บทที่ 521

ตบหน้า 5

กู้ซีจิ่วนำหลักฐานเหล่านี้ออกมาแสดงทีละข้อๆ อีกทั้งยังได้รับการตรวจสอบเปรียบเทียบอย่างจริงจังจากท่านทูตดส่างซั่นและท่านทูตเฉิงเอ้อรวมถึงเจ้าหน้าที่ชันสูตรของที่นี่ด้วย จึงไม่มีใครคัดค้านสัก ประโยค

สองคนนี้ไม่ได้ถูกเจ้าหอยยักษ์สังหาร! แต่เป็นคนอื่น!

กล่าวอีกแง่คือกู่ซีจิ่วและเจ้าหอยยักษ์ถูกปรักปรำจริงๆ

ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์มองฝูงชน มือเคาะกระดานหมากรุกพลางกล่าว “ตอนนี้ยังมีผู้ใดสงสัยนางอีกหรือไม่?”

พวกกู่ฉานโม่ล้วนก้มศีรษะตํ่า

“ปรักปรำคนโดยไร้สาเหตุ จะไม่พูดอันใดหน่อยหรือ?” สายตาท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ตกลงบนร่างพวกกู่ฉานโม่ “หรือความสามารถอย่างพวกเจ้าทำได้เพียงข่มเหงรังแกแม่นางน้อยผู้หนึ่ง?”

สีหน้ากู่ฉานโม่เห่อจนแทบจะกลายเป็นมะเขือม่วงแล้ว

ชั่วชีวิตนี้ของเขายังไม่เคยผิดพลาดมหันต์เช่นนี้มาก่อนเลย!

เกือบจะกล่าวหาปรักปรำแม่นางน้อยของบ้านอื่น ทำลายชีวิตของผู้อื่นไปแล้ว!

เขาค้อมกายคำนับกู้ซีจิ่ว “แม่นางกู้ ขออภัยด้วย ทำให้เจ้าไม่ได้รับความเป็นธรรมแล้ว”

คนอื่นๆ ก็ค่อนข้างรู้สึกผิดเช่นกัน พากันขออภัยกู้ซีจิ่ว…

คนเหล่านี้ล้วนเป็นผู้มีอิทธิพลของทวีปนี้ ส่งใครก็ได้ออกไปสักคน ก็สามารถปลุกปั่นก่อพายุฝนในโลกมนุษย์ได้ บัดนี้พวกเขาต่างขออภัยต่อกู้ซีจิ่ว นับว่าไว้หน้าเธอมากแล้ว

กู้ซีจิ่วเงียบงันไปชั่วขณะ ความทุกข์ยากที่เธอได้รับตอนอยู่ที่นี่จะสามารถลบล้างได้ด้วยคำอภัยเบาหวิวประโยคเดียวงั้นหรือ?

เธอกับเจ้าหอยยักษ์เกือบต้องจบชีวิตลงที่นี่แล้ว! หากมิใช่ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์มาถึงทันเวลา ความอยุติธรรมของเธอจะได้รับการคลี่คลายหรือไม่?

คนเหล่านี้จะอนุญาตให้เธอสะสางคดีเช่นนี้หรือ?

พวกเขาไม่เคยมอบโอกาสในการล้างมลทินอย่างแท้จริงให้เธอเลย!

กระดูกของเธอยังคงค่อนข้างปวดชา รอยฟกช้ำอันเนื่องมาจากโซ่สะกดมารยังไม่เลือน ส่วนบาดแผลที่เจ้าหอยยักษ์ได้รับเหล่านั้นก็คงอยู่จะแจ้งชัดเจน…

เธอรู้ว่าควรจะพอใจกับสิ่งที่ได้รับ ถึงอย่างไรยามนี้เธอก็เป็นเพียงมดปลวกเล็กๆ ตัวหนึ่ง การล่วงเกินผู้มีอิทธิพลเหล่าที่ไม่มีผลดีเลย แต่เธอยิ้มแย้มสลายความแค้นไม่ได้จริงๆ…

