บทที่ 541

ลอบโจมตี 3

อวิ๋นชิงหลัวหน้าแดงก่ำ ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ตรงนั้นอย่างมิรู้จะวางมือไม้ไว้ตรงไหน

“อวิ๋นซิงหลัว เจ้าชอบข้าหรือ?” ในที่สุดคนผู้นั้นก็เปิดปากเอ่ย น้ำเสียงกระจ่างชัดดึงดูด

“ชิงหลัว…ชิงหลัวเพียงแค่ เพียงแค่…” นางกังวลจนมิรู้ว่าควรพูดอะไรดี

คนผู้นั้นถอนหายใจแผ่วๆ น้ำเสียงกระจ่างดั่งแว่วมาจากที่ไกลๆ “คนที่ชอบข้ามีอยู่ไม่น้อย ไม่ใช่แค่เจ้า เจ้ามีฐานะเป็นสานุศิษย์สวรรค์ จึงไม่กล้ายอมรับใช่หรือไม่?”

อวิ๋นซิงหลัวถูกเขากระตุ้น จิตใจเร่าร้อนขึ้นมา ในที่สุดก็เงยหน้ามองเขา “เจ้าค่ะ ข้าชอบท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย…”

สายตาของนางประสานกับดวงตาด้านหลังหน้ากากของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ในดวงตาท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ดั่งมีสายรุ้งร่วงหล่นอยู่ภายใน พร่างพราวและดึงดูดผู้คนอย่างยิ่ง…

สมองของอวิ๋นซิงหลัวพร่าเลือน ร่างกายแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น

ในสายตาเธอมีเพียงดวงตาคู่นั้นของอีกฝ่าย ความไม่พอใจและความริษยาที่ซุกซ่อนไว้ในใจมาเนิ่นนานราวกับถูกอะไรบางอย่างเร่งเร้าให้ซัดโหมกลับขึ้นมาในสมอง

อวิ๋นซิงหลัว เจ้าริษยากู้ซีจิ่วมากใช่หรือไม่? เด็กสาวคนนั้นความจริงแล้วสู้เจ้าไม่ได้สักอย่าง แต่กลับแย่งชิงความโดดเด่นไปจากเจ้า ดั่งแมลงสาบน่ารังเกียจที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็สามารถเปลี่ยนร้ายให้กลายเป็นดีได้ ไม่ยุติธรรม! ไม่ยุติธรรมเกินไปแล้ว! ถ้านางตายซะ หากว่านางตายซะได้ก็ดี!

นางยืนอยู่ตรงนั้นแววตาดำดิ่งขึ้นเรื่อยๆ มืดมิดขึ้นเรื่อยๆ…

สายลมพัดพาอาภรณ์นางจนเกิดเสียงเสียดสี รอบกายนางเสมือนเกิดพายุหมุนอันมืดมิดขึ้น…

………………….

กู้ซีจิ่วเหนื่อยล้าจริงๆ ตั้งแต่มาถึงสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์เธอก็ไม่ได้พักผ่อนเลย

บ้านหลังแรกที่สร้างขึ้น ถูกโจมตีในคืนฝนพรำ จากนั้นก็ถูกจับกุม ถูกปล่อยตัวออกมาหลังจากคุมขังไว้ในคุก 3 วัน 3 คืน ซ้ำยังต้องไปเดินเตร็ดเตร่เป็นเพื่อนท่านเทพศักดิ์สิทธิ์อีกกว่าชั่วยาม…

ร่างกายเหนื่อยล้าเป็นเรื่องหนึ่ง ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือความตึงเครียดในจิตใจที่เพิ่มสูง

ยามนี้ด้านนอกฝนตกหนักแล้ว แต่ยามที่เธอเอนกายลงบนเตียงของตน จิตใจกลับสงบอย่างที่หาได้ยาก

มีท่านเทพศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่นี่ คงไม่มีใครกล้ามารื้อหลังคาเธออีกแล้วกระมัง?!

เธอผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วยิ่ง แทบจะหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน

ดูเหมือนว่าเธอจะฝัน ทว่าความฝันนี้กลับเป็นฝันร้าย ในฝันเธอกลับไปอยู่ยุคปัจจุบัน กลับไปอยู่ช่วงที่เธอสลบแล้วถูกวางไว้บนเตียงผ่าตัดเพื่อควักหัวใจ…

เพียงแต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป เธอไม่ได้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์ แต่เป็นผู้ที่ชมอยู่ด้านข้าง

ใช่แล้ว เป็นผู้ที่ชมอยู่ด้านข้าง

เธอมองเห็นตัวเองที่อยู่บนเตียงผ่าตัดฟื้นขึ้นมา พูดกับหลงซีที่ลงมือผ่าตัดอยู่หลายประโยค

จังหวะที่เขาเผลอ ฉวยมีดผ่าตัดแล้วแทงเขา จากนั้นก็กรีดหัวใจสำรองที่เตรียมไว้ สุดท้ายก็ใช้มีดแทงทะลุหัวใจในทรวงอกที่เปิดอ้าของตน…

ทุกฉากเกิดขึ้นอีกครั้งจริงๆ แต่ฉากเหล่านี้เคยปรากฏขึ้นในความฝันเธอมากมายหลายครั้งแล้ว

เมื่อก่อนทุกครั้งหลังจากฝันถึงฉากที่แทงทะลุหัวใจตนก็ตื่นขึ้นมา พร้อมเหงื่อที่ชุ่มโชกเต็มหน้าผาก แต่ครั้งนี้กลับมิได้เป็นเช่นนั้น

เธอมองเห็นตัวเองสูดลมหายใจเฮือกสุดท้ายอยู่ในอ้อมแขนหลงซี มองเห็นใบหน้าที่ซีดขาวจนน่ากลัวของหลงซี กุมมือเธอไว้แน่น ราวกับเป็นวันสิ้นโลกก็มิปาน

เลือดทะลักออกมาจากอกเขา ผู้ช่วยของเขาพากันวิ่งเข้ามา คิดจะรักษาเขา หนึ่งในนั้นเอ่ยว่า “คุณหมอหลง โชคดีที่หัวใจคุณอยู่ด้านขวา! เร็วเข้า เร็ว! รีบห้ามเลือดก่อน ต้องผ่าตัด…”

ทว่าหลงซีกลับจับมีดผ่าตัดที่ปักอยู่ในหัวใจกู้ซีจิ่ว ดึงออกมา นํ้าตารินไหลแต่กลับหัวเราะแผ่วๆ “ซีจิ่ว เธอเข้าใจฉันผิดแล้ว… เดี๋ยวฉันจะตามไปอธิบายกับเธอที่ฝั่งนั้นต่อ!”

จากนั้นก็เงื้อมือแทงทรวงอกต้านขวาของเขาเอง! แทงทะลุหัวใจดวงนั้น!

เลือดเขาพุ่งกระฉูดออกมา ผสมกับเลือดของเธอไหลเนืองนอง

“หลงซี!” หัวใจเธอพลันเจ็บปวด ร้องตะโกนออกมา ขณะที่คิดจะเข้าไปดู ทันใดนั้นแขนก็เจ็บแปลบขึ้นมา!