ตอนที่ 1127 ข้างล่างแห่งว่างเปล่านอกจักรวาล

“สมควรตาย ห้องโถงสงครามจงเจริญ!” ทันทีที่ดาวเจ็ดดวงของเทพโบราณแตกออกทีละดวง ก่อนพลังทำลายล้างเพิ่มขึ้นด้วยวิธีไม่อาจบรรยายอย่างรวดเร็วแล้ว

เสียงตะโกนด้วยความบ้าคลั่งและร้อนรนก็ดังมาจากดาวห้องโถงสงคราม ชายวัยกลางคนซึ่งถูกเรียกว่าสุนัขป่ายังพุ่งเข้าไปในพริบตา ขณะร้องตะโกนยัง กางสองแขนออก ขั้นพลังทั่วร่างปะทุไปข้างนอกอย่างรุนแรง ฉับพลันนั้นข้างกายเขาปรากฏร่างเงาสวมเกราะอีกหลายสิบคน จากนั้นล้วนแผ่ขั้นพลังออกมาทั้งหมด

กระทั่งผู้ฝึกฌานหลายร้อยคนจากฝ่ายห้องโถงสงครามตอนนี้ แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จิตใต้สำนึกเกี่ยวกับคำว่าห้องโถงสงครามจงเจริญในวิญญาณพวกเขาเกิดการตอบสนอง พวกเขาจึงแผ่ขั้นพลังออกมาทั้งหมดอย่างไม่ลังเล

ห้องโถงสงครามเป็นเหมือนกองกำลัง เป็นดาบแหลมคมของสำนักดาราสัจธรรม

และเพราะพวกเขาเป็นดั่งกองกำลัง ดังนั้นตอนนี้ พวกเขาจึงปะทุพลังด้วยความเร็วสูงสุด ตอนที่พลังระเบิดใต้เท้าพลันปรากฏวงแหวนอาคมขึ้น ผู้ฝึกฌานหลายล้านคนรวมเข้าด้วยกันกลายเป็นวงแหวนอาคมยักษ์ ทันทีที่วงแหวนอาคมปรากฏ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เทพโบราณร่างระเบิดทั่วร่าง

เกิดเสียงโครมดังขึ้น แรงระเบิดจากเทพโบราณมากพอจะทำลายล้างทุกอย่าง วงแหวนอาคมจากผู้ฝึกฌานห้องโถงสงครามเพิ่งจะทำการเคลื่อนย้าย พลังทำลายล้างก็ลามมาถึงแล้ว แวบเดียวเจ็บล้มตายกันไปครึ่งหนึ่ง ทว่า…..ผู้ฝึกฌานห้องโถงสงครามอีกครึ่งที่เหลือเคลื่อนย้ายหนีไปได้ในยามนี้!

เพราะห้องโถงสงครามเป็นเหมือนกองกำลัง พวกเขาจึงมีคำสั่งเหมือนกัน ในจิตใจของทุกคนมีผู้นำเป็นศูนย์กลาง ดังนั้นความเร็วในการตอบสนองของพวกเขาจึงไม่มีจุดด่างพร้อยแม้แต่น้อย ทว่าพันธมิตรเผ่าเซียนต่างออกไป

พวกเขาคือพันธมิตร เป็นเผ่าพันธุ์ต่างรวมด้วยกัน แม้จะมีผู้นำเหมือนกัน ในเวลาปกติดูไม่มีข้อบกพร่องใดๆ ต่อให้เป็นตอนทำสงครามกับสำนักดาราสัจธรรมก็ยังมีกำลังรบอันแกร่งกล้า แต่ว่าช่วงเวลาสำคัญในตอนเป็นตายกลับไม่มีจิตใจแน่วแน่และ

ความคิดแบบเดียวกัน ดังนั้นแล้ว…..พวกเขาจึงไม่อาจหนีออกจากพื้นที่ระเบิดตัวเองของเทพโบราณเจ็ดดาวในเวลาสั้นๆ ได้

เมื่อเทพโบราณเจ็ดดาวระเบิดตัวเองแล้วก็เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปรอบๆ ผู้ฝึกฌานพันธมิตรเผ่าเซียนทั้งหมด ไม่ว่าใคร แม้แต่หอคอยสูงยังพังทลายลงพร้อมกัน ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีการดิ้นรน ทุกอย่าง….กลายเป็นเถ้าธุลีในพริบตา

