ตอนที่ 8

ลงทัณฑ์

บรรยากาศภายในห้องนอนอันโอ่อ่ารโหฐานห้องหนึ่งของตำหนักหลี่เซียวเหยา

ปรากฎภาพของบุรุษผู้หนึ่งซึ่งกำลังนอนทอดกายยาวเหยียดตัวเกร็งแข็งค้างอยู่บนเตียงนอน

ด้วยเพราะว่าเขากำลังถูกร่างนุ่มนิ่มบางระหงของสตรีนางหนึ่งนอนซ้อนทับอยู่บนเรือนร่างของเขา

พร้อมด้วยการกระทำบางอย่าง…

เนื้อนูนเด่นหยุ่นนุ่มขยับไปมาตรงแผงอกของเขา ใบหน้าเรียวงามเคลื่อนอยู่ใกล้ๆพร้อมลมหายใจเป่ารดใบหน้าของเขา มือไม้เรียวงามของนางกำลังไล้เลื่อนลูบคลำเค้นคลึงไปตามส่วนต่างของเขา กลิ่นหอมจางๆลอยคละคลุ้งไปทั่วม่านมุ้ง

สตรีนางนั้นกำลังกระทำการอย่างนั้นอยู่อย่างเพลิดเพลินกับเขา

ชายหนุ่มทำได้เพียงกำมือแน่นตรงผ้าปูเตียง และบางครั้งก็มีเสียงครางเบาๆผ่านออกมา

มันหลุดออกมาจากลำคอของเขา แม้ว่าเขาจะพยายามสะกดกลั้นเสียงน่าอายนั่นเอาไว้

แต่ก็ยังคง…

หลุดครางออกมาอยู่ดี

ชายหนุ่มผู้นี้กำลังถูกย่ำยีอยู่อย่างทรมาน…

“ท่านรู้หรือไม่” เจินเจินส่งเสียงแผ่วหวานขณะซุกซบอยู่บนแผงอกบึกบึนของหลี่เซียวเหยา

“ข้าน่ะ พยายามแล้ว…” นางกล่าวออกมาพลางลูบคลำเค้นคลึงไปตามส่วนต่างๆของชายหนุ่มอย่างไม่หยุดหย่อน จนเขาต้องเกร็งกล้ามเนื้อในทุกๆที่ที่มือเรียวงามสัมผัสพาดผ่าน

“ข้าพยายามแล้วที่จะไม่มองไปทางท่าน” หญิงสาวบ่นอุบอิบพึมพำบางเบาด้วยอาการมึนเมามือไม้ไล้เลื่อนไปมาอยู่ตรงแผงอกกำยำ

“บุรุษรูปงามมากหน้าหลายตา…ข้าพยายามแล้วที่จะมอง…มองพวกเขา…ข้าพยายามแล้ว…” นางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหวานแผ่วพลางเอื้อมมือมาตรงใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มที่กำลังขบกรามแน่นด้วยอาการเก็บข่มอารมณ์บางอย่าง

หญิงสาวใช้นิ้วเรียวสวยของตนลากผ่านส่วนต่างๆของใบหน้าของเขาตั้งแต่ริมฝีปากไปเรื่อยๆที่สันจมูก ก่อนลากขึ้นไปที่คิ้วคมเข้มแล้วไปหยุดอยู่ที่บริเวณหางตา

นางยังคงเกลี่ยนิ้วเบาๆที่บริเวณนั้นอยู่เนิ่นนาน ตรงบริเวณนี้เป็นที่อยู่ของนัยน์ตาสีดำขลับเปี่ยมเสน่ห์เหลือร้าย

นางยกมุมปากขึ้นยิ้มน้อยๆ ก่อนเอ่ยกระซิบกระซาบเสียงแหบพร่า “สายตาคมดุของท่าน…ช่างร้ายกาจ ร้ายกาจยิ่งนัก มันช่าง”

