บทที่ 458

ร่วมเป็นร่วมตาย 3

วิชายุทธ์ของกู้ซีจิ่วเรียนรู้มาจากตำราที่ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์มอบให้เธอ วิชายุทธ์ของหลงซือเย่เป็นความสามารถที่สวรรค์ประทานให้

พลังวิญญาณของกู้ซีจิ่วคือธาตุไฟและธาตุลม ธาตุลมเป็นพลังวิญญาณหลัก

พลังวิญญาณของหลงซือเย่คือธาตุไม้และธาตุไฟ ธาตุไม้เป็นพลังวิญญาณหลัก แต่ธาตุไฟก็มิอ่อนด้อย

หนนี้ทั้งสองคนร่วมมือกันต่อสู้เป็นครั้งแรก ช่วงแรกเริ่มยังไม่เข้าขากันนัก แต่พอสู้กันไปนานๆ ทั้งสองคนก็ได้เห็นกระบวนท่าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน จึงเริ่มใช้ประสานกันอย่างไม่รู้ตัว

หลงซือเย่เปลี่ยนมาใช้พลังวิญญาณธาตุไฟโจมตีเป็นหลักโดยอัตโนมัติ กู้ซีจิ่วใช้ลมพัดกระพือไฟ ทำให้เพลิงนั้นลุกโชนเสมือนราดนํ้ามันลงไปอีกหลายเท่า

ไฟของหลงซือเย่มิใช่ไฟธรรมดา แต่เป็นไฟวิญญาณที่ใช้พลังวิญญาณเร่งเร้าออกมา เมื่อถูกกู้ซีจิ่วใช้พลังลมพัดกระพือ จึงกลายเป็นเปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์

ศพพิษสองตัวนั้นไม่เกรงกลัวไฟธรรมดา แต่ก็ยังหวาดกลัวเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์นี้อยู่บ้าง และถูกไล่ต้อนจนเข้าใกล้ไม่ได้

ทำให้แรงกดดันของพวกกู้ซีจิ่วลดลงไปไม่น้อย

“ทำไมถึงกลับมา?” หลงซือเย่อดใจไว้ไม่ได้จึงถามกู้ซีจิ่วขึ้นมาระหว่างการต่อสู้

กู้ซีจิ่วไม่ได้ตอบคำถามข้อนี้ของเขา พูดออกมาทื่อๆ “รอดูสัญญาณของข้า แล้วท่านค่อยปล่อยเปลวเพลิงโชติช่วงออกมาอีกครั้ง…” กู้ซีจิ่วกล่าวกลยุทธ์อย่างรวดเร็ว

“ได้!” หลงซือเย่พยักหน้า

เงาร่างทั้งสองคนตัดสลับกันไปมา กู้ซีจิ่วดูเหมือนจะสะดุดเท้าล้มลงไป ศพพิษทั้งสองไม่คำนึงถึงสิ่งใด พุ่งเข้ามาโจมตีเธอทันที!

กู้ซีจิ่วส่งสัญญาณให้หลงซือเย่ หลงซือเย่รีบปล่อยเพลิงโชติช่วงออกมาทันที ไฟลุกโชนขึ้นมา กู้ซีจิ่วซัดยันต์โลหิตแผ่นหนึ่งเข้าไปในกำแพงเพลิง จากนั้นก็ใช้วิชาแยกวายุทันที!

ลมกวาดซัดเปลวเพลิงให้ลุกลามเป็นชั้นๆ ในเปลวเพลิงที่ลุกโชนดุจขุนเขามีอาคมสีทองกะพริบวิบวับ ห่อหุ้มศพพิษทั้งสองไว้ด้านใน…

เป็นครั้งแรกที่ศพพิษทั้งสองส่งเสียงโหยหวนบาดหู

เจ้าหอยยักษ์ที่ถูกสั่งให้ชมการต่อสู้มาตลอดตะโกนอย่างปรีดา “สิ่งนี้ได้ผล! เจ้านาย สิ่งนี้ยอดเยี่ยม!”

ศพพิษทั้งสองที่อยู่ด้านในถูกแผดเผาจนสะบัดแขนสะบัดขา ดิ้นรนสุดชีวิต แต่ติดตรงที่หนีออกมาไม่พ้น

…………………….

ผ่านไปหนึ่งเค่อ ในที่สุดกำแพงเพลิงค่อยๆ สลายไป ศพพิษทั้งสองก็ถูกเผาจนวอด แม้แต่เถ้าธุลีก็ไม่หลงเหลือ

หลงซือเย่นั่งอยู่บนพื้น เม็ดเหงื่อดุจสายฝน สีหน้าซีดขาวจนน่ากลัว

เพลิงโชติช่วงนี้สิ้นเปลืองพลังวิญญาณมหาศาล จู่ๆ ปล่อยออกมาสักสายก็พอไหว แต่เขากลับปล่อยออกมาติดต่อกัน 36 สาย! โชคดีที่ศพพิษถูกเผาจนวอดวายไปแล้ว ในที่สุดก็คลี่คลายวิกฤตได้

กู้ซีจิ่วก็นั่งหอบอยู่บนหินกรวดก้อนหนึ่ง เธอก็สิ้นเปลืองเรี่ยวแรงไปไม่น้อย สำแดงวิชาแหวกวายุออกมาเต็มที่ ยามนี้จึงอ่อนล้าไปทั้งร่าง วิกฤตคลี่คลายลงแล้ว แม้แต่นิ้วมือของเธอก็แทบจะยกไม่ขึ้น อีก

เจ้าหอยยักษ์เปี่ยมกำลังวังชา ยามนี้มันเปรมปรีดิ์อย่างยิ่ง “เจ้านาย ท่านและมนุษย์ผู้นี้สอดประประสานกันยิ่งนัก! เข้าขาที่สุด! การประสานงานของพวกท่านไม่ผิดพลาดเลยสักนิด สามารถจับเจ้า สัตว์ประหลาดสองตัวนั่นขังไว้อาณาเขตเพลิงได้…ข้ายังไม่เคยพบผู้ที่ประสานงานเข้าขากันขนาดนี้มาก่อนเลย…”

สมัยอยู่ยอดเขาที่ห้าเจ้าหอยยักษ์กินมนุษย์ไปไม่น้อย แถมผู้ที่ถูกกินล้วนแต่เป็นยอดฝีมือ ยอดฝีมือเหล่านั้นส่วนใหญ่ก็มากับสหายเช่นกัน แต่การประสานงานในยามต่อสู้ไม่ได้เฉียดใกล้การเข้าขา เช่นนี้เลย เจ้าหอยยักษ์ก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ ย่อมมองออกได้ง่ายดายนัก

มันปากไม่มีหูรูด สายตาหลงซือเย่จึงเปล่งประกาย มองไปทางกู้ซีจิ่ว

ทว่ากู้ซีจิ่วกลับหลับตาเข้าฌานอยู่ตรงนั้น ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเจ้าหอยยักษ์

แววตาหลงซือเย่พลันหมองหม่น หยิบยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งออกมาจากร่างแล้วยื่นออกไป “ซีจิ่ว กินนี่ลงไปสิ พลังวิญญาณของเจ้าจะได้ฟื้นฟูเร็วขึ้นหน่อย”

กู้ซีจิ่วไม่รับ ไม่แม้กระทั่งจะลืมตาขึ้น

หลงซือเย่ค่อนข้างเคอะเขิน เขาหดมือกลับ จากนั้นหันไปเห็นเด็กน้อยที่โผล่ออกมาจากหอยยักษ์กำลังมองเขาด้วยสายตาวาววาม