Skip to content

ลำนำบุปผาพิษ 1028

บทที่ 1028 เจ้าจะสังหารสามหรือ

กู้ซีจิ่วเอ่ยโพล่งออกมาประโยคหนึ่ง “ท่านมันแตงเฒ่าย้อมสีเขียวแสร้งว่าอ่อนเยาว์!”

เขาพลิกตัวแล้วพุ่งใส่ร่างเธอ มือน้อยๆ ยื่นไปจั๊กจี้รักแร้ของเธอ “เจ้าพูดอีกทีสิ!”

ร่างกายของกู้ซีจิ่วเดิมทีไม่ได้บ้าจี้ แต่มือน้อยๆ ของตี้ฝูอีกลับเสมือนมีกระแสไฟฟ้า อีกทั้งจี้ถูกจุด ทำให้เธอทนไม่ไหวหัวเราะออกมาไม่หยุด “หยุดมือ คิกๆ หยุดมือ…ฮ่าๆ ยอมแล้ว…ยอมแล้ว…”

มือเท้าสับสนวุ่นวายคิดจะผลักเขาออก แต่ตี้ฝูอีมิใช่คนที่เธอสามารถผลักออกตามใจนึก เธอหักใจใช้กำลังผลักออกไปไม่ลง

คนทั้งสองพลิกตลบไปตลบมา กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง จู่ๆ กู้ซีจิ่วรู้สึกว่ามีอะไรทิ่มถูกหน้าท้องตน ทำให้เธอเจ็บเล็กน้อย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะยื่น มือลงไปคลำดู บังเอิญคว้าถูกบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ในเสื้อคลุมของเขาเข้าพอดี…

ตี้ฝูอีที่นอนควํ่าอยู่บนร่างเธอตัวแข็งทื่อทันที

ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็ทราบได้ว่าสิ่งที่กุมอยู่สรุปแล้วคืออะไร ใบหน้าพลันแดงก่ำ ปล่อยมือออก!

ผลักเขาออกไปทันที

ครั้งนี้ตี้ฝูอีไม่ได้เกาะเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ถือโอกาสพลิกตัวลงไปนอนเคียงข้างกายเหมือนเดิม

หัวใจกู้ซีจิ่วเต้นรัวดั่งตีกลอง “ท่าน…ท่านมันเด็กลามก!”

ว่ากันตามเหตุผลแล้ว เด็กในช่วงวัยนี้น่าจะยังไม่เจริญพันธุ์นี้่ควรจะเล็กกระจิ๋วหลิวอยู่สิ เขาทำได้ยังไง?

ใบหน้าอ่อนวัยของตี้ฝูอีก็ค่อนข้างแดงกํ่าเช่นกัน “ข้าบอกแล้วไง ข้าไม่เหมือนเด็กทั่วไป”

จากนั้นก็มองเธอแล้วเอ่ยขู่ “อย่าได้ท้าทายขีดจำกัดด้านนี้ของข้าอีก มิฉะนั้น…ข้าอาจทำเรื่องที่ปรับเปลี่ยนมุมมองทั้งสามของเจ้าใหม่”

กู้ซีจิ่วกระเด้งตัวขึ้นมา พลางถีบเขาไปทีหนึ่ง “เจ้ากล้าหรือ!”

ตี้ฝูอีฉวยโอกาสกลิ้งคราหนึ่ง หลบหลีกบาทาไร้เงานี้ของเธอ “เจ้าจะสังหารสามหรือ?”

กู้ซีจิ่วไม่กล้ารั้งอยู่บนเตียงต่อแล้ว กระโดดลงพื้นอย่างปราดเปรียว “ชิ ข้าไม่ได้บอกว่าจะแต่งให้เจ้าเสียหน่อย!”

ทั้งสองทะเลาะกันอยู่พักหนึ่ง แต่กลับทำให้กู้ซีจิ่วที่เดิมทีอารมณ์หมองผ่อนคลายขึ้นไม่น้อย ไม่หดหู่ถึงเพียงนั้นอีก

ตามที่ตี้ฝูอีกล่าว เร็วสุดคือคํ่าวันนี้ ช้าสุดคือค่ำวันพรุ่งนี้ เมืองหลวงของอาณาจักรเฟยซิงจะต้องเกิดความวุ่นวายขึ้นแน่นอน หรงเช่อก็จะเคลื่อนไหว แน่นอนว่ากระเป๋าของตี้ฝูอีก็อ้าคอยท่านานแล้ว รอให้เขามุดเข้ามา…

ไมว่าผลจะเป็นอย่างไร เธอล้วนไม่เข้าไปก้าวก่าย ดังนั้นเธอจะทำใจให้สงบแล้วรอฟังข่าวอยู่ที่นี่ก็พอ

เธอไม่กล้าแช่อยู่ที่ห้องตี้ฝูอีนานนัก เลี่ยงไม่ให้หลงซือเย่แคลงใจเอ่ยขึ้นว่า “ท่านพักผ่อนก่อนเถอะ ไม่แน่นะหลับไปสักงีบพอตื่นขึ้นมา ท่านอาจกลับเป็นปกติแล้ว”

แล้วเปิดประตูเดินออกไป

ห้องพักของเธออยู่ชั้นสอง ห่างจากห้องพักของตี้ฝูอีค่อนข้างไกล ถึงขั้นที่มีห้องโถงโรงเตี๊ยมคั่นกลางอยู่

ยามที่กู้ซีจิ่วเดินผ่านห้องโถงฝีเท้าหยุดชะงักลง หลงซือเย่ยืนอยู่หน้าราวบันไดห้องโถง ไม่ทราบเช่นกันว่ารออยู่นั้นนานแค่ไหนแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหว เขาจึงหันหลังมามองกู้ซีจิ่วแวบหนึ่ง “เขาเป็นยังไงบ้าง?”

กู้ซีจิ่วใจเต้นนิดๆ “ยังเป็นแบบนั้นอยู่”

เธออยู่ในห้องของตี้ฝูอีประมาณครึ่งชั่วยามแล้ว หลงซือเย่ยืนอยู่ที่นี่ เห็นได้ชัดว่ารอเธออยู่ เธออยู่ในห้องตี้ฝูอีนานถึงเพียงนี้ หลงซือเย่จะสงสัย ขึ้นมาหรือเปล่า?

เธอกระแอมคราหนึ่ง “เมื่อกี้ฉันไปหารือเรื่องวิชายุทธ์บางอย่างกับเขามา เลยถือโอกาสตรวจอาการให้เขาคร่าวๆ ด้วย…”

หลงซือเย่พยักหน้านิดๆ ไม่ได้ถามมากความ “ซีจิ่ว พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ”

กู้ซีจิ่วมองท้องฟ้าด้านนอก เป็นยามกะสองแล้ว…

“เรื่องที่คุณจะคุยด่วนมากไหม? ถ้าไม่ด่วนพวกเราค่อยคุยกันพรุ่งนี้ไหม? ดึกมากแล้ว ฉันอยากพักสักหน่อย”

หลงซือเย่มองเธอครู่หนึ่ง กล่าวอย่างเย็นชา “จะคุยเรื่องอาการป่วยของเขา ในเมื่อเธอไม่มีเวลา งั้นก็ช่างเถอะ! ฉันก็ไม่ได้อยากคุยกับเธอหรอกถ้าไม่จำเป็น!”

พลางหมุนกาย สาวเท้าก้าวออกไปด้านนอก!

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

error: Content is protected !!
Exit mobile version