บทที่ 78

องค์รัชทายาทยังเปลือยกายครึ่งท่อนอยู่!

“อ๊าก!” เสียงร้องดังขึ้น ตามด้วยเสียงโครมคราม ชั้นวางตำราไม้จันทน์แดงที่แข็งแรงยิ่งนักในห้องหนังสือของเขาพลันแหลกเป็นผุยผง!

เสียงที่เกิดขึ้นที่นี่ดังเป็นอย่างยิ่ง จิ้งจอกดำที่เงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวอยู่ด้านนอกมาโดยตลอดพลันพุ่งถลันเข้ามาอย่างรวดเร็ว “องค์รัชทายาท!”

ละอองฝุ่นฟุ้งกระจายทั่วห้อง ท่ามกลางเศษกระดาษที่ปลิวว่อนมีเงารางๆ ของคนผู้หนึ่งที่กำลังยืนอยู่…

“องค์รัชทายาท?” จิ้งจอกดำกำลังจะกระโดดเข้าไปดู ก็พลันถูกพลังซัดกลับมา “ไสหัวไป!”

นี่ย่อมเป็นเสียงขององค์รัชทายาทหรงเจียหลัว อีกทั้งยังเปี่ยมไปด้วยความพิโรธ

องค์รัชทายาทไม่ได้เป็นอะไร องค์รัชทายาททรงพิโรธด้วย! ที่สำคัญกว่านั้นคือ องค์รัชทายาทยังเปลือยกายครึ่งท่อนอยู่!

จิ้งจอกดำไม่พูดอะไรสักคำก็พลันหันหลังวิ่งจากไปแล้ว หายลับไปจนไม่เห็นแม้แต่เงา

“คุณชายเริ่น ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?” องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวเหลียวมองไปรอบๆ ภายในใจนั้นเคร่งเครียดยิ่งนัก กลัวว่าฝ่ามือที่ตนซัดออกไปจะทำให้อีกฝ่ายแหลกเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว

“ไม่เป็นไร ฝ่ามือขององค์รัชทายาทช่างร้ายกาจนัก หากไม่ใช่ว่าข้าหลบได้เร็ว ยามนี้คงจะถูกองค์รัชทายาทซัดจนตายไปแล้ว” กู้ซีจิ่วโผล่ออกมาจากด้านข้างเสาต้นหนึ่ง

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวถอนหายใจอย่างโล่งอก “ขออภัยด้วย เจ้าแทงเข้ามากะทันหัน เปิ่นกงจึงทำไปตามสัญชาตญาณ…”

“ทราบแล้ว” กู้ซีจิ่วเอ่ยด้วยนํ้าเสียงราบเรียบ “ข้าก็เตรียมป้องกันไว้แล้ว พระองค์ทำร้ายข้าไม่ได้หรอก ลงมือต่อได้แล้ว”

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวอึ้งไปเล็กน้อย ยังต้องทำต่ออีก?

เขาอดไม่ได้ที่จะสังเกตดูอีกฝ่าย ก็เห็นว่าใบหน้าของเจ้าตัวยังคงเป็นใบหน้าแบบชาวนาที่พบเห็นได้บ่อยๆ ในทุ่งนาเหมือนเก่า ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย ทันใดนั้นหัวใจก็สั่นระรัว!

เขามีความรู้สึกที่เฉียบไว ยามซัดฝ่ามือออกไปก่อนหน้านั้นยังรู้สึกว่าฝ่ามือโดนอีกฝ่ายอย่างเฉียดๆ…

ฝ่ามือนี้ของเขาต่อให้เป็นพยัคฆ์ร้ายสักตัวก็ต้องดับดิ้นลงทันที ทว่าคนผู้นี้กลับไม่บุบสลายเลยสักนิด ตอนที่อีกฝ่ายปรากฏตัวขึ้นก็แปลกประหลาดเช่นนี้ เหมือนกัน ท่าร่างเหมือนวิชาพรางกายอยู่บ้างแต่ก็คล้ายว่ามิใช่…

วิชาพรางกายเป็นเพียงวิชาที่ทำให้ผู้อื่นมองไม่เห็นเป็นระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น แต่สุนัขพันธุ์อ๋าวเฉวี่ยน[3]ที่มีประสาทการดมกลิ่นดียิ่งนักยังสามารถรับรู้กลิ่นอายของผู้ที่อำพรางกายได้ ทว่าคนผู้นี้กลับดูราวกับว่าสามารถปิดบังได้แม้แต่กับ จมูกของสุนัขอ๋าวเฉวี่ยน แล้วโผล่ออกมาจากอากาศโดยตรง…

นี่มันวิชาประหลาดอันใดกัน?

