ตอนที่ 43 โม่ซัง

“อ้อ? รู้อะไรรึ” ท่านปู่ลืมตาขึ้นมองซูหมิง

“ข้าไม่อาจสังหารซือคง! ด้วยบรรดาศักดิ์ของเขา ต่อให้เป็นบุตรชายจ้าวเผ่ามังกรทมิฬก็ไม่มีทางขับเคลื่อนพลังของหอกยาวนั่นได้ และที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่อาจปิดบังคนทั้งเผ่ามังกรทมิฬเรื่องที่ไล่ล่าสังหารข้าเพียงลำพัง!” ซูหมิงยิ่งกล่าวยิ่งตื่นตะลึง มีเหงื่อเย็นๆ ไหลซึมตามร่างกาย

“ภายนอกดูเหมือนมีแค่เขาที่ไล่สังหารข้าเพียงลำพัง ทว่าความจริงแล้ว…”

ดวงตาซูหมิงหรี่ลงเล็กน้อย

“ความจริงแล้วเรื่องที่เขาไล่สังหารข้า จ้าวหมานและจ้าวเผ่ามังกรทมิฬก็น่าจะทราบเรื่องด้วย! แต่ก็ไม่ได้เข้าขัดขวาง และตั้งใจปล่อยให้เรื่องดำเนินต่อไป!”

“อีกทั้ง…บางทีพวกเขาอาจจะตามอยู่ข้างหลัง เพื่อรอดูข้ากับซือคงต่อสู้กัน!”

ซูหมิงสูดลมหายใจเข้าลึก เขาไม่กลัวสิ่งอื่น กลัวเพียงแค่อีกฝ่ายได้เห็นพลังแสงจันทร์ของตนเท่านั้น ทว่ายิ่งวิเคราะห์ก็ยิ่งตื่นตระหนก ราวกับม้วนภาพที่ฉายขึ้นเป็นฉากๆ เบื้องหน้า

ทว่าไม่นานซูหมิงก็ขมวดคิ้วขึ้น แววตาสับสน

“เจ้าคงสงสัยสิว่า ในเมื่อจ้าวหมานหรือจ้าวเผ่าตามหลังมาแล้ว เหตุใดถึงปล่อยให้เจ้าชิงหอกยาวไปได้โดยง่าย?” ท่านปู่กล่าวขึ้นเรียบๆ ชี้ข้อสงสัยในใจของซูหมิง

ซูหมิงไม่ตอบ เพียงแต่แววตาขบคิด ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงมองทอดไปบนท้องฟ้ากว้างใหญ่ ก่อนกล่าวขึ้นช้าๆ

“คนที่แอบตามหลังข้ากับซือคงไม่มีทางเป็นจ้าวเผ่ามังกรทมิฬแน่นอน ถ้ามิเช่นนั้นแล้ว เมื่อเห็นซือคงบาดเจ็บเขาคงไม่อาจทนได้ ข้าคิดว่าน่าจะเป็น…จ้าวหมานเผ่ามังกรทมิฬ! แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเหตุใดเขาถึงปล่อยให้ข้าชิงหอกยาวไปได้”

“ไม่ผิด! คนที่ตามหลังเจ้าก็คือเล่อสั่วจ้าวหมานแห่งเผ่ามังกรทมิฬ!” นัยน์ตาท่านปู่ฉายประกายชื่นชม

“เจ้าวิเคราะห์ได้ดี หากเป็นจ้าวเผ่ามังกรทมิฬ จะทนเห็นบุตรชายถูกเจ้ารังแกได้อย่างไร ส่วนข้อสงสัยของเจ้า ปู่จะให้คำตอบเอง! เรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นการไล่ล่าสังหาร ทว่าความจริงแล้ว เผ่ามังกรทมิฬไม่อาจสังหารเจ้าได้! ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นคนช่วยไป๋หลิง หากพวกเขาลืมบุญคุณ จะต้องเป็นการล่วงเกินเผ่าเขาทมิฬของเราอย่างแน่นอน โดยเฉพาะเรื่องสำคัญขนาดนี้ พวกเขาจะไม่ทำเช่นนั้นแน่!” นัยน์ตาท่านปู่ฉายแววเฉลียวฉลาด วิเคราะห์แทนซูหมิง

“พวกเขาตั้งใจให้ทำให้ข้ากลัวหรือ?” สีหน้าซูหมิงราวกับพลันนึกได้ ทว่าไม่นานก็เปลี่ยนเป็นกลัดกลุ้ม