เจินเจินเหม่อมองใบหน้าของหลี่เซียวเหยาอยู่อึดใจก่อนวาดมือของตนออกไปข้างลำตัวของหลี่เซียวเหยาปล่อยเนื้อนูนนุ่มดันแผงอกของเขาอยู่อย่างนั้นเพื่อยันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วคร่อมร่างของเขาก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “ข้าน่ะ ไม่ชอบท่านแล้ว ไม่ชอบ…”

นางกล่าวพลางส่งยิ้มบางเบาสายตาหวานเชื่อมพราวเสน่ห์เพราะฤทธิ์น้ำเมา “คนอย่างข้า…ไม่เคยพ่ายแพ้ ให้แก่บุรุษคนใด หึหึ ขอหอมแก้มทีนึง” จบคำก็ก้มหน้าเตรียมฝังจมูกเข้าที่ใบหน้าของเขา

ชายหนุ่มพยายามเบี่ยงหน้าของตนเพื่อเลี่ยงหลีกใบหน้างามอยู่อย่างยากลำบาก

“อย่าหลบเชียว หึหึ” ว่าแล้วก็ก้มหน้าไล่ตามใบหน้าคมเข้มไปมา

หลี่เซียวเหยาที่รู้ตัวแล้วว่าอาจจะพ่ายแพ้ให้แก่สตรีหน้าไม่อายนี่ แต่เขาก็ยังคง…ไม่ยอมจำนน

เขาไม่มีวัน…ยอมจำนนให้แก่สตรีร้ายกาจนางนี้เป็นแน่

ไม่มีวัน…

ไม่กี่ชั่วยามผ่านไป…

แสงแดดยามเช้าก็เข้ามาเยือน

บรรดาหมู่ภมรเริ่มโฉบบินไปมาล้อเล่นอยู่กับมวลบุปผาเหมือนเคยเหมือนดังเช่นทุกวันที่ผ่านมา

จะมีก็เพียงแต่สตรีนางหนึ่งที่มักจะชอบเดินหมุนตัวเล่นอยู่ตรงนี้ที่หายไป

นางกำลังถูกลงทัณฑ์ด้วยบุรุษผู้หนึ่งที่นางพึงใจ

บุรุษผู้ซึ่งเป็นเจ้าของสายตาสีดำนิลคล้ายเวลากลางคืนแห่งรัตติกาล…

“ข้าผิดไปแล้ว…” เสียงเจินเจินยังคงโอดครวญอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ภายในห้องนอนของหลี่เซียวเหยา

สองแขนสองขาของหญิงสาวถูกมัดตรึงเอาไว้กับมุมเสาของเตียงนอนทั้งสี่ด้าน

“ข้าพยายามแล้วนะ…แต่…แต่” หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกักได้แค่นั้น

“เฮ้อ!” นางถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างไม่รู้จะอธิบายแก้ตัวอย่างไรดี

เมื่อคืนนางดื่มเหล้าจนเมามายอย่างหนัก แล้วก็เข้ามาล่วงเกินลวนลามหลี่เซียวเหยาถึงในห้องนอนของเขาถึงเตียงนอนนี่

เตียงที่ตอนนี้กลายเป็นสถานที่ลงทัณฑ์นางอยู่ในขณะนี้

แต่นางทนไม่ไหวจริงๆ

นางพยายามแล้วนะ

นางพยายามแล้วที่จะเลือกเฟ้นบุรุษอื่นเพื่อให้ลืมบุรุษผู้นี้

บุรุษผู้ที่นั่งทำหน้าตาดาคล้าเขียวครึ้มส่งสายตาแวววาวกราดเกรี้ยวอยู่ตรงตั่งใกล้กับเตียงนอนที่นางถูกมัดตรึงติดอยู่นี่

นางพยายามบอกกล่าวแก่เขา ว่านางไม่ชอบเขาแล้ว นางจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก

แต่…

แต่ร่างกายของนาง

ร่างกายของนางกลับทำตรงกันข้ามกับสิ่งที่นางพยายามจะบอก

ใครไหนเลยจะเข้าใจเจินเจิน ฮือ…

หลี่เซียวเหยาเพียงนั่งกอดอกหรี่ตามองเจินเจินที่ถูกมัดแน่นด้วยฝีมือของเขาอยู่อย่างนั้น

