บทที่ 815 ดูเหมือนจะยั้งไว้ไม่อยู่

ตี้ฝูอีมองเธออยู่พักหนึ่ง แล้วเอ่ยถาม “เช่นนั้นตอนนี้เจ้าวางแผนไว้อย่างไร? จะรอจนถึงอายุยี่สิบเจ็ดแล้วค่อยครองคู่โบยบินกับเขาเหมือนเดิมหรือ?”

จู่ๆ กู้ซีจิ่วก็รู้สึกว้าวุ่นอยู่บ้าง เธอไม่รู้!

เธอยังไม่เคยใคร่ครวญเรื่องพวกนี้เลยจริงๆ

“ข้าคิดว่าอย่างน้อยก็รอให้ข้าสำเร็จการศึกษาจากสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ก่อนแล้วค่อยพูดเรื่องนั้นอีกที”

ตี้ฝูอีกล่าวเรียบๆ ว่า “ตามขั้นตอนปกติแล้วถ้าเจ้าต้องการสำเร็จการศึกษาจากสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ต้องใช้เวลาอย่างน้อยเก้าปี เก้าปีให้หลัง เจ้ายังจะทบทวนแผนการที่จะอยู่กับเขาต่อหรือไม่?”

กู้ซีจิ่วนิ่งไปครู่หนึ่ง “อีกเก้าปีให้หลังข้าเพิ่งอายุยี่สิบสี่…”

อายุยี่สิบสี่คือช่วงวัยรุ่งโรจน์ของการก่อร่างสร้างตัว เธอไม่คิดจะก้าวเข้าสู่วังวนการแต่งงานในช่วงวัยนั้น…

“อืม พูดอีกอย่างก็คือ ต่อให้เป็นอีกเก้าปีให้หลังเจ้าก็ไม่ได้วางแผนว่าจะครองคู่โบยบินไปกับเขา อยากจัดการเรื่องราวของตนก่อน เมื่อถึงอายุยี่สิบเจ็ดค่อยใคร่ครวญเรื่องการอยู่ด้วยกันสองคนสินะ?” ตี้ฝูอีกวาดต้อนเข้ามาทีละก้าว

“ข้า…” กู้ซีจิ่วถูกเขาถามจนโง่งมแล้ว

ตี้ฝูอีหลุบตามองเธอ “ตอบไม่ได้หรือ? หรือว่าไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้เลย?”

กู้ซีจิ่วพาลโกรธอยู่บ้าง “ตอนนี้ข้าเพิ่งอายุสิบห้า ทำไมต้องขบคิดเรื่องที่ยังห่างไกลเช่นนี้ด้วยเล่า?”

“กู้ซีจิ่ว ปกติเจ้ากระทำการใดล้วนติดนิสัยต้องวางแผนก่อนมิใช่หรือ? เหตุใดจึงไม่วางแผนเรื่องเจ้ากับเขาไว้เล่า?”

“ข้า…วางแผน…” กู้ซีจิ่วไม่ยอมรับ

จู่ๆ ตี้ฝูอีก็จับมือเธอกะทันหัน เธอคล้ายได้รับความตกใจจนตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง คิดจะดิ้นรนตามสัญชาตญาณ ทว่าถูกเขาดึงเข้าไปใกล้ๆ เขาคล้องเอวเธอไว้ทันที บังคับให้เธอเผชิญหน้ากับเขา สบตากับเธอแล้วกล่าวว่า “ซีจิ่ว เจ้าเข้าใจความรู้สึกที่ตนมีต่อเขาผิดไปหรือเปล่า? เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้ารักเขา? หรือว่าชอบเขาแบบพี่ชายกันแน่?”

ร่างกู้ซีจิ่วแข็งทื่อ!

สัมผัสได้ว่าบนร่างมีเหงื่อผุดซึม เธอปฏิเสธไปตามสัญชาตญาณ “ไม่ใช่! ข้าไม่ได้เห็นเขาเป็นพี่ชาย ในอดีตข้าไล่ไขว่คว้าเขามาเป็นอีกครึ่งหนึ่งในอนาคตของข้ามาโดยตลอด…”

“กล่าวเช่นนี้ แปลว่าเจ้าวางแผนจะเปลี่ยนให้เขากลายเป็นอีกครั้งหนึ่งของเจ้ามาตลอด มิใช่เพราะเห็นเขาแล้วหักห้ามความรู้สึกไว้ไม่อยู่?”

“นี่…นี่มันต่างกันด้วยหรือ?”

“ย่อมต่างกันแน่นอน!” ตี้ฝูอีดึงเธอเข้าไปใกล้กว่าเดิม ลมหายใจของคนทั้งสองผสมผสานกัน “ซีจิ่ว ชอบกับรักแตกต่างกัน ถ้าเจ้าชอบใครสักคนจะสามารถหักห้ามความรู้สึกไว้ได้ มีเพียงรักเท่านั้นที่จะหักห้ามเอาไว้ไม่ได้!”

เขาอยู่ใกล้เธอยิ่งนัก ริมฝีปากแทบจะสัมผัสใบหน้าเธอ และถ้อยคำที่เขาเอ่ยก็ประหนึ่งสายฟ้าฟาด ผ่าเข้าใส่ศีรษะเธอ ทำให้ความคิดเธอสับสนวุ่นวายไปหมด เถียงเขาไปตามสัญชาตญาณ “ข้า…ข้าเป็นคนที่สุขุมเยือกเย็นกว่าผู้อื่น ข้าหักห้ามใจดะ…”

เธอยังเอ่ยแย้งไม่จบก็ถูกเขาจูบทันที!

จูบของเขารวดเร็วและเร่งร้อนเกินไป เธอแทบไม่ทันตั้งตัวเลย เมื่อริมฝีปากเขาทาบทับริมฝีปากเธอ หัวใจเธอก็เต้นรัวจนแทบกระดอนออกมา!

คนผู้นี้ดูเหมือนอ่อนโยนนุ่มนวลชัดๆ แต่ยามที่จูบเธอกลับรุกเผด็จการอยู่เสมอ รุกรานอย่างดุดัน บ้าคลั่งดั่งพายุฝน ทำให้คนอยากหนีหัวซุกหัวซุน

เธอคิดจะผลักเขาออก แต่แขนข้างหนึ่งของเขารัดเอวเธออยู่ วรยุทธ์ของเขาก็สูงส่งกว่าเธอ ยามที่โอบเธออยู่ก็ใช้ทักษะเสริมด้วย เธอจึงผลักเขาออกไปไม่ได้ เอวเธอถูกเขากอดรัดไว้ ศีรษะก็ถูกแขนอีกข้างของเขาโอบไว้ ทั้งสองคนมิใช่แค่ริมฝีปากที่แนบชิดกันเท่านั้น แม้แต่ร่างกายก็ชิดกันแนบแน่น ไม่มีช่องว่างเลยสักนิด

กู้ซีจิ่วโง่งมโดยสมบูรณ์แล้ว!

โลหิตอุ่นร้อนพวยพุ่งสู่กระหม่อม ทำให้เธอไม่สามารถขบคิดได้เช่นปกติ หัวใจเต้นถี่รุนแรง ราวกับจะทะลุออกมาจากอก ทำให้ทั้งร่างเธออ่อนยวบ หายใจไม่ออก แทบจะยืนไม่อยู่…

จูบนี้ดูเหมือนจะยั้งไว้ไม่อยู่แล้ว…