บทที่ 499

พบพานสหายเก่า 4

เชียนหลงอวี่ร้องเหอะคราหนึ่ง “เอาอกเอาใจไร้เหตุผล มิใช่ผู้ร้ายก็โจร กู้ซีจิ่ว เจ้าอย่าได้ถูกบุรุษผู้นี้หลอกลวงเอา ความสง่างามของเขาก็เป็นแค่หลัวไม้ไผ่…เจ้าระวังตัวหน่อย อย่าไปมาหาสู่กับบุรุษ พวกนี้สุ่มสี่สุ่มห้า โดยเฉพาะการอยู่กับบุรุษตามลำพังยามกลางค่ำกลางคืนนั้นเป็นเรื่องต้องห้าม เฮ้อ พูดอะไรไปเจ้าไม่เข้าใจบ้างเลยหรือ? นี่คือข้อห้ามที่เด็กสาวพึงตระหนัก…เจ้าถูกหลอกง่ายเช่นนี้ ต่อให้ถูกบุรุษหน้าไหนจับไปขายเข้าไม่แน่อาจไปช่วยผู้อื่นเขานับเงินอีก…”

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก เป็นครั้งแรกที่เธอถูกผู้อื่นบอกว่า ‘หลอกง่าย’ ทว่าไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองแต่กลับรู้สึกขำ เธอเหลือบมองท้องฟ้าด้านนอกแวบหนึ่ง กล่าวอย่างเอื่อยเฉื่อย “เชียนหลงอวี่ ตอนนี้คือยามราตรีแล้วกระมัง? เจ้าก็เป็นบุรุษคนหนึ่งมิใช่หรือ? เจ้ากล่าวว่าชายโสดหญิงสาวมิควรอยู่ในห้องตามลำพังยามค่ำคืน…เช่นนั้นเจ้าก็ควรไสหัวออกไปด้วยมิใช่หรือ?”

เชียนหลงอวี่ชะงักงัน เขาร้องเหอะคำหนึ่ง “คร้านจะใส่ใจเจ้าแล้ว!”

เขาวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว

…………………………….

ยามราตรี สายฝนเทกระหน่ำลงมา

เสียงลมระคนสายฝนเกรี้ยวกราดอยู่ด้านนอก กู้ซีจิ่วนอนบนเตียง ฟังเสียงเสียงฝนอยู่ในห้อง

วันนี้ยุ่งวุ่นวายทั้งวัน จนกระทั่งยามนี้เธอถึงได้สงบจิตสงบใจแล้วใคร่ครวญเรื่องบางอย่าง เธอย่อมนึกถึงการแสดงเจตตำนงของอวิ๋นซิงหลัว

เธอคิดไม่ถึงว่าอวิ๋นซิงหลัวจะกล่าวจุดประสงค์ออกมาอย่างชัดเจน ไม่อ้อมค้อมเลย ทำให้กู้ซีจิ่วต้องมองนางใหม่อยู่บ้าง

ดูเหมือนอวิ๋นซิงหลัวจะหมายปองทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย แต่ด้วยนิสัยเช่นนั้นของตี้ฝูอี จะสนใจในตัวอวิ๋นซิงหลัวหรือ?

ความคิดแล่นมาถึงตรงนี้ เงาร่างตี้ฝูอีก็คล้ายจะปรากฎขึ้นมาเบื้องหน้า จากนั้นฉากในสระน้ำพุร้อนก็ผุดขึ้นมาในสมองอย่างควบคุมไม่ได้

กู้ซีจิ่วนวดคลึงหว่างคิ้วอย่างอดไม่ได้ ตนเป็นบ้าไปแล้วหรือ?

ยกเลิกสัญญาหมั้นหมายกับตี้ฝูอีไปแล้วชัดๆ ทั้งสองฝ่ายไม่มีข้อผูกมัดกันอีกต่อไป แล้วทำไมระยะนี้จึงคิดถึงเขาอยู่บ่อยๆ เล่า?

ดูเหมือนฉากในสระนํ้าพุร้อนนั้นจะส่งผลกระทบต่อเธอมากเกินไปแล้ว!

ว่าไปแล้วก็น่าโมโห เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าตนกับทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว แต่จูบแรกของเธอ และจูบครั้งต่อมา ล้วนอยู่ในเงื้อมมือคนผู้นี้ทั้งสิ้น เวรเอ้ย!

ในใจค่อนข้างสับสนวุ่นวาย จึงสวมเสื้อแล้วลุกขึ้นนั่งเสียเลย

ด้านนอกฝนฟ้าคะนอง ฟ้าแลบติดกันหลายสาย สำแสงสีขาวฟาดลงด้านนอกสายแล้วสายเล่า…

เจ้าหอยยักษ์ที่อยู่ในกระท่อมถูกกู้ซีจิ่วกรอกยาสร่างเมาแล้ว จึงไม่เมามายอีก ยามนี้กำลังนอนหลับอยู่

เพรียกวายุก็หมอบอยู่บนพรมขนยาว มันคงจะเหนื่อยจากการเดินทาง ยามนี้ได้พบเจ้านายและลูกน้อยแล้ว มันย่อมง่วงงุนเป็นธรรมดา ขณะนี้ศีรษะใหญ่โตวางอยู่บนสองขาหน้า ดวงตาหรี่พับลงครึ่งหนึ่ง

ภายในกระท่อมเงียบสงัด

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าความเงียบนี้ค่อนข้างผิดปกติ เห็นกันอยู่ชัดเจนว่าพวกกู่ฉานโม่ไม่คิดจะปล่อยเธอไว้ เรื่องที่พวกเขาต้องการกระทำมากที่สุดคือทำให้เธอพบเจอความยุ่งยากจนยอมถอยไปเอง ดังนั้นเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย พวกเขาจะทำอย่างไรเล่า?

‘เจ้านาย ข้ารู้สึกว่าพวกเขาคงไม่ยอมจบง่ายๆ’ หยกนภาเป็นกังวล

กู้ซีจิ่วพยักหน้า ‘พวกเขาน่าจะยังมีกลอุบายซ่อนไว้’

‘พวกเขาคงนึกไม่ถึงว่าท่านจะสามารถสร้างกระท่อมบังลมคุ้มฝนได้ภายในวันเดียวกระมัง? อย่างไรเสียเด็กสาวในโลกนี้ก็ล้วนมิสันทัดงานใช้แรงงานเหล่านี้’

เธอโดดลงไปบนพื้น การเคลื่อนไหวของเธอทำให้เจ้าหอยยักษ์ที่เดิมทีหลับไม่สนิทอยู่แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา เอ่ยขึ้นอย่างงุนงง “เจ้านาย ท่านจะไปถ่ายเบาหรือ? อ๋า ลืมสร้างสุขาไว้ให้ท่าน พวกเรายังไม่ได้เตรียมกระโถนเลย…”

กู้ซีจิ่วเตะมันจนกระเด็นขึ้นมา “ออกไปดูต้นทาง!”