ตรงจุดที่ซูหมิงอยู่คือจุดที่เกิดการระเบิดตัวเองรุนแรงที่สุด ภยันตรายเป็นตายพลันปรากฏขึ้นทั้งกายและใจเขา เขาไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนี้มานานมากแล้ว ดวงตาหรี่แคบลง มือขวายกขึ้น ในเวลาเดียวกันเอ้อชางในร่างยังแผ่กระจายกลิ่นอายพลังตามมา ทุกอย่างของซูหมิงฉายผ่านภาพในลำแสงไปยังดวงตาคนเผ่าเซียนเหล่านั้น ชั่วขณะที่พวกเขาคิดว่าซูหมิงจะต่อต้าน และเสี้ยววิญญาณสีดำที่คนนอกมองไม่เห็นกำลังหลอมรวมเข้าสู่พลังทำลายล้างพลางพุ่งตรงไปหาซูหมิงนั้น…..

การกระทำของซูหมิงทำให้คนเหล่านี้ต่างหน้าเปลี่ยนสี เพราะซูหมิงไม่ได้ต่อต้านพลังทำลายล้างจากแรงระเบิดตัวเองของเทพโบราณเจ็ดดาวตามที่พวกเขาคิด แต่ช่วงที่พลังทำลายล้างม้วนตลบเข้ามา เขารวมขั้นพลังทั้งหมดไว้ในมือขวา

แล้วชกออกไปยังมวลอากาศข้างหลัง ภายใต้การปะทุของขั้นพลัง ดวงตาที่สามตรงระหว่างคิ้วเขายังขยับวูบวาบอย่างรวดเร็วพลางขยายมวลอากาศให้ใหญ่ขึ้น

มวลอากาศที่ซูหมิงชกเป็นจุดที่เปราะบางที่สุด จึงทำให้มวลอากาศเกิดเสียงครึกโครมพร้อมถูกแยกออกประหนึ่งกระดาษถูกเปิดเป็นรอยแหว่ง จากนั้นซูหมิงก็ขยับวูบไหวตัว จังหวะที่พลังทำลายล้างตรงเข้ามา ทั้งตัวเขาพุ่งเข้าไปกลางรอยแยกมวลอากาศ พริบตาเดียวก็ห้อทะยานไกลออกไปแล้ว

นี่ไม่ใช่วิธีที่ผู้ฝึกฌานทั่วไปจะคิดได้ กระทั่งคนที่มีขั้นพลังแกร่งกว่าซูหมิงยังยากจะคิดออกในเวลาเพียงเสี้ยวพริบตา นี่จำเป็นต้องมีความรู้ที่มากมายยิ่ง และยังต้องมีประสบการณ์พิเศษด้วยถึงจะนึกออก!

สิ่งที่ทำให้ซูหมิงนึกวิธีนี้ออกคือตอนเขากำราบย่วนเว่ยในทะเลดาราต้นกำเนิดจิต จุดเคลื่อนย้ายหลายแห่งที่เขาผ่านมาในนั้นเหมือนว่าจะดำดิ่งลงไปในความว่างเปล่า ภาพการเดินทางในโลกมหัศจรรย์ข้างล่างแห่งความว่างเปล่าต่างหากที่เป็นสาเหตุแท้จริงที่ทำให้เขานึกวิธีนี้ออก

ข้างล่างแห่งความว่างเปล่าคืออีกโลกหนึ่ง ในนั้นมีสิ่งที่ไม่รู้จักอยู่นับไม่ถ้วน เป็นเหมือนนอกจักรวาล!

เกิดเสียงโครมดังสนั่น ช่วงที่ซูหมิงหนีเข้าไปในรอยแยกมวลอากาศซึ่งเป็นนอกจักรวาลที่ไม่รู้จักนั้น พลังทำลายล้างก็พุ่งตามเข้ามาทั้งหมด ทำให้รอยแยกมวลอากาศขยายใหญ่ขึ้นไม่หยุด ภายในจึงเต็มไปด้วยความปั่นป่วนทันที

ขณะเดียวกันเสี้ยววิญญาณที่จะมาสวมรอยซูหมิงก็มุดเข้าไปในนอกจักรวาล ใต้รอยแยกมวลอากาศด้วย ก่อนไล่ตามซูหมิงไป

เวลานี้ ณ ใจกลางพันธมิตรเผ่าเซียน ไป๋หลิงนอกลำแสงดวงตาขยับประกาย ตี้เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย คนชุดคลุมดำในลำแสงอึ้งงันไปครู่หนึ่ง แววตาพลัน เปล่งประกาย

