บทที่ 108
องค์ชายมอบหยกประดับนี่ให้หม่อมฉันแล้วใช่ไหมเพคะ?
“เสี่ยวอู่ วันนี้ชุดสีแดงอมชมพูที่เจ้าสวมชุดนี้ไม่เลวเลย หยกประดับชิ้นนี้เข้ากับชุดที่เจ้าสวม มานี่สิ มอบให้เจ้านะ” กู้ซีจิ่วยื่นมือน้อยๆ ออกไป ยื่นหยกประดับชิ้นนั้นใส่มือของสาวใช้ที่อยู่ด้านหลัง สาวใช้คนนั้นคือสาวใช้ประจำตัวเธอ จงรักภักดีต่อกู้ซีจิ่ว ปกติแล้วหากว่ากู้ซีจิ่วมอบสิ่งของอะไรพวกนี้ให้นาง นางจะไม่กล้ารับไว้เพราะมันมีค่ามากเกินไป!
แต่ยามนี้…
ยามนี้นางจะรับมันมา องค์ชายสิบสองผู้นั้นน่าตายนัก!
ดังนั้นนางจึงรีบเอ่ยขอบคุณอย่างปลื้มปีติ รับเอาหยกมาห้อยประดับบนร่าง
แล้วยังหมุนตัวน้อยๆ รอบหนึ่ง “คุณหนู หยกประดับชิ้นนี้เข้ากับเสี่ยวอู่ยิ่งนัก ขอบคุณคุณหนูมากเจ้าค่ะ”
กู้ซีจิ่วยิ้มน้อยๆ “เจ้าชอบก็ดีแล้ว อันที่จริงนี่เป็นเพราะองค์ชายสิบสองตาถึง เสี่ยวอู่ ไปขอบคุณองค์ชายสิบสองสิ”
เสี่ยวอู่รีบไปทำความเคารพองค์ชายสิบสองทันที “ขอบพระทัยองค์ชายสิบสองมากเพคะ”
ขณะนี้ใบหน้าหล่อเหลาขององค์ชายหรงเหยียนแทบจะเป็นสีเขียวแล้ว เขาข่มกลั้นสีหน้าเดือดดาลเอาไว้ไม่อยู่ “ซีจิ่ว หยกประดับนี้ข้ามอบให้เจ้า! เจ้ามอบให้สาวใช้คนหนึ่งมันหมายความว่าอย่างไร?!”
กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว “องค์ชายมอบหยกประดับนี้ให้หม่อมฉันแล้วใช่ไหมเพคะ?”
“แน่นอน!” องค์ชายหรงเหยียนเดือดดาล
“ในเมื่อมอบให้หม่อมฉันแล้ว เช่นนั้นหม่อมฉันก็มีสิทธิ์เต็มที่ในการจัดการมัน ไม่ว่าหม่อมฉันจะมอบให้ใคร พระองค์ก็ไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายมิใช่หรือ?”
องค์ชายหรงเหยียนนิ่งงันไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวด้วยความโกรธ “ของที่ข้ามอบให้เจ้า เจ้าก็ควรเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี แต่เจ้ากลับเอาไปมอบให้คนอื่นตามอำเภอใจ ข้าย่อมมีสิทธิ์ก้าวก่าย!”
กู้ซีจิ่วแสยะยิ้ม “ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง! เสี่ยวอู่ นำหยกประดับคืนให้องค์ชายสิบสองซะ”
“เจ้าค่ะ!” เสี่ยวอู่ถอดหยกประดับออกด้วยท่าทีชื่นมื่นยิ่งนัก แล้วนำไปวางตรงหน้าองค์ชายหรงเหยียน “ที่แท้องค์ชายสิบสองไม่ได้คิดจะมอบของให้คุณหนูของพวกเราด้วยใจจริง เช่นนั้นก็ขอคืนให้พระองค์เพคะ”
องค์ชายหรงเหยียนตะลึงงันใบหน้าหล่อเหลาของเขา เดี๋ยวเขียวเดี๋ยวซีดสลับกันไปมา ไม่รู้จะตอบโต้อย่างไรดี
เขาคิดว่าเขาจะกู้หน้ากลับมาได้ แต่กลับเป็นการหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัว!
