บทที่ 51
คอยอยู่ที่ห้องหนังสือของพระองค์
องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวปล่อยมือออกจากถ้วยชาทันที แล้วยื่นมือไปคว้ากระเรียนกระดาษตัวนั้นมา ดูเหมือนว่ากระเรียนกระดาษนี้จะถูกพับด้วยวิธีพิเศษ ทันทีที่เปิดออกจะเหลือร่องรอยทิ้งไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ส่งสารลอบอ่านจดหมาย
องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวเองก็เป็นยอดฝีมือ จึงแกะเจ้ากระเรียนกระดาษออกอย่างรวดเร็ว พอได้เห็นข้อความในจดหมายชัดเจนแล้วก็พลันกำมือแน่น!
ในจดหมายนั้นมีอยู่เพียงสองประโยค แต่กลับทำให้องค์รัชทายาหรงเจียหลัวรู้สึกเหมือนมีฟ้าผ่าลงที่กลางใจ
‘โรคแอบแฝงของพระองค์เกิดจากถูกพิษประหลาด โปรดหาคนประมูลกำไลข้อมือเส้นนั้นมาให้กระหม่อม แล้วกระหม่อมจะช่วยแก้พิษให้พระองค์
เมื่อปีก่อนจู่ๆ ร่างกายขององค์รัชทายาทหรงเจียหลัวก็เกิดโรคเร้นลับอย่างหนึ่งขึ้น ทุกครั้งยามที่ฝึกวิชาทั่วทั้งร่างจะรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง ราวกับเส้นลมปราณพิเศษทั้งแปด[1]จะแหลกสลายก็มิปาน ทว่าพอไม่ฝึกวิชากลับไม่มีอาการใด
การฝึกวิชาของเขาอยู่ในช่วงที่กำลังก้าวหน้า ต้องหมั่นฝึกฝนให้ต่อเนื่อง มิเช่นนั้นนอกจากพลังจะไม่ก้าวหน้าขึ้นแล้วยังจะถดถอยลงไปอีก
เหตุผลที่ตอนนี้เขายังนั่งอยู่ในตำแหน่งรัชทายาทนี้ได้ ก็เพราะเขาเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งของอาณาจักรเฟยซิง
ถ้าหากมีคนรู้ว่าพลังวิญญาณของเขากำลังถดถอยลงเรื่อยๆ เกรงว่าเขาคงจะถูกถอดถอนตำแหน่งเป็นแน่ เมื่อถึงยามนั้นแม้แต่ชีวิตก็คงรักษาเอาไว้ไม่ได้
สองปีมานี้เขาลอบเสาะแสวงหาแพทย์เพื่อทำการรักษาอย่างลับๆ มาโดยตลอด แต่ไม่ว่าจะหาหมอเทวดาหน้าไหนก็ไม่เป็นผล เพราะไม่มีสักคนที่ดูออกว่าแท้ที่จริงแล้วอาการของเขามีสาเหตุจากอะไร
พวกเขาดูไม่ออกด้วยซํ้าว่าเขามีอาการเจ็บป่วย แต่คนผู้นี้ที่แม้อยู่ห่างกันถึงเพียงนั้นกลับดูโรคแอบแฝงของเขาออก…
ปลายนิ้วของเขาสั่นไหวเล็กน้อย ทว่าเขายังคงสงบสติอารมณ์ไว้ได้ เขาดีดนิ้ว กระเรียนกระดาษในมือเขาพลันกลายเป็นเถ้าธุลี จากนั้นก็เอ่ยสั่งการองครักษ์ข้างกายด้วยเสียงแผ่วเบา “ส่งคนไปด้านล่าง ประมูลสร้อยข้อมือเส้นนั้นมาให้ได้ไม่ว่าจะต้องใช้เงินเท่าไหร่ก็ตาม จากนั้น จงนำมาให้เปิ่นกง”
“พะย่ะค่ะ” องครักษ์ตอบรับแล้วออกไปอย่างว่องไว
องค์รัชทายามหรงเจียหลัวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยเอ่ยกับเด็กรับใช้ที่ยังคงคอยอยู่ตรงนั้น “ไปเชิญคุณชายท่านนั้นมาที่นี่”
เด็กรับใช้คนนั้นเป็นคนฝีเท้าคล่องแคล่วว่องไวคนหนึ่ง ผ่านไปสักครู่ก็กลับมาอย่างรวดเร็ว แล้วคุกเข่ารายงานอยู่เบื้องหน้าเขา “ทูลองค์รัชทายาท คุณชายท่านนั้นจากไปแล้ว แต่บนโต๊ะเหลือกระเรียนกระดาษไว้ให้พระองค์หนึ่งตัว” พลางประคองเจ้ากระเรียนกระดาษส่งให้ด้วยสองมือ
องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวรู้สึกวูบโหวงในหัวใจ รับกระเรียนกระดาษตัวนั้นมาแล้วแกะออกอ่าน ภายในมีอักษรอยู่เพียงไม่กี่ตัว ‘ยามค่ำวันพรุ่ง คอยอยู่ที่ห้องหนังสือของพระองค์ อักษรเหล่านั้นเขียนได้หนักแน่น และมีพลังราวกับจะพุ่งทะลุออกมาจากกระดาษได้ เป็นลายมือเดียวกันกับข้อความในกระเรียนกระดาษตัวก่อนหน้านี้
สีหน้าขององค์รัชทายาทหรงเจียหลัวเปลี่ยนไปเล็กน้อย พลางยืนขึ้นแล้วสั่งการองครักษ์คนอื่นๆ ที่ยังรั้งอยู่ข้างกาย ให้พวกเขาเร่งไปตามหาคุณชายผู้นั้นที่เพิ่งจากไป แล้วคุ้มกันอย่างลับๆ พร้อมกับถือโอกาสตรวจสอบที่มาที่ไปของอีกฝ่ายด้วย
องครัชทายาทรู้ซึ้งถึงโทสะของน้องสี่ของตนจึงเกรงว่าคุณชายผู้นี้จะถูกลอบสังหาร เพียงแค่เขาพ้นจากประตูโรงประมูลนี้ไปก็จะถูกลูกน้องขององค์ชายหรงฉู่โจมตีทันที…
คนผู้นั้นคือความหวังที่จะช่วยรักษาโรคแอบแฝงของเขา จะปล่อยให้มีอันตรายไม่ได้เด็ดขาด!
เมื่อครู่เขาให้เด็กรับใช้ไปเชิญเจ้าตัวมาที่นี่ก็เพราะเหตุผลนี้อยากจะคุ้มครองอีกฝ่ายไว้ข้างกายตน คิดไม่ถึงว่าคนผู้นั้นจะจากไปแล้ว…
เวลาค่อยๆ ผ่านไปอย่างเชื่องข้า คนที่เขาส่งไปประมูล
กำไลข้อมือเส้นนั้นมาให้เขาได้แล้ว เขาถือมันเล่นอยู่นานสองนาน แต่ก็ไม่เห็นว่าของเล่นชิ้นนี้จะมีอะไรแปลกตรงไหน
เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป ในที่สุดองครักษ์ที่เขาส่งออกไปก็กลับมาหนึ่งคน กล่าวรายงานเขาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความละอาย “ทูลองค์รัชทายาท กระหม่อมไร้ความสามารถ ตามหาคุณชายท่านนั้นไม่พบ”
สีหน้าขององค์รัชทายาทหรงเจียหลัวเปลี่ยนไป ลุกขึ้นยืนโดยพลัน “เพราะเหตุใด?”