บทที่ 75

คงไม่ได้คิดจะเอาเขาไปตุ๋นใช่ไหม?!

หากว่าเป็นผู้อื่นมาแตะต้องจุดชีพจรของเขาเช่นนี้ เขาคงซัดให้หงายไปนานแล้ว แต่ ‘ชาย’ ร่างเล็กคนที่อยู่เบื้องหน้านี้ กลับทำให้เขารู้สึกไว้เนื้อเชื่อใจได้อย่างน่า ประหลาด…

เพียงรู้สึกว่าถึงแม้มือของอีกฝ่ายจะหยาบกร้าน แต่ก็มีความรู้สึกนิ่มนวลชนิดหนึ่งอยู่ด้วย เมื่อวางไว้บนข้อมือเขาก็สัมผัสถึงความเย็นได้เล็กน้อย

กู้ซีจิ่วย่อมไม่ทราบว่ายามนี้หัวใจขององค์รัชทายาทหรงเจียหลัวสั่นไหวไปแล้วหลายครา เธอคำนึงถึงเพียงการจับชีพจรของเขาเท่านั้น

ครู่หนึ่งเธอก็ชักมือกลับมา

“มีเพียงยามที่พระองค์ฝึกวรยุทธ์พิษนี้ถึงจะแสดงอาการออกมา ทุกครั้งที่แสดงอาการทั่วทั้งร่างจะเจ็บปวดเหมือนโดนเข็มทิ่มแทง…” เธอกล่าวอาการของโรคออกมาอย่างรวดเร็ว

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวหลุบตามองชายตรงหน้า ดวงตาส่องประกายเล็กน้อย “ไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย!”

เขาใช้ความพยายามอย่างยิ่งเพื่อสงบจิตใจเอาไว้ “จะแก้พิษนี้ได้อย่างไร?”

“อันที่จริงนี่ก็ไม่ใช่พิษจริงๆ หรอก แต่เป็นหนอนกู่ มีชื่อเรียกว่ากู่ชะตา” กู่ซีจิ่วอธิบาย

“กู่ชะตา?” เห็นได้ชัดว่าองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวไม่เคยได้ยินมาก่อน จึงเอ่ยทวนอีกครั้งด้วยนํ้าเสียงงุนงง

“มิผิด ต่อให้มีพลังวิญญาณสูงส่งสักเพียงใด หากมีหนอนกู่ชนิดนี้อยู่ในกายก็จะเหมือนกับคนที่ชะตาจบสิ้นลงแล้ว ทำได้เพียงปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตาเท่านั้น ไม่สามารถทำสิ่งใดได้อีก หนอนกู่ในกายของพระองค์ตัวนี้เคราะห์ดีที่ยังไม่หนักหนามากนัก หากครบสามปีแล้ว ต่อให้เป็นเทพเซียนผู้วิเศษก็จนปัญญาจะช่วย!” กู่ซีจิ่วพูดพลางหยิบเอาเข็มเงินหนึ่งชุดและกริชที่ส่องประกายเงาวับอีกหนึ่งเล่มออกมาวางเรียงกันบนโต๊ะ

“ให้คนของท่านเตรียมนํ้ามันพริกหนึ่งขวด ต้นหอมหนึ่งต้น…” เธอร่ายรายการสิ่งของออกมาภายในชั่วลมหายใจเดียว

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวถึงกับงงงันเล็กน้อย

สิ่งของเหล่านี้แทบจะเป็นเครื่องปรุงในครัวไปเสียทั้งหมด คงไม่ได้คิดจะเอาเขาไปตุ๋นใช่ไหม?!

กู้ซีจิ่วเหลือบมองเขา พลางขมวดคิ้วนิดๆ “ในตำหนักของพระองค์คงมิใช่ว่าแม้แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่มีอยู่กระมัง?”

