บทที่ 50

แพงเกินไปแล้ว!

‘ข้าคือหยกนภา ไม่ใช่กำไลข้อมือที่มีจิตวิญญาณอะไรนั้น! ข้ามาหาเจ้าโดยเฉพาะรีบประมูลข้าเร็ว แล้วข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังในภายหลัง เร็วสิ เร็ว!’ เสียงนั้นเร่งเร้า อยู่ช้าๆ

หยกนภา?

ชื่อนี้ฟังแล้วช่างสูงส่งเหลือเกิน หยกนภาที่มีจิตวิญญาณ?

ก้อนหินจะมีจิตวิญญาณก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่ทำไมเสียงมันถึงได้ฟังดูแปลกประหลาดขนาดนี้? ช่างไร้อารมณ์ประหนึ่งเครื่องจักรก็มิปาน

แล้วทำไมถึงมาหาเธอโดยเฉพาะ?

หัวใจของกู้ซีจิ่วสนไหวเล็กน้อย เธอมองที่ชั้นล่างอย่างเกียจคร้านเจ้ากำไลสีฉูดฉาดเส้นนั้นถูกเสนอราคาขึ้นไปถึงสองแสนตำลึงแล้ว

‘แพงเกินไป!’ กู้ซีจิ่วเอนตัวพิงราวกั้น พลางเอ่ยออกมาอย่างไม่อินังขังขอบ

‘สตรีตระหนี่! เสียเงินเพียงไม่กี่แสนตำลึงแล้วได้ตัวข้า หยกนภาผู้เลิศเลอยังไม่คุ้มกันอีกหรือ?’

เหอะ เจ้ากำไลหยกเส้นนี้ประเมินตนสูงไปแล้ว!

มุมปากของกู้ซีจิ่วโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชา พลางกล่าวออกมาอย่างไม่เกรงใจ ‘ไม่คุ้ม!’

‘จะ…เจ้ากล้าดูแคลนข้า เจ้า…’

‘ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม เจ้าจงให้เหตุผลสักข้อที่ทำให้ข้า ต้องประมูลเจ้า ไม่เช่นนั้น…เหอะๆ’ กู้ซีจิ่วยิ้มเย็น ‘หนึ่ง!’

เสียงนั้น ‘…เจ้า…’

‘สอง!’

‘ก็ได้นับว่าเจ้าแน่มาก!’ ในที่สุดเสียงนั้นก็ยอมแพ้มัน เงียบไปชั่วครู่ ‘ข้าเป็นของวิเศษที่ถือกำเนิดจากฟ้าดิน สามารถรู้แจ้งหยินหยางและกระจ่างในห้าธาตุ รู้ทุกเรื่อง เข้าใจทุกสิ่ง…’

คงจะคล้ายๆ กับไป่ตู้[1]ในชาติก่อน นับว่ามีประโยชน์อยู่บ้าง แต่จะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าสิ่งนี้ไม่ใช่แค่คุยโวโอ้อวด?

กู้ซีจิ่วเคาะราวกั้นเบาๆ พลางครุ่นคิด

‘หญิงสาว เจ้ากำลังสงสัยว่าข้าพูดความจริงหรือไม่อยู่สินะ?!’ เสียงนั้นหัวเราะอย่างเย็นชา ทันใดนั้นก็ค่อยๆ เอ่ยออกมาสามคำ ‘ร่างโคลนนิ่ง…’

หางตาของกู้ซีจิ่วกระตุกทันที คิดไม่ถึงว่าเจ้ากำไลพังๆ เส้นนี้จะรู้ความลับของเธอ! ดูท่าคงจะมีความสามารถ จริงๆ

‘เอ้ นังหนู ข้าไม่ใช่กำไลพังๆ นะ! ข้าเป็นหยกนภาที่หยั่งรู้ฟ้าดิน เป็นของวิเศษ! ของวิเศษ!’

ทว่ากู้ซีจิ่วไม่รับฟังมัน ‘เจ้าฉูดฉาดเกินไป หากสวมเจ้าไว้ ข้าคงกลายเป็นเป้าล่อมีชีวิตแน่ๆ! แล้วข้าจะไปมาโดยอิสระได้อย่างไร?’

