บทที่ 853 เธอนอนงีบที่นี่พักหนึ่งได้
เขาสวมชุดขาวโบกพลิ้วอยู่ท่ามกลางราตรดั่งชุดเซียนเหิน
“ซีจิ่ว อยากออกไปเดินเล่นกับฉันหน่อยไหม?” หลงซือเย่มองเธอด้วยรอยยิ้ม
กู้ซีจิ่วเงยหน้า มองท้องฟ้าตามสัญชาตญาณ “ดึกมากแล้ว…”
ตอนนี้เป็นยามกะสามแล้ว
“ดอกเหมยบุหลัน เธออยากเห็นดอกเหมยบุหลันมาตลอดไม่ใช่เหรอ? คืนนี้เป็นวันบานของมัน ถ้าผ่านคืนนี้ไปก็ต้องรออีกสามเดือนเลย”
ใช่แล้ว ดอกไม้ชนิดนี้มีระยะผลิบานสั้นมาก สามเดือนจะบานครั้ง หนึ่งทุกๆ ครั้งจะบานหนึ่งวัน แถมยังบานแค่ตอนกลางคืนเท่านั้น หายากกว่าดอกราตรี ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ ดอกไม้นี้ไม่เพียงแต่เป็นไม้ประดับชนิดหนึ่งเท่านั้น ยังเป็นตัวยาหายากด้วย ในโอกสถมากมายที่กู้ซีจิ่วอยากหลอมก็ต้องการสิ่งนี้
….
เหมยบุหลันบานอยู่ในซอกเขาแห่งหนึ่งของหุบเขาลึก สถานที่แห่งนี้เปลี่ยวร้างไร้คนย่างกราย กว่าหลงซือเย่สามารถเสาะหาสถานที่แห่งนี้ได้ไม่ง่ายเลยจริงๆ แถมยังคำนวณช่วงผลิบานของมันได้ด้วย
ภานใต้นภาที่จันทร์โก้งโค้งดั่งวงคิ้ว ทุ่งดอกไม้ไหวระริกประหนึ่งดวงดาว
ดอกเหมยบุหลันหน้าตาค่อนข้างประหลาด ดอกของมันรูปร่างคล้ายดอกเหมย สีสันคือสีม่วงอ่อน แต่กลีบเลี้ยงกลับดูเหมือนจันทร์เสี้ยวสีทอง ดูเผินๆ ราวกับมีดอกเหมยดอกหนึ่งฝั่งอยู่บนจันทร์เสี้ยว
ที่แห่งนี้ที่หลงซือเย่พาเธอมามีดอกไม้ชนิดนี้อยู่ไม่น้อย แผ่ออกไปกว้างไกลพลิ้วไหวหอมรวยริน ท้องนภาแต่งแต้มด้วยหมู่ดาว บุปผาบนผืนดินเปรียบเสมือนสายธารเปี่ยมสีสันที่ไหลริน มองผ่านๆ ราวกับ มีพรมบุปผาปูไว้ทั่วพื้นดิน งดงามจนน่าตื่นตะลึง
“ซีจิ่ว ชอบที่นี่ไหม?” หลงซือเย่ยิ้มน้อยๆ พลางเอ่ยถาม
“ชอบสิ! ที่นี่มีดอกไม้เยอะมาก!” กู้ซีจิ่วเริ่มหยิบตะกร้าสมุนไพรออกมา เตรียมเก็บเกี่ยวดอกไม้
“ใจเย็นๆ เดี๋ยวค่อยเก็บก็ยังไม่สาย” หลงซือเย่หยุดยั้งการเก็บเกี่ยวดอกไม้ของเธอ “ดอกไม้ชนิดนี้ยังบานอยู่อีกสามชั่วยาม ปล่อยให้พวกมันเบ่งบานไปสักพักเถอะ ตอนนี้พวกเราชมดอกไม้ไปก่อน”
กู้ซีจิ่วยิ้มออกมาอย่างอดไม่อยู่ “ครูฝึกหลงรักหยกถนอมบุปผาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนหลงซีก็เคยพาไปเก็บสมุนไพร ไม่ว่าดอกไม้จะงดงามชวนมองมากขนาดไหนเขาล้วนเด็ดมาอย่างส่งๆ เป็นมือดีด้านการทำลายดอกไม้ ตอนนั้นเธอห้ามเขาไว้ครั้งหนึ่ง เขายังตำหนิว่าเธอใจไม่แข็งพอเลย อบรมเธออยู่พักหนึ่ง สอนหลักสูตรนักฆ่าที่ดีให้เธอ…
เธอค่อนข้างง่วง ความจริงอยากเก็บเกี่ยวดอกไม้มากจะได้ไปนอนสักที แถมเช้าวันพรุ่งนี้ยังมีคาบเรียนของตี้ฝูอีด้วย…
เธอโดดเรียนไปแล้วคาบหนึ่ง หากว่ายังโดดคาบที่สองอีกคาดว่าจะมีสหายร่วมชั้นเอาไปนินทาได้ เธอหาวออกมาอย่างควบคุมไว้ไม่ได้
“ง่วงเหรอ?” หลงซือเย่ถามเธอ
“ใช่แล้วๆ” กู้ซีจิ่วพยักหน้ากำลังจะฉวยโอกาสพูดว่า ‘พวกเรารีบเก็บดอกไม้แล้วกลับกันเถอะ’
กลับพบว่าหลงซือเย่ยกมือข้างหนึ่งขึ้น กระโจมโปร่งหลังหนึ่งปรากฏขึ้นมา ในกระโจมปูด้วยพรมขนสัตว์ผืนหนา เขาดึงเธอเข้าไปข้างใน “มาเถอะ เธอนอนงีบที่นี่พักหนึ่งได้”
ยามที่พูดเขายังชงชาดอกไม้ให้เธอกาหนึ่งด้วย มีขนมอบที่พิถีพิถันบรรจงหลายจานเป็นมื้อดึก
หัวใจกู้ซีจิ่วสั่นไหวแวบหนึ่ง ของพวกนี้เป็นสิ่งที่เธอมักจะจัดเตรียมไว้ในยามที่ต้องอยู่จนดึกดื่นในชาติก่อน เพียงแต่ชาติที่แล้วที่เธอเตรียมไว้ประจำคือชาดอกเบญจมาศ
แต่ยามนี้ชาที่หลงซือเย่เตรียมไว้ให้เธอคือชาบงกชเหมันต์ รสชาติหอมกลมกล่อมกว่าชาดอกเบญจมาศ
ชาติก่อนเพื่อก้าวตามฝีเท้าของหลงซี เธอจึงละทิ้งความชอบที่แท้จริงของตัวเองเสมอ แสร้งว่าตัวเองชอบชาเขียว เธอนึกว่าตัวเองเก็บงำได้อย่างดีมาตลอด นึกไม่ถึงว่าแท้จริงแล้วหลงซีกลับทราบ ดูจากการที่เขาจัดเตรียมชาดอกไม้นี้ให้เธอในยามนี้ก็มองออกแล้ว
บงกชเหมันต์นี้มิใช่สิ่งที่จะเก็บเกี่ยวได้ง่ายๆ หนึ่งดอกมูลค่าสูงถึงพันตำลึงทอง และในกานี้ที่หลงซือเย่ชงให้เธอมีอยู่ยี่สิบดอกเต็มๆ แถมทุกดอกล้วนเป็นของชั้นเลิศในหมู่ของชั้นเลิศอีกด้วย