“มี! มี! มี!” ในที่สุดองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวก็ได้สติ ความจำของเขาดีมาก จึงจดรายการข้าวของที่กู้ซีจิ่วร่ายออกมาลงไปทันที ทั้งยังถามต่ออีก “เพียงเท่านี้ หรือ?”

ไม่ต้องการสมุนไพรพิสดารอะไรพรรค์นั้นเลยหรือ?

“ยามนี้ต้องการเพียงเท่านี้ก่อน” กู้ซีจิ่วพยักหน้า “ถ้าจะให้ดีพระองค์ควรสั่งให้คนเตรียมของเหล่านี้ให้พร้อมภายในหนึ่งเค่อ[1] สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน ข้าไม่สามารถรั้งอยู่ที่นี่ได้นาน”

การตระเตรียมสิ่งของเหล่านี้ในตำหนักรัชทายาทเป็นไปอย่างรวดเร็วยิ่งนัก แค่สั่งการลงไป ไม่ถึงหนึ่งเค่อก็เตรียมทุกอย่างพร้อมสรรพแล้วส่งเข้ามา

จิ้งจอกดำเป็นผู้ควบคุมบ่าวไพร่ให้จัดเตรียมด้วยตัวเอง ดังนั้นของที่เตรียมมาทั้งหมดล้วนเป็นของชั้นยอดทั้งสิ้น กระเทียมก็ล้วนเป็นกระเทียมโทนที่กลมเกลี้ยงดุจไข่มุก จิ้งจอกดำอึดอัดใจเสียจริง เขาอยากจะอยู่ดูด้วยเหลือเกิน แต่ว่า ‘ท่านหมอ’ ผู้นั้นถึงแม้ตัวจะไม่ใหญ่ แต่นิสัยไม่เบาเลย เขาไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนอยู่ดูข้างๆ ตอนกำลังลงมือรักษาคนเลย

จิ้งจอกดำส่งสายตาให้องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวอยู่หลายครั้ง อยากให้องค์รัชทายาทสั่งให้องครักษ์ประจำกายคนนี้อยู่รับใช้

แต่เขาเหล่ตาจนแทบจะตาเอียงอยู่รอมร่อ นายเหนือหัวของเขากลับทำราวกับไม่เห็นซะอย่างนั้น แถมยังไล่เขาอย่างกับไล่ไก่

จิ้งจอกดำได้แต่ขมขื่นอยู่ในใจ เจ้านายของเขาหลักแหลมมาโดยตลอด เหตุใดครั้งนี้ถึงได้ซื่อบื้อเช่นนี้เล่า?

เขาไม่วางใจ จึงคอยอยู่ตรงใต้หน้าต่างด้านนอก หูทั้งสองข้างผึ่งกาง คอยจับความเคลื่อนไหวทั้งหมดภายในห้อง หากพบว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล เขาจะบุกเข้าไปช่วยทันที

ภายในห้องคนทั้งสองสนทนากันบ้างเป็นระยะๆ

“วิธีการนี้อาจจะเจ็บปวดสักหน่อย ถ้าพระองค์ทนไม่ไหวก็กัดแท่งหยกนี้ได้”

“ไม่จำเป็น เปิ่นกงทนได้”

จิ้งจอกดำส่ายศีรษะเล็กน้อย องค์รัชทายาทของพวกเขาทรงผ่านร้อนผ่านหนาวมามากแล้ว เขาเคยบาดเจ็บสาหัสแต่ก็ยังนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้เป็นอะไร ยามที่ทำการรักษาไม่ว่าจะเจ็บปวดมากเพียงใดเขาก็ไม่เคยร้องออกมาสักแอะ ก็ไม่แม้แต่จะย่นคิ้วด้วยซํ้า ช่างเข้มแข็งสมเป็นชายชาตรีเสียจริง!

“ถอดเสื้อ” เสียงคนผู้นั้นเอ่ยสั้นๆ ดังออกมาจากในห้อง