“ฮ่าๆ พวกเขาก็แค่อยากไล่เจ้าบ้าที่มาถ้ำมองเด็กสาวในเผ่าของตนก็เท่านั้น ทำให้เจ้าหวาดกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้เผ่ามังกรทมิฬอีก! ซือคงไม่น่าจะรู้ถึงเรื่องนี้ ดังนั้นจิตสังหารนั้นจึงเป็นของจริง ดูท่าเขาน่าจะมีใจให้กับไป๋หลิง ก็เลยโดนเล่อสั่วยั่วยุให้โมโห หากเจ้าสู้ไม่ได้อย่างมากก็แค่บาดเจ็บ นางจะแอบลงมืออย่างลับๆ เพื่อให้เจ้าหนีไปได้ราวกับคนใกล้ตาย”

“เจ้ายังเด็กนักคงมองไม่ออก หากเป็นปู่ ปู่จะไม่หนีเลย จะเดินเข้าไปในเผ่ามังกรทมิฬด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย แล้วเรียกหาสตรีที่เจ้าชอบต่อหน้าพวกเขา เจ้าเป็นผู้มีบุญคุณต่อนาง ทั้งยังเป็นเหมือนบุตรของปู่ พวกเขาจะกล้าทำร้ายเจ้ารึ?” ท่านปู่หัวเราะกล่าว พลางลูบหัวซูหมิง

ซูหมิงสับสนไปพักหนึ่ง ใบหน้าเผยความรู้สึกเสียดาย

“บางทีนี่อาจจะเป็นบททดสอบของเจ้า ถึงอย่างไรสตรีที่เจ้าชอบก็เป็นหลานสาวของเล่อสั่ว” ท่านปู่ยิ้มมองซูหมิง

“ท่านปู่ จ้าวหมานเผ่ามังกรทมิฬเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก!” ซูหมิงมีใบหน้าทุกข์ระทม พอได้ยินท่านปู่กล่าวจึงได้เข้าใจตื้นลึกหนาบาง

“อย่าเพิ่งท้อถอย นอกจากเจ้ามองไม่ออกถึงเจตนาของพวกเขาแล้ว ส่วนอื่นก็นับว่าทำได้ไม่เลว ดูท่าเล่อสั่วคงคิดไม่ถึงว่าเจ้าจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของซือคง ในทางตรงกันข้ามเจ้ากลับเอาชนะเขาได้! ส่วนเรื่องที่เล่อสั่วปล่อยให้เจ้าชิงศาสตราวุธหมานไป…….” นัยน์ตาท่านปู่เป็นประกาย

“นางเห็นว่าไม่ได้ทำให้เจ้าตกใจกลัว จึงปล่อยให้เจ้าชิงไป อีกนัยหนึ่งก็เพื่อบอกปู่ว่า เรื่องที่เจ้าช่วยไป๋หลิง ให้ใช้หอกนี้เป็นของตอบแทน! เผ่ามังกรทมิฬกับพวกเราไม่เหมือนกัน โดยเฉพาะเล่อสั่ว นางไม่ชำนาญวิชาหมาน แต่นางเชี่ยวชาญการหลอมศาสตราวุธหมาน แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่ใช่ของแท้ แต่เป็นของเลียนแบบ!”

“และหอกที่เจ้าได้มาก็เป็นศาสตรวุธหมานเลียนแบบเช่นเดียวกัน โดยสร้างขึ้นตามหอกเกล็ดโลหิตหนึ่งในสามศาสตราวุธหมานแห่งเผ่าเขาทมิฬในตอนนั้น” ท่านปู่ใช้มือขวาตบไปบนแขนของซูหมิง เขาพลันสัมผัสได้ถึงความเย็นเยือก ไม่นานบนแขนขวาปรากฏเส้นสีดำหนึ่งเส้นขึ้นอย่างช้าๆ

“หอกนี้ ปู่จัดระเบียบแก้ไขมันให้เจ้าเล็กน้อย ทำให้มังกรทมิฬกลายเป็นอินทรีดำ สามารถหลอมรวมกับร่างกายของเจ้าได้ ยามที่เจ้าต้องการก็แค่นึกถึงเท่านั้น” ท่านปู่ยิ้มกล่าว

ซูหมิงมองเส้นสีดำบนแขนขวาของตน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ขณะกำลังจะกล่าวขึ้น

“ปู่รู้ว่าเจ้าจะพูดอะไร ขอถามเจ้าสักหน่อย ตอนนี้เจ้าครอบครองศาสตราวุธหมานที่ได้มาจากการช่วยไป๋หลิงแล้ว เจ้ามีความเห็นอย่างไรบ้าง เจ้าจะนำมันกลับไปคืนเพื่อให้ได้โอกาสใกล้ชิดกับเด็กสาวคนนั้น หรือว่าจะไม่คืน แล้วไม่ได้พบนางอีก?” ท่านปู่ยิ้มกล่าว

