บทที่ 1029 ข้าไป! ไปแน่นอน

กู้ซีจิ่วรีบไล่ตามไป “เอาล่ะ พวกเราออกไปเดิน เล่นกัน…”

….

คืนนี้ไม่ใช่วันที่เหมาะจะเดินเล่นเลย พระจันทร์บนฟากฟ้าโค้งกิ่วบางเสียยิ่งกว่าขนคิ้ว ต้นฤดูใบไม้ผลิเยียบเย็น อากาศหนาวยะเยือกยิ่งลมพัดมาคราหนึ่งอากาศหนาวแทบจะเสียดแทงเข้าไปถึงในกระดูก บนถนนก็มีคนสัญจรน้อยมาก ต่อให้มีก็เร่งรีบเดินผ่านไป

กู้ซีจิ่วกับหลงซือเย่เดินไปตามถนนใหญ่…เพื่อเดินเล่น

ดูเหมือนหลงซือเย่จะโกรธจริงๆ แล้ว ระหว่างเดินอยู่ไม่พูดเลยสักประโยค

กู้ซีจิ่วจำต้องเอาหน้าร้อนๆ ไปแนบก้นเย็นๆ ของเขาเกลี้ยกล่อมเขา คุยสัพเพเหระกับเขา

เธอพูดจนปากคอแห้งผากก็ไม่ได้รับการตอบกลับจากเขาเลยสักคำ ค่อนข้างกระดากอยู่บ้าง จึงกระแอมคราหนึ่งครุ่นคิดว่าต้องเล่าเรื่องขำขันให้เขาฟังก่อนหรือไม่ เมื่อก่อนหลงซีชอบเรื่องขำขันของเธอมาก บอกว่าเรื่องขำขันที่เธอเล่านั้นแป้กมาก ทำให้เขาต้องหัวเราะออกมา นึกไม่ถึงว่ายังไม่ทันได้เปิดปากพูด ตรงมุมถนนก็ปรากฏร่างคนผู้หนึ่งขึ้น อาภรณ์ขาวพิสุทธิ์ท่ามกลางสายลมหนาวยะเยือกสะดุดตายิ่งนัก “อาจารย์!”

กู้ซีจิ่วชะงักฝีเท้า คนผู้นั้นคือเย่หงเฟิง

ดวงหน้าขาวผ่องของเย่หงเฟิงซับสีแดงจางๆ “อาจารย์ ข้ากำลังตามหาท่านอยู่เลย”

หลงซือเย่ที่เดิมทีสีหน้าเย็นชามาโดยตลอด พอเห็นเย่หงเฟิง ในที่สุดความเย็นชาก็หลอมละลายไป นํ้าเสียงก็อ่อนโยน “ตามหาข้า มีเรื่องอะไร?”

เย่หงเฟิงมองกู้ซีจิ่วแวบหนึ่ง ท่าทางละล้าละลัง

กู้ซีจิ่ยังคงรู้จักวางตัว กล่าวขึ้นทันที “พวกท่านศิษย์อาจารย์คุยกันไปก่อนเถิด ข้าจะไปเดินเล่นที่อื่นก่อน…”

“เจ้าไม่ต้องปลีกตัวหรอก เย่หงเฟิงกับข้าไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องพูดคุยเป็นการส่วนตัว หงเฟิง อยากพูดอะไรก็พูดมาตรงๆ เถิด”

ก็ได้ กู้ซีจิ่วยืนอยู่ต่อ

เย่หงเฟิงเม้มริมฝีปาก “อาจารย์ วันนี้คือวันเกิดของท่าน หงเฟิงเตรียมโต๊ะจีนไว้อยากแสดงความกตัญญูต่ออาจารย์…”

หลงซืเย่พยักหน้านิดๆ เอ่ยว่า “เจ้าใส่ใจอย่างที่หาได้ยากนัก”

กู้ซีจิ่วทึ่มทื่อไปแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดหลงซือเย่หรือ?

เธอขบคิดอยู่ในสมองอย่างรวดเร็ว เหงื่อตกทันที!

ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันเกิดในชาติก่อนของหลงซือเย่!

เมื่อก่อนเธอเคยจัดฉลองให้เขา ระยะนี้ยุ่งจนหัวหมุนไปหมดจริงๆ ถึงได้ลืมเรื่องนี้ไป ไม่แปลกใจเลยที่หลงซือเย่จะโกรธเธอ  เธอกำลังจะแสดงท่าทีบางอย่าง หลงซือเย่ก็มองเธอแวบหนึ่งเอ่ยปากขึ้น “ไปด้วยกันไหม?”

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าเย่หงเฟิงไม่อยากให้เธอไปแน่นอน และเธอก็ไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอพวกเขาด้วย…

ดังนั้นเธอจึงคิดจะมอบของขวัญวันเกิดให้เขาสักชิ้นก่อนแล้วค่อยบอกปัดคำเชิญนี้ มือเพิ่งจะยื่นเข้าไปในถุงเก็บของ หลงซือเย่ก็กล่าวอย่างเย็นชาแล้ว “งานเลี้ยงวันเกิดข้า เจ้าจะไม่ไว้หน้าเข้าร่วมหน่อยหรือ?”

กู้ซีจิ่วนิ่งงัน พรูลมหายใจออกมา ตอบโดยไม่มองสีหน้าที่ซีดขาวนิดๆ ของเย่หงเฟิง “ข้าไป! ไปแน่นอน”

….

ณ ห้องรับรองอันหรูหราห้องหนึ่ง

โต๊ะจีนโต๊ะหนึ่งที่อุดมด้วยอาหารเลิศรสครบครัน ทั้งสามคนนั่งล้อมวง ต้องบอกเลยว่าเย่หงเฟิงเข้าใจรสชาติที่หลงซือเย่โปรดปรานยิ่งนัก โต๊ะนี้เต็มไปด้วยอาหารที่เขาชอบกิน เย่หงเฟิงช่างเอาใจใส่จริงๆ ไม่น่าเชื่อว่ายังทำเค้กวันเกิดก้อนหนึ่งออกมาด้วย!

แน่นอน ด้วยเงื่อนไขที่มีจำกัด เค้กวันเกิดก้อนนี้จึงนำไปเทียบกับเค้กพวกนั้นในยุคปัจจุบันไม่ได้ แต่ก็จำลองได้สมบูรณ์มากแล้ว แถมยังมีเทียนเล่มเล็กๆ อีกหลายเล่ม หลังจากจุดไฟก็ค่อนข้างเหมือนแล้ว

“อาจารย์ อธิษฐานเถิด” เย่หงเฟิงมองหลงซือเย่ด้วยสายตาเปล่งประกาย

สายตาของหลงซือเย่หันเหไปที่ใบหน้ากู้ซีจิ่ว “เจ้าร้องเพลงวันเกิดให้ข้าได้ไหม”

“อาจารย์ ให้ข้าร้องดีไหม? ข้าร้องเพลงนี้เก่งมากเลย”

กู้ซีจิ่วยังไม่ทันได้เปิดปาก เย่หงเฟิงก็สอดปากแล้ว

“ไม่ต้องหรอก เจ้าจัดเตรียมสิ่งเหล่านี้ให้อาจารย์ก็ใส่ใจมากแล้วให้นางร้องเถอะ”