‘หญิงสาว ตรงไหนกันที่เรียกว่าฉูดฉาด? อย่างข้านี่เรียกว่าไม่ซํ้าใคร!’ แล้วเจ้าหยกนภาก็แก้ตัวกับเธอ ‘วางใจ เถอะ ถ้าจ้าประมูลข้าได้ข้าย่อมมีวิธีปกปิดประกายแสงเหล่านี้…’

‘เอาล่ะรีบคิดวิธีหาเงินให้ข้าเอามาประมูลเจ้าเถอะ เงินเพียงไม่กี่แสนไหนเลยจะพอซื้อตัวเจ้า’

จู่ๆ เจ้าเสียงนั้นก็บังเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา ‘เจ้ามาคิดหาเงินเอาตอนนี้ก็สายไปแล้ว ใช่แล้ว ทำไมไม่เอาหญ้าวิเศษที่เจ้าได้รับก่อนหน้านี้ออกมาแลกเปลี่ยนล่ะ? องค์ชายสี่ผู้นั้นต้องประมูลมาแลกกับเจ้าแน่นอน!’

‘ไม่ได้หญ้าวิเศษมีค่ากว่าเจ้ามากนัก’ กู้ซีจิ่วปฏิเสธออกมาตรงๆ

‘…เอ้หญิงสาว เจ้าพูดอะไรกันน่ะ? หญ้านั่นมีค่ามากกว่าข้าหรือ? จะเป็นไปได้ยัง…’ เจ้าเสียงนั่นคล้าย กับแมวที่ถูกเหยียบหาง เอะอะโวยวายอยู่ในสมองของกู้ซีจิ่ว

‘ชิ หยุดโวยวายได้แล้ว! ข้าย่อมมีวิธีประมูลเจ้าแน่’

‘จริงเหรอ? ตอนนี้ราคาพุ่งสูงถึง 330,000 ตำลึงแล้วนะ! เจ้าจะไปหาเงินเยอะขนาดนี้มาจากไหน? จะไปปล้นรึไง? ที่นี่ไม่ได้นะ เอาไว้ค่อยพูดกันทีหลังก็ยังไม่ สาย…’

‘หุบปากซะ ขืนยังโวยวายอยู่ข้าจะไม่ประมูลเจ้าแล้ว ข้าก็มีวิธีของข้าเอง’

กู้ซีจิ่วและกำไลหยกนภาสื่อสารกันผ่านทางความคิด คนอื่นจึงไม่มีทางมองเห็นหรือได้ยินเด็ดขาด

วิธีหาเงินของกู้ซีจิ่วนั้นง่ายมาก เธอให้เด็กรับใช้ที่อยู่ด้านข้างเอากระดาษกับพู่กันมา เขียนอักษรลงไปไม่กี่ตัว แล้วพับเป็นกระเรียนกระดาษที่ประณีตตัวหนึ่ง จากนั้น ก็ส่งให้เด็กรับใช้คนนั้นนำไปมอบแก่องค์รัชทายาทที่อยู่ในห้องข้างๆ พร้อมเอ่ยกำชับเขา “จดหมายฉบับนี้ ต้องมอบให้องค์รัชทายาทอ่านเท่านั้น ผู้อื่นไม่มีสิทธิ์ ด่วนเลยนะ! ด่วน!”

คิดๆ ดูแล้ว ก็กำชับเพิ่มอีกประโยค “องค์รัชทายาทคงไม่เปิดอ่านด้วยตนเอง ฉะนั้นเจ้าจงพูดคำว่า ‘โรคแอบแฝง’ ด้วย”

เด็กรับใช้คนนั้นไม่พูดจาให้มากความ ถึงแม้จะสับสนอยู่ บ้างแต่ก็ถือกระเรียนกระดาษนั้นไป

ฝ่ายองค์รัชทายาทที่กำลังจิบชาอยู่ในห้องรับรองของตน เมื่อเห็นกระเรียนกระดาษแสนประณีตที่เด็กรับใช้มอบให้ก็รู้สึกงงงวย

องครักษ์ที่อยู่ข้างกายเขาเกรงว่าบนจดหมายนี้จะมีสิ่งแปลกๆ อยู่จึงคิดจะเปิดแทนเขา เด็กรับใช้คนนั้นที่อยู่ ข้างๆ ก็เอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง “คุณชายผู้นั้นกล่าวว่าต้องการให้องค์รัชทายาทเปิดมันกับมือตน อ้อ เขายังกล่าวคำว่า ‘โรคแอบแฝง’ อีกด้วย”

……………………..

[1] ไป่ตู้ เป็นตู้ให้บริการซอฟแวร์และเสิร์จเอนจิ้นรายใหญ่ของจีนที่ชาวจีนนิยมใช้กัน ลักษณะคล้ายกับ Google