ซูหมิงครุ่นคิดอยู่นาน พลันหัวเราะดังขึ้น

“หอกนี้ซือคงติดหนี้ข้าอยู่ห้าพันเหรียญหิน ข้าย่อมไม่คืนแน่นอน ส่วนไป๋หลิง…ข้าเป็นคนช่วยชีวิตนางนะท่านปู่” ซูหมิงกะพริบตาปริบๆ ท่านปู่หัวเราะเสียงดัง ตบศีรษะซูหมิงหนึ่งครั้ง ในแววตาเผยความชื่นชม

ณ กลางลำตัวงูเหลือมยักษ์ เป่ยหลิงกำลังนั่งขัดสมาธิมองหลังท่านปู่และซูหมิง แม้จะไม่ได้ยินเสียงสนทนา ทว่าเขาเห็นรอยยิ้มของท่านปู่ รอยยิ้มของซูหมิง เป่ยหลิงจึงก้มหน้าลง นัยน์ตาฉายแววอิจฉา

‘ซูหมิง หากเจ้าเป็นนักรบหมานก็ถือว่าแล้วกันไป แต่ตอนที่เจ้าทำพิธีชี้นำหมานครั้งแรกกลับไม่มีกายหมาน เหตุใดเฉินซินถึงได้ชอบคนธรรมดาอย่างเจ้า และที่สำคัญแม้แต่ท่านปู่ยังเอ็นดูเจ้า ทั้งๆ ที่เจ้าเป็นเด็กที่ท่านปู่เก็บมาแท้ๆ!’

‘เจ้าไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับท่านปู่ ข้าต่างหากที่เป็นความหวังของชนเผ่า แต่ท่านปู่กลับไม่เคยยิ้มให้ข้าเลย…..กระทั่งท่านพ่อก็ยังเป็นเช่นนั้น และมักจะกล่าวชมเชยเสมอว่าเจ้ามีคุณสมบัติพอจะเป็นผู้นำกองรักษาการณ์!’

‘ซูหมิง หากไม่มีเจ้า เฉินซิน ท่านพ่อ กระทั่งป่านปู่คงไม่ทำกับข้าเหมือนอย่างตอนนี้ ซูหมิง เจ้าคิดมาตลอดว่าเหตุที่ข้าเย็นชากับเจ้าเป็นเพราะเฉินซิน เจ้าพยามอธิบายมาโดยตลอด แต่เจ้าไม่รู้ ข้าไม่อยากฟังคำอธิบายของเจ้า! แค่ไอ้เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ไม่ใช่คนของเผ่าเขาทมิฬ กระทั่งไม่เหมือนคนหมานอย่างเจ้า มีสิทธิอะไรมาอธิบายกับข้า และมีสิทธิอะไรที่ข้าต้องเสียเวลามาฟังเจ้าพูด!’

เป่ยหลิงหายใจกระชั้นถี่อยู่นานกว่าจะหายเป็นปกติ ตอนที่เขาแหงนหน้าขึ้นมา ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพเดิม ยังคงเย็นชาและอวดดี

บิดาเป่ยหลิงที่ยืนอยู่ไม่ไกลหรือผู้นำกองรักษาการณ์ ยามนี้ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย หลังจากมองเป่ยหลิงและซูหมิงแล้ว จึงแอบถอนหายเบาๆ

ณ ส่วนหางของงูเหลือมยักษ์ ซานเหินผู้นำกลุ่มล่าสัตว์ที่อยู่ข้างเหลยเฉิน ยามนี้ในนัยน์ตาขยับประกายแสงพิลึก ไม่ทราบว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สำหรับคนไม่ค่อยพูดอย่างเขา มีน้อยคนนักที่รู้ความคิดของเขาได้

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากเผ่าเขาทมิฬมาถึงเผ่าร่องลม หากเปลี่ยนให้ซูหมิงลงไปวิ่งเท้า เกรงว่าคงต้องใช้เวลาเกือบสองวัน ทว่าเมื่ออยู่บนหลังงูเหลือมของท่านปู่กลับใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ตอนนี้เบื้องหน้ามองเห็นชนเผ่าใหญ่บนผืนดินไกลๆ แล้ว

