บทที่ 740 ไม่ชอบมันจริง ๆ หรือ?
ตี้ฝูอีนิ่งงัน
เขาเม้มริมฝีปาก ในที่สุดก็เอ่ยความคิดทั้งหมดในใจตนออกมา “ข้าคิดว่าอาภรณ์ชุดนั้นที่ข้ามอบให้เจ้าดูดีกว่าอาภรณ์ที่เจ้าสวมอยู่มากนัก ไม่ว่าจะคุณสมบัติหรือรูปแบบการตัดเย็บล้วนชนะชุดที่เจ้าอย่างขาดลอย เจ้าลองสวมใส่ดูได้…”
“ถึงจะดูดีและคุณภาพดีสักเพียงใดแต่ข้าก็ไม่ชมชอบ” กู้ซีจิ่วตัดบทเขา ในขณะเดียวก็ได้พูดจาทำลายความมั่นใจที่เต็มเปี่ยมของเขาด้วย “ของบางอย่างมิใช่ว่ายอดเยี่ยมก็เพียงพอแล้ว ยังต้องดูว่าผู้อื่นชมชอบหรือไม่ สิ่งที่ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายมอบให้ย่อมเป็นของชั้นเลิศ แต่ข้าไม่ชอบ ดังนั้นจึงทำได้เพียงขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของท่าน”
ตี้ฝูอีพูดไม่ออก
ยามนี้ดวงจันทร์ค่อยๆ คล้อยไปทางตะวันตก น่าจะเป็นช่วงย่ำรุ่งของวันถัดไปแล้ว และวันพิธีปักปิ่นของนาง
เขานั่งอยู่ตรงนั้น หลุบตามองอาภรณ์ในมือ รูปแบบที่ออกแบบเองกับมือ เนื้อผ้าที่เสาะหาด้วยตัวเอง ค้นหาช่างตัดเย็บที่ดีที่สุด ใต้หล้าเหนือนภานี้เกรงว่าจะมีอยู่เพียงชุดเดียว เดิมทีจะมอบให้เป็นของขวัญในวันปักปิ่น อยากเห็นว่าถ้านางสวมใส่แล้วจะมีลักษณะเช่นไร
นึกไม่ถึงเลยว่านางจะไม่เห็นค่า นางชมชอบกระโปรงธรรมดาชุดนั้น เพียงเพราะนั่นคือสิ่งที่หลงซือเย่มอบให้…
เขาไม่ยอมรับ ฝืนสูดลมหายใจคลี่อาภรณ์ชุดนั้นออกใต้แสงจันทร์ กระโรงสีฟ้าอ่อนโบกพลิ้วอยู่ในสายลม ดูนุ่มนวลดั่งคลื่นสมุทร แถบแพรที่ห้อยตรงเอวกระโปงส่ายไหว ภายใต้แสงดาราปานว่ามีแสงจันทร์สายหนึ่งล่องลอยอยู่ตรงนั้น กระโปรงชุดนี้งดงามจริงๆ โดยเฉพาะเมื่อส่องสะท้อนอยู่ใต้แสงจันทร์ ก็ยิ่งงดงามกว่าเก่า
เมื่อครู่หลังจากกู้ซีจิ่วสวมก็ถอดมันออกอย่างรวดเร็ว เธอเลยไม่ได้สังเกตรูปแบบของอาภรณ์ชุดนี้อย่างละเอียด รู้สึกรางๆ เพียงว่าสัมผัสไม่เลวอย่างยิ่ง ยามที่ถือไว้ในมือทั้งนุ่มทั้งลื่น ยามที่สวมใส่อบอุ่นดั่งสายลมฤดูใบไม้ผลิ…
บัดนี้พอตี้ฝูอีกางกระโปรงชุดนี้ออก เธอก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ
ตี้ฝูอีมองดูนาง “เจ้ามองให้ละเอียดสิ เหมาะกับเจ้ามาก…ไม่ชอบมันจริงๆ หรือ?”
ว่ากันตามจริงแล้ว อาภรณ์ชุดนี้ดึงดูดความชื่นชอบจากคนได้จริง ๆ และเหมาะสมกับรสนิยมการแต่งตัวของเธอจริงๆ ทว่าของที่ปฏิเสธไปแล้ว จะให้รับไว้อีกครั้งเพราะความดึงดูดใจคงไม่ดีกระมัง?!
ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาโจมตีรสนิยมการแต่งตัวของเธอ เยาะเย้ยอ้อมๆ ว่าเธอเป็นพวกบ้านนอกเฉิ่มเชย…
ดังนั้นกู้ซีจิ่วจึงยิ้มอย่างหยิ่งทะนงยิ่งนักแวบหนึ่ง “แต่ละคนมีทัศนคติความชอบที่ต่างกัน อาภรณ์ชุดนี้ข้าไม่ชอบจริงๆ”
มือของตี้ฝูอีที่จับกระโปรงไว้ค่อยๆ หดกลับ ไป ชะงักไปครู่หนึ่ง เขายิ้มแวบหนึ่ง โยนอาภรณ์ชุดนั้นเข้าไปในกองไฟที่ลุกโชน อาภรณ์ชุดนั้นไม่ทนไฟ ลุกไหม้ทันที
กู้ซีจิ่วตกตะลึง ยื่นมือไปคว้าไว้ “นี่ท่านทำอะไรน่ะ?!”
ดึงอาภรณ์ชุดนั้นออกมาจากกองไฟโดยไม่คำนึงถึงความร้อน แล้วดับไฟลง แต่กระโปรงที่ดีงามตัวหนึ่งก็ถูกเผาจนรุ่งริ่งแล้ว มองไม่เห็นเค้าเดิมอีกต่อไป
กู้ซีจิ่วโยนชุดที่ไม่เหลือสภาพเดิมตัวนั้นออกไป หันหลังหนี
เธอไม่อยากสนทนากับเขาแล้ว และไม่อยากคบค้าสมาคมกับเขาอีกต่อไป!
“กู้ซีจิ่ว วันนี้คือวันพิธีปักปิ่นในวัยสิบห้าปีของเจ้า ยังจำได้หรือไม่?” ตี้ฝูอีที่ด้านหลังเธอเอ่ยเสียงแผ่ว
ฝีเท้าของกู้ซีจิ่วพลันหยุดนิ่ง นึงไม่ถึงว่าเขาจะจำเรื่องนี้ได้ เธอไม่ได้หันกลับไป เพียงเอ่ยถามอย่างเฉื่อยชาประโยคหนึ่ง “แล้วอย่างไร?”
“พิธีปักปิ่นนับว่าเป็นวันสำคัญสำหรับเด็กสาว ข้าเริ่มจัดเตรียมของขวัญไว้ให้เจ้านานแล้ว ผลมะเดื่อหิมะ อาภรณ์ไหมเงือกจันทร์ก็เป็นของขวัญที่เตรียมไว้ให้เจ้าโดยเฉพาะ”
กู้ซีจิ่วตะลึงงัน
เธอเลิกคิ้ว อดไม่ได้ที่จะยิ้มหยัน “ผลมะเดื่อหิมะมิใช่ว่าเป็นรางวัลที่ท่านมอบให้ผู้ชนะหรอกหรือ? แล้วจะกลายเป็นของขวัญที่เตรียมไว้มอบให้ข้าได้อย่างไร?”
“เจ้าคือผู้ชนะมิใช่หรือ?” ตี้ฝูอีมองดูนาง