บทที่ 814 ยังเป็นเด็กอยู่นะ
“มิใช่ว่าเจ้าต้องการอยู่กับหลงซือเย่หรอกหรือ? เขารั้งอยู่ที่สำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์เพียงครึ่งปีเท่านั้น”
กู้ซีจิ่วเลิกคิ้วแล้วเอ่ย “ก็ไม่จำเป็นต้องไปเขาถามสวรรค์กับเขานี่ ข้ายังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องทำ”
“เจ้าไม่อยากอยู่ร่วมกับเขาตลอดเวลาหรือ?”
กู้ซีจิ่วทึ่มทื่อไปครู่หนึ่ง อยู่ด้วยกันตลอดเวลางั้นเหรอ?
แบบนั้นน่าเบื่อเกินไป!
ต่อให้เป็นคนรักกัน ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันทุกวันนี่นา ระยะห่างก่อเกิดความผูกพัน…
“ข้าและเขาต่างมีเรื่องยุ่งวุ่นวาย ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันทุกเมื่อเชื่อวัน”
“เช่นนั้นถ้าเจ้าต้องแยกกับเขานานๆ เล่า จะไม่คะนึงหาเขาเหลือเกินหรือ?”
“ไม่หรอก ขอเพียงพวกเราทราบว่าอีกฝ่ายปลอดภัยดีก็พอแล้ว ตอนที่อยู่ในยุคของพวกเรา ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืนเหมือนกัน เดือนสองเดือนได้เจอกันสักครั้งคือเรื่องปกติ บางครั้งถึงขั้นว่าครึ่งปีถึงจะได้พบกันสักครั้ง…”
“เช่นนั้นเจ้าเคยคิดจะแต่งกับเขาหรือ ไม่?”
กู้ซีจิ่วเลิกคิ้วมองเขา “มิใช่ท่านหรอกหรือที่บีบให้เขาสาบานว่าจะไม่แต่งกับข้า?”
ตี้ฝูอีหลบตา “เจ้าบอกว่าจะเป็นคนรักของเขามิใช่หรือ? คนรักก็สามารถประกอบกิจของสามีภรรยาได้เช่นกัน”
กู้ซีจิ่วตะลึงงัน ‘ประกอบกิจของสามีภรรยา’ ที่เขาพูดคงจะหมายถึงการร่วมหอของสามีภรรยากระมัง?
ก็คือการเล่นพลิกผ้าห่ม…
เธอยังไม่เคยมีความคิดเช่นนี้เลยจริงๆ!
ระหว่างเธอกับหลงซือเย่เป็นความรักที่บริสุทธิ์ไม่มีเรื่องทางเพศมาเกี่ยวข้อง ต่อให้เป็นชาติก่อนมากสุดก็จับมือถือแขน ดื่มชาด้วยกัน ไปดูหนังพูดคุยกันเท่านั้น แม้แต่จูบก็ยังไม่เคยเลย…
ตอนนั้นในใจหลงซือเย่น่าจะมีเรื่องต้องพะวงอยู่ ส่วนเธอก็ไม่เคยนึกถึงเรื่องพวกนั้นเลย เช่นนี้ภายภาคหน้า ถ้าอยู่ร่วมกับหลงซือเย่ก็ต้องเล่นพลิกผ้าห่มหรือ?
กู้ซีจิ่วลองจินตนาการฉากนั้นดู พบว่าจินตนาการไม่ออกอยู่บ้าง…
ในใจเธอพลันตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย ปฏิเสธคำถามนี้ตามสัญชาตญาณ ส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าเพิ่งอายุสิบห้า ยังเป็นเด็กอยู่นะ!”
ตี้ฝูอีหันมามองเธอ ภายใต้แสงจันทร์นัยน์ตาของเขาดั่งคลื่นสมุทร มองจนหนังศีรษะเธอค่อนข้างหนึบชา เธอลูบหน้าดูตามสัญชาตญาณ “ท่านมองข้าแบบนี้ทำไม?”
ตี้ฝูอียื่นมือมาดึงเธอเข้าไปใกล้ๆ สายตาค่อยๆ เพ่งพินิจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วเอ่ยเนิบๆ ว่า “ซีจิ่ว ในยุคสมัยนี้ เด็กสาวอายุสิบห้านับว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว สามารถออกเรือนได้แล้ว”
กู้ซีจิ่วเชิดหน้าทันที “แต่ข้าและเขาล้วนเป็นคนที่มาจากยุคสมัยอื่น อายุสิบห้ายังไม่เป็นผู้ใหญ่! ยังเป็นช่วงวัยที่ต้องศึกษาเล่าเรียน น้อยมากที่จะออกเรือน!”
“เช่นนั้นในยุคของพวกเจ้า ออกเรือนกันตอนอายุเท่าไหร่?”
“ยี่สิบสองยี่สามกระมัง…” กู้ซีจิ่วก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ เธอไม่เคยศึกษากฎหมายการสมรส ดังนั้นจึงไม่มั่นใจมากนัก “แต่นั่นเป็นอายุที่ระบุไว้ตามกฎหมาย อันที่จริงในยุคของพวกข้า ก็มีเด็กสาวน้อยคนนักที่จะแต่งงานตอนอายุยี่สิบสองยี่สิบสาม ส่วนใหญ่ล้วนศึกษาเล่าเรียนหรือไม่ก็ทำงานหารายได้ ส่วนใหญ่จะแต่งงานกันจริงๆ หลังอายุยี่สิบหกหรือยี่สิบเจ็ดเป็นไปต้นไป ถึงขั้นที่ว่าอายุสามสิบแล้วค่อยแต่งก็มี…”
“โอ้ ถ้างั้น ตอนที่พวกเจ้าอยู่ในยุคนั้น วางแผนว่าจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ล่ะ?”
กู้ซีจิ่วนิ่งงัน ดูเหมือนว่าเธอ…จะไม่เคยใคร่ครวญปัญหาข้อนี้อย่างจริงจังมาก่อนเลย ตอนนั้นเธอคิดว่าแค่ได้อยู่กับเขาก็พอแล้ว…
ตอนนั้นเธอวางแผนจะเก็บเงินให้พอก่อน จากนั้นก็แสร้งว่าตายเพื่อให้หลุดพ้นจากองค์กรนักฆ่า เปลี่ยนชื่อแซ่แล้วหนีไปอยู่ต่างประเทศ ใช้ชีวิตแบบคู่สามีภรรยาธรรมดาๆ กับหลงซือเย่เป็นมนุษย์เงินเดือนทั่วไป กินอยู่อย่างเรียบง่ายในสักเมืองหนึ่ง เขาและเธอหางานทำในโรงพยาบาลใหญ่สักแห่ง ไปทำงานพร้อมกัน เลิกงานพร้อมกัน วันหยุดสุดสัปดาห์ก็ออกไปเที่ยวเล่นด้วยกัน หากเป็นไปได้ก็จะมีลูกสักคน ครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกอบอุ่นงดงาม…
“น่าจะหลังจากข้าอายุยี่สิบเจ็ดกระมัง? ข้าไม่อยากแต่งงานเร็วเกินไป”
เธอไม่ใช่พวกรีบแต่งงาน เธอชอบชีวิตโสดที่อยากจะทำอะไรก็ทำ ไม่อยากให้คำว่าครอบครัวมาล่ามขาไว้เร็วเกินไป