บทที่ 498

พบพานสหายเก่า 3

เครื่องเรือนที่ทำจากไม้ชิ้นเดียวกันหนึ่งชุด ดูเก่าแก่และมีรสนิยม

บนพื้นปูด้วยพรมขนยาว เหยียบแล้วนิ่มสบาย

แม้กระทั่งปากประตูก็ยังวางฉากกั้นลมที่ทำจากไม้ทั้งชิ้นไว้ บดบังสายตาของคนภายนอก บนโต๊ะมีเปลือกหอยอันหนึ่งวางไว้ เปลือกเปิดออกครึ่งหนึ่ง มุกราตรีเม็ดหนึ่งทอแสงอยู่ภายใน

กระท่อมที่เดิมทีว่างเปล่าโกโรโกโสเสียจนไม่อาจโกโรโกโสไปกว่านี้ได้ถูกเขาตกแต่งจนหรูหรา ทำให้เชียนหลงอวี่เกือบนึกว่าเข้าผิดหลัง

ใบหน้ากู้ซีจิ่วก็เต็มไปด้วยความตกตะลึงอย่างที่พบเห็นได้ยาก องค์ชายแปดผู้นี้มีมือวิเศษที่เปลี่ยนของโทรมๆ ได้อย่างปาฏิหาริย์ เมื่อเขาเข้ามากวาดตามองเพียงแวบเดียวก็เริ่มตกแต่ง ถุงเก็บของของเขาประหนึ่งอ่างวิเศษอันอุดมสมบูรณ์ไม่มีสิ้นสุด ทำให้กู้ซีจิ่วเกือบจะสงสัยว่าเขาพกบ้านทั้งหลังมาด้วย!

“องค์ชายแปด ท่านพกของเหล่านี้ติดตัวตลอดหรือ?”

องค์ชายหรงเช่อเอ่ยตอบ “ข้าชอบท่องเที่ยวตามขุนเขาลำเนาไพร อีกทั้งไม่คุ้นเคยกับการพักโรงเตี้ยม ใช้เครื่องนอนของพวกเขาแล้วนอนไม่หลับ ดังนั้นจึงพกเครื่องเรือนเหล่านี้หลายชุดติดตัว ได้นำมาใช้วันนี้พอดี รีบร้อนมาอย่างฉุกละหุก และไม่รู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่จะเป็นเช่นนี้ มิเช่นนั้นข้าคงเตรียมมาให้เจ้าโดยเฉพาะชุดหนึ่ง…ชุดนี้เจ้าใช้แก้ขัดไปก่อนแล้วกัน อีกสองวันให้หลังข้าจะส่งชุดอื่นมาให้เจ้าอีก”

ในใจกู้ซีจิ่วพลันอบอุ่น องค์ชานหรงเช่อเป็นเพื่อนแท้จริงๆ! เขาไม่เคยสร้างความลำบากใจให้เธอ แถมยังรอบคอบละเอียดลออ คอยช่วยเหลือเธอเล็กๆ น้อยๆ อยู่เงียบๆ เสมอ

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเชียนหลงอวี่ยืนอยู่ตรงปากประตู แสงไข่มุกส่องสะท้อนใบหน้าเขา สีหน้าเขาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ริมฝีปากบางเม้มแน่น

กู้ซีจิ่วจึงเอ่ยขึ้น “เชียนหลงอวี่เจ้ายืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น? เข้ามานั่งก่อนไหม?”

ทั้งยังเอ่ยถามเขาอย่างหยอกล้ออีกประโยค “ข้าจ้าได้ เจ้าบอกว่ามีของมาให้ข้า เอาออกมาสิ”

สีหน้าเชียนหลงอวี่น่าเกลียดกว่าเดิม ตอบเสียงแข็งกระด้าง “ไม่มี!”

เขาหันหลัง วิ่งจากไป

กู้ซีจิ่วงุนงง

เจ้าเด็กคนนี้มาเพื่อหลอกกินเนื้อละมั่งของเธอใช่ไหม? ยามนี้กินอิ่มหนำสำราญแล้ว ของขวัญที่จะมอบให้เธอก็มลายหายไป…

เธอส่ายหน้าอย่างเหลืออด “ช่างเป็นเด็กเอาแต่ใจเสียจริง”

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าองค์ชายหรงเช่อมองเธออยู่ ดวงตาคล้ายจะฉายแววครุ่นคิด

สายตาคนทั้งสองประสานกัน องค์ชายหรงเช่อยิ้มน้อยๆ ถอนหายใจเบาๆ พลางกล่าว “ซีจิ่ว อันที่จริงนับกันตามอายุแล้ว เจ้าน่าจะห่างกับเขาไม่มากนัก แต่พออยู่กับเจ้าแล้ว มักจะทำให้คนหลงลืมว่าแท้จริงแล้วเจ้ายังเป็นเด็กคนหนึ่ง”

กู้ซีจิ่วก็แย้มยิ้มเช่นกัน “บางทีจิตวิญญาณข้าอาจจะเติบใหญ่แล้ว”

องค์ชายหรงเช่อถอนหายใจนิดๆ “เจ้าพูดถูก บางทีความทุกข์ยากก็ทำให้คนเติบใหญ่เร็วขึ้น”

คนทั้งสองคุยเล่นกันอีกสองสามประโยค ด้านนอกก็มีเสียงลมดังสนั่น ราวกับจะเปลี่ยนแปลงฟ้าดินจริงๆ

จู่ๆ ประตูก็ถูกคนเปิดผ่างอีกครั้ง เชียนหลงอวี่พุ่งเข้ามาดั่งลมสลาตัน ทำเอากู้ซีจิ่วตกอกตกใจ “เจ้าวิ่งพรวดพราดกลับมามีอะไรหรือ?”

ดวงตาของเชียนหลงอวี่จับจ้องร่างองค์ชายหรงเช่อ “องค์ชายแปด ยังไม่ไปอีกหรือ?!”

หรงเช่อตกตะลึง ตอบอย่างสุขุม “ข้าเดินหางมานับพันลี้..”

“ต่อให้เจ้าเดินทางมาหมื่นลี้ก็ไม่มีประโยชน์! สำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์มิให้คนนอกค้างคืน! ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าจะอยู่กับกู้ซีจิ่วที่นี่ไม่ได้ ชายหญิงมิควรใกล้ชิดกัน เจ้าเป็นคนเสเพลลอยชาย ไม่เกรงวาจาผู้คน แต่เด็กสาวผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องเช่นนางต้องเกรง”

องค์ชายหรงเช่อกุมขมับอย่างเหลืออด “เจ้าคิดไปถึงไหนแล้ว? ข้าย่อมไม่พักกับซีจิ่วที่นี่”

“เช่นนั้นเจ้าจะพักที่ไหน?” เชียนหลงอวี่จ้องไม่วางตา

“เยี่ยนเฉิน” องค์ชายหรงเช่อกล่าวออกมาสองคำ

“ห๊า? เจ้ารู้จักกับเยี่ยนเฉินหรือ?”

“เคยมีวาสนาพบหน้ากันอยู่หลายครา นิสัยเข้ากันได้ไม่เลว ตอนข้ามาถึงได้แวะไปทักทายเขาแล้ว คืนนี้จะพักที่นั่นกับเขา”

เชียนหลงอวี่อ้าปากค้างน้อยๆ ผ่านไปสักครู่ก็กล่าวออกมาประโยคหนึ่ง “เช่นนั้นดีที่สุด”

องค์ชายหรงเช่อไม่แยแสเขาอีก กำชับกำชากู้ซีจิ่วอีกหลายประโยค ค่อยกล่าวลาแล้วจากไป