ตอนที่ 404 ไม่ขอเป็นเซียน

ขณะเดียวกัน ช่วงที่แบกรับความเจ็บปวดจากเส้นสีเขียว ทุกจุดบนตัวซูหมิงพลันมีปุ่มพองปรากฏขึ้น

ปุ่มพองเหล่านั้นแทบจะเหมือนรอยนูนที่แตกออกบนฟ้าทุกประการ สภาพซูหมิงดูเหมือนไม่ใช่มนุษย์ในพริบตา

ความเจ็บปวดนั้นทำให้ซูหมิงหัวเราะเสียงดัง เขากระโดดลอยขึ้น ขณะที่มังกรปราณปฐพีหดตัวลงอย่างต่อเนื่อง เขาทำสัญลักษณ์มือสองข้าง พร้อมกับพุ่งขึ้นไปยังศีรษะมังกรปราณปฐพี ก่อนพามันพุ่งทะยานไปบนท้องฟ้าแดนเซียน

บนท้องฟ้า ยามนี้มีแมลงคล้ายจักจั่นแต่มีปีกหกสิบเจ็ดตัวพุ่งออกมาจากรอยแตกบนปุ่มพองเหล่านั้น!

แมลงพิลึกเหล่านี้ส่งเสียงร้อง พร้อมกับตรงไปยังมังกรปราณปฐพี ทั้งสองฝ่ายปะทะกันบนท้องฟ้าอีกครั้ง เสียงระเบิดดังสนั่น มังกรปราณปฐพีบินขึ้นมาจากแผ่นดิน แล้วทะลวงเข้าไปในกลุ่มแมลงพิลึกเหล่านั้นอย่างไม่แยแส ซูหมิงเองก็ไม่สนใจความเจ็บปวดของร่างกาย เขาพามังกรตัวนี้พุ่งปะทะเข้าใส่ท้องฟ้าแดนเซียน

“หากเจ้าใช้ทัณฑ์สวรรค์ได้ เช่นนั้นข้ายอมทำลายฟ้า จากนี้ไปสิ้นสุดสายเลือดแห่งเซียน ไม่ขอเป็นเซียนอีก!” ซูหมิงผมแดงตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาให้มังกรปราณปฐพีโจมตีเข้าใส่ท้องฟ้าอย่างแรง เสียงระเบิดดังกังวาน บนท้องฟ้าเกิดระลอกคลื่นกระเพื่อมและรอยแตกร้าว!

ทว่าขณะเดียวกัน มังกรปราณปฐพีร่างแหลกเป็นชิ้น หลังจากชนท้องฟ้าแล้วก็สลายหายไป ซูหมิงกระอักโลหิต เจ็บปวดไปทั้งตัว รอบกายถูกแมลงสีดำปกคลุมจำนวนมาก กลิ่นอายความตายเผยมาจากในตัวเขาอย่างชัดเจน

ส่วนท้องฟ้าแดนเซียนเพียงเกิดรอยร้าวขึ้นเป็นวงเท่านั้น อีกทั้งรอยเหล่านั้นกำลังเชื่อมเข้าหากันอย่างรวดเร็ว

“การปรากฏตัวของเจ้าเป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว ด้วยทัณฑ์สวรรค์ที่หกสิบเจ็ด วิญญาณเจ้าจะสลายไป ทุกอย่างจะกลับเป็นไปตามวัฏจักรแบบเดิม”

“จบสิ้นรึ? ยังไม่จบ!” เมื่อตี้เทียนกล่าวจบ ปุ่มน้ำหนองทั้งตัวซูหมิงที่กำลังถูกแมลงดำกลุ่มใหญ่กัดกินร่างพากันฉีกขาด เส้นสีเขียวทั้งเก้าในส่วนลึกของร่างกายฉีกทึ้งอวัยวะภายใน กลิ่นอายความตายอบอวลอยู่รอบตัว ซูหมิงผมแดงกล่าวขึ้นอย่างแปลกใจ

“ข้านึกออกแล้ว ข้าไม่ใช่ซูหมิง…ข้าคือหงหลัว! ข้าคือบรรพบุรุษหงหลัว!” เดิมทีซูหมิงหลับตา ทว่ายามนี้ลืมตาขึ้น ภายในเป็นประกาย ช่วงก่อนตายและวิญญาณจะสลายไปนั้น ความทรงจำที่เลือนรางพลันเด่นชัด

เขานึกออกถึงฐานะของตน รู้ว่าตนมีนามว่าอะไร!

