บทที่ 833 ท่านลงมือได้แล้ว
คนชุดม่วงดีดใบดาบ “เจ้าสมควรเป็นรายแรก เป็นอย่างไร? รู้สึกเป็นเกียรติมากใช่หรือไม่?”
ตี้ฝูอีช้อนตาขึ้น เหลือนมองคนชุดเขียวที่อยู่รอบๆ จากนั้นสายตาก็วกกลับมาที่ร่างคนชุดม่วง “เจ้าจะสั่งคนพวกนี้หรือ?”
คนชุดม่วงชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นพลันยิ้มเอ่ยขึ้นว่า “คนเหล่านี้เพียงพอจะจัดการกับเจ้าแล้ว!”
เขากวัดแกว่งดาบในมือ “ตี้ฝูอี ข้าจะสังหารเจ้าช้าๆ ดีไหม? หรือว่าต้องการให้ปลิดชีพเจ้าในดาบเดียวดี?”
ตี้ฝูอีถอนหายใจ “หากเจ้าเกลียดชังข้า จะสังหารข้าช้าๆ ก็ได้ ถ้าหากเจ้าต้องการเพียงแย่งชิงตำแหน่งของข้า เช่นนั้นมิสู้แทงเข้ามาทีเดียวเลยดีกว่า”
คนชุดม่วงยิ้มเยาะ “เจ้าสงบเยือกเย็นเหลือเกินนะ! ไม่กลัวตายหรือ?”
ตี้ฝูอีเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “ถ้ากลัวตายเจ้าจะไม่สังหารข้าหรือไง?”
“แน่นอนว่าไม่!” แววตาคนชุดม่วงคมกริบ จู่ๆ เขาก็ถอนหายใจออกมา “ตี้ฝูอี กว่าจะจับตัวเจ้าได้ไม่ง่ายเลย! ข้าจะไม่สังหารเจ้าทันทีหรอก…”
“หือ? แล้วไงต่อ?”
“ให้คนที่เป็นสานุศิษย์สวรรค์เหมือนกันสังหารเจ้าดีกว่า เจ้าเคยถ่ายทอดวรยุทธ์ให้เขาด้วยตัวเองให้เขาสังหารเจ้าก็นับว่าขับเน้นความสามารถของทั้งสองฝ่ายให้เด่นชัด” คนชุดม่วงยกมือขึ้น โยนดาบในมือให้หลงซือเย่ “เจ้าสำนักหลง ท่านเกลียดเขามิใช่หรือ? ท่านสามารถสังหารเขาชำระแค้น ได้เลย!”
หลงซือเย่รับดาบไว้ เหลือบมองคนชุดม่วงผู้นั้้นแวบหนึ่ง ทราบว่าคนผู้นี้คิดจะตัดหนทางถอยของเขา หากเขาสังหารตี้ฝูอีด้วยตัวเองก็มีแต่ต้องอยู่ข้างเดียวกับเขาไปตลอดชีวิต หันหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว!
ตี้ฝูอีหรี่ตาลงจ้องมองคนชุดม่วงผู้นั้้น “จวบจนยามนี้เจ้ายังไม่ยอมบอกฐานะของเจ้าอีกหรือ? กุมความได้เปรียบไว้เบ็ดเสร็จแล้วยังไม่กล้าเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของตน ความกล้าของเจ้ามีน้อยนิดมากสินะ?”
คนชุดม่วงตัวแข็งทื่อทันที ยามนี้เขากุมความได้เปรียบไว้เบ็ดเสร็จแล้วจริงๆ อีกทั้งรอบข้างก็เต็มไปด้วยคนของเขา และศัตรูตัวฉกาจที่อยู่เบื้องหน้านี้ก็ ใกล้ตายแล้ว เขาไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วจริงๆ!
แต่ว่า…
แววตาเขาวูบไหวนิดๆ ยิ้มจางๆ สายตาของเขาร่อนลงบนดวงหน้ากู้ซีจิ่ว “ข้าและนางสมควรมาจากสถานที่แห่งเดียวกัน”
กู้ซีจิ่วตกตะลึง
“ที่แท้เจ้าเป็นใครกัน?!” เธอถาม
“รํ่าลือกันว่าวิชากู่ฝึกฝนด้วยการแกะสลักกระดูกแล้วนำไปแช่ไว้ใน…” จู่ๆ คนชุดม่วงผู้นั้นก็เอ่ยวิธีหลอมกลั่นของวิชากู่ออกมาไม่หยุด
สีหน้าของกู้ซีจิ่วแปรเปลี่ยนเล็กน้อย “ปรมาจารย์กู่!”
คนผู้นี้คือปรมาจารย์เคราครึ้มผู้ลึกลับที่เคยถ่ายทอดวิชากู่ให้กู้ซีจิ่วในยุคปัจจุบันคนนั้น!
“เด็กดี หาได้ยากนักที่เจ้ายังจดจำผู้เป็นอาจารย์ได้” นํ้าเสียงคนชุดม่วงผู้นั้นแหบเครือ ไม่ต่างจากเสียงปรมาจารย์กู่ผู้นั้นเลย
กู้ซีจิ่วหรี่ตาลง มิน่าล่ะเธอถึงรู้สึกค่อนข้างคุ้นเคยกับกลิ่นอายบนร่างคนผู้นี้รางๆ ที่แท้เป็นเขา!
นึกไม่ถึงว่าคนผู้นี้ก็ทะลุมิติมาเหมือนกัน ซํ้ายังทะเยอทยานต้องการแทนที่ตี้ฝูอีด้วย…
คนชุดม่วงไม่คิดจะพูดไร้สาระให้มากความ เร่งรัดหลงซือเย่ “เอาล่ะ เจ้าสำนักหลง ท่านลงมือได้แล้ว!”
หลงซือเย่กวัดแกว่งดาบประหารเซียนในมือ “ได้!”
เรือนกายไหววูบ แทงดาบไปทางตี้ฝูอี!
นัยน์ตาคนชุดม่วงฉายแววตื่นเต้นยินดี มือลอบจรดนิ้วเตรียมร่ายคาถา ขอเพียงหลงซือเย่แทงดาบสังหารดวงวิญญาณของตี้ฝูอี เขาก็สามารถเข้าครองร่างของอีกฝ่ายได้ทันที สลัดร่างกายนี้ทิ้งกลายเป็นตี้ฝูอีอย่างแท้จริง…
ประกายดาบดั่งมังกรเหิน ว่องไวปานดาวตก ขณะที่กำลังจะแทงถูกตี้ฝูอีกลับหักเลี้ยวกะทันหัน!
‘สวบ!’ ดาบสีโลหิตแทงเข้าสู่ร่าง แทงเข้าที่หัวใจคนผู้หนึ่ง!
ร่างคนชุดม่วงสั่นสะท้าน มองปลายดาบที่ที่แทงทะลุอกตนอย่างไม่อยากจะเชื่อ เงยหน้ามองหลงซือเย่อย่างฉงนสนเท่ห์ “เจ้า…”