ด้วยความเดือดดาล เขาผุดลุกขึ้นโดยพลัน
“…เจ้า…”
แขนเสื้อของเขากวาดไปบนโต๊ะโดยไม่ได้ตั้งใจ หยกประดับชิ้นนั้นหล่นลงบนพื้นจนเกิดเสียงดังเพล้ง แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ
องค์ชายหรงเหยียนนิ่งอึ้ง ถึงแม้เขาจะเป็นองค์ชาย แต่ก็เพิ่งจะมาได้รับความโปรดปรานในช่วงนี้ได้รับข้าวของมาจำนวนหนึ่ง ความเป็นอยู่จึงดีขึ้นบ้าง ทว่าทรัพย์สินส่วนตัวนั้นยังไม่มั่งคงนัก หยกประดับนี้มีมูลค่าถึงหนึ่งในสามของทรัพย์สินเขา บัดนี้กลับตกแตกเช่นนี้ เขาทั้งเสียดายทั้งโกรธเคือง ใบหน้าหล่อเหลาเหยเก!
เขาอยากจะระบายโทสะ อยากสะบัดแขนเสื้อจากไป ยังไม่ทันได้คิดว่าจะทำยังไงดี กู้เซี่ยเทียนก็ก้าวออกมาไกล่เกลี่ย “องค์ชายสิบสองระงับโทสะเถิดพะย่ะค่ะ ลูกจิ่วยังเด็ก องค์ชายสิบสองโปรดอย่าเก็บมาใส่พระทัย”
จากนั้นก็หันไปตำหนิบุตรสาวตน “ลูกจิ่ว ของที่องค์ชายสิบสองมอบให้เจ้า เจ้าก็ไม่ควรเอาไปมอบให้คนอื่นจริงๆ นั้นแหละ…”
กู้ซีจิ่วพ่นลมหายใจ “ที่แท้ยังมีเหตุผลเช่นนี้อยู่ด้วย เช่นนั้นซีจิ่วคงผิดจริงๆ แต่ซีจิ่วก็ไม่ค่อยชอบของที่องค์ชายสิบสองมอบให้นักหรอก เมื่อกี้ไม่อยากหักหน้าเขาจึงรับเอาไว้ในเมื่อองค์ชายรู้สึกหม่อมฉันไม่มีสิทธิ์จัดการของเหล่านั้น เช่นนั้นก็ขอมอบคืนให้องค์ชายเพคะ”
พลางโบกมือให้เสี่ยวอู่ที่อยู่ข้างกาย “ไปหยิบข้าวของที่องค์ชายสิบสองมอบให้ข้าในหลายปีนี้มาสิ”
เสี่ยวอู่ส่งเสียงรับคำสั่งแล้วออกไปทันที
สีหน้าขององค์ชายหรงเหยียนยิ่งไม่ดีกว่าเก่า “ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…”
เสี่ยวอู่เคลื่อนไหวได้ว่องไวอย่างยิ่ง เพียงครู่เดียวก็อุ้มหีบสีม่วงใบหนึ่งกลับมา “คุณหนูเจ้าคะ ของทั้งหมดที่องค์ชายสิบสองมอบให้คุณหนูอยู่ในนี้เจ้าค่ะ”
กู้ซีจิ่วเปิดฝาหีบออก แล้วดันไปหาองค์ชายหรงเหยียน “องค์ชายสิบสองโปรดตรวจดูแล้วรับกลับไปเถอะเพคะ”
กู้เซี่ยเทียนเองก็ย่อมมองเห็นของในกล่องด้วย ใบหน้าดำทะมึนโดยพลัน
………………………..
[1]ใบไม้เขียวที่ขับเน้นให้บุปผาแดงงามเด่น หมายถึง เป็นตัวประกอบที่ช่วยเสริมบารมีให้คนอื่น
[2]ก้วน คือหน่วยเงินของจีนในสมัยโบราณ เดิมที ใช้เรียกเงินที่ร้อยเป็นพวง โดยหนึ่งพวงประกอบ ด้วยเหรียญอีแปะ 1,000 เหรียญ แต่ต่อมาใช้เป็นหน่วยของเงินขาวที่มีมูลค่า 1,000 เอียน ชิ่งเทียบเท่ากับ 1 ตำลึงเงิน