บทที่ 930 เจ้าได้ยินเรื่องราวมาไม่น้อยเลยจริงๆ

“ตี้ฝูอี พอเจ้าได้ใจสตรีก็หนีหน้า! หรือเจ้าจะเป็นอย่างที่อาจารย์ใหญ่กู่ว่าไว้ ชอบฉกชิงคนรักของผู้อื่น พอฉกชิงมาได้ไม่สดใหม่อีกแล้ว ก็ปล่อยมือ…ทำให้ข้าผู้เฒ่าต้องชอกชํ้าระกำใจอยู่ที่นี่…”

สุราเข้าย้อมใจ เธอดื่มเข้าไปมากมายโดยไม่ทันรู้ตัว อดไม่ได้จึงเตะลำต้นไปทีหนึ่ง แรงเตะทำให้หิมะบนต้นไม้ร่วงกราวลงมา

ใต้ต้นไม้มีคนผู้หนึ่งจามขึ้นมา กู้ซีจิ่วมองลงไปแวบหนึ่ง เห็นว่าใต้ต้นไม้มีเด็กหนุ่มในชุดสีม่วงอ่อนผู้หนึ่งยืนอยู่ เด็กหนุ่มสง่างามดั่งต้นหยก กำลัง เงยหน้ามองเธอ “มิน่าเล่าไปจนทั่วก็ยังหาเจ้าไม่พบ ที่แท้วิ่งมาดื่มสุราย้อมใจอยู่ที่นี่”

เป็นอิงเหยียนนั่ว สหายร่วมกลุ่มของเธอในระยะนี้ เขาเหินกายขึ้นมา มองไม่เห็นว่าท่าทางเป็นอย่างไร ก็ร่อนลงบนคาคบ ไม้ใกล้ตัวกู้ซีจิ่วแล้ว นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ

บนร่างของอิงเหยียนนั่วก็มีกลิ่นหอมติดกายเช่นกัน เป็นกลิ่นหอมเย็นๆ ที่อ่อนจาง สงบบริสุทธิ์ คล้ายกลิ่นหอมบนร่างตี้ฝูอียิ่งนัก แต่มีส่วนแตกต่างกันมาก ราวกับขาดเครื่องหอมชนิดหนึ่งไปกลิ่นหอมจึงเจือจางไปหน่อย ซํ้ายังมีกลิ่นไผ่สายหนึ่งเพิ่มเข้ามาด้วย

ทุกครั้งที่กู้ซีจิ่วเข้าใกล้เขาจะรู้สึกสนิทสนมกับเขาเป็นธรรมชาติมากเป็นพิเศษ อากาศสดชื่อกว่ายามปกติหลายเท่า

“ดึกดื่นค่อนคืนแล้ว เจ้าตามหาข้า ทำไม?” กู้ซีจิ่วอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่อยากพูดกับเขาให้มากความ

อิงเหยียนนั่วใช้แขนข้างหนึ่งยันไว้บนขา ตอบอย่างตรงไปตรงมายิ่ง “อยากมาดื่มสุรากับเจ้า”

กู้ซีจิ่วในยามนี้ย่อมไม่ปฏิเสธการดื่มสุรา เธอโยนนํ้าเต้าสุราให้เขาอย่างใจกว้างยิ่ง “มา ดื่มนี่สิ ดีกรีแรงพอ!”

อิงเหยียนนั่วเปิดจุกนํ้าเต้าออก เงยหน้าดื่มเข้าไปอึกหนึ่ง ยกนิ้วชื่นชม “สุราดี!”

จากนั้นก็เพ่งพิศเธอแวบหนึ่ง “เจ้าพกสุราติดตัวมากน้อยเพียงใด?”

“มากมาย เพียงพอจะกรอกเจ้าให้เมาหัวทิ่มได้สิบแปดรอบ!”

