บทที่ 315

ถอดร่างเปลี่ยนกระดูก

ซานซิงขมวดคิ้ว “ดูจากระดับการแทงของบาดแผลแล้ว ดูเหมือนคนผู้นี้จะมีพลังวิญญาณขั้นสี่…”

“เพ้อเจ้อ! พลังวิญญาณขั้นสี่จะสามารถสังหารหมีอสูรได้อย่างไร?! คนผู้มีอย่างน้อยก็ต้องมีพลังวิญญาณขั้นหก!” สาวน้อยชุดเขียวเปิดปากเอ่ย ทั้งยังกระตุกแขนเสื้อสาวน้อยชุดชมพูที่อยู่ข้างกาย “ศิษย์พี่เจียจวิน ท่านว่าใช่หรือไม่”

สาวน้อยชุดชมพูพลันขมวดคิ้ว “เซี่ยวเกอ เจ้าพูดอะไรน่ะ? ห้ามไม่เคารพนักล่าซานซิงนะ ซานซิงคือนักแกะรอยที่มีซื้อเสียงที่สุด การวินิจนัยของเขาไม่มีทางผิดพลาด คนผู้นั้นน่าจะมีพลังวิญญาณแค่ขั้นสี่แน่นอน”

ดูเหมือนสาวน้อยชุดเขียวจะนับถือสาวน้อยชุดชมพูผู้นี้ยิ่งนัก จึงไม่เอ่ยอะไรอีก

ซานซิงเป็นนักล่ารางวัลที่มีชื่อเสียงที่สุดในอาณาจักรเฟยซิง ชำนาญการแกะรอยและการวิเคราะห์ที่สุด วรยุทธ์ก็สูงล่ง คนทั่วไปเชื้อเชิญเขาไม่ได้

คนผู้นี้นิสัยหยิ่งทะนงเย็นชา ตัดสินวิเคราะห์ดั่งเทพเซียน ไปไหนล้วนมีคนนับหน้าถือตา

เมื่อครู่สาวน้อยชุดเขียวกล่าวเช่นนั้น สีหน้าเขาพลันอึมครึม แค่นเสียงคราหนึ่ง คร้านจะเถียงกับแม่นางน้อยที่ความรู้ตื้นเขิน จึงมองไปทางคุณชายชุดแพรผู้นั้น “ซื่อจื่อ ดูจากวิถีการเดินคนผู้นี้ น่าจะมาเพื่อหาดอกอสูรเหมันต์เช่นกัน”

คิ้วสาวน้อยชุดเขียวขมวดมุ่น “ดอกอสูรเหมันต์เดิมทีก็หายากอยู่แล้ว หนนี้พวกเราต้องการเป็นจำนวนมาก หากถูกคนผู้นี้เก็บเกี่ยวไปบางส่วน เกรงว่าจะไม่เพียงพอสำหรับพวกเรา หลงซื่อจื่อ ส่งคนไปจัดการเถิด”

หลงซื่อจื่อผู้นั้นกล่าวเรียบๆ ว่า “รอดูสถานการณ์ก่อนแล้วค่อยตัดสนใจเถิด”

“สถานที่ที่หมีอสูรปรากฏตัวมักจะมีดอกอสูรเหมันต์แติบโต พวกเราลองค้นหาในระยะสิบลี้ดู” ซานซิงกล่าว

……………………..

‘เจ้านาย ดอกอสูรเหมันต์น่าจะอยู่แถวนี้ ในระยะสิบลี้ท่านหาให้ละเอียดหน่อยนะ’ หยกนภาเอ่ยเตือน

‘เข้าใจแล้ว’ กู้ซีจิ่วเดินอยู่ท่ามกลางหิมะโปรยปราย

ดอกอสูรเหมันต์ต้นเล็ก ต้องค้นหาดอกไม้สามสี่ดอกในระยะสิบลี้ นับเป็นเรื่องยากยิ่งนัก

โชคดีที่มีตำแหน่งคร่าวๆ แล้ว จึงทุ่นแรงในการค้นหาได้มาก

เธอเดินหางอยู่ในทุ่งนํ้าแข็งนี้สามวันแล้ว หากว่าโชคดีหน่อย วันนี้อาจจะเก็บเกี่ยวดอกไม้กลับไปได้

‘เจ้านาย ท่านมองทางหนึ่งนาฬิกาสิ!’

กู้ซีจิ่วหันไปมองตามเสียง บนผานํ้าแข็งที่ห่างจากเธอประมาณ 30 จั้งมีบุปผาเล็กๆ สีฟ้าอ่อนผลิบานท้าลมอยู่หลายดอก

ดอกอสูรเหมันต์!

หัวใจกู้ซีจิ่วพลันเบิกบาน ร่างกายไหววูบ กำลังจะทะยานเข้าไป

เกิดเสียง ‘ฟุ่บ’ ดังขึ้น สำแสงเย็นเยียบสายหนึ่งพุ่งเข้าใส่เท้าเธอ หากมิใช่กู้ซีจิ่วหลบหลีกได้รวดเร็ว เกรงว่าฝ่าเท้าคงถูกตรึงไว้ตรงนั้นแล้ว!

“ที่นี่พวกเราจองแล้ว! หากรู้สถานการณ์ก็จงรีบไปให้พ้นซะ!” มีเสียงสตรีแว่วมาแต่ไกล

กู้ซีจิ่วหรี่ตาลง หันกลับไป

ห่างไปไม่ไกลมีคนแปดคนกำลังเหินทะยานมา เพียงพริบตาเดียวก็ร่อนลงเบื้องหน้าเธอ

สตรีสองบุรุษหก สตรีทั้งสองสวมเสื้อคลุมขนจิ้งจอก ผู้หนึ่งชุดเขียว ผู้หนึ่งชุดชมพู สตรีชุดชมพูดูสูงส่งเยือกเย็น สตรีชุดเขียวค่อนข้างจองหองดุดัน ทั้งสองต่างเป็นหญิงงามโดยธรรมชาติ เรือนร่างภายใต้เสื้อคลุมขนจิ้งจอกสูงโปร่งอรชร

บุรุษทั้งหกนั้นเห็นได้ชัดเจนว่าคุณชายชุดแพรเป็นหัวหน้า ส่วนห้าคนที่เหลือดูจากลักษณะท่าทางแล้วไม่เหมือนข้ารับใช้ มีกลิ่นอายมุทะลุดุดันอันเป็นเอกลักษณ์ของชาวยุทธ์ น่าจะเป็นนักล่ารางวัล

ยามนี้สตรีชุดเขียวผู้นั้นเชิดหน้าเล็กน้อยมองกู้ซีจิ่ว ชัดเจนยิ่งนักว่านางคือผู้ยิงลูกศรนํ้าแข็งที่พุ่งใส่เท้ากู้ซีจิ่ว

คนอื่นๆ ก็มองประเมินกู้ซีจิ่วเช่นกัน

การแต่งกายของกู้ซีจิ่วในยามนี้ค่อนข้างแตกต่าง บนศีรษะสวมหมวกคลุม บดบังใบหน้าส่วนใหญ่ ร่างกายห่อหุ้มด้วยเสื้อคลุมหนังหมีตัวใหญ่ ดูกลมดิก แทบจะมองรูปร่างไม่ออก ถึงขั้นมองไม่ออกว่าเป็นบุรุษหรือสตรี…