‘เจ้าคนนี้น่าสนใจ ไม่อยากเชื่อว่าจะคิดวิธีแบบนี้ได้ แต่ว่า….รอยแยกมวลอากาศ โลกนอกจักรวาล นั่นคือแดนอันตรายที่แม้แต่ข้ายังไม่กล้าเข้าไปง่ายๆ

นั่นคือโลกวุ่นวาย ที่นั่นไม่มีสิ่งมีชีวิต มีเพียงทะเลคลุ้มคลั่งกว้างไกลหาที่สุดมิได้ มันคือทะเลแห่งความวุ่นวายที่จะบดทำลายดวงจิตทุกอย่าง ทำลายทุกสิ่งมีชีวิต

แต่ก็น่าเสียดายเสี้ยววิญญาณของข้า นั่นคือเสี้ยววิญญาณที่บรรจุความทรงจำส่วนใหญ่ของข้า ช่างเถอะ ในเมื่อไล่ตามไปแล้ว ในเมื่อถูกทะเลแห่งความวุ่นวาย ตัดการเชื่อมต่อไปแล้ว เช่นนั้นก็ไม่ต้องไปสนใจอีก เต้าคงไม่มีทางรอดมาได้แล้ว เขาตายแล้ว’ คนชุดคลุมดำส่ายศีรษะ ก่อนยืนขึ้นเดิมออกจากม่านแสงแล้วสะบัด แขนเสื้อ ภาพในม่านแสงซึ่งเป็นตัวแทนซูหมิงแตกสลายไป

กลางจักรวาล บนสนามรบของห้องโถงสงครามกับพันธมิตรเผ่าเซียน ที่นี่กลายเป็นพื้นที่กว้างโล่ง ไม่มีร่างเงาอยู่แม้แต่น้อย พันธมิตรเผ่าเซียนสิ้นชีพทั้งหมด ผู้ฝึกฌานห้องโถงสงครามเคลื่อนย้ายไปครึ่งหนึ่ง ประกอบกับที่นี่ตอนนี้มีรอยแยกมวลอากาศกำลังหดตัวอย่างรวดเร็ว จนสุดท้ายก็ผสานกันใหม่อีกครั้ง จากนั้นสงครามที่นี่จึงจบลง

ซูหมิงหายไปแล้ว

ข้างกายเขาไม่มีบรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิง ไม่มีจูโหย่วไฉ ไม่มีมังกรยมโลก และยังไม่มีกระเรียนขนร่วง มีเพียงตัวเขาเองที่หายไปในจักรวาล เข้าไปในโลกแปลกตาใน มวลอากาศ

ที่นั่น แทบทุกปีจะมีผู้ฝึกฌานตกลงไป แต่ไม่รู้กี่ปีมานี้ไม่มีใครได้ออกมา ทุกสิ่งมีชีวิตที่เข้าไปด้วยสาเหตุต่างๆ ตายตกไปอย่างเงียบเชียบแล้ว

“สมควรตาย สมควรตาย ย่ากระเรียนมันเถอะ ข้าเกลียดเทพโบราณกลุ่มนั้นมากที่สุด ตะ….แต่พวกเขาไม่น่าจะระเบิดตัวเองกันง่ายๆ พวกเขาไม่ควรระเบิดตัวเอง และยิ่งไม่ควรระเบิดดาวเจ็ดดวงทั้งหมด!” เกิดการบิดเบี้ยวขึ้นภายในฟ้ากว้างโล่ง ก่อนเผยร่างเงากระเรียนขนร่วงออกมา มันมีสีหน้าร้อนรน สายตาจ้องตรงจุดที่ซูหมิงหายไปตาเขม็งด้วยสีหน้าคลุ้มคลั่ง

“ข้างล่างแห่งความว่างเปล่า นอกจักรวาล อันตราย….อันตรายมาก ย่ากระเรียน!” กระเรียนขนร่วงกัดฟันพลางขยับวูบไหวตัวหลอมรวมเข้าไปในอากาศ ด้วยอภินิหารของมันจึงไปไปในโลกประหลาดข้างล่างแห่งความว่างเปล่านอกจักรวาลโดยไม่ต้องฉีกรอยแยกได้

“สมควรตาย เหตุใดท่านกระเรียนถึงมีชีวิตขมขื่นแบบนี้ ข้าไม่อยากมาที่นี่อีกแล้ว อีกแล้วหรือ….หืม? หรือว่าข้าเคยมาก่อน?” กระเรียนขนร่วงมึนงงไปครู่หนึ่ง แต่ต่อมาตอนที่เข้าไปในโลกข้างล่างแห่งความว่างเปล่านอกจักรวาล ก็มีคลื่นลมยากจะบรรยายถาโถมเข้ามาบดทำลายร่างกระเรียนขนร่วงเป็นชิ้นๆ ก่อนม้วนหายไป กลางคลื่นลม

