บทที่ 49

ข้าเคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน

กู้ซีจิ่วลุกขึ้นมาแล้วเยื้องย่างลงไปชั้นล่าง ก่อนเอ่ยด้วยเสียงดัง “ให้ข้าดูหน่อย ข้าอาจรู้จักมัน”

สายตาของคนทั้งหมดหันไปมองกู้ซีจิ่วเป็นตาเดียวกัน พิธีกรประมูลคนนั้นมองประเมินกู้ซีจิ่วตั้งแต่หัวจรดเท้า“คุณชายรู้จักสิ่งนี้หรือ? มันคืออะไร?”

สีหน้าของกู้ซีจิ่วเย็นชา “ข้าต้องดูก่อนถึงจะรู้”

เมื่ออยู่ในสถานที่แห่งนี้พิธีกรประมูลไม่ต้องกลัวว่ากู้ซีจิ่วจะเล่นเล่ห์ใด จึงนำของสิ่งนั้นส่งให้ถึงมือกู้ซีจิ่ว หลังจากที่เล่นมันอยู่สักพักกู้ซีจิ่วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย วัสดุที่ใช้ทำของสิ่งนี้ช่างพิลึกยิ่งนัก จะบอกว่าเป็นหยกก็ไม่ใช่ จะบอกว่าเป็นโลหะก็ไม่เชิง และแน่นอนว่าไม่ใช่อัญมณีเทียมที่ถูกสังเคราะห์ขึ้น ของพวกนั้นกู้ซีจิ่วแตะแค่นิดเดียวก็รู้แล้ว

ยามที่ถือไว้ในมือจะสัมผัสได้ถึงความเย็น คล้ายกับถือนํ้าพุที่เย็นเฉียบอยู่ วัสดุชนิดนี้กู้ซีจิ่วเองก็เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ของสิ่งนี้ถูกประดิษฐ์ขึ้นอย่างง่ายๆ มองแวบแรกดูคล้ายนาฬิกาโบราณเรือนหนึ่ง แต่พอมองอย่างละเอียดแล้วก็ ไม่ใช่

มีเพียงอัญมณีเม็ดใหญ่ตรงกลางที่มีลักษณะเหมือนตัวเรือนนาฬิกาเล็กน้อย มีประกายสีฟ้าระยิบระยับ ขณะที่เธอเล่นมันอยู่ก็ดูราวกลับมีระลอกคลื่นซัดสาดอยู่ภายใน ดุจมหาสมุทรลึกสุดจะหยั่ง ดั่งดวงตาลี้ลับข้างหนึ่ง กู้ซีจิ่วกุมมันไว้แน่น ก็ไม่รู้สึกว่าด้านในจะมีแรงสั่นสะเทือนอะไร หรึอจะเป็นเพียงประคำข้อมือที่มีลักษณะเหมือนนาฬิกาข้อมือ?

วัสดุนี้มีสีสันฉูดฉาดสะดุดตาอย่างยิ่ง แต่ก็ดูไม่ออกว่าจะใช้ประโยชน์ได้อย่างไร

เธอพลิกไปพลิกมาทั้งยังมองอยู่หลายครั้ง จากนั้นก็หมุนมันด้วยปลายนิ้ว แล้วค่อยๆ เปิดฝาพับที่ทำจากอัญมณีออก ดูคล้ายกับกำไลข้อมือที่สวยงามเส้นหนึ่ง กู้ซีจิ่วรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง ตอนที่เธอเห็นมันครั้งแรกยังคิดอยู่ว่าอาจมีคนอื่นที่ทะลุมิติมายังโลกนี้ด้วยเช่นกัน แล้วสิ่งนี้ก็เป็นของที่อีกฝ่ายเหลือทิ้งไว้ แต่ยามนี้เห็นชัดแล้วว่าไม่ใช่ อาจเป็นแค่เครื่องประดับที่มีรูปร่างแปลกเป็นพิเศษละมั้ง?

กู้ซีจิ่วไม่สนใจข้าวของจำพวกเครื่องประดับสักเท่าไหร่ จึงส่งของสิ่งนั้นคืนให้พิธีกรประมูล จากนั้นก็หันหลังเดินกลับขึ้นชั้นบนไป

เมื่อพิธีกรประมูลเปิดสิ่งนั้นออก ดวงตาก็เปล่งประกาย “ที่แท้มันเป็นกำไลอัญมณี! สร้างได้แปลกใหม่เหลือเกิน!”

ภายใต้แสงเทียนสว่างไสว ของที่อยู่ในมือเขาเปล่งประกายพร่างพราย ส่องแสงเรืองรองดูโดดเด่นเป็นพิเศษ!

สิ่งที่โดดเด่นถึงเพียงนี้ย่อมดึงดูดสายตาของผู้คนอยู่แล้ว โดยเฉพาะสายตาของเหล่าสตรี เมื่อเริ่มประมูลราคาตั้งต้นก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว

ราคาตั้งต้นคือ 50,000 ตำลึง เพียงชั่วพริบตาราคาก็พุ่งไปถึง 150,000 ตำลึง

กู้ซีจิ่วลอบยิ้มหัว เจ้าสิ่งนี้ส่องแสงแพรวพราวถึงขนาดนี้ เมื่อสวมมันติดกายไว้ก็จะกลายเป็นเป้าเรืองแสง ต่อให้อยู่ไกลถึง 8 ลี้ก็ยังมองเห็น!

ของสิ่งนี้อย่าว่าแต่จะให้เธอประมูลเลย ถึงให้ฟรีเธอก็ไม่เอา!

เธอกอดอกพลางมองดูความคึกคักนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงที่แปลกประหลาดอย่างมากดังขึ้นมาในหัว

‘แม่นางน้อย ประมูลข้าสิ!’ กู้ซีจิ่วตะลึงงัน ใครกำลังพูดอยู่?

‘เป็นข้าเอง สิ่งที่เจ้าตรวจสอบก่อนหน้านี้ไงรีบประมูลข้าเร็ว!’ เสียงนั้นดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง กู้ซีจิ่วพูดอะไรไม่ออก กำไลข้อมือเส้นนี้มีจิตวิญญาณด้วยหรือ?!