บทที่ 421
จิตมาร 4
“ซีจิ่ว เจ้าตัดใจจากข้าไม่ลงหรอก มาเถอะ ยกเท้าออกไป…” ‘หลงซือเย่’ มองเธอด้วยแววตารักใคร่สิเน่หา
กู้ซีจิ่วไม่พูดไม่จา ไม่เพียงแต่ไม่ยกเท้าขึ้นเท่านั้น ยังแทงดาบลงไปอย่างแรงด้วย!
เสียงปังดังขึ้น หลงซือเย่หายไป หนนี้กลายเป็นตี้ฝูอีในสภาพล่อนจ้อนแทน!
เขานอนเปลือยอยู่ใต้เท้าเธอ นัยน์ตาฉ่ำวาวจ้องมองมา “เด็กน้อย เจ้าทำอะไรอยู่?”
เกิดเสียงดังตูมในสมองกู้ซีจิ่ว เป็นร่างเปลือยของตี้ฝูอียังไม่เท่าไหร่ ปัญหาร้ายแรงคือเท้าของเธอเหยียบอยู่บนส่วนสงวนของเขาพอดี…
แกมเขายังขยับขยุกขยิก กู้ซีจิ่วจึงสัมผัสได้ว่าสิ่งที่อยู่ใต้เท้ากำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว…
ผลกระทบจากการมองเห็นใหญ่หลวงเกินไป กู้ซีจิ่วจึงชักเท้าออกประหนึ่งโดนไฟลวก
ตี้ฝูอีสบโอกาสจึงกลิ้งตัวออกมาจากใต้เท้าเธอ แล้วลุกขึ้นมายืนอยู่เบื้องหน้า
เขายังคงเปลือยอยู่ สัดส่วนร่างกายเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ เสมือนรูปปั้นอย่างไรอย่างนั้น เพิ่มสักส่วนก็อ้วนไป ลดสักส่วนก็ผอมไป เขาล่อนจ้อนเหมือนเดิม ผมดกดำแผ่สยาย เรือนผมสีดำปกปิดจุด อ่อนไหวในร่างเขาไว้อย่างหมิ่นเหม่…
เสน่ห์ของบุรุษเพศ!
เขาสาวเท้าเข้าใกล้เธอ กู้ซีจิ่วถดเท้าถอยหลังหลายก้าว ทราบดีว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ ควรจะลงดาบซะ แต่ประสิทธิภาพจากการมองเห็นแข็งแกร่งเกินไป ดาบของเธอจึงแทงไม่ออก
“เด็กน้อย ให้คืนนี้เป็นคืนเข้าหอของพวกเราดีหรือไม่?” ดวงตาตี้ฝูอีใสกระจ่าง มองเธอด้วยท่าทียิ้มคล้ายมิยิ้ม พร้อมยื่นมือมาหาเธอ “มาเถิด ให้ข้าได้เชยชมเจ้า”
กู้ซีจิ่วนิ่งงัน
แม่งเอ๊ย สามมุมมองพังหลายหมดแล้ว!
เธอทราบว่าเวลาตี้ฝูอีกระทำการถึงแม้จะคาดเดายากและมีขีดความอดทนไม่มาก แต่เรื่องไร้ยางอายเช่นยามนี้เขาไม่มีทางกระทำเด็ดขาด!
ดังนั้นเจ้าสิ่งทีอยู่เบื้องหน้าก็ยังเป็นตัวปลอม!
ที่น่ารังเกียจยิ่งกว่านั้นคือ เธอไม่เคยเห็นร่างเปล่าเปลือยของตีฝูอีเลย สิ่งที่เจ้าตัวเบื้องหน้านี้แสดงออกมาย่อมเป็นของปลอมที่ไม่ได้มาตรฐาน!
ของเจ้าตัวยังไม่เคยได้เห็น พอมาเห็นของปลอมไร้คุณภาพเสียก่อน จึงง่ายมากที่จะทำของปลอมให้เป็นของแท้สินะ?!
กู้ซีจิ่วพลันบันดาลโทสะ แสงดาบดุจผืนแพร ฟันใส่ร่างตี้ฝูอีที่อยู่เบื้องหน้าทันที “สารเลว ข้าจะตอนเจ้า! จะตุ๋นบรรพบุรุษแปดชั่วโคตรของเจ้าซะ!”
แน่นอนว่าตี้ฝูอีที่เปลือยเปล่าย่อมหายไป สิ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้ากู้ซีจิ่ว พยายามโยกซ้ายย้ายขวาทว่าหลบเลี่ยงคมดาบไม่พ้นเหมือนเดิมก็คือเจ้าหอยยักษ์ตัวนั้น…
หอยยักษ์บาดเจ็บสาหัส ไอวิญญาณที่คอยปกป้องร่างลดลงไปมาก อีกทั้งกู้ซีจิ่วลงมือด้วยความโกรธเกรี้ยว การฟันครั้งนี้แทบจะฟันฝาที่แข็งแกร่งดั่งร่างทองไม่บุบสลายของมันขาด!
บนฝาหอยมีรอยดาบอยู่ทั่วทุกมุม ละม้ายคล้ายดอกเบญจมาศที่แย้มบานดอกหนึ่ง…
ในที่สุดเจ้าหอยยักษ์ก็ยอมจำนน “เดี๋ยวๆ เจ้าหยุดมือเถอะ! ข้าช่วยให้เจ้าสมปรารถนาได้ ต้องการสิ่งใดก็จะมอบสิ่งนั้นให้เจ้า…”
เจ้าตัวนี้คิดว่ามันเป็นตะเกียงวิเศษหรือไร! ถึงอยากได้สิ่งใดก็จะมอบสิ่งนั้นให้!
“ข้าไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ต้องการเชือดเจ้าแล้วเอาไปตุ๋นซะ!” กู้ซีจิ่วตอบอย่างโหดเหี้ยม
มันทำให้เธอแสลงตา! น่าขยะแขยงเหลือเกิน!
ขณะที่เธอกำลังฟันอยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงคนถอนหายใจเบาๆ มาจากด้านหลัง “ทำลายข้าวของตามอำเภอใจ หอยกาบพันปีเจ้าก็ยังคิดจะตุ๋นมันอีก!”
กู้ซีจิ่วหันขวับทันที มองเห็นซือเฉินในอาภรณ์เขียวพลิ้วกายมา ยืนอยู่ไม่ไกลทางด้านหลังเธอ
นี่เป็นความจริงรึ? หรือว่าเป็นภาพลวงตาอีกแล้ว?
กู้ซีจิ่วรีบมองเจ้าหอยยักษ์ที่ถูกฟันจนกลิ้งหลุนๆ อยู่บนพื้นเหมือนลูกข่างอีกครั้ง ตกตะลึงนิดๆ…
หอยยักษ์ตัวนั้นกลิ้งไปหาซือเฉินที่อยู่ทางนั้นทันที!
ดาบของกู้ซีจิ่วส่องแสงแวบหนึ่ง หนทางเบื้องหน้าเจ้าหอยยักษ์มีกำแพงใสๆ ปรากฎขึ้นมา กั้นขวางมันไว้ตรงกำแพง ร่างกายถูกกำแพงนั้นดูดขึ้นมา ห่อหุ้มไว้ประหนึ่งเข้าไปอยู่ในพายุหมุน หมุนติ้วๆ อยู่ในกำแพงนั้นไม่หยุดดุจกังหันลม…