ผ่านไปพักหนึ่งเศษเหล่านั้นถึงรวมเข้าด้วยกันกลายเป็นกระเรียนขนร่วงอีกครั้ง มันตะโกนด่าทอเสียงดังพลางตามองไปรอบๆ

นี่คือโลกหลากสีสัน ในนี้มีแสงสว่างต่างๆ นาๆ แสงสว่างตัดกันเหล่านี้อยู่ด้วยกัน จากนั้นถูกกลุ่มลมที่มากพอจะฉีกทำลายทุกอย่างราวคลื่นทะเลม้วนถาโถมไปใน โลกกว้างใหญ่ไม่มีสิ้นสุดนี้ตลอดเวลา

สายลมม้วนแสงไปได้ หากเป็นโลกข้างนอกไม่มีทางทำได้ เพราะแสงก็คือแสง มันไร้รูป แต่ลมสัมผัสได้ สองสิ่งที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิงไม่มีทางม้วนพากันไปได้

ทว่าที่นี่ โลกข้างล่างแห่งความว่างเปล่าที่เหมือนจะไม่มีกฏ ทุกอย่างเป็นไปได้

ที่นี่คือทะเลแสง มีแสงสว่างหลากชนิด พวกมันหลอมรวมเข้าด้วยกันแล้วจึงกลายเป็นทะเล แต่กลุ่มลมนั้นทำให้ทะเลแสงเกิดพลังแกร่งกล้า ทำให้ทุกอย่างที่นี่และโลกนี้เต็มไปด้วยการทำลายล้าง

ซูหมิงกระอักเลือด ร่างกายเขาเกิดความเจ็บปวดถูกฉีก เขาถูกม้วนเข้าไปอยู่กลางทะเลแสงในโลกประหลาดนี้มาหลายวันแล้ว

หลายวันก่อนหน้านี้ เขาทำลายมวลอากาศเพื่อหลบแรงระเบิดจากเทพโบราณเจ็ดดาว การเข้ามาในนี้ทำให้เขาหลบการโจมตีทำลายล้างนั่นพ้นจริงๆ แต่ขณะเดียวกันก็ทำให้เขารู้สึกถึงการทำลายล้างอีกแบบในโลกข้างล่างแห่งความ ว่างเปล่านอกจักรวาล

กระทั่งตอนที่เขาเพิ่งเข้ามายังมีความรู้สึกประหลาด ราวกับว่าจักรวาลเป็นเปลือกที่ใหญ่ยักษ์ยิ่ง แต่โลกข้างล่างแห่งความว่างเปล่านอกจักรวาลคือข้างนอก ของเปลือก

หากมองไปแบบนี้จะมองจักรวาลของทั้งมหาโลกสามรกร้างเป็นไข่ยักษ์ใบหนึ่ง และตรงจุดที่ซูหมิงอยู่ตอนนี้คือข้างนอกของเปลือกไข่

แสงสว่างไม่มีสิ้นสุดรวมขึ้นเป็นทะเล สายลมไม่มีจบสิ้นที่ไม่รู้สึกถึงม้วนทะเลแสงให้กลายเป็นแสงพร่างพราวซึ่งทำลายล้างได้ทุกอย่าง

แสงสว่างที่นี่มีมากเหลือคณานับ กระทั่งซูหมิงอยู่ในแสงเหล่านั้นก็ยังเห็น แสงแก่นยมโลก!

ร่างกายเขาถูกฉีกไปนานแล้วจนไม่ฟื้นกลับมา ตอนนี้สิ่งที่ถูกม้วนอยู่ในทะเลแสงคือจิตแรกของเขา และยังมีมือขวา แม้มือขวาจะเป็นกายเนื้อ แต่กลับไม่ถูกฉีก ขนาดในจิตแรกเขายังเห็นประตูบานหนึ่งที่แผ่กลิ่นอายยมโลกเข้มข้นกับเศษหินที่ฟื้นฟูกลับมามากกว่าครึ่งกลางจิตแรก เศษหินนั้นมีอักขระนับไม่ถ้วนกำลังขยับแสง นั่นคือ…..เมล็ดพันธุ์แห่งการทำลายล้างชีวิต!