“ข้าคือบรรพบุรุษหงหลัว ข้าคือบุตรของจักรพรรดิเซียน ข้าพูดถูกหรือไม่ ศิษย์พี่ตี้เทียนของข้า!” นัยน์ตาซูหมิงเป็นประกายวูบวาบ ตัวสั่นเทา ก่อนรีบแผ่ขยายจิตสัมผัส ทำให้แมลงเหล่านั้นถอยออกไปหนึ่งจั้ง ทว่าพวกมันกลับไม่เป็นอะไรและยังพุ่งเข้ามาอีกครั้ง

“ข้านึกออกแล้ว ตอนนั้นเพราะเจ้ากลัวจึงไม่กล้าสังหารข้า แต่ผนึกข้าไว้ในตัวของซู่มิ่ง ข้านึกออกแล้ว! ซู่มิ่ง ฮ่าๆ ร่างกายนี้…หรือว่าจะเป็นของซู่มิ่ง

ข้านึกออกแล้ว ที่นี่คือแดนหมาน ที่นี่คือบ้านเกิดของเทพหมานรุ่นหนึ่ง…หลังจากเทพหมานรุ่นหนึ่งสิ้นลง เจ้ากับคนอื่นๆ ก็บุกมาที่นี่ วางแผนสังหารเทพหมานรุ่นสอง ตอนกลับเจ้ายังพาเด็กทารกคู่หนึ่งไปด้วย สองคนนี้ตายหนึ่งรอดหนึ่ง คนที่มีชีวิตรอดก็คงจะเป็นร่างที่ข้าอาศัยอยู่ตอนนี้! หรือก็คือเด็กทารกที่บิดาข้าตรวจสอบให้ด้วยตัวเองแล้วตั้งชื่อให้ว่าซู่มิ่ง!” ซูหมิงผมแดงกล่าวอย่างเย็นชา

ตี้เทียนยังคงมีสีหน้าเย็นชา ไม่กล่าวสิ่งใด แต่ยกมือขวาชี้ซูหมิงผมแดง ปุ่มพองทั้งตัวซูหมิงพลันเน่าเปื่อย แมลงโดยรอบมุดเข้าไปตรงแผลเน่าและกัดกินอย่างบ้าคลั่ง ส่วนเส้นสีเขียวเก้าเส้นในตัวก็ทะลวงเข้าสู่หัวใจ!

กลิ่นอายความตายโอบล้อมซูหมิงผมแดง เขาพลันยิ้มมุมปากแปลกๆ

“ศิษย์พี่ที่รักของข้า ข้ามีวิชาหนึ่ง เจ้าอย่าลืมเสียเล่า…นี่คือสาเหตุที่เจ้าไม่สังหารข้าในตอนนั้น…วิชาโบราณเฉพาะสายเลือดของจักรพรรดิเซียน! สิบชีวิตคงกระพัน!”

ช่วงที่ซูหมิงผมแดงแย้มยิ้ม พลังชีวิตเขาพลันหายไปและสิ้นใจลง ทว่าชั่วขณะที่สิ้นใจนั้น พลังชีวิตที่หายไปกลับปรากฏขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ทำให้พลังเขาแข็งแกร่งกว่าก่อนหน้านี้ไม่น้อย

เหล่าแมลงสีดำที่ชอนไชเข้าไปในร่างรีบถอยออกมา ก่อนระเบิดกระจุยกลายเป็นหมอกดำลอยหายไป ร่างกายเขาผสานเข้าด้วยกันด้วยความเร็วระดับสายตา รอยแผลเน่าพุพองเหล่านั้นก็ประสานกันในพริบตาเดียว กระทั่งเส้นสีเขียวเก้าเส้นในตัวเขา ยามนี้ก็ถูกบีบขึ้นมาอยู่ใต้ผิวหนังอีกครั้ง ราวกับกำลังจะถูกบีบออกจากตัว

“ข้าบอกให้เจ้าตาย เจ้าก็ต้องตาย เพราะคำกษัตริย์…ไม่อาจขัดขืน!” ตี้เทียนยังคงมีสีหน้าสงบนิ่ง เขากล่าวเนิบช้า ทว่าตอนที่เอ่ยพลังชีวิตของซูหมิงผมแดงที่กำลังฟื้นฟูกลับมากลับถูกสกัดกั้นเอาไว้