กู้ซีจิ่วตบถุงเก็บของตนเล็กน้อย เธอชอบสุรา ในถุงเก็บของใบนี้บรรจุสุราเลิศรสไว้ไม่น้อย ล้วนเป็นผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นที่เธอซื้อหามายามออกไปปฏิบัติภารกิจด้านนอก และส่วนมากเป็นสุราดีกรีสูง

คนทั้งสองนั่งอยู่บนคาคบไม้ ดื่มสุราแบบเจ้าคำ ข้าคำ

“ลูกพี่กู้ เจ้ามีเรื่องในใจใช่ไหม?” ดวงเนตรของอิงเหยียนนั่วดังระลอกคลื่นมองดูเธอ

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้วพลางเอ่ยตอบ “ข้าจะมีเรื่องในใจอันใดได้?”

อิงเหยียนนั่วยิ้มแวบหนึ่ง “เห็นข้าวของแล้วคะนึงถึงตัวคนหรือ ?”

เขากวาดตามองรอบเรือนนี้แวบหนึ่ง “ได้ยินว่าเจ้าสนิทสนมกับท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายอย่างยิ่ง…นี่เป็นเรือนของเขากระมัง? ท่านมาดื่มสุราที่นี่น่าจะเป็นเพราะคิดถึงเขา…”

กู้ซีจิ่วเงียบงัน ดื่มสุราเข้าไปอึกหนึ่ง ค่อยเอ่ยว่า “เจ้าได้ยินเรื่องราวมาไม่น้อยเลยจริงๆ!”

จากนั้นก็ดื่มสุราอีกอึก “เจ้าช่างชอบเรื่องซุบซิบเหลือเกิน เพียงแต่ตรรกะของเจ้าไม่ถูกต้อง หากยึดตามตรรกะของเจ้า ข้ามาดื่มสุราที่เรือนนี้คือ คิดถึงเขา เช่นนั้นหากข้าไปดื่มสุราริมทะเลมิใช่คิดถึงกุ้งหอยปูปลาในทะเลหรอกหรือ?”

อิงเหยียนนั่วนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ถามยิ้มๆ “แล้วคิดถึงเขาจริงไหมล่ะ?”

ในใจกู้ซีจิ่วเกิดโทสะ “เหลวไหล! ย่อมไม่ใช่อยู่แล้ว ข้ามาดื่มสุราที่นี่เพราะว่าที่นี่เงียบสงบ ไม่มีคนมารบกวน นึกไม่ถึงว่าเด็กน้อยอย่างเจ้าจะตามมาถึงที่นี่ได้ สถานที่แห่งนี้ไม่อนุญาตให้คนนอกล่วงล้ำเข้ามา หากอาจารย์ใหญ่กู่ทราบว่าเจ้าเข้ามา เขาต้องลงโทษให้เจ้าคุกเข่าบนกระดานตะปูเป็นแน่!”

“ไม่กลัวหรอก หัวเข่าข้าด้านพอ ไม่กลัวการคุกเข่าเช่นนั้น”

อิงเหยียนนั่วไม่แยแส ตบนํ้าเต้าสุรานิดๆ “หนนี้ข้ามาเพื่อสละชีพร่วมกับสุภาพชน พรุ่งนี้ไม่มีเรียน วันนี้พวกเราก็รํ่าสุรากันอย่างไม่เมาไม่หยุดเถิด”

“ได้ ไม่เมาไม่หยุด!” กู้ซีจิ่วโยนนํ้าเต้าสุราที่กลวงเปล่าลงพื้นเสียงดังตุบ คราวนี้เธอสิ่งที่เธอหยิบออกมาคือไหใหญ่ใบหนึ่ง…

วันมะรืน พวกเขาต้องออกไปทำภารกิจ ดังนั้นกู่ฉานโม่จึงให้พวกเขาหยุดเรียนหนึ่งวัน ต่อให้คืนนี้กู้ซีจิ่วดื่มจนกลายเป็นผีเมามาย ก็ไม่ทำให้เรื่องราวอันใดในวันพรุ่งล่าช้า