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวเองก็ศึกษาวิชายุทธ์มามากมาย ทว่ากลับไม่เคยเห็นวิชาเช่นนี้มาก่อนเลย

ที่แท้แล้วเด็กหนุ่มผู้นี้คือใคร? เหตุใดจึงมีวรยุทธ์ลึกลํ้าถึงเพียงนี้!

หรือจะเป็นลูกศิษย์ของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน?!

ในทวีปนี้ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เป็นบุคคลที่ลึกลับที่สุด และเป็นตัวตนระดับเทพที่ได้รับความเคารพบูชาจากผู้คนทั้งทวีป คือบุคคลที่แทบจะเป็นตำนาน ถึงแม้ว่าองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวจะเคยเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้เห็นโลกกว้างมานักต่อนัก แต่ก็เคยได้ยินเพียงชื่อเสียงเรียงนามของอีกฝ่าย ไม่เคยได้พบเจอเลยสักครั้ง

บนโลกนี้ วรยุทธ์ของเหล่าสานุศิษย์ของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์นั้นแสนจะลึกลับและยากเข้าใจเป็นที่สุด เพราะไม่มีใครเคยเห็นยามที่พวกเขาแสดงฝีมือ! ส่วนผู้ที่เคยเห็นก็ล้วนถูกฆ่าปิดปากไปหมดแล้ว…

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวเพ่งพินิจดูกู้ซีจิ่วอีกครา เด็กหนุ่มผู้นี้จะใช่ลูกศิษย์ของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์หรือไม่?

ไม่น่าจะใช่!

กล่าวกันว่าท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้นมีเกณฑ์การคัดเลือกศิษย์ที่เข้มงวดและพิลึกพิลั่น ไม่เพียงแต่ต้องการอัจฉริยะที่มีพลังวิญญาณสูงเท่านั้น ยังมีเงื่อนไขสุดโหด เกี่ยวกับเรื่องรูปร่างหน้าตาอีกด้วย เข้มงวดเสียยิ่งกว่าการเลือกสนมขององค์จักรพรรดิเสียอีก

ทว่าหน้าตาของเด็กหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้ไม่มีอะไรโดดเด่นเลยแม้แต่น้อย รูปร่างก็แคระแกร็น ไม่ตรงกับเงื่อนไขของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ในตำนานเลยสักนิด

นอกจาก…นอกจากอีกฝ่ายจะใช้วิชาแปลงโฉม!

จู่ๆ องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวก็เกิดอยากจะลองบีบใบหน้าของอีกฝ่ายขึ้นมาชั่ววูบ!

อยากจะเห็นว่าอีกฝ่ายสวมหน้ากากหนังมนุษย์อะไรพวกนั้นไว้หรือเปล่า…

เพียงแต่เขายังไม่ทันได้เคลื่อนไหวอะไร เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าก็เอ่ยออกมาด้วยนํ้าเสียงเรียบๆ “พระองค์คงกำลังอยากทราบฐานะของข้าอยู่กระมัง?”

อีกฝ่ายมองความคิดของเขาออก!

……………………….

[1]ต้วนซิ่ว หมายถึง ชายรักชาย

[2]รูปปั้นเดวิด คือ หินอ่อนแกะสลักเป็นรูปชายหนุ่มรูปร่างกำยำยืนเปลือยกาย แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งและความสง่างามของร่างกายมนุษย์

[3]สุนัขอ๋าวเฉวี่ยน คือ สุนัขสายพันธุ์ทิเบตัน มาสทิฟฟ์