ไม่ใช่เพียงแค่ถูกสกัดกั้น ทั้งยังเกิดเค้าลางว่าจะทวนเข็มกลับ บาดแผลที่เพิ่งประสานปรากฏขึ้นอีกครั้ง เส้นสีเขียวที่ถูกบีบขึ้นมาใต้ผิวหนังมุดเข้าไปในตัวซูหมิง ส่วนแมลงดำที่ระเบิดกลายเป็นหมอก ยามนี้รวมตัวกันขึ้นใหม่ กลายเป็นแมลงสีดำหกสิบเจ็ดตัวพุ่งเข้าหาซูหมิง ประหนึ่งเวลาย้อนกลับมา

“นี่คือวิชาโบราณที่เป็นมรดกของสายเลือดจักรพรรดิเซียน ไม่อยากเชื่อว่าเจ้าจะใช้เป็น…ดูท่าบิดาข้าคงจะตกอยู่ในสภาพย่ำแย่มากกว่าดี…” ซูหมิงผมแดงหน้าซีดขาว กล่าวด้วยความขมขื่น

“เดิมทีเจ้าไม่ควรตื่นขึ้นมา ผนึกยังไม่ถึงเวลาเปิด แต่ตอนนี้เหตุวุ่นวายทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว”

ตี้เทียนกล่าวอย่างสงบนิ่ง ยกมือขวาขึ้นสะบัดชายแขนเสื้อไปทางซูหมิงผมแดง

พลันมีพายุไร้รูปปรากฏขึ้นตรงหน้าซูหมิง วินาทีที่ปะทะใส่ กลิ่นอายความตายโอบล้อมรอบตัว ร่างกายเขาเน่าเปื่อยเป็นวงกว้าง ถูกแมลงสีดำกัดกิน อวัยวะภายในถูกเส้นสีเขียวทะลวง ทั้งตัวเหลือพลังชีวิตเพียงเสี้ยวเดียว อีกทั้งเสี้ยวนั้นกำลังหายไปอย่างรวดเร็วด้วย

หลังจากตี้เทียนสะบัดแขนเสื้อสร้างลมถาโถมใส่ ก็มีไอสีแดงลอยมาจากทวารทั้งเจ็ดของซูหมิง กลายเป็นร่างเงาคนมายาด้านหลัง รูปร่างของเงาคนต่างจากซูหมิง มีใบหน้าหล่อเหลาและมีความรู้สึกชั่วร้ายประหลาด เขา…ก็คือหงหลัว!

ร่างมายาของหงหลัวกำลังหายไปอย่างรวดเร็ว หลังจากวิญญาณเขาถูกบีบออกจากตัวซูหมิงแล้ว แมลงเหล่านั้นก็ชอนไชออกมา ตรงเข้าไปยังวิญญาณหงหลัว และยังมีเส้นสีเขียวเก้าเส้น พวกมันก็บินออกมาเช่นกัน ก่อนทะลวงเข้าไปในร่างวิญญาณที่กำลังจะสลายไปของหงหลัว ขณะเดียวกันเงามายาหงหลัวก็ปรากฏปุ่มพุพองหกสิบเจ็ดจุด และกำลังฉีกขาดอย่างรวดเร็ว

“ต้องตายแล้วรึ….นี่คือความรู้สึกของความตายเองรึ….ทว่าข้าไม่เสียใจหรอก!” เงามายาของวิญญาณหงหลัวมีสีหน้าเหม่อลอย หัวเราะเสียงดัง

เมื่อวิญญาณหงหลัวออกจากร่างซูหมิง สายลมที่โถมอยู่บนตัวเขาก็ทะลวงเข้าไปในร่างกายอย่างบ้าอำนาจ ส่งผลให้อวัยวะภายในฟื้นตัวกลับมา แผลเน่าเปื่อยภายนอกก็หายไปในพริบตา หลังจากซูหมิงฟื้นตัวเสร็จแล้ว พลังในร่างกายเขาก็ทำการชะล้างพลังที่หงหลัวทิ้งเอาไว้จดหมดสิ้น

เหมือนอย่างที่ตี้เทียนบอก เขาจะทำให้เหตุโกลาหลทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม จะให้วัฏจักรกลับคืนสู่ช่วงปกติสุข ทำให้มันดำเนินต่อไปตามเจตนารมณ์ของเขา ไม่อนุญาตให้เกิดเหตุไม่คาดคิดอีก!

