บทที่ 79

ข้าไม่รับคำขอบคุณในรูปแบบอื่น

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวตกตะลึงกับสายตาที่แสนเฉียบคมของอีกฝ่าย จึงชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ “นี่…เปิ่นกงอยากรู้เรื่องของคุณชายมากจริงๆ นั้นแหละ….”

“ไม่ต้องอยากรู้หรอกพะย่ะค่ะ!” กู้ซีจิ่วตัดบทเขา

“ระหว่างข้าและพระองค์เป็นแค่เพียงคู่ค้า พระองค์ประมูลกำไลข้อมือเส้นนี้มาให้ข้า ข้าก็ทำการรักษาโรคให้พระองค์รอให้พระองค์หายดีเมื่อไร การค้าของพวกเราก็ถือว่าเสร็จสมบูรณ์พระองค์ไม่ต้องทรงอยากรู้ฐานะของข้าหรอกพะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวกระแอมไอออกมา “หากท่านสามารถรักษาอาการป่วยของเปิ่นกงให้หายได้ เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเปิ่นกงไว้ กำไลที่มีราคาเพียงไม่กี่ตำลึง ไม่มีค่าพอที่จะตอบแทนบุญคุณนี้ เปิ่นกงอยาก…”

“หนึ่งล้าน!” ทันใดนั้นกู้ซีจิ่วก็พ่นออกมาสองคำ

“หา?”

“ถ้าหากองค์รัชทายาทรู้สึกเกรงใจ หลังจากที่ข้ารักษาพระองค์จนหายดีแล้ว ก็จ่ายข้ามาหนึ่งล้านตำลึง” กู้ซีจิ่วหมุนเข็มเงินในมือเบาๆ พลางเอ่ยด้วยนํ้าเสียงไม่อินังขังขอบ “นอกเหนือจากนี้แล้ว ข้าไม่รับคำขอบคุณในรูปแบบอื่น”

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวถึงกับอ้ำอึ้ง “นี่…”

“หากพระองค์ไม่ยินยอมเช่นนั้นก็คิดซะว่าข้าไม่ได้พูดก็แล้วกัน” กู้ซีจิ่วไม่ดึงดันต่อไป อย่างไรเสียนี่ก็เป็นเพียงเงื่อนไขนอกเหนือข้อตกลงที่เธอเสนอขึ้น ต่อให้อีกฝ่ายไม่ยินยอมก็ไม่ถือว่าเป็นการผิดสัญญา

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

เขาเป็นถึงรัชทายาทผู้สง่าผ่าเผย เงินแค่ล้านตำลึงย่อมจ่ายไหวอยู่แล้ว จึงตอบตกลงด้วยความยินดี

กู้ซีจิ่วที่มีรายได้เพิ่มนอกเหนือจากที่ตกลงไว้ ภายในใจก็มีความสุขมากเช่นกัน “องค์รัชทายาท ยังเหลืออีกสามเข็ม พระองคทำต่อสิ”

องค์รัชทายาทได้แต่จนใจ เพื่อการรักษาเขาจะต้องกัดฟันนวดคลึงตนเองต่อไปให้ถึงที่สุด แต่ก็กล่าวถึงข้อเรียกร้องของตนว่า “ยามที่คุณชายลงมือช่วยส่งสัญญาณล่วงหน้าได้หรือไม่?”

“ไม่ได้! โอกาสอาจหายไปได้ภายในพริบตา ไม่มีเวลามาคอยเตือน” กู้ซีจิ่วเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม

ก็ได้! ในใจของเขาเองก็คิดเอาไว้อยู่แล้ว เวลาค่อยๆ ผ่านไปช้าๆ หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป[1] ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็ฝังเข็มสุดท้ายเสร็จ ทุกๆ เข็มล้วนเป็นการจู่โจมอย่างเฉียบพลันทั้งสิ้น เจ็บจนเกินทานทน

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวก็สมเป็นชายชาตรี ภายหลังแม้เข็มหลายเล่มนั้นจะทำให้เจ็บอีกแต่เขาก็ไม่ร้องออกมาแล้ว

หลังจากกู้ซีจิ่วแทงเข็มเล่มสุดท้ายลงไปแล้วก็พลันถอนหายใจออกมา จากนั้นก็ย้ายไปอยู่ข้างหลังองค์รัชทายาทหรงเจียหลัว มือน้อยๆ ทั้งคู่ตีไปยังหลายจุดบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเขาอย่างรวดเร็ว มีประกายแสงหลายสายแวบขึ้นมา เข็มเงินหลายเล่มนั้นพลันดีดตัวออกจากหน้าอกขององค์รัชทายาทหรงเจียหลัวพร้อมกัน…

กู้ซีจิ่วตวัดมือน้อยๆ เข็มเงินหลายเล่มนั้นก็ร่วงสู่ฝ่ามือเธอ ปลายเข็มมีหนอนตัวหนึ่งกำลังดิ้นอยู่ หนอนตัวนั้นยาวครึ่งชุ่น บางเท่าเส้นด้าย ปากเหมือนเข็ม ตาแดงดุจโลหิต ทั่วทั้งร่างเรืองแสงสีฟ้าจางๆ มอง ไปแล้วดูชั่วร้ายยิ่งนัก

“นี่ก็คือกู่ชะตาหรือ?” องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวยังรู้สึกไม่อยากจะเชื่ออยู่บ้าง เพราะเจ้าสิ่งเล็กๆ นี้เองหรือที่ทำให้เขาฝึกวิชาไม่ได้มาตลอดสองปี?

กู่ซีจิ่วเขย่าเจ้าหนอนที่อยู่บนปลายเข็มตัวนั้นเล็กน้อย เจ้าหนอนตัวนั้นกรีดร้อง พลันเงยหัวขึ้นมาคิดจะกัดคน

“เผา!” กู่ซีจิ่วโยนเข็มเงินที่มีหนอนติดอยู่ลงไปบนกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง