธอติดกับครั้งแรก แล้วจะยังมีครั้งที่สองอีกหรือ?
เธอมองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ รอจนเขาเข้ามาใกล้ เธอก็ฟันเข้าใส่ “ตี้ฝูอี เจ้าไปตายซะ!”
เธอลงมืออย่างเดือดดาล ดาบนี้จึงแฝงเสียงสนั่นไว้ ฟันลงไปบนร่างตี้ฝูอี…
เกิดเสียงดังเปรี้ยง
กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าทิวทัศน์เบื้องหน้าหลอมละลายอย่างรวดเร็วดั่งหิมะในฤดูใบไม้ผลิ…
ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็พบว่าตนยังคงอยู่ในหลุมแห่งนั้น ไม่มีแท่นทรงเห็ดและหมอกทมิฬอะไรทั้งสิ้น เสมือนทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นแค่ภาพลวงตา
เป็นภาพลวงตาแน่ๆ! เธอถูกภาพลวงตาล่อลวงเข้าให้ เกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งแล้ว!
เธอทั้งโกรธทั้งเคือง เมื่อนึกถึงซือเฉินที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เธอก็โกรธเกรี้ยวยิ่งกว่าเดิม! ดวงตาฉายแววสังหารดุดัน!
เธอกวาดสายตามองรอบๆ ในที่สุดก็พบเจ้าหอยยักษ์ที่บาดเจ็บสาหัสตัวนั้นอยู่ในซอกมุมหนึ่ง…
ร่างกายมันหดเล็กลงไปหลายเท่า ดูแล้วมีความยาวประมาณ 3 ฉื่อ นอนสั่นเทิ้มอยู่ตรงนั้น
เมื่อเห็นกู้ซีจิ่วก้าวเข้ามา มันพลันตกใจจนขวัญกระเจิง พยายามซุกตัวเข้าไปข้างในอย่างสุดชีวิต!
แต่กู้ซีจิ่วมีหรือจะปล่อยมันไป ใช้วิชาเคลื่อนย้ายไปหาทันที แล้วเหยียบมันด้วยเท้าข้างหนึ่ง ใช้ปลายดาบงัดฝามันขึ้น “ไอ้ตัวบัดซบ คายเพื่อนข้าออกมา!”
หากไม่ผิดไปจากที่คาดไว้ ซือเฉินคงถูกมันเขมือบไปแล้ว!
เจ้าหอยที่อยู่ใต้เท้าเธอพยายามดิ้นรนสุดชีวิต แต่ไม่ว่าจะดิ้นอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด มันจึงร้อนใจ แปลงร่างทั้งที่อยู่ใต้ฝ่าเท้ากู้ซีจิ่ว…
เพียงกู้ซีจิ่วกะพริบตา หอยยักษ์ใต้ฝ่าเท้าก็หายไป กลายเป็นหลงซือเย่ที่นอนแผ่อยู่ใต้เท้าเธอแทน…
มือเธอสั่นเทา ฟันดาบนี้ไม่ลงในชั่วขณะนั้น