บทที่ 40

รู้สึกอยู่ลึกๆ ว่าตนเองคือยาจก

องค์ชายหรงฉู่ค่อนข้างจะเกรงใจนาง น้ำเสียงจึงนุ่มนวล “งานประมูลใกล้จะเริ่มแล้ว พวกเราไปที่ห้องรับรองกันก่อนเถิด”

เมื่อยุติประเด็นสนทนาแล้ว จึงนำทางสตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้นไปยังห้องรับรองลำดับที่สองของชั้นสอง องค์ชายหรงเหยียนและสองสาวตระกูลกู้ก็ย่อมติดตามไปด้วย

‘หรือว่าในห้องรับรองขององค์รัชทายาทยังมีคนอื่นอยู่ด้วย?’

สามารถทำให้องค์ชายหรงฉู่ผู้หยิ่งผยองและไม่เคยยอมจำนนต่อผู้ใดเกรงกลัวได้ถึงเพียงนี้ เห็นทีว่าคนผู้นี้คงไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง เป็นใครกันแน่นะ?

กู้ซีจิ่วหมุนถ้วยชาที่อยู่มือเล่นพลางครุ่นคิดหาคำตอบ

หลังจากนั้นสักพักองค์ชายหรงเช่อก็กลับมา แล้วกล่าวอำลากู้ซีจิ่ว

บอกว่ามีเรื่องด่วนต้องรีบกลับทันที ยามจะจากไปยังเอ่ยอีกว่า ขอมอบตั๋วเงิน 50,000 ตำลึงไว้ให้กู้ซีจิ่ว ให้นางเอาไว้ซี้อสินค้าประมูลที่ถูกใจสักชิ้น เข้ามาแล้วทั้งทีจะกลับไปมือเปล่าไม่ได้ทั้งยังไม่รอให้กู้ซีจิ่วได้เอ่ยปฏิเสธ เขาก็กระโจนลงไปจากชั้นสองโดยตรงแล้ว

กู้ซีจิ่วเม้มริมฝีปากบางๆ ครู่หนึ่ง แล้วจึงเก็บตั้วเงิน 50,000 ตำลึงนั้นเอาไว้

ยามนี้เธอขาดแคลนเงินอยู่จริงๆ แถมเธอได้ยินมาว่า สินค้าที่นำมาประมูลครั้งนี้มีหญ้าวิเศษที่เธอต้องการด้วย สมุนไพรชนิดนี้ลํ้าค่าและหายาก อาจจะต้องใช้เงินถึง 50,000 ตำลึง เธอต้องพยายามประมูลมันมาให้ได้ ส่วนเงินนี้เธอจะหาวิธีชดใช้คืนในภายหน้า ด้วยความสามารถของเธอแล้วคงจะไม่ยากเย็นนัก…

ด้านล่างมีการเคาะค้อนจนเกิดเสียงใสๆ ดังก้องไปทั่ว แสดงให้เห็นว่างานประมูลกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ขั้นตอนการประมูลสินค้าของที่นี่ไม่แตกต่างกับการประมูลในยุคปัจจุบันมากนัก ล้วนเริ่มประมูลจากสินค้าที่มีราคาตํ่าที่สุดก่อน

สถานที่นี้คือโรงประมูลชั้นสูงที่ใหญ่โตโอ่อ่าที่สุดในเมืองหลวงของอาณาจักรเฟยซิง คนที่มาที่นี่ล้วนเป็นผู้มีอันจะกิน สินค้าทั้งหมดที่นำมาประมูลย่อมเป็นสินค้าหายากทั้งสิ้น ไม่สามารถพบเห็นได้ง่ายๆ ตามท้องตลาด แม้จะถูกที่สุดก็ยังมีราคาถึงหมื่นตำลึง…

