บทที่ 854 เธอไม่โทษฉันจริงๆ เหรอ?

กานี้จึงลํ้าค่ายิ่ง กู้ซีจิ่วค่อนข้างอบอุ่นหัวใจ

หลงซือเย่ช่างดีต่อเธอจริงๆ ดีจนทำให้เธอรู้สึกหนักใจ เธอถอนหายใจ “ครูฝึกหลง ฉันรู้สึกว่าคุณช่างดีต่อฉันเหลือเกิน…อันที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องดีกับฉันถึงขนาดนี้…”

หลงซือเย่รินชาให้เธอถ้วยหนึ่ง จากนั้นก็ส่งขนมอบชิ้นหนึ่งให้ “ฉันรู้สึกว่าไม่ว่าฉันจะทำดีกับเธอมากแค่ไหนก็ไม่มากพอ เธอคู่ควรได้รับสิ่งเหล่านี้จากฉัน”

ยิ่งเขาพูดแบบนี้กู้ซีจิ่วก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ ตัดสินใจเจาะเข้าประเด็นอย่างตรงไปตรงมา “เจ้าสำนักหลง วันนั้นข้าบอกเพียงว่าจะลองกับท่านดู แต่ไม่ได้บอกว่าจะตอบรับท่านแน่นอน ท่านปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้…”

“เธอไม่จำเป็นต้องหนักใจ เธอจะยอมรับหรือไม่เป็นเรื่องของเธอ ฉันจะดีหรือไม่ดีต่อเธอก็เป็นเรื่องของฉัน…” หลงซือเย่แววตาจริงใจ

กู้ซีจิ่วเงียบงัน เธอนอนควํ่าลงบนพรมขนสัตว์ผืนนั้นเสียดื้อๆ ไม่พูดไม่จา

หลงซือเย่ก็นอนควํ่าลงบนพรมตามเธอ มองทุ่งดอกไม้ด้านนอกอยู่ข้างๆ เธอ จู่ๆ ก็เอ่ยกระซิบออกมา “ซีจิ่ว ขอโทษนะ”

กู้ซีจิ่วงงงัน “หือ?”

หลงซือเย่ถอนใจพลางเอ่ยว่า “วันนั้นฉันไม่ควรป่าวประกาศเรื่องเล่นละครของพวกเธอโดยไม่ปรึกษากับเธอก่อน เป็นความผิดของฉันเอง ขอโทษนะ”

กู้ซีจิ่วนิ่งงัน เธอส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไร”

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดหัวใจเธอถึงจมดิ่งลงไประยะนี้ที่เธอห่างเหินเย็นชากับเขาเป็นเพราะกล่าวโทษที่หลงซือเย่กระทำการโดยพลการจริงๆ น่ะหรือ?

ดูเหมือนจะไม่ใช่ ต่อให้ใช่เธอก็รู้ดีเช่นกัน อันที่จริงเรื่องที่หลงซือเย่กระทำลงไปในวันนั้นไม่ผิดเลย ยามนั้นเป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการสะสางความ

เข้าใจผิดเหล่านี้จริงๆ…

เช่นนั้นสรุปแล้ว ที่ช่วงนี้ตนห่างเหินเย็นชากับเขาเป็นเพราะอะไรกันล่ะ?

แถมความห่างเหินเย็นชานี้ยังเป็นการหมางเมินเขาตามสัญชาตญาณด้วย ราวกับบังคับหาเหตุผลมาเย็นชาต่อเขา จู่ๆ ความละอายใจก็ผุดวาบขึ้น มาในหัวใจเธอ ดังนั้นเธอจึงส่ายศีรษะอีกครั้ง “ไม่เป็นไร ฉันไม่โทษคุณ คุณอย่าคิดมากเลย”

ดวงตาหลงซือเย่ทอประกายทันที “ซีจิ่วเธอไม่โทษฉันจริงๆ เหรอ?”

กู้ซีจิ่วส่ายหน้า “ไม่โทษเลย”

หลงซือเย่พรูลมหายใจด้วยความโล่งอก ค่อยๆ เขยิบไปใกล้เธออีกหน่อย “ซีจิ่ว ฉันดีใจมากเลย ดีใจมากจริงๆ”

บนร่างเขามีกลิ่นหอมโอสถจางๆ น่าจะเกี่ยวข้องกับการที่เขาคลุกคลีกับสมุนไพรเป็นประจำ กลิ่นอายบนร่างบางครั้งก็แปรเปลี่ยนไปบ้างเหมือนกัน ต่อให้เป็นกลิ่นโอสถก็เป็นกลิ่นโอสถมากมายหลายชนิด แต่ก็กลิ่นไม่เลวร้ายอะไร ยามนี้กลิ่นโอสถบนร่างเขาเป็นกลิ่นโอสถหอมเย็นชนิดหนึ่ง อบอวลอยู่ที่ปลายจมูกกู้ซีจิ่ว กู้ซีจิ่วดมกลิ่นบนร่างเขาจู่ๆ ก็ถามออกมาประโยคหนึ่ง “ใช่แล้ว ครูฝึกหลง คุณอยู่ที่โลกนี้นานกว่าฉัน ความรู้ก็มากกว่า เคยเรียกวิชาเรียกวิญญาณมาก่อนด้วย คุณว่าดวงวิญญาณจะมีกลิ่นไหม?”

หลงซือเย่ตะลึงงัน “เรื่องนี้…โดยส่วนใหญ่แล้วดวงวิญญาณจะโปร่งใสมีลักษณะเป็นอากาศธาตุ ไม่มีกลิ่นใดๆ มีเพียงผู้มีพรสวรรค์มาเกิดเท่านั้นถึงจะมีกลิ่นเฉพาะตัว เพียงแต่กลิ่นนี้ก็มีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด เกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อมที่พวกเขาเจริญเติบโต…”

สิ่งเขาบอกเธอเป็นความรู้ทั่วไปด้านกลิ่นในเชิงมนุษย์วิทยา

กู้ซีจิ่วหลุบตาลง ความรู้เหล่านี้อันที่จริงเธอก็เคยศึกษามาก่อน แต่ว่า…

“ครูฝึกหลงถ้างั้นคุณเคยเจอคนแบบนี้บ้างไหม? กลิ่นบนร่างเขาเหมือนเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย บางครั้งก็เข้มข้น บางครั้งก็เจือจาง แต่คงที่อยู่เสมอ ถึงขั้นที่ว่าต่อให้เขาสิงสู่ร่างคนอื่นก็จะแผ่กลิ่นหอมชนิดเดิมของตัวเขาออกมา”

หลงซือเย่เลิกคิ้วขึ้น “เป็นไปไม่ได้มั้ง?! ถ้าบอกว่าบนร่างเขากลิ่นหอมบนร่างเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยยังพอเข้าใจได้ เป็นไปได้ว่าเขาอาจชมชอบกำยานหอมเพียงชนิดเดียว แต่ถ้าหากเขาเข้าสิงสู่ร่างกายคนอื่น กลิ่นก็น่าจะเป็นกลิ่นดั้งเดิมของร่างคนๆ นั้น นอกเสียจากว่าเขายังคงใช้กำยานหอมชนิดเดิมอยู่ คนนั้นที่เธอพูดถึงคือใครเหรอ?”