บทที่ 957 ข้าทำลายพวกมันทิ้งรวดเดียวได้!
บุรุษชุดสีมรกตขมวดคิ้ว “เช่นนั้นยามนี้จะทำเช่นไร?”
ผู้อาวุโสหลงใคร่ครวญครู่หนึ่ง “ระงับการปล่อยผู้ฟื้นจากความตายออกไปข้างนอก จากนั้นก็รอ!”
“รออะไร?”
ผู้อาวุโสหลงกล่าวเอ่ยเยือกเย็น “พวกเขาติดอยู่ที่นี่ออกไปไม่ได้ รอให้พวกเขาขาดนํ้าขาดอาหารจนอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง เมื่อถึงเวลานั้นค่อยไปจับตัว พวกเขามาก็ได้”
เด็กพวกนี้ล้วนยังฝึกฝนไม่ถึงขั้นตัดธัญพืชทั้งห้าอย่างแท้จริง ยังต้องกินข้าวกินนํ้าอยู่ และพวกเขาก็ไม่ได้พกพวกเสบียงอาหารแห้งมาสักเท่าไหร่
ติดอยู่ที่นี่สามวันขึ้นไปจะขาดแคลนอาหาร ติดอยู่สักแปดวัน สิบวัน ทุกคนจะหิวจนแม้แต่แรงจะเดินก็ไม่มีแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นมิใช่จะปล่อยให้พวกเขาบีบขยี้ได้ตามอำเภอใจหรอกหรือ?
สายตาเขาจดจ้องร่างกูซีจิ่วที่ปรากฏตัวขึ้นกลางลาน สาวน้อยรวมกลุ่มกับสหายของเธอแล้ว แม้อิงเหยียนนั่วคนนั้นก็กลับไปแล้ว
การกลับมาของเธอทำให้ส หายเหล่านั้นถอนหายใจด้วยความโล่งอก เยี่ยนเฉินถามไถ่ผลลัพธ์ กู้ซีจิ่วส่ายหน้า “พายุหิมะตกหนักเกินไป พวกเจ้า เลยตาฝาด ข้าตรวจดูจนทั่วแล้ว ก็ไม่เห็นว่ามีผีดิบโผล่ออกมาจากไหน…”
เยี่ยนเฉินไม่คิดจะถามอะไรอีก กู้ซีจิ่วเอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “สถานที่แห่งนี้ประหลาดจริงๆ ในสถานที่บางแห่งข้าพบกระจกหยินหยางจำนวนหนึ่งด้วย ข้าเดาว่าฤทธิ์ของกระจกหยินหยางเหล่านั้นก็คือทำให้คนเห็นภาพหลอน เกิดภาพลวงตาว่ามีพายุหิมะตกหนักยิ่ง ดังนั้นข้าจึงใช้ลูกไม้เล็กๆ น้อยๆ กับกระจกหยินหยางพวกนั้น”
“กระจกหยินหยาง?”
“ลูกไม้อันใด?” ทุกคนพากันซักถาม
กู้ซีจิ่วยิ้มมุมปากแวบหนึ่ง รอยยิ้มนั้นค่อนข้างลำพองนิดๆ น่าชังหน่อยๆ ผู้อาวุโสหลงใจเต้นแรงแวบหนึ่ง สังหรณ์ใจไม่ดีทันที!
“ข้าทำลายพวกมันทิ้งรวดเดียวได้! เมื่อถึงยามนั้นภาพมายาพายุหิมะเหล่านี้ก็จะหายไป!” กู้ซีจิวยกมือขึ้น ฝ่ามือพลันมีบางอย่างส่องวาบขึ้นมา
‘ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!’
เสียงระเบิดหลายสิบเสียงดังขึ้นจากทุกแห่งทั่วทั้งเมือง ม่านฝุ่นสีเหลืองระคนกับหิมะนับไม่ถ้วนพวยพุ่งฟุ้งกระจายไปทั่ว …
ทุกคนตกตะลึง
ผู้อาวุโสหลงที่ซ่อนอยู่ลึกลงไปในวังใต้ดินกำมือแน่นทันที!
กระจกฉ าบป รอทในวังใต้ดินของเขาที่สะท้อนให้เห็นสถานการณ์ภายนอกทั้งหมดดับมืดสนิทลงเกือบหมด!
ติดตามความคลื่อนไหวของคนเหล่านั้นทุกทิศทางโดยไร้จุดอับสายตาไม่ได้อีกต่อไป!
ชัดเจนยิ่งนัก ก่อนหน้านี้ยามที่สาวน้อยค้นหาตามซอกมุมต่างๆ ได้พบ ‘กล้องวงจรปิด’ ที่ติดตั้งไว้ในจุดซ่อนเร้นเหล่านั้นแล้ว จากนั้นก็เล่นลูกไม้ ติดตั้งบางสิ่งที่คล้ายคลึงกับระเบิดเวลาลงไป…
น่าตายนัก!
เขาลืมไปได้ยังไงว่าชาติก่อนสาวน้อยคือนักฆ่าผู้ลํ้าเลิศ ย่อมเป็นอัจฉริยะด้านการทหารที่โดดเด่นคนหนึ่ง สามารถประดิษฐ์สิ่งของจำพวกดินระเบิดได้
ว่ากันตามเหตุผลแล้ว ในยุคโบราณ ขอเพียงมีวิธีการอยู่ในมือ สร้างระเบิดไดนาไมต์ขึ้นมายังพอไหว เนื่องจากข้อจำกัดด้านเงื่อนไขจึงสร้างดินระเบิดอานุภาพสูงไม่ได้
แต่ยุคนี้กลับเป็นยุคสมัยแห่งพลังวิญญาณ สามารถคว้าจับสสารต่างๆ ในอากาศได้ การสร้างสิ่งของจำพวกดินระเบิดอานุภาพสูงขึ้นมามีความเป็นไปได้ว่าจะประสบความสำเร็จ ขอเพียงเข้าใจหลักการเหล่านั้น ก็มีความเป็นไปได้ว่าจะสร้างอาวุธที่มีอานุภาพสูงได้…
บุรุษชุดสีมรกตต่อยลงบนแท่น “นังเด็กคนนั้นดูหมิ่นผู้อื่นนัก! ผู้อาวุโสหลง ปล่อย ‘ราชาผู้ฟื้นจากความตาย’ ออกไปกำจัดไอ้เด็กเหลือขอพวกนี้ทิ้งได้หรือไม่?”
ผู้อาวุโสหลงเอ่ย อย่างเยือกเย็น “ไม่ได้!”
เมื่อพวกเขามองไม่เห็นความเคลื่อนไหวด้านนอกก็ยิ่งปล่อย ‘ราชาผู้ฟื้นจากความตาย’ ออกไปไม่ได้ ถ้าปล่อยออกไปแล้วจะเอามันกลับมายังไง?
หากเจ้าสิ่งนี้ซุ่มจู่โจมในจุดอับ คนของเขาก็จะบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน!
ตอนนี้มีเพียงวิธีเดียวคือสังหารคนที่อยู่ด้านนอกเหล่านี้ทิ้ง หรือไม่ก็ปล่อยตัวออกไป หลังจากทำให้ที่นี่กลับเป็นปกติแล้ว เขาค่อยออกไปติดตั้ง ‘กล้องวงจรปิด’ เหล่านั้นด้วยตัวเองอีกครั้ง
การสังหารคนเหล่านี้ให้สิ้นซากในระยะเวลาสั้นๆ ไม่ง่ายดายเลย…