เขายังคงมิได้สนใจเสียงร้องโหยหวนคล้ายสะอื้นไห้ของนางแต่อย่างใด

เพราะเมื่อคืน…

เมื่อคืนนางเข้ามาในห้องนอนของเขา

นางบอกเขาว่านางไม่ชอบเขาแล้ว

และจะไปหาบุรุษคนอื่น

แต่…

ภาพเมื่อคืน

ภาพนั้นที่นางบังอาจทรมานเขาเกือบทั้งคืน มันยังติดตาติดใจ

ไม่สิ! มันแค่ติดตาเท่านั้น มิได้ติดใจ

เขาต้องนอนตัวแข็งเกร็งปวดหนึบไปหมดทั้งตัว

เขาต้องกำมือเข้ากับผ้าปูเตียงเอาไว้แน่นจนเส้นเลือดปูด

เขาต้องอดทนกับพฤติกรรมของนางจนถึงขั้นเผลอส่งเสียงครางออกมา

เพราะสตรีนางนี้

สตรีนางนี้ที่บังอาจเข้ามากระทำการบางอย่างด้วยความเพลิดเพลินบนเรือนร่างของเขา

ทั้งลูบคลำ ทั้งหอมแก้ม ทั้งขบเม้ม ทั้งซุกไซ้ ไหนจะจูบอีก นางจูบเขาอย่างดูดดื่ม แต่พอเขาจะจูบตอบ นางกลับหยุดเสียกลางคัน

นางหลับคาอกของเขาเสียอย่างนั้น

บัดซบ!

“ข้าจะไม่แอบเข้ามาในห้องของท่านอีกแล้ว นะ นะ ข้าสัญญา” เจินเจินส่งเสียงอ้อนวอนอยู่อย่างนั้นเพราะสังเกตเห็น หลี่เซียวเหยาที่ยังคงนั่งนิ่งหน้าตึงอย่างอารมณ์เสียฉุนเฉียว เขาคงโกรธนางเป็นอันมาก ที่นางบังอาจเข้ามาล่วงเกินเขาถึงสถานที่ส่วนตัวอย่างในห้องนอนนี่

หญิงสาวยังคงครางครวญ “ข้าจะไม่ล่วงเกินท่านอีก จริงๆน๊า”

“เจ้าควรจะเลิกดื่มเหล้า” จู่ๆหลี่เซียวเหยาที่นั่งนิ่งมานานก็เอ่ยขึ้น

“หา!” นางอุทาน

“ไม่ต้องดื่มอีกเลย ตลอดไป” เขายังคงเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำจริงจัง ใบหน้านิ่งเฉย ดวงตาเย็นชา

เจินเจินถึงกับฉงน นอนทำตาปริบๆอยู่บนเตียงใหญ่

เลิกดื่มเหล้ารึ? เพื่อนแท้เลยนะนั่น!

หลี่เซียวเหยาสังเกตเห็นหญิงสาวเงียบงันไปจึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาที่เตียงนอนก่อนจะก้มตัวลงใช้มือยันพื้นเตียงนอนเอาไว้ในท่าคร่อมหญิงสาวที่ถูกมัดตรึงอยู่กับเตียง

เขาถามเสียงเย็น “เข้าใจหรือไม่!”

เจินเจินรีบพยักหน้าถี่รัวอย่างเร็วๆและงงๆ ก่อนเอ่ยเสียงอ่อน “ข้าจะไม่ดื่มอีก….”

“ดี…” ชายหนุ่มเอ่ยแค่นั้นขณะจ้องมองหญิงสาวใต้ร่างของเขา ดวงตาคมกริบสีดำนิลลึกลับจ้องหน้านางนิ่งงันอยู่อย่างนั้น

เขาควรจะเอาคืนสตรีน่ารังเกียจนี่อย่างสาสม เขาควรจะเอาคืนนางอย่างที่นางควรจะได้รับ

เพราะเมื่อคืน…

นางทำเขา

นอนไม่หลับ…