แต่วินาทีที่พลังของตี้เทียนกำลังชะล้างร่างกายซูหมิงและคืนสภาพเหตุการณ์วุ่นวาย หงหลัวที่กำลังจะหายไปอึ้งงัน ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ สีหน้าพลันตะลึง นัยน์ตาเป็นประกายวาววับ ก่อนมองซูหมิงที่กำลังหลับตา

“ซู่มิ่ง…ซู่มิ่ง…ข้าเข้าใจแล้ว ตี้เทียน ข้าเข้าใจแล้ว ที่แท้แผนการของเจ้าก็เป็นเช่นนี้! ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ให้ข้าช่วยเขาก่อนตายสักครั้งเถอะ!” หงหลัวหัวเราะเสียงดัง นัยน์ตาฉายแววประหลาด ขณะที่ร่างกำลังจะหายไปนั้น เงามายาของวิญญาณเขาพลันลุกไหม้

“วิชาสืบทอดโบราณแห่งสายเลือดเซียน หนทางสู่ชีวิต!” ยามหงหลัวหัวเราะเสียงดังลั่น เงาวิญญาณเขาตอนนี้เหลือเพียงศีรษะ ขณะกำลังลุกไหม้ นัยน์ตาเปล่งแสงอ่อนวูบวาบ สาดส่องลงบนตัวซูหมิง

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ตี้เทียนหน้าเปลี่ยนสีเป็นครั้งแรก เขายกมือขวาขึ้นชี้ไปทางแสงอ่อนสองเส้นที่กำลังเข้าใกล้ซูหมิง แสงอ่อนนั้นพลันระเบิดกระจายกลายเป็นจุดแสงแล้วหายไป

ทว่าทันใดนั้น แสงอ่อนเหล่านั้นกลับมารวมตัวขึ้นอีกครั้ง ก่อนตรงเข้าไปในระหว่างคิ้วซูหมิงด้วยความเร็วที่ตี้เทียนขวางเอาไว้ไม่ทัน

เมื่อทะลวงเข้าไปแล้ว พลังแสงอ่อนระเบิดในตัวซูหมิง ปะทะกับพลังของตี้เทียนที่กำลังชะล้างพลังของเขา การปะทะกันของพลังสองชนิดทำให้ซูหมิงที่หมดสติอยู่มีโลหิตไหลออกจากมุมปาก อีกทั้งร่างยังตกลงสู่ผืนดิน แม้แต่ตี้เทียนก็ยังไม่ทันสังเกตเห็นว่าภายใต้การเหนี่ยวนำของแสงอ่อนในตัว ร่างของซูหมิงกำลังดิ่งลงไปยังภูเขาของเผ่าเชมันด้านล่าง ตรงโลงศพหินใจกลางแท่นบวงสรวงแปดมุมบนยอดเขา

ยามนี้เงาของวิญญาณหงหลัวลุกไหม้จนค่อยๆ หายไปกลางอากาศ ทว่าเสียงหัวเราะกลับยังคงดังก้องฟ้าดิน

“ฝึกฝนเต๋าสามหมื่นปี…กลับคืนสู่มนุษย์ ไม่ขอเป็นเซียน!” เสียงหงหลัวค่อยๆ จางหายไป แต่คำพูดเขากลับกึกก้องในหูตี้เทียน และกังวานในจิตวิญญาณของซูหมิง!

ซูหมิงตกลงบนโลงศพตรงใจกลางหอคอยแปดมุมเสียงดังโครม โลหิตตรงมุมปากไหลลงสู่โลงศพนั้น

ตี้เทียนมีใบหน้าไร้อารมณ์ เขาหมุนตัวกลับแล้วเดินไปทางซูหมิงที่นอนอยู่บนโลงศพตรงใจกลางแท่นบวงสรวงแปดมุม

เสื้อคลุมจักรพรรดิของเขามืดสลัวไร้แสง แม้แต่มงกุฎจักรพรรดิยังเสียความวาววับของสีทองไป ใบหน้ามีรอยเหี่ยวย่นเพิ่มมากขึ้นอีกไม่น้อย ยามนี้เขาดูไม่เหมือนชายวัยกลางคน เห็นได้ชัดว่าการต่อสู้กับหงหลัวมิได้ง่ายเหมือนดั่งเปลือกนอกที่เห็น

“ทุกอย่างจบลงแล้ว” ตี้เทียนเดินมาบนแท่นบวงสรวงแปดมุม ทันทีที่เข้าใกล้ซูหมิง สีหน้าเขาเปลี่ยนไปอย่างรุนแรงเป็นครั้งแรก

เพราะเขาเห็นดวงตาคู่หนึ่ง!

ซูหมิงลืมตาขึ้นแล้ว!