บทที่ 1027 จิ้งจอกเฒ่าที่ไหนจะอ่อนเยาว์ปานนี้
“หรงเช่อไล่ตามเจ้า มีความเป็นไปว่าจะรับคำสั่งมาจากผู้บงการอยู่เบื้องหลัง และตัวเขาก็ชอบเจ้าด้วยใจจริง ถ้าคว้าตัวเจ้าไว้ได้ก็นับว่าพวกเขาทำหนึ่งได้ถึงสอง”
กู้ซีจิ่วตะลึง อันที่จริงเธอรู้สึกมานานแล้วว่ารอบกายตนคล้ายมีแหขนาดใหญ่กางอ้าอยู่ เพียงแต่แหนั้นซุกซ่อนไว้มิดชิดเกินไป เธอยังสืบสาวไม่ได้ชั่วขณะ ยามนี้พอได้ฟังข้อสันนิษฐานเช่นนี้จากตี้ฝูอี ก็ดูเหมือนจะเป็นความจริงยิ่งนัก เธอค่อยๆ นำเรื่องราวนับตั้งแต่รู้จักหรงเช่อมาวิเคราะห์เป็นส่วนๆ รอบหนึ่ง จากนั้นก็นำมาปะติดปะต่อตามที่ตี้ฝูอีพูด ในใจหนาวสะท้านขึ้นมา หรงเช่อดูเหมือนจะวางหมากไว้ข้างกายเธอเสมอจริงๆ!
และเรื่องราวบางทีตนกระทำกลับทำลายตัวหมากของเขาไปโดยไม่ได้ตั้งใจ…
สรุปแล้วตัวการที่ชักใยอยู่เบื้องหลังเป็นเขาหรือว่าหลงฟั่นกันแน่?
เขากับหลังฟั่นเกี่ยวข้องการเพียงการร่วมมือหรือว่าเกี่ยวข้องกันแบบเจ้านายลูกน้อง?
ฟังจากถ้อยคำที่เขาพูดกับหรงเจียหลัว ดูเหมือนการแย่งชิงบัลลังก์จะไม่ใช่เป้าหมายสูงสุดของเขา เช่นนั้นเป้าหมายสูงสุดของเขาคืออะไร?
ตำแหน่งของเทพศักดิ์สิทธิ์?
หรือว่าปกครองใต้หล้า?
กู้ซีจิ่วมองเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ข้างกาย ถึงแม้เจ้าคนที่อยู่ตรงนี้จะมีหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูหลอกล่อคนได้ แต่สติปัญญาและกลยุทธ์กลับเหนือกว่าจูเก๋อเลี่ยงหลายเท่านัก ช่างเป็นขอเพียงกลยุทธ์ดีผู้บัญชาการอยู่ไกลนับพันลี้ก็ยังมีชัยโดยแท้ ในเมื่อมีบุคคลเช่นนี้อยู่ข้างกาย กู้ซีจิ่วก็คร้านจะใช้สมองตนแล้ว โยนข้อสงสัยเหล่านี้ให้เขาทั้งหมด
ตี้ฝูอีวิเคราะห์ให้เธอฟังรอบหนึ่ง สุดท้ายก็สรุปจุดประสงค์มากมายของอีกฝ่ายออกมาหนึ่งข้อ “หากเขาเป็นคนที่คอยชักใยอยู่หลังม่านมาโดยตลอด เช่นนั้นเป้าหมายสูงสุดของเขาก็คือตำแหน่งเทพศักดิ์สิทธิ์หากว่าไม่ใช่เช่นนั้นเป้าหมายสูงสุดของเขาก็คือครอบครองใต้หล้าและ…ตัวเจ้า!”
กู้ซีจิ่วเลิกคิ้วทันที “ตัวข้า?”
ตี้ฝูอียิ้มบางๆ “หญิงงามยอดพธูย่อมควรคู่ชายชาญ นับประสาอะไรกับเจ้าที่เลิศลํ้ากว่าหญิงงามยอดพธูเป็นร้อยเท่าเล่า ย่อมเป็นเป้าหมายที่เขาหมายปอง จะหญิงงามหรือใต้หล้าเขาล้วนปรารถนาทั้งสิ้น”
กู้ซีจิ่วอิ่มเอมใจ “ที่แท้ข้าก็ยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้!”
พลางเท้าแก้มมองเขา “จะว่าไป มีคนหมายปองข้ามากมายขนาดนี้ เหตุใดท่านจึงไม่หึงหวง? ซํ้ายังวิเคราะห์ออกมาป็นข้อๆ ด้วย”
ตี้ฝูอีพลันดึงเธอเข้าไป ศีรษะของคนทั้งสองควํ่าลงบนหมอนโดยตรง “ข้าไม่จำเป็นต้องหึงหวง เพราะข้ารู้ว่าพวกเขาแย่งเจ้าไปไม่ได้หรอก พวกเขาล้วนดีสู้ข้าไม่ได้ พวกเขาปรารถนาไปก็เปล่าประโยชน์”
วาจานี้ช่างหลงตัวเองนัก!
แต่ก็เป็นความจริงเช่นกัน ในใจของกู้ซีจิ่ว ไม่ว่าตัวตนของตี้ฝูอีจะเป็นอะไร เขาล้วนดีที่สุด
ก่อนจะตกหลุมรักเขา สิ่งที่เธอต้องการคือท่องเที่ยวชื่นชมขุนเขาสายธาร ยิ้มหยันใต้หล้า หลังจากตกหลุมรักเขาแล้ว กลับรู้สึกว่าต่อให้นอนฟุบพูดคุยกับเขาเช่นนี้ ก็รู้สึกหัวใจหวานชื่นปานนํ้าผึ้ง อันที่จริงนิสัยของเธอเฉยเมยเย็นชา ไม่ค่อยชอบยิ้ม ยามที่พวกจิ้งจอกน้อยอยู่กับเธอ มักจะเห็นเธอเป็นลูกพี่โดยไม่รู้ตัว ในใจจึงค่อนข้างยำเกรงเธอ แต่ยามที่อยู่กับเขาดวงตามักจะหยีโค้งเสมอ ทำให้คนรู้สึกสดชื่นปานสายลมฤดูใบไม้ผลิ อีกทั้งอารมณ์ดียิ่งนักด้วย
เพียงแต่ยามนี้กู้ซีจิ่วไม่ค่อยสบายใจ เธอนอนฟุบอยู่ตรงนั้นเงียบๆ ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็เงยหน้ามองตี้ฝูอี “ท่านคงไม่ได้ทำแค่นี้ใช่หรือไม่? ต้องเตรียมการขั้นต่อไปไว้เป็นแน่!”
ตี้ฝูอีก็บอกอย่างไม่ปิดบัง “มีแน่นอน…”
พลางเล่าแผนการของตนให้เธอฟังรอบหนึ่ง
กู้ซีจิ่วมองเขาอยู่เนิ่นนาน “ขิงแก่ย่อมเผ็ดร้อน! ท่านช่างเป็นจิ้งจอกเฒ่าโดยแท้!”
วิธีการของเขาร้ายกาจเหลือเกิน เห็นทีว่าหนนี้หรงเช่อต้องเสียเปรียบครั้งใหญ่แล้ว ถูกถลกหนังตรงๆ!
อาจต้องมอบชีวิตออกมาด้วย!
ตี้ฝูอีหรี่ตามองเธอ “จิ้งจอกเฒ่ารึ?”
พลางยกมือชี้ตัวเอง “จิ้งจอกเฒ่าที่ไหนจะอ่อนเยาว์ปานนี้?”