บทที่ 703 ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาล้อเล่น!
เรื่องที่เขาพูดต่อให้เป็นหลงซือเย่ก็ไม่สามารถโต้แย้งได้อย่างสมบูรณ์ หากว่าทั้งหมดที่ตี้ฝูอีกล่าวเป็นความจริงเล่า?!
เขาไม่อาจนำชีวิตของซีจิ่วมาเสี่ยงได้!
แต่ปล่อยไว้เช่นนี้หรือ? ต้องปล่อยให้เธอกลายเป็นสวะไร้ค่าอย่างสิ้นเชิงหรือ?
อย่าว่าแต่เธอที่ไม่ยอมรับเลย เขาก็ไม่ยอมรับเหมือนกัน!
เขาไม่สนใจว่าเธอจะเป็นสวะไร้ค่าหรือไม่ ไม่สนใจตำหนิเล็กๆ น้อยๆ บนหน้าเธอ ทว่าไม่สนใจชีวิตเธอที่จะไม่ยืนยาวไม่ได้…
หากชั่วชีวิตนี้เธอกลายเป็นสวะไร้ค่าอย่างสมบูรณ์เช่นนั้นก็ไม่อาจฝึกฝนพลังวิญญาณได้อีก เมื่อไม่มีพลังวิญญาณก็ฝึกฝนวิชายืดอายุขัยไม่ได้ เช่น นั้นเธอก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไปที่มีชีวิตได้มากสุดหนึ่งร้อยแปดสิบปี จากนั้นก็จะกลายเป็นหญิงชราแล้วตายจากไป…
เขาไม่อาจยอมรับเรื่องนี้ได้!
เขากำมือแน่น เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกว่าวิชาแพทย์ของตนยังไม่เก่งกาจพอ ยามนี้คนรักที่อยู่เบื้องหน้าเป็นเช่นนี้ ทว่าเขากลับช่วยอะไรไม่ได้…
“หลงซือเย่ ข้าอยากได้คำยืนยันอีกครั้ง ตอนนี้เจ้าไม่มีวิธีถอนกระบี่นี้ออกภายในครึ่งชั่วยามใช้หรือไม่?” ตี้ฝูอีเอ่ยขัดเขาที่กำลังเสียใจและแค้นใจตนเองอยู่
หลงซือเย่ส่ายศีรษะ “ไม่…ไม่มี”
ตี้ฝูอีมองกู้ซีจิ่วอีกครั้ง “เจ้าไม่อยากกลายเป็นสวะไร้ค่าอีกครั้งใช่ไหม?”
พูดจาไร้สาระ!
กู้ซีจิ่วเม้มปากนิดๆ ไม่เอ่ยตอบ
“ข้ามีวิธีช่วยนาง!” ตี้ฝูอีสูดหายใจเบาๆ ปาระเบิดลูกหนึ่งออกมา
สองคนที่อยู่บนเตียงเงยหน้ามองเขาพร้อมกัน
“วิธีใด?” หลงซือเย่รีบถาม
ตี้ฝูอีมองคนทั้งสองที่ประคับประคองกัน ก้นบึ้งดวงตาคล้ายมีกระแสความมืดมิดพาดผ่าน “ไม่สำคัญว่าข้าจะใช้วิธีใด สรุปคือข้า
สามารถทำให้นางฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติได้ เพียงแต่ถ้าต้องการให้ข้าลงมือข้าก็มีเงื่อนไขเช่นกัน ถ้าพวกเจ้าตกลงข้าจะลงมือทันที
หากไม่ตกลงข้าก็จะจากไปทันที ไม่ยื่นมือเข้าช่วยเหลืออีก!”
เห็นได้ชัดว่าสองคนนั้นนึกไม่ถึงว่าเขาจะยื่นเงื่อนไขในยามนี้
กู้ซีจิ่วตัวแข็งทื่อทันที
หลงซือเย่สุดหายใจเบาๆ เอ่ยขึ้นว่า “ตี้ฝูอี หนนี้ที่นางได้รับบาดเจ็บเช่นนี้เดิมทีก็มีสาเหตุมาจากเจ้า! หากมิใช่เจ้ากล่าวบนเวทีว่าสองฝ่ายต้องสู้โดยมีชีวิตเป็นเดิมพัน บาดเจ็บตกตายไม่มีโทษ อวิ๋นชิงหลัวจะกล้าใช้กระบี่เช่นนี้ทำร้ายคนได้อย่างไร?! ตอนนี้เจ้ามีวิธีช่วยเหลือซีจิ่วยังจะคิดยื่นเงื่อนไขอีกหรือ?”
ตี้ฝูอีเงียบไปครู่หนึ่ง ยกยิ้มมุมปากแวบหนึ่ง “เจ้าสามารถพูดจาไร้สาระกับข้าต่อได้ เจ้ากับข้า โอ้เอ้ต่อไปได้ แต่กู้ซีจิ่ว…นาง
โอ้เอ้ต่อได้หรือ? ยามนี้นางได้รับบาดเจ็บมาครึ่งเค่อแล้ว…”
หลงซือเย่พูดไม่ออก
ตอนนี้ในใจของกู้ซีจิ่วก็บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร เธอรู้ว่าตี้ฝูอีผู้นี้น่าชิงชัง ไร้ขีดกำจัดล่าง เพียงแต่นึกไม่ว่าจะไร้ยางอายและเลือดเย็นได้ถึงเพียงนี้…
ในใจเธอบอกไม่ถูกว่าผิดหวัง หรือว่าอะไร พูดจาเข้าประเด็นทันที “เงื่อนไขอะไร?”
ตี้ฝูอีมองนาง ย่อมสัมผัสได้ถึงความดูหมิ่นชิงชังในก้นบึ้งดวงตาของนาง ในใจดั่งถูกเข็มแหลมทิ่มแทง ทว่ารอยยิ้มตรงมุมปากกลับไม่แปรเปลี่ยน “เจ้าต้องแต่งกับข้า!”
กู้ซีจิ่วตกตะลึง
คนผู้นี้ป่วยเป็นโรคประสาทหรือ?!
บ้าไปแล้วกระมัง?!
มาบังคับให้แต่งงานในยามนี้!
กู้ซีจิ่วถลึงตามองด้วยสายตาที่ใช้มองคนบ้า กล่าวออกมาเพียงสามคำ “ฝันไปเถอะ!”
หากว่าเขาวิ่งมาขอเธอแต่งงานก่อนหน้าเทศกาลความรักเมื่อคืนนี้ เธออาจจะนึกว่าเขาชอบเธอด้วยใจจริง ดังนั้นถึงได้ทำทุกทางเพื่อบังคับให้แต่งงาน
แต่หลังจากผ่านคืนนั้นไป เขาขอเธอแต่งงานอีกครั้งเธอกลับมีแค่ความรู้สึกรังเกียจ!
คนผู้นี้เมื่อคืนยังอี๋อ๋อกับอวิ๋นชิงหลัวอยู่เลย วันนี้อวิ๋นชิงหลัวถูกซัดจนไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย เขาไม่เพียงแต่ไม่ไปดูสักแวบเท่านั้น กลับมาข่มขู่ให้ตัวเธอกู้ซีจิ่วตอบรับคำขอแต่งงานของเขางั้นหรือ?
วงจรสมองเขาสวนกระแสกับคนทั่วไปหรือ?
สรุปแล้ว เขาชอบใครกันแน่?