บทที่ 931 ข้าเมามากอยากพักผ่อนแล้ว

ดังนั้น หนนี้เธอจึงปลดปล่อยได้เต็มที่

ทั้งสองคนนั่งดื่มอย่างหนำใจอยู่บนกิ่งไม้ จากนั้นกู้ซีจิ่วก็เมามายไปโดยไม่รู้ตัว ไม่ทันระวัง ร่วงลงมาจากกิ่งไม้ทันที!

‘ผลุบ!’ เธอนึกว่าตัวเองจะล้มหัวทิ่มมุดเข้าไปในกองหิมะเสียแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะหล่นสู่อ้อมกอดของคนผู้หนึ่ง

กลิ่มหอมจางๆ อวลอยู่ที่ปลายจมูก กู้ซีจิ่วที่เมามายอยู่คล้ายได้กลิ่นที่คุ้นเคย จึงลืมตาขึ้นนิดๆ ก้อนสีม่วงเข้าสู่ครรลองสายตา หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นมาแวบหนึ่ง โพล่งนามหนึ่งออกไป “ตี้ฝูอี!”

อ้อมกอดที่โอบอุ้มเธออยู่แข็งทื่อไปครู่หนึ่ง นํ้าเสียงกระจ่างเยือกเย็นสายหนึ่งดังขึ้นริมหูเธอ “ข้าเหมือนเขามากหรือ?”

กู้ซีจิ่วพยายามเพ่งสายตา อยากมองหน้าตาคนที่โอบอุ้มเธอไว้ชัดๆ แต่เธอดื่มมากเกินไปจริงๆ ใบหน้าหล่อเหลาเบื้องหน้าจึงเดี๋ยวกลมเดี๋ยวก้อน จู่ๆ ก็แยกออกเป็นสองเป็นสาม…

เธอยื่นมือออกไปคิดจะจับใบหน้าที่สั่นไหวนั้นไว้ให้นิ่ง “อย่า…อย่าสั่นสิ เจ้าสั่นจนข้าตาลายไปหมดแล้ว…”

เดิมทีคนผู้นั้นอุ้มเธอเดินอยู่ ยามนี้จึงหยุดฝีเท้าลงแล้วมองเธอ มองใบหน้าที่แดงกํ่าด้วยฤทธิ์สุราของเธอ “เช่นนี้หรือ?”

มือน้อยๆ ของกู้ซีจิ่วลูบคลำใบหน้าของเขาอยู่พักหนึ่ง สติแจ่มใสขึ้นมาในทันใด มองเห็นใบหน้าคนที่อุ้มเธอไว้อย่างชัดเจน มือน้อยปล่อยลงอย่างห่อเหี่ยว “ไม่ใช่เขา…”

ทันใดนั้นเธอก็พยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ดิ้นจนหลุดจากอ้อมแขนของเขา แต่เนื่องจากดื่มมากเกินไป เมื่อสายลมโชยมา ฤทธิ์สุราตีขึ้น ฝ่าเท้า พลันอ่อนยวบ เกือบสะดุดขั้นบันไดแล้วจึงถูกคนประคองไว้อีกครั้ง

กู้ซจิ่วรู้สึกเพียงว่าฟ้าดินพลิกหมุน ทว่ายังคิดจะผลักคนที่พยุงตนไว้ผู้นี้ออก “ข้า…ข้าจะเดินเอง…”

เธอออกแรงผลักให้มากหน่อย ทว่าผลักคนออกไม่ได้ ตนกลับเป็นฝ่ายล้มลงแทน นั่งอยู่ในหิมะทันที

หิมะที่เพิ่งตกลงมาย่อมอ่อนนุ่ม หลังจากเธอนั่งลงก็รู้สึกเสมือนนั่งอยู่บนเตียงของตน ด้วยเหตุนี้จึงเอนกายในกองหิมะ แล้วโบกมือไปมา “ข้าเมามากอยากพักผ่อนแล้ว”

จากนั้นก็หลับตาหมายจะนอนหลับ …

อิงเหยียนนั่วแทบจะกุมขมับแล้ว ไม่พูดพรํ่าทำเพลงอะไรลากนางออกมาจากกองหิมะ “ตัวโง่งม เจ้าอยากแข็งตายหรือไง!”

จากนั้นก็ปัดหิมะที่เกาะบนร่างร่างออก ด้วยเกรงว่านางจะหนาวจัดจึงทาบฝ่ามือเข้าที่ด้านหลังนาง ถ่ายทอดกระแสความอบอุ่นสายหนึ่งเข้าไปในแผ่นหลังนาง โคจรวนทั่วร่างรอบหนึ่งขจัดไอเย็นที่แทรกซึมเข้าสู่ร่างนางออกไป

ขณะที่เขากำลังยุ่งง่วน จู่ๆ คนในอ้อมแขนพลิกตัว กอดเอวเขาทันที ศีรษะซบตรงอกเขา พึมพำออกมาตามที่คิด “ตี้ฝูอี…ข้าคิดถึงท่าน ข้า…เจ้าไม่ต้องการข้าแล้วหรือ? ทำไมถึงผิดนัด?”

ความอุ่นชื้นค่อยๆ แผ่ซึมออกมาตรงอก ร่างของอิงเหยียนนั่วนิ่งงัน กอดเธอไว้แน่นหลุบตามองเธอ ผ่านไปพักหนึ่ง เขาก็ก้มลงจูบหน้าผากเธอ ดูเหมือนจะกระซิบบอกบางสิ่ง

ลมแรงเกินไป แถมกู้ซีจิ่วยังเมาด้วย เธอจึงได้ยินไม่ชัด เพียงขดตัวเข้าหาอ้อมกอดผู้อื่นตามสัญชาตญาณ ระหว่างที่สะลึมสะลือคล้ายจะได้กลิ่น อายอันมีเอกลักษณ์ที่คุ้นเคยกลิ่นนั้น เธอเกาะเขาแน่น ไม่คิดจะปล่อยมืออีก ผล็อยหลับไปอย่างมึนงง

….

ภายในโถงใหญ่แห่งหนึ่ง

ในห้องโถง มีสระนํ้าร้อนสระหนึ่ง ในสระมีคนผู้หนึ่งกำลังแช่อยู่

คนที่แช่อยู่ในสระผู้นี้ประหลาดยิ่ง แช่ทั้งๆ ที่ยังสวมเสื้อคลุมสีขาวเอาไว้ แม้แต่หน้ากากบนศีรษะก็ไม่ถอดออก เขานั่งอยู่ในนั้นคล้ายจะทำสมาธิอยู่ และคล้ายว่าเพลิดเพลินอยู่

ริมสระมีบุรุษในชุดสีมรกตผู้หนึ่งกำลังค้อมเอวรายงานเขา

“เรียนท่านเจ้า การพัฒนาของทุกแห่งล้วนเป็นไปตามที่ท่านเจ้าคาดการณ์ไว้ขอรับ ไม่มีผู้ใดค้นพบกองกำลังของพวกเราที่ซุ่มอยู่…”

คนชุดขาวผู้นั้นพยักหน้านิดๆ “แล้วตี้ฝูอีล่ะ? มีข่าวเขาหรือไม่?”