ตรงใจกลางชนเผ่าเป็นเมืองหินผาใหญ่ยักษ์ หากมองจากฟากฟ้าเหมือนดูไม่ใหญ่มาก ทว่าเมื่องูเหลือมทมิฬบินต่ำลง ซูหมิงกลับเห็นมันเต็มดวงตาอย่างชัดเจน

เมืองหินผาโออ่า ด้านในอัดแน่นไปด้วยเรือนหินจำนวนมาก

มองดูแล้วเป็นระเบียบ อีกทั้งยังสะอาดยิ่งนัก แม้เทียบไม่ได้กับชนเผ่าหมานเพลิงบรรพกาลที่ซูหมิงพบ ทว่าหากเทียบกับเผ่าเขาทมิฬแล้ว มันกลับยิ่งใหญ่กว่ามาก

เพียงแค่เมืองอย่างเดียวก็ไม่ใช่สิ่งที่เผ่าเขาทมิฬเทียบเคียงได้แล้ว

กำแพงเมืองสูงราวหลายจั้ง ผู้คนยืนอยู่ด้านล่างต่างแหงนหน้าขึ้นมอง ต่อให้ยามนี้ซูหมิงอยู่กลางอากาศ หากมองไปก็อดใจสั่นไหวมิได้ ไม่ใช่มีเพียงแค่เขาเท่านั้น แม้แต่เหลยเฉินที่อยู่บนงูเหลือมทมิฬ ยามชะโงกหน้ามองไปเบื้องล่าง แววตาเผยความชื่นชมและตื่นตะลึง อูลาก็เช่นเดียวกัน มองเมืองหินผาใหญ่ยักษ์ตะลึงค้าง นี่เป็นสิ่งที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน มีเพียงเป่ยหลิงเท่านั้นที่ยังมีสีหน้าเรียบเฉย

ภายในเมืองหินผาจะเห็นได้ว่ามีคนอาศัยอยู่ร่วมหลายพันครัวเรือน อีกทั้งยังดูว่างงาน ตรงใจกลางเมืองมีแท่นบวงสรวงรูปทรงห้าเหลี่ยมสูงใหญ่สีดำ ความสูงของมันราวสิบกว่าจั้ง ทั้งยังมีรูปสัญลักษณ์สัตว์ปีกรางๆ เผยกลิ่นอายบรรพกาล มันเป็นสิ่งที่เด่นตามากที่สุดแล้วในเมืองแห่งนี้

หากเป็นเพียงแค่เมืองหินอย่างเดียว คงมองไม่ออกถึงความแข็งแกร่งของเผ่าร่องลมหรือหนึ่งในสมาชิกเผ่าที่ติดต่อกับเบื้องบนได้ และยังเป็นจ้าวปกครองแดนใกล้เคียงแปดทิศ รับส่วยจากชนเผ่าขนาดเล็กจำนวนมาก เพราะเมื่อมองไปรอบๆ จะพบได้ว่ามีชนเผ่าขนาดเท่ากับเผ่าเขาทมิฬอยู่อีกหกชนเผ่า!

หกชนเผ่านี้อยู่ในสังกัดของเผ่าร่องลม ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าร่องลม

ซูหมิงมองชนเผ่าใหญ่ยักษ์บนผืนดินกว้างใหญ่ด้วยแววตาตื่นตะลึง ความแข็งแกร่งของเผ่าร่องลมอยู่เหนือจินตนาการของเขา ในความคิดของเขา เผ่าใหญ่ขนาดนี้เทียบได้กับท้องฟ้า สามารถบดขยี้ศัตรูให้เป็นผุยผง

ซูหมิงเห็นชาวเผ่าร่องลมเบื้องล่างต่างพากันทยอยแหงนหน้าขึ้นมองงูเหลือมทมิฬที่กำลังบินต่ำลง ไม่รู้ว่าซูหมิงคิดไปเองหรือไม่ เพราะสีหน้าของพวกเขาล้วนแฝงไว้ด้วยความหยิ่งยโส

“นี่คือเผ่าร่องลม!” น้ำเสียงของท่านปู่ดังก้องกังวานอยู่บนหลังงูเหลือมทมิฬ

“ท่านปู่ เผ่าเขาทมิฬของเราเคยยิ่งใหญ่เหมือนกับเผ่าร่องลมจริงๆ หรือ?” คนที่ถามขึ้นเป็นเด็กสาวนามอูลา

ท่านปู่ไม่กล่าว ทว่านัยน์ตาฉายแววเศร้าสลด ในขณะนั้นเอง พลันมีเสียงหัวเราะดังมาจากในเผ่าร่องลม

“โม่ซัง กว่าเจ้าจะมาเผ่าร่องลมได้นี่ไม่ง่ายเลย!”