บทที่ 865 ข้าไม่อยากลงโทษเจ้า
ไม่ว่าจะฝึกฝนเคล็ดวิชาอันใด ล้วนต้องกระทำอย่างสงบเยือกเย็น แต่ตอนนี้เธอสงบใจไม่ลงชั่วขณะ โดยเฉพาะหลังจากล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งทำให้จิตใจของเธอยํ่าแย่ลงไปอีก
เธอรู้ดีว่าตัวเองขึ้นไม่ได้ แต่กลับไม่ต้องการยอมรับความพ่ายแพ้ ไม่ว่าทำอะไรเธอล้วนทุ่มเทสุดกำลัง ถ้าตนเพียรพยายามสุดกำลังแล้ว หากว่ายังทำไม่ได้ ต่อให้ท้ายที่สุดแล้วไม่ประสบความสำเร็จ อย่างน้อยเธอก็จะไม่เสียใจในภายหลัง
หลังจากเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่รอบข้างล้วนขึ้นไปจนหมดสิ้น หัวใจที่เคยสงบเยือกเย็นของเธอก็ดั่งมีเพลิงผลาญ ตัวเธอทราบว่าตี้ฝูอีที่อยู่ที่นั่นจุดธูปไว้ และทราบว่าธูปดอกนั้นจวนจะไหม้หมดก้านแล้ว เช่นนั้นก็แล้วไปเถอะ อย่างมากก็รับบทลงโทษจากเขาเท่านั้น ทำอย่างไรได้อีกเล่า?
คงไม่เอาชีวิตเธอกระมัง?
อย่างมากก็ถลกหนัง…
เนื่องจากใจเย็นลงแล้ว สมองเธอจึงเริ่มวิเคราะห์สาเหตุที่ตนผิดครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็สรุปผลจากบทเรียนที่ประสบแล้วทดลองต่อ
คนอื่นเห็นเพียงว่าเธอเหินขึ้นแล้วก็ร่วงลงไปซํ้าๆ เห็นความล้มเหลวของเธอ แต่เธอทราบดีว่าตนเองยังคงมีพัฒนาการอยู่ อย่างน้อยก็ยิ่งเหาะก็ยิ่งสูงขึ้น!
เธอย่อมได้ยินกระแสเสียงของเชียนหลิงอวี่ แต่เธอไม่คิดจะทำตามที่เขาแนะนำ ระหว่างที่ศึกษาเธอมุ่งมั่นแน่วแน่อยู่เสมอ ไม่คิดจะลอบใช้กล
โกง เนื่องจากที่สิ่งเรียนรู้เป็นความรู้ของเธอเอง ถ้าเธอหลอกลวงก็เท่ากับหลอกตัวเอง…
อีกอย่างต่อให้เธอใช้วิธีอื่นเหาะขึ้นไปแล้วอย่างไรเล่า?
คนผู้นั้้นสายตาดั่งคบเพลิง ไม่แน่อาจจะรอจับผิดเธออยู่ที่นั่นก็ได้ ถ้าหากเธอใช้วิชาเคลื่อนย้ายขึ้นไปแล้ว ถูกคนผู้นั้นเปิดโปงออกมาซึ่งๆ หน้า แบบนั้นยิ่งขายหน้าไปกันใหญ่!
ขณะที่เธอกำลังลองอยู่ ทันใดนั้นกระแสเสียงของตี้ฝูอีก็แว่วขึ้นในหู ‘ข้าไม่อยากลงโทษเจ้า ใช้วิชาเคลื่อนย้ายผสานกับวิชาตัวเบาเหินขึ้นมาเสีย!
กู้ซีจิ่วไม่ตอบโต้ ใครจะทราบได้ว่าเขาจะมีเจตนาร้ายอันใดอีกหรือไม่?
ความคิดคนผู้นี้ซับซ้อนเกินไป ตอนนี้เธอไม่อยากคาดเดาอีกแล้ว!
‘กู้ซีจิ่ว อย่าได้ฝืน ขึ้นมาก่อนค่อยว่ากัน!’ เขาส่งกระแสเสียงมาอีกครา
กู้ซีจิ่วยังคงทำเป็นไม่ได้ยินเหมือนเดิม เธอก็บ้าบิ่นขึ้นมาแล้วเช่นกัน เธอจะอาศัยฝีมือที่แท้จริงของตนเข้าว่า!
ถ้าชนะเธอก็จะชนะอย่างผ่าเผย ถ้าแพ้ก็จะแพ้อย่างซื่อตรง!
ครานี้เธอสงบจิตใจ โคจรพลังยุทธ์ทั้งร่างอย่างรวดเร็ว ยามที่เธอสำแดงวิชาเหินหาวอีกครั้ง พลันพุ่งทะยานขึ้นมาถึงริมหน้าผา อีกสิบเซนติเมตรเธอก็จะเหยียบลงบนหน้าผาอย่างมั่นคงได้แล้ว!
แต่ระยะห่างสิบเซนติเมตรนี้เอง ทำให้เธอพลาดจากปลายหน้าผา ร่างกายร่วงดิ่งลงอีกครา…
ฝูงชนอุทานด้วยความตกใจ
กู้ซีจิ่วหลับตาลงนิดๆ เมื่อครู่นี้ในขณะที่เธอขึ้นไป ได้มองเห็นธูปดอกนั้นไหม้จนถึงก้านแล้ว…
ดังนั้นเธอไม่มีโอกาสลองอีกครั้งแล้ว สุดท้ายแล้วยังคงล้มเหลวสินะ…
ขณะที่เธอกำลังร่วงลงมาอย่างยอมรับชะตากรรม ทันใดนั้นก็มีสายลมหอบหนึ่งพยุงอยู่ใต้ร่างเธออย่างฉับพลัน ทำให้ร่างกายที่เพิ่งร่วงดิ่งของเธอทะยานขึ้นมาอีกครั้งทันที…
ในที่สุดเธอก็ยืนอยู่บนหน้าผาอย่างมั่นคง วินาทีที่สองเท้าของเธอแตะลงบนพื้น ธูปดอกนั้นก็ลุกวาบพอดี แล้ววอดดับไป
“ซีจิ่ว เจ้ายอดเยี่ยมที่สุดเลย!” หลานไว่หูพุ่งเข้ามาทันที วนเป็นวงอยู่รอบกายเธอ
“ซีจิ่ว ไม่เลวเลย! ยอดเยี่ยม! เจ้าสามารถเหาะขึ้นมาได้ด้วยพลังวิญญาณขั้นหก น่าทึ่งเหลือเกิน!” เชียนหลิงอวี่สีหน้าเบิกบาน
สหายร่วมชั้นมากมายก็ล้อมวงเข้ามาเช่นกัน เอ่ยยินดีกับเธอ แน่นอนว่าบางคนก็อดชมเรื่องน่าขบขันเช่นกัน ในใจค่อนข้างไม่พอใจ บ้างก็ยืนไม่พูดไม่จาอยู่ด้านข้าง บ้างก็พูดจาแดกดันสองสามประโยค
สาเหตุที่คนเหล่านั้นพูดจาเหลวไหลก็เป็นเพราะเห็นว่าท่าทีที่ตี้ฝูอีมีต่อกู้ซีจิ่วค่อนข้างคลุมเครือ คล้ายว่าต้องการเล่นงานนางยิ่ง ดังนั้นพวกเขาจึง ไร้ซึ่งความกังวล