กู้ซีจิ่วลูบคลำเศษเงินไม่กี่สิบตำลึงในแขนเสื้อ รู้สึกอยู่ลึกๆ ว่าตนเองคือยาจก

แล้วก็ลูบคลำตั๋วเงิน 50,000 ตำลึงใบนั้นที่องค์ชายหรงเช่อมอบไวให้ได้แต่หวังว่าการเสนอราคาหญ้าวิเศษวันนี้จะไม่ดีนัก อย่าสูงไปกว่า 50,000 ตำลึงเลย…

ในความเป็นจริงแล้วงานประมูลวันนี้เพิ่งจะผ่านพ้นช่วงแรกไป กู้ซีจิ่วก็ไม่มีหวังต่อสมุนไพรวิเศษในตำนานนั้นแล้ว!

สมุนไพรทั้งหมดถูกสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักถามสวรรค์ผู้นั้นประมูลเข้ากระเป๋าไปแล้วทั้งสิ้น!

องค์ชายสี่หรงฉู่ซึ่งอยู่ข้างกายนางนับเป็นเจ้าถิ่นตัวจริง ไม่ว่าสมุนไพรที่นำออกมาประมูลจะถูกเสนอราคาสูงเพียงใด เขาก็จะเสนอราคามากกว่าผู้อื่น 20,000 ตำลึง เป็นการเสนอราคาเกทับผู้อื่นกลับไปโดยตรง

กู้ซีจิ่วเห็นกับตาว่าสมุนไพรที่มีมูลค่าสูงสุดเพียง 30,000 ตำลึงกลับถูกองค์ชายหรงฉู่ประมูลไปด้วยราคา 60,000 ตำลึง ความมั่งคงรํ่ารวยนี้ทำให้กู้ซีจิ่วเริ่มครุ่นคิดว่าควรจะปล้นเขาอย่างไรดี…

หลังจากที่คนอื่นๆ ซึ่งคิดแย่งประมูลสมุนไพรอยู่สามสี่หนล้วนถูกองค์ชายหรงฉู่ใช้ฐานะทางการเงินที่ได้เปรียบกว่าปราบไว้อย่างสิ้นเชิง พอมีสมุนไพรออกมาอีกทุกคนก็ไม่ประมูลแล้ว

เนื่องด้วยไม่อยากผิดใจกับองค์ชายสี่ผู้หยิ่งยโสและทรงอำนาจผู้นั้น แต่ว่าในโรงประมูลนี้มีคนอยู่มากมาย ยังมีผู้ที่แตกต่างไปจากคนอื่นอยู่ อย่างเช่นผู้ที่นั่งอยู่เพียงลำพังในที่นั่งชั้นล่าง

ดูจากการแต่งกายแล้วคล้ายเป็นคุณชายบัณฑิตผู้หนึ่ง ฟันขาวปากแดง หน้าตางดงาม ใบหน้าขาวผ่อง นัยน์ตาเปล่งประกายระยิบระยับ รูปโฉมหล่อเหลาสง่างาม คล้ายไม่แปดเปื้อนโลกีย์

การที่คนผู้นี้นั่งอยู่ด้านล่างเดิมทีไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร แต่มีเรื่องหนึ่งที่ทำให้เขาแปลก คือทุกครั้งหลังจากที่องค์ชายหรงฉู่เสนอราคา เขาก็มักจะยื่นมือข้างหนึ่งที่ทั้งขาวเนียนและเรียวยาวออกไปโบกอยู่เบื้องหน้าพิธีกรประมูล พิธีกรประมูลเห็นว่าท่าทีของเขาค่อนข้างดี จึงเข้าใจว่าเขาคงคิดเพิ่มเงินอีกสักหมื่นเหมือนกับองค์ชายหรงฉู่ผู้มั่งคั่ง แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะเอ่ยออกมาเพียงไม่กี่คำ อย่างเอื่อยเฉื่อยว่า “เพิ่มหนึ่งตำลึง”

ไม่กี่คำนี้ทำให้คนทั้งห้องโถงพากันหัวเราะกันจนท้องแข็ง