บทที่ 575 ทำให้ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เสียชื่อหรือ?

“กู้ซีจิ่ว เจ้าอาศัยที่ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองเจ้า มากระทำตามอำเภอใจรึ? ไม่เกรงกลัวว่าท่านเทพศักดิ์สิทธิ์จะทำให้ท่านเทพ

ศักดิ์สิทธิ์เสียชื่อหรือ?” เรียวคิ้วงามของเยี่ยนเฉินขมวดมุ่น

กู้ซีจิ่วผินหน้าไป น้ำเสียงเรียบเรื่อยทว่าเยียบเย็น “กระทำตามอำเภอใจ? ข้าทำอะไรล่ะ? แล้วทำให้ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เสียชื่อ

ตรงไหน?”

ฝูงชนเงียบงัน

“เจ้าหลอกลวงเชียนหลิงอวี่ กล่าวว่าสามารถรักษาอาการป่วยเขาให้หายดีได้…” มีคนแจกแจงออกมา

“ข้ายังไม่ได้ทำการรักษาเขาเลย แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าหลอกลวง?” กู้ซีจิ่วถามกลับ

“เจ้าสามารถรักษาเขาให้หายได้จริงหรือ? เจ้ามีความมั่นใจกี่ส่วน?” เยี่ยนเฉินถามขึ้น

กู้ซีจิ่วมองเชียนหลิงเทียนแวบหนึ่ง ยิ้มตาหยีพลำงกล่าว “เดิมทีมีความมั่นใจเพียงครึ่งเดียว แต่ตอนนี้กลายเป็นแปดส่วนแล้ว”

เมื่อกล่าวประโยคนี้ออกมา สีหน้าพึงพอใจของเชียนหลิงเทียนพลันแปรเปลี่ยนไป จิตใจยิ่งย่ำแย่ลงไปอีก

ดวงตาเชียนหลิงอวี่เปล่งประกายเฉกเช่นดวงดาวแล้ว

คิ้วของเยี่ยนเฉินขมวดแน่นกว่าเดิม เอ่ยอย่าง ชัดถ้อยชัดคำ “ข้าไม่เชื่อ!”

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว ดูเหมือนค่อนข้างประหลาดใจ “เจ้าไม่เชื่อแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า? ทำไมข้าต้องทำให้เจ้าเชื่อด้วยล่ะ?”

เยี่ยนเฉินพูดไม่ออก เขาถูกทำให้อ้ำอึ้งอยู่ตรงนั้นอดจะมองไปที่เชียนหลิงอวี่ไม่ได้ “เชียนหลิงอวี่…”

เชียนหลิงอวี่ประหนึ่งถูกเขย่าขวัญ โพล่งประโยคหนึ่งออกไป “ข้าเชื่อนาง!”

เจ้าของเรื่องเชื่อคำหลอกลวงของสตรีผู้นี้ประหนึ่งกินยากล่อมประสาทเข้าไป แล้วพวกเขาจะทำอะไรได้อีกเล่า?

สุดท้ายเยี่ยนเฉินจึงไม่ได้กล่าวอะไร สายตาที่มองเชียนหลิงอวี่เสมือนมองตัวโง่งมตัวหนึ่ง

กู้ซีจิ่วไม่คิดจะแยแสพวกเขาอีก วางมือน้อยๆ บนไหล่ของเชียนหลิงอวี่ “ไปกันเถอะ หิวจะตายอยู่แล้ว!”

ทั้งสองคนขึ้นไปชั้นบนอย่างสบายใจ ทิ้งให้ฝูงชนยืนมองหน้ากันอยู่ตรงนั้นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร…

….

ช่วงเวลาฝึกฝนมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วยิ่งนักเสมอ เพียงพริบตาเดียวก็ผ่านไปสามวันแล้ว

ล่วงเข้าสู่ยามราตรี แสงจันทร์ส่องสกาว แผ่คลุมบนเนินเขาแห่งหนึ่ง ส่องใบไม้นั้นจนดูราวกับเรืองแสงสีเงินจางๆ

บนเนินเขามีคนไม่น้อย ทุกคนต่างใส่หน้ากากสวมเสื้อคลุมตัวยาว อย่าว่าแต่ใบหน้าเลย แม้แต่เป็นหญิงหรือชายก็ยังแยกไม่ออก ดูแล้วค่อนข้างประหลาดอยู่บ้าง

ท่ามกลางคนเหล่านี้มีทั้งตั้งแผงลอย มีทั้งหาบเร่ ข้าวของที่ขายก็มีพรั่งพร้อม สิ่งที่ขายส่วนใหญ่คือยา มียาสมานแผลที่ใช้กันทั่วไป และมียาเลื่อนระดับพลังยุทธ์ที่หาได้ยาก แน่นอนว่ามีสมุนไพรหลากหลายชนิดด้วย…

ที่นี่คือตลาดผีที่มีชื่อเสียงของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ สามวันจะเปิดขึ้นหนึ่งครั้ง ผู้ที่มาซื้อขายที่นี่ล้วนเป็นคนของสำนักศึกษา

ชุมนุมสวรรค์คนนอกเข้ามาไม่ได้

เหตุผลที่ทุกคนใส่หน้ากากและสวมเสื้อคลุมยาวเหมือนกันหมด

หนึ่งคือเพิ่มความรู้สึกลึกลับ

สองฝึกฝนความสามารถด้านการวินิจฉัยผู้คน เนื่องจากที่นี่มีการขายยาปลอมด้วย…

สถานที่แห่งนี้นับว่าเป็นตลาดที่ที่เหล่าผู้นำของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ตั้งใจเปิดขึ้นไม่ให้ศิษยตัดขาดจากโลกภายนอกจนเกินไป การแลกเปลี่ยนค้าขายที่นี่ใช้ได้เพียงหินวิญญาณเท่านั้นส่วนราคาขายสามารถตั้งได้ตามอัธยาศัย แน่นอนเงื่อนไขแรกคือเจ้าต้องขายให้ออก

หลังจากกู้ซีจิ่วเดินเตร็ดเตร่ที่นี่หนึ่งรอบ อ้อยอิ่งอยู่หน้าแผงต่างๆ ในใจก็คิดคำนวณตามภาพรวม

ยามที่เธอเข้าไปในป่าทมิฬ เก็บรวบรวมสมุนไพรล้ำค่าได้หลายชนิด แต่สมุนไพรเหล่านั้นเธอล้วนต้องใช้ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการคลายตราผนึกบนร่างกายตน ถ้าไม่เข้าตาจนที่สุด เธอไม่คิดค้าขายพวกมัน

ถึงแม้บนร่างเธอจะมีเงินอยู่ไม่น้อย แต่เนื่องจากเพิ่งมาใหม่ จึงไม่มีหินวิญญาณเลยสักก้อน ไม่สามารถซื้อหาสิ่งใดที่นี่ได้

เคราะห์ดีที่เชียนหลิงอวี่มีหินวิญญาณติดตัวอยู่สิบกว่าก้อน กู้ซีจิ่วจึงให้เขาใช้หินวิญญาณสิบกว่าก้อนนี้ซื้อสมุนไพรที่ราคา

ค่อนข้างถูกมา จากนั้นก็ตั้งแผงยาขึ้น หยิบเตาหลอมหยกขาวออกมา แล้วให้เชียนหลิงอวี่ชูแผ่นป้ายหนึ่งขึ้นมา บนป้ายมีอักษรที่กู้ซีจิ่วเขียนด้วยตัวเองบรรทัดหนึ่ง ‘ขายโอสถระดับสี่!’