บทที่ 107
ต่อสู้ดุเดือด
ปลายนิ้วของกู้ซีจิ่วลูบไล้ตัวกำไลเบาๆ ดูราวกับทำไปโดยไม่รู้ตัว แต่ที่จริงแล้วกำลังปลอบประโลมมันอยู่ เธอยิ้มอย่างเยือกเย็นอีกครา “ถึงแม้ว่ากำไลเส้นนี้จะ ธรรมดาไปหน่อย แต่ซีจิ่วก็ชอบมัน มันเป็นของขวัญที่ฟ้าประทานมาให้ซีจิ่ว พอสวมมันแล้วก็ไม่อยากถอดเพคะ”
พอเห็นองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวยังไม่มีทีท่าจะเก็บกลับไป เธอเลยเสริมขึ้นอีกประโยค “ซีจิ่วชื่นชอบความเรียบง่าย ไม่ชอบความหรูหราจนเกินไป กำไลข้อมือเส้นนี้ขององค์รัชทายาทยอดเยี่ยมมากจริงๆ แต่ไม่เหมาะกับความชอบของซีจิ่วเพคะ”
เมื่อพูดถึงขนาดนี้แล้ว องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวก็ไม่ดึงดันต่อ เก็บกำไลข้อมือกลับไป
องค์ชายหรงเหยียนที่อยู่ด้านข้างถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ถึงอย่างไรเขาก็เติบโตมาในราชวงศ์ทั้งยังมีสายตาที่เฉียบคมยิ่ง จึงรู้ดีว่าอัญมณีที่อยู่บนกำไลเส้นนี้ล้วนเป็นของลํ้าค่าทั้งสิ้น แค่สุ่มแกะเม็ดใดเม็ดหนึ่งออกมาก็มีค่านับหมื่นตำลึงแล้ว โดยเฉพาะไพลินเม็ดใหญ่ที่อยู่ตรงกลางเม็ดนั้น ยิ่งมีค่าควรเมือง มีราคา หลายแสนตำลึง!
ถ้าหากกู้ซีจิ่วรับกำไลลํ้าค่าขนาดนี้เอาไว้จริงๆ คู่หมั้นอย่างเขาคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เห็นทีว่าหัวใจของสาวน้อยคนนี้ยังคงอยู่ที่ตนขนาดองค์รัชทายาทก็ยังทำให้นางหวั่นไหวไม่ได้…
องค์ชายหรงเหยียนรู้สึกเป็นสุขเล็กน้อย นับตั้งแต่เข้าประตูมาพร้อมกับเสด็จพี่รัชทายาท เขาก็เป็นเหมือนใบไม้เขียวที่ขับเน้นให้บุปผาแดงงามเด่น[1] คนทั้งโถง มองข้ามเขาไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งที่เมื่อก่อนสายตาของเหล่าพี่น้องสกุลกู้จะชอบวนเวียนอยู่รอบตัวเขา!
นับตั้งแต่เข้าประตูมาเขาก็หงุดหงิดมาโดยตลอด ในที่สุดตอนนี้ก็ตามหาความมั่นใจกลับมาได้บ้างแล้ว เหลือบมององค์รัชทายาทหรงเจียหลัวคราหนึ่ง คิดจะลง สนามประชันอย่างเงียบๆ เขาตัดสินใจเด็ดขาด หยิบหยกประดับเนื้อแข็งชิ้นหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ คลี่ยิ้มอย่างสุภาพอ่อนโยน “จิ่วเอ๋อร์ข้ารู้ว่าเจ้าชมชอบสีสัน เรียบง่าย แต่ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นแม่นางน้อยคนหนึ่ง จะมีเครื่องประดับติดกายเพียงชิ้นเดียวก็ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ พอดีวันก่อนข้าประมูลสิ่งนี้มาได้ ดูแล้วเหมาะกับเจ้า มาเถอะ ห้อยให้ข้าดูหน่อย”
หยกประดับเนื้อแข็งที่วางอยู่ในมือเขานั้นบางอยู่บ้าง แต่ดูโปร่งใสแวววาวยิ่งนัก
กู้เทียนฉิงที่อยู่ด้านข้างสีหน้าแปรเปลี่ยนเล็กน้อย!
หยกประดับนี้เป็นของที่เธอถูกใจมาก่อน และเคยกล่าวกับองค์ชายหรงเหยียนแบบอ้อมๆ ไปแล้วรอบหนึ่ง ตอนนั้นองค์ชายหรงเหยียนเพียงแต่ยิ้ม แล้วกล่าวว่าจะทำให้นางประหลาดใจ
ยามนี้องค์ชายหรงเหยียนประมูลมันมาจริงๆ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้เขากลับจะมอบมันให้กู้ซีจิ่วนังเด็กอัปลักษณ์คนนั้น!
กู้เทียนฉิงโกรธเคืองนักแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ใบหน้างดงามกลายเป็นสีเขียวคลํ้าด้วยความคับข้อง
กู้ซีจิ่วมองหยกประดับนั้น เป็นหยกเนื้อดียิ่ง กระจ่างใสแวววาวราวผลึกนํ้าแข็ง ในโลกใบนี้มีราคาราวๆ สองถึงสามหมื่นตำลึง ดูเหมือนว่าในที่สุดองค์ชายสิบสองผู้นี้จะยอมเข้าเนื้อ ตัดใจยกให้ ‘คู่หมั้น’ เพื่อกู้หน้าคืน…
เธอแย้มยิ้ม “องค์ชายสิบสองจะมอบสิ่งนี้ให้หม่อมฉันจริงๆ หรือ?”
องค์ชายหรงเหยียนผงกหัว “แน่นอน”
กู้ซีจิ่วทอดถอนใจออกมา “นี่เป็นครั้งแรกที่องค์ชายสิบสองมอบของขวัญลํ้าค่าขนาดนี้ให้แก่ซีจิ่ว หากข้าไม่รับไว้ก็คงไม่ดีเท่าไหร่…”
ของที่คู่หมั้นมอบให้เธอสมัยก่อน ล้วนเป็นของที่มีราคาแค่ไม่กี่ก้วน[2]เท่านั้น แล้วหนนี้เธอจะไม่รับไว้ได้ยังไง?!
ในใจขององค์ชายหรงเหยียนเป็นสุขนัก จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แน่นอน ข้าเป็นคู่หมั้นของเจ้า มอบของให้เจ้าแล้วเจ้าจะไม่รับไว้ไม่ได้”
กู้ซีจิ่วก็ตรงไปตรงมา รับเอาหยกประดับนั้นมา “เช่นนั้นก็ขอขอบพระทัยองค์ชายสิบสองมากเพคะ”
องค์ชายหรงเหยียนมีความสุขมาก เขาอดหันไปมององค์รัชทายาทหรงเจียหลัวเป็นพิเศษไม่ได้ องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์มองความรู้สึกไม่ออก องค์ชายหรงเหยียนรู้สึกว่าในที่สุดเขาก็ดึงสถานการณ์กลับมาได้แล้ว เลยยิ้มออกมาอีกครา “ซีจิ่ว เมื่อก่อนเจ้า เรียกข้าว่าพี่หรงเหยียนนะ ต่อไปก็เรียกแบบนี้เหมือนเดิมเถอะ ไม่ต้องเรียกองค์ชายอันใดดอก เหินห่างนัก…”
เขากำลังจะพูดจาสวยหรูต่ออีกหลายประโยค ทว่าเมื่อได้เห็นการกระทำต่อไปของกู้ซีจิ่วก็ถึงกับชะงัก! ใบหน้าหล่อเหลาเขียวคลํ้า!