บทที่ 835 คลุกคลีชิดใกล้
การลงมือของหลงซือเย่คือสัญญาณลับอย่างหนึ่ง พอเขาลงมือ พวกกู่ฉานโม่ก็ลงมือแทบจะทันทีเช่นกัน…
กู้ซีจิ่วที่ยืนอยู่ข้างกายหลงซือเย่ถอนหายใจอย่างโล่งอก สำเร็จแล้ว!
แผนตกปลา ในที่สุดก็ปิดฉากลงอย่างงดงามแล้ว!
นึกไม่ถึงว่าจะล่อผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลังออกมาได้ง่ายดายปานนี้!
นึกไม่ถึงว่าอวิ๋นชิงหลัวจะขวัญกล้าเทียมฟ้าสร้างหุ่นเชิดที่มีลักษณะคล้ายตี้ฝูอีออกมา ไม่จำเป็นต้องถามเลย ตี้ฝูอีที่อยู่กับอวิ๋นชิงหลัวในเทศกาลความรักก็คือหุ่นเชิดตัวนี้กลับสามารถตบตาเธอได้…
ประหลาดนัก ว่ากันตามเหตุผลแล้ว หุ่นเชิดต่อให้เหมือนแค่ไหน สามารถตบตาคนได้เพียงใด แต่ก็ไม่น่าจะรอดพ้นประสาทสัมผัสของเจ้าหอยยักษ์ได้ ตอนนั้นเจ้าหอยยักษ์ก็เคยดมแล้ว หรือว่ากลิ่นอายบนร่างหุ่นเชิดตัวนี้ก็เหมือนตี้ฝูอีด้วย?
เธออดไม่ได้ที่จะมองคนชุดม่วงที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นแวบหนึ่ง จากนั้นก็ก้าวเข้าไปยื่นมือไปหมายจะปลดหน้ากากบนหน้าคนชุดม่วงผู้นั้นออก เธอจะดูว่าใบหน้านี้เหมือนหรือไม่…
นิ้วเธอยังไม่ทันสัมผัสถูกหน้ากากของคนชุดม่วง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงตะโกน “ระวัง! ถอย!”
บั้นเอวเธอพลันกระชับแน่น ถูกคนโอบไว้แล้วลากออกมา…
ในเวลาเดียวกันนี้ คนชุดม่วงผู้นั้นที่เดิมทีแน่นิ่งอยู่จู่ๆ ก็กระโดดพรวดขึ้นมาเสียงดังพรึ่บ!
สองมือดั่งใบมีดหมุนกวาดไปทั่วดั่งพายุคลั่ง!
เสียงลมที่ดังหวีดหวิวราวกับแฝงเสียงขลุ่ยที่เสียดแหลมไว้…
หุ่นชุดเขียวทั้งหมดล้วนเคลื่อนไหวแล้ว!
ดวงตาเบื้องหลังหน้ากากแดงฉาน พุ่งเข้าจู่โจมฝูงชน!
โชคดีที่พวกกู่ฉานโม่ล้วนผ่านประสบการณ์มาโชกโชนแล้ว แถมยังเตรียมการไว้ล่วงหน้าหมดแล้ว พอตี้ฝูอีตะโกนคำว่า ‘ถอย’ ออกมา ร่างกายพวกเขาพลันดีดทะยานขึ้น พากันเหินขึ้นไปบนหลังคาที่อยู่รอบด้าน…
หุ่นชุดเขียวพวกนั้นหมายจะไล่ตาม แต่รอบข้างพลันเกิดเสียงดังแกรกกรากขึ้น ผืนดินที่เคยราบเรียบแตกแยกออกทันที แสงสีเขียวสว่างวาบ ลาวาไหลทะลัก และในขณะเดียวกัน เหนือศีรษะของคนชุดเขียวเหล่านั้นก็ปรากฏตาข่ายยักษ์ผืนหนึ่ง…
คนชุดเขียวเหล่านั้นรวมถึงหุ่นชุดเขียวกระโจนขึ้นมาอย่างรวดเร็วยิ่ง ทว่ากลับถูกตาข่ายยักษ์ผืนนั้นกดทับลงไป ทำได้เพียงเบิกตามองตนเองกลิ้ง เข้าสู่ลาวา…
กู้ซีจิ่วยืนอยู่บนหลังคา ผู้ที่โอบเอวเธออยู่ด้านข้างก็คือตี้ฝูอี เป็นอันชัดเจนว่าผู้ที่โอบเอวเธอแล้วดึงให้ถอยได้ทันกาลก็คือเขา
หลงซือเย่เคลื่อนไหวช้ากว่าเล็กน้อย แต่ก็ร่อนลงบนหลังคานี้ ตามหลังตี้ฝูอีมาติดๆ เขามองตี้ฝูอีที่โอบเอวกู้ซีจิ่วไว้แน่นแวบหนึ่ง ก้าวเข้าไปหา “ซีจิ่วมานี่สิ”
ตอนนี้กู้ซีจิ่วกำลังมองคนชุดเขียวพวกนั้นที่กำลังร่วงลงสู่ลาวาด้านล่างอยู่ สายตายังพัวพันอยู่ที่ร่างคนชุดม่วงผู้นั้น พอได้ยินเสียงเรียกของหลงซือเย่เธอก็ไม่ได้ตอบสนองทันที เพียงแค่มองเขาแวบหนึ่ง เอ่ยตอบประโยคหนึ่ง “ข้าดูอยู่ตรงนี้ก็ได้”
หลงซือเย่เงียบงัน
หลายวันมานี้กู้ซีจิ่วกู้ซีจิ่วคลุกคลีชิดใกล้กับตี้ฝูอีตลอด เพื่อหลอกล่อผู้บงการอยู่เบื้องหลังคนนั้นจึงจงใจเล่นละครกับตี้ฝูอี แนบชิดคลอเคลียกับเขาอยู่เสมอ ก่อเป็นความเคยชินที่น่าละอาย
ดังนั้นเมื่อเธอถูกตี้ฝูอีโอบเอวไว้ในยามนี้จึงไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ เธอรู้สึกว่าตำแหน่งที่เธอยืนอยู่นี้ดีที่สุดแล้ว สามารถมองเห็นเหตุการณ์เบื้องล่างได้โดยไม่มีจุดอับสายตา
“ซีจิ่ว!” หลงซือเย่เรียกเธออีกครั้ง เอ่ยเตือนอย่างอดไม่ได้ “ละครเรื่องนี้ปิดฉากแล้ว เธอไม่จำเป็นต้อง…”
ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็รู้สึกตัว!
ใช่แล้ว ละครเรื่องนี้จบแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องใกล้ชิดกับตี้ฝูอีอีกแล้ว…
น่าตายนัก เธอเคยชินจนเป็นไปตามธรรมชาติแล้ว!
เธอแกะแขนตี้ฝูอีออกเงียบๆ ยิ้มแวบหนึ่ง “ขอบคุณท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายยิ่งนักที่ช่วยข้าไว้เมื่อครู่”
จากนั้นก็ถอยหลังไปอย่างลื่นไหล ถอยไปอยู่ข้างกายหลงซือเย่
ตี้ฝูอีมองเธอครู่หนึ่ง ไม่พูดอะไร