บทที่ 1171 พิธีสมรส
“แม่นางกู้ แม่นางกู้”
“แม่นางกู้ ท่านตื่นเถอะเจ้าค่ะ…”
“แม่นางกู้ วันนี้เป็นวันมงคลของท่านกับท่านเจ้า ต้องเตรียมตัวล่วงหน้า ท่านตื่นเถิด สมควรลุกจากเตียงได้แล้ว”
ภายในห้องนอนของกู้ซีจิ่ว มีสาวใช้สี่นางเข้ามา สาวใช้เหลานี้นำชุดวิวาห์ มงกุฎหงส์มาด้วย คิดจะปลุกกู้ซีจิ่วให้ลุกมาแต่งหน้าแต่งตัว กลับนึกไม่ถึงว่าวันนี้แม่นางกู้ผู้นี้จะหลับเป็นตาย ไม่ว่าอย่างไรก็ปลุกไม่ตื่น สาวใช้สี่นางนี้มองหน้ากันเหลอหลา ที่แท้แม่นางกู้ผู้นี้เป็นอะไรไป?
สลบหรือ?
พวกนางอับจนหนทาง ทำได้เพียงส่งคนหนึ่งไปเชิญท่านหลงฟั่นมา
หลงฟั่นมาถึงอย่างรวดเร็ว ด้านหลังเขามีโ ม่เจ้าติดตามมาด้วย…
เหล่าสาวใช้นิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ว่ากันตามเหตุผลแล้ว วันพิธีเช่นวันนี้ก่อนที่เจ้าสาวจะแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จ ไม่อนุญาตให้เจ้าบ่าวพบหน้า…
เพียงแต่ในเมื่อท่านเจ้าผู้นี้มาแล้ว ทุกคนจึงไม่กล้าพูดเป็นอื่น…
ทั้งสองเดินมาถึงหน้าเตียง เห็นกู้ซีจิ่วหลับอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเฉิดฉันเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด ลมหายใจสงบมั่นคง ท่าทางเหมือนหลับลึกเท่านั้น
หลงฟั่นกำลังจะยื่นมือไปเขย่าตัวเธอดู ถูกโม่เจ้ามองแวบหนึ่งจึงถอยหลังไปอีกครั้ง เปิดทางให้โม่เจ้าเรียกกู้ซีจิ่วอยู่สองครา นางไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด เขาขมวดคิ้วกุมมือนางไว้ทันที หมายจะแผ่พลังวิญญาณเข้าไปปลุกนางให้ตื่น กลับคาดไม่ถึงว่ายังไม่ทันได้แผ่ถ่ายทอดพลังวิญญาณเข้าไป กู้ซีจิ่วก็ขยับตัวเล็กน้อย แพขนตาไหวระริก ในที่สุดก็ลืมตาขึ้นมา
เหล่าสาวใช้ถอนหายใจอย่างโล่งอก
สายตาของโม่เจ้าประสานกับดวงตาของกู้ซีจิ่ว นัยน์ตาของนางมืดมิดดั่งบึงลึก ตอนที่เพิ่งตื่นขึ้นมาคล้ายจะสับสนเลื่อนลอยอยู่ครู่หนึ่ง ทั้งสองสบตากันอยู่ชั่วครู่ ดวงตาของกู้ซีจิ่วฉายแววประหลาดใจแวบหนึ่ง “พี่โม่ ท่านมาได้ยังไง?”
โม่เจ้าลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ประเสริฐ นางยังคงเป็นกู้ซีจิ่วของเขา…
“ซีจิ่ว เหตุใดถึงหลับไปนานถึงเพียงนี้? สาวใช้ปลุกเจ้าไม่ตื่นเลย…” เขาสอบถามอย่างอ่อนโยน
กู้ซีจิ่วกะพริบตาปริบๆ “ปลุกไม่ตื่น? ข้าหลับมาตลอดจนถึงยามนี้…”
โม่เจ้ามองสีหน้าของนางอีกครา นางดูแข็งแรงดี นอกจากมีเหงื่อเล็กน้อยที่ปลายจมูกแล้ว ก็ไม่มีอะไรผิดปกติเลย เขายังไม่วางใจ ครานี้เรียกให้หลงฟั่นเข้ามา ให้เขาตรวจอาการนางดูอีกครั้ง
หลังจากหลงฟั่นจับชีพจรเธอก็ส่ายหน้า “นางสบายดี ไม่มีอะไรผิดปกติ เด็กน้อยขี้เซาปลุกไม่ตื่นในชั่วขณะก็มีอยู่บ้าง”
เขากวาดตามองสาวใช้สี่คนนั้นแวบหนึ่ง “อีกอย่างท่านเจ้าได้สั่งไว้ว่าไม่อนุญาตให้ผู้ใดแตะต้องกู้ซีจิ่ว ดังนั้นพวกนางทั้งสี่คงจะเรียกปลุกดู เมื่อเรียกแล้วไม่ตื่นก็ตระหนกตื่นตูมจนไปเรียกคนมา…”
โม่เจ้ายกมือลูบศีรษะกู้ซีจิ่ว มองตานาง “ซีจิ่ว วันนี้เป็นวันมงคลของพวกเรา เจ้าดีใจไหม?”
กู้ซีจิ่วหน้าแดงกํ่า แพขนตาหลุบลง ไม่ได้ตอบโต้ประโยคนี้ของโม่เจ้า ท่าทางดั่งสาวน้อยที่ขวยอาย
ยากนักที่จะได้เห็นท่าทางเช่นนี้ของนาง จิตใจโม่เจ้าจึงสั่นไหวเล็กน้อย เขยิบไปใกล้ๆ ริมหูนาง “แต่งตัวให้ดีๆ เถอะ เจ้าจะต้องเป็นเจ้าสาวที่งดงามที่สุด”
ใบหูของกู้ซีจิ่วก็แดงเถือกเช่นกัน กระซิบว่า ‘อืม’ คำหนึ่งถึงแม้เสียงนี้จะแผ่วหวิวจนแทบไม่ได้ยิน โม่เจ้าก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน มวลบุปผาบานสะพรั่งในใจเขา ในที่สุดก็วางใจแล้วถึงได้ออกไป ตอนที่เขาออกไปก็เรียกหลงฟั่นออกไปด้วยกัน บอกว่าจะให้เขาไปจัดการโถงพิธี
สาวใช้ทั้งสี่นางปรนนิบัติกู้ซีจิ่วให้ลุกขึ้น แต่งองค์ทรงเครื่องให้เธอ
กู้ซีจิ่วนั่งอยู่บนเก้าอี้ เบื้องหน้าคือกระจกโต๊ะเครื่องแป้งบานหนึ่ง สาวใช้สี่นางนั้นห้อมล้อมยุ่งง่วนอยู่รอบตัวเธอ…
ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดเจ้าสาวที่งดงามเฉิดฉายก็เผยโฉมออกมาแล้ว