เธอกำมือทันที ขณะที่กำลังจะเอ่ยวาจา

เจ้าหอยยักษ์ก็ถลึงตาเอ่ยตัดหน้าไปแล้ว “ขอโทษคำเดียวก็พอแล้วงั้นรึ? พวกเจ้าตีข้า ทิ่มข้า ซ้ำยังนาบข้าอีก! ข้าผู้เฒ่าต้องถูกพวกเจ้าตีเปล่าๆ หรือ? เจ้านายของข้าต้องถูกพวกเจ้าขังเปล่าๆ สินะ?”

กู่ฉานโม่มองไปที่ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์

นํ้าเสียงท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เยียบเย็น “ปรักปรำศิษย์ของเปิ่นจุน ขอโทษก็พอแล้วงั้นหรือ?”

ยามนี้ความจ้าของเจ้าหอยยักษ์ดีเยี่ยม รีบกล่าวต่อทันที “ใช่แล้ว เจ้ารับปากเจ้านายข้าไว้ หากว่าพวกข้าถูกปรักปรำ เช่นนั้นโทษทัณฑ์เหล่านั้นที่ข้าเคยได้รับเจ้าก็จะต้องสิ้มลองด้วยทั้งสิ้น! อีกทั้งเจ้ายังรับปากท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ไว้ด้วยว่าจะใช้โซ่อะไรนั้นขึงติดกำแพงแล้วขังไว้ 30 วัน! ไม่อนุญาตให้ดื่มกิน!”

มันจดจำได้ทุกประโยคเลย!

กู่ฉานโม่พูดไม่ออก

ถูกหอยตัวหนึ่งติเตียนถึงเพียงนี้ ใบหน้าเขาราวกับถูกแผดเผา แต่วาจาของเจ้าหอยยักษ์ตัวนี้สมเหตุสมผล เขาเลยโต้กลับไม่ได้ ลอบสูดลมหายใจแล้วกล่าว “วางใจเถอะ โทษทัณฑ์เหล่านี้ข้าจะรับทั้งหมด จะไม่ลดหย่อนผ่อนผันเด็ดขาด”

เจ้าหอยยักษ์รีบตีงูที่พันกิ่ง[1]ทันที “ข้าจะลงโทษด้วยตัวเอง!” เลี่ยงมิให้คนเหล่านั้นจงใจอ่อนข้อ”

ฝูงชนเงียบงัน

กู่ฉานโม่เป็นผู้นำสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ของพวกเขา ยามปกติเคร่งขรึมจริงจัง น่าเกรงขามยิ่งนัก

แต่ไหนแต่ไรมาล้วนเป็นเขาที่ลงโทษผู้อื่น ยังไม่มีผู้ใดเคยลงโทษเขา และแน่นอนว่าไม่มีผู้กล้าลงโทษเขาด้วย

ครานี้เขาได้รับโทษ ผู้อาวุโสทั้งหลายของหน่วยลงทัณฑ์คิดหาวิธีอ่อนข้อผ่อนผันให้เขาจริงๆ แต่ถ้าเจ้าหอยยักษ์เป็นผู้ลงโทษ เจ้าสิ่งนี้เคยลิ้มลองบทลงโทษเหล่านั้นด้วยตัวเองมาแล้ว ระหว่างลงโทษ หากอ่อนข้อให้เพียงเล็กน้อยมันก็สามารถมองออกได้!

ห้าหน้า คงทำได้เพียงขออภัยด้วย!

กู่ฉานโม่เอ่ยตอบ “วางใจเถิด ข้าผู้เป็นอาจารย์ใหญ่กระทำการโปร่งใส ไม่คดโกงมาโดยตลอด ไม่ว่าเจ้าจะเป็นผู้ลงโทษหรือไม่ ก็จะไม่ให้คนอ่อนข้อเด็ดขาด เรื่องผิดพลาดที่ข้ากระทำข้าจะรับเอาไว้ทั้งหมด”