บทที่ 574 นางคือพญาหงส์ 6

กู้ซีจิ่วแย้มยิ้มแล้ว “โอ้ ข้าวางแผนอะไรล่ะ? เจ้าลองว่ามาสิ?”

เยี่ยนเฉินมุ่นคิ้วนิดๆ เขายังไม่ได้พูดอะไร ทว่าเชียนหลิงเทียนที่อยู่ด้านหลัง เขาทนไม่ไหวจึงเปิดปากเอ่ย “แผนการของเจ้า มิใช่ว่าคนที่สัญจรผ่านต่างทราบหรอกหรือ? เจ้าอยู่ที่นี่หัวเดียวกระเทียมลีบ ดังนั้นจึงคิดลากหลิงอวี่ไปเป็นสหายของเจ้า ซ้ำยังจงใจปล่อยข่าวลือว่าสามารถรักษาอาการป่วยของเขาได้ จุดประกายความหวังให้เขา ทำให้เขาขายชีวิตให้เจ้า…”

กู้ซีจิ่วกอดอก กล่าวด้วยท่าทียิ้มมิเชิงยิ้ม “แล้วถ้าข้ารักษาอาการป่วยของเขาได้จริงๆ ล่ะ?”

เชียนหลิงเทียนชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มเยาะ “จะเป็นไปได้อย่างไร?! อาการป่วยของหลิงอวี่ เป็นผลตกค้างจำกการถูกธาตุไฟเข้าแทรก ไม่มีทางรักษาได้! หากสามารถรักษาได้ เขาคงรักษาหายตั้งแต่หนึ่งปีก่อนแล้ว จะล่าช้ามาจนถึงตอนนี้หรือ?”

เชียนหลิงเทียนมองเชียนหลิงอวี่แวบหนึ่ง เอ่ยต่อ “ถึงแม้ข้าจะเห็นเขาขวางหูขวางตา แต่นั่นก็เป็นเพราะเขาจมอยู่กับความโศกเศร้า ถอยหลังลงคลอง คิดจะกระตุ้นเขาให้ฝึกฝนดีๆ เลี่ยงให้กลายเป็นสวะไร้ค่าโดยสิ้นเชิง ขนาดข้ากระตุ้นเขาสารพัดวิธี ก็ยังไม่ใจแข็งพอจะนำเรื่องนี้มาหลอกลวงเขาเลย!”

เขากล่าวอย่างทระนงองอาจ ราวกับไม่ว่าเขาจะกระทำเรื่องใดล้วนเป็นเพราะหวังดีต่อเชียนหลิงอวี่เจ้านายเก่าคนนี้

เชียนหลิงอวี่หน้าแดงก่ำ อ้าปากคล้ายต้องการจะโต้แย้งอะไรเขา ทว่าฝ่ามือกู้ซีจิ่วกดบ่าเขาไว้ กล่าวยิ้มๆ “อย่าไปต่อล้อต่อเถียงกับข้ารับใช้ในบ้านเลย จะได้ไม่เป็นการลดฐานะของเจ้า”

เชียนหลิงอวี่ไม่พูดแล้ว ใบหน้าเชียนหลิงเทียนเป็นทมึงถึงทันที เขากำหมัดพลางเอ่ย “เจ้าว่ายังไงนะ?!”

ไอเย็นเฉียบพลุ่งพล่าน รอบกายเขา ราวกับวินาทีต่อไปจะซัดหมัดต่อยกู้ซีจิ่วให้ตาย

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว “อะไรกัน? ข้าพูดผิดหรือไง? เจ้าเคยเป็นข้ารับใช้ในบ้านเชียนหลิงอวี่ไม่ใช่หรือ?”

เชียนหลิงเทียนอ้ำอึ้ง “…ข้า…”

เขาปฏิเสธประวัตินั้นไม่ได้ ถึงอย่างไรคนเกินครึ่งที่อยู่ที่นี่ล้วนทราบเรื่องนี้ดี เพียงแต่ทุกคนรู้อยู่แก่ใจจึงไม่เคยพูดถึงเท่านั้น

บัดนี้นึกไม่ถึงว่จะถูกกู้ซีจิ่วถามออกมาซึ่งหน้า เสมือนเป็นการตบหน้าเขาอย่างจัง ทำใหเขาโกรธสุดขีด “เจ้า…เจ้า…ต่อให้ข้าเคยเป็นเด็กรับใช้ยามเรียนของเขาแล้วอย่างไร? อยู่ที่นี่พึ่งพาเพียงความสามารถ ไม่เอ่ยถึงฐานะในอดีต! ข้าอยู่ชั้นเรียนเมฆาม่วง เขากลับทำได้ เพียงอยู่ที่ชั้้นเรียนเมฆษคล้อย ข้าแข็งแกร่งกว่าเขา ฐานะก็สูงส่งกว่าเขา…”

“ดูเหมือนการที่เขาตกที่นั่งลำบำกเจ้าจะสาแก่ใจมากนะ” กู้ซีจิ่วยิ้มบางๆ “เช่นนั้นการกล่าวอย่างทระนงองอาจเมื่อครู่ทำไปเพื่ออะไร? ไม่กระดากใจบ้างหรือ?”

เชียนหลิงเทียนพูดไม่ออก

กำปั้นของเขากำแน่น กำแน่นขึ้นเรื่อยๆ อาภรณ์เขาขยับไหวทั้งที่รอบกายไม่มีสายลม

“ทำไม ถูกข้าเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของเจ้า เลยพาลโกรธหรือ? คิดจะต่อยข้าสินะ?” กู้ซีจิ่วสาวเท้าเข้าไปก้าวหนึ่ง

“เจ้า…” เชียนหลิงเทียนเลือดขึ้นหน้าแล้ว ขณะที่กำลังจะขยับ กู้ซีจิ่วก็เอ่ยปากอีกครั้ง กล่าวเพียงสี่คำ “ท่านเทพศักดิ์ สิทธิ์…”

เชียนหลิงเทียนประหนึ่งลูกบอลที่อัดลมจนพองแล้ว ถูกเข็มเจาะกะทันหัน ตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง ค่อยๆ หันไปมองประตู

ทั้งห้องโถงก็เงียบลงเช่นกัน มองไปที่ประตู

ผลคือ…ไม่เห็นอะไรเลย ไม่มีเงาร่างของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์อยู่ประตูเลย

กู้ซีจิ่วที่อยู่ด้านหลัง เอ่ยสองคำสุดท้ายออกมาลอยๆ “ไม่มา”

ฝูงชนตะลึง

เชียนหลิงเทียนรู้สึกว่าตนกำลังจะกระอักโลหิตออกมา!

อยากซัดหมัดต่อยเด็กสาวน่ารังเกียจผู้นี้ให้เละซะ แต่สุดท้ายก็ยังมีศีลธรรมอยู่…

“กู้ซีจิ่ว เจ้าจองหองได้ถึงเพียงนี้ก็เพียงเพราะ…” เขาโกรธจนปากสั่นแล้ว

“อาศัยท่านเทพศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองข้าไง” กู้ซีจิ่วต่อประโยคแทนเขา ดวงตาสองข้างยกโค้งดุจจันทร์เสี้ยว

เชียนหลิงเทียนพูดไม่ออกอีกครา

เดิมทีฝูงชนยังนึกว่ากู้ซีจิ่วจะโกรธเกรี้ยวและปฏิเสธ นึกไม่ถึงว่านางจะเอ่ยประโยคเช่นนี้ออกมา ทันใดนั้นพลันรู้สึกว่ามุมทั้งสามถูกทุบทำลายแล้วสร้างขึ้นใหม่…