ตอนที่ 80 วิตกกังวล

ผนึกยังคงไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต้น้อย จนกำปั้นของซูหมิงอาบโลหิต จนเสียงของเขาแหบพร่า ผู้ใดได้ยินเป็นต้องรู้สึกไม่สบายใจ เขาคุกเข่าอยู่หน้าประตู บนประตูเต็มไปด้วยรอยหมัดสีเลือดจำนวนมาก…

“ข้าจะออกไป…ท่านปู่ ข้าจะกลับเผ่า ต่อให้ข้าตายก็ต้องตายในเผ่า ข้าจะแข็งแกร่งกว่านี้ จะเป็นผู้แข็งแกร่ง ข้าจะปกป้องชนเผ่า ข้าจะสู้เพื่อชนเผ่า!”

ซูหมิงร่ำไห้ เขาเจ็บปวดหัวใจ การจากลาของท่านปู่และความกังวลเกี่ยวกับภัยอันตรายในชนเผ่า ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวและกระวนกระวายใจยิ่งนัก

โดยฉพาะตอนนึกถึงท่านปู่ที่อ่อนแรง นึกถึงใบหน้าของทุกคนในชนเผ่า ซูหมิงพลันก้าวถอยหลังไปหลายก้าว

“ขั้นพลังของข้ายังไม่อาจคลายผนึกของท่านปู่ได้ เช่นนั้นข้าก็จะทุ่มทุกอย่างที่มีเพื่อเพิ่มมัน!” ใบหน้าซูหมิงเขียวปัด ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย สีหน้าเด็ดเดี่ยว ยามนี้เขามีเพียงความคิดเดียวนั้นคือทำทุกวิถีทางเพื่อฝ่าออกไปจากที่นี่!

แม้จะทำให้ตนบาดเจ็บสาหัสก็ตาม สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดในตอนนี้คือท่านปู่และชนเผ่า แม้เขาต้องตายก็ขอตายเพื่อปกป้องชนเผ่า

เขาพลันหมุนตัวขณะถอยหลัง จ้องมองใบตาข่ายเมฆาในห้องที่ตนซื้อมาก่อนหน้านี้เพื่อหลอมเม็ดโอสถ และยังมีสมุนไพรชนิดอื่นๆ อีก สิ่งเหล่านี้ซูหมิงเตรียมมาเพื่อหลอมเม็ดโอสถ เขาทราบดีว่าหากนำมันมาบดให้เป็นน้ำสมุนไพรเพื่อดื่ม ต่อให้เป็นนักรบหมาน ก็ไม่มีทางดื่มได้มากในหนึ่งครั้ง เพราะนี่จะส่งผลเสียต่อร่างกายอย่างร้ายแรง ถึงอย่างไรนักรบหมานก็ต้องทำไปทีละขั้นตอน

ทว่ายามนี้ ซูหมิงกัดฟันนั่งขัดสมาธิ ก่อนหยิบถุงบรรจุใบตาข่ายเมฆาขึ้นมา เขาไม่มีเวลาตำมันให้แหลกแล้ว ทั้งวิกฤติในชนเผ่า หรือความอ่อนกำลังของท่านปู่ ทำให้เขาเป็นกังวลและร้อนใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาหยิบใบตาข่ายเมฆาขึ้นมาหนึ่งกำ ก่อนยัดใส่ปากเข้าไปทั้งหมด ออกแรงเขี้ยวเพื่อให้มันขับน้ำสมุนไพร จากนั้นจึงคายกากออก น้ำสมุนไพรมีรสขมยิ่งนัก ทว่าหากเทียบกับความขมขื่นใจของซูหมิงตอนนี้ กลับไม่อาจเปรียบได้เลย

เขี้ยวจนแหลกแล้วจึงกลืน ซูหมิงหยิบใบตาข่ายเมฆาใส่ปากอีกครั้ง กลืนน้ำสมุนไพรลงไปอย่างดุดัน ไม่นานเขาตัวสั่นเทา ภายในร่างราวกับมีเปลวเพลิงกำลังแผดเผา เม็ดเหงื่ออาบชโลมไปทั้งตัว เส้นเลือดในกายพลันปะทุขึ้นทั้งหมด

แสงสีแดงจากเส้นเลือดหนึ่งร้อยหกสิบเส้นปกคลุมไปทั้งห้อง ทำให้ที่นี่ราวกับกลายเป็นยมโลกสีโลหิต ซูหมิงที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ในแสงนี้ เผยกลิ่นอายความเด็ดเดี่ยวน่าตะลึง

สิบใบ สามสิบใบ ห้าสิบใบ…จนกระทั่งซูหมิงกลืนน้ำสมุนไพรใบตาข่ายเมฆาไปหนึ่งร้อยใบ เมื่อคายกากใยแล้ว เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดในร่างกาย ความเจ็บปวดนี้มาจากหน้าท้องของเขา เขาทราบดีว่า นี่เป็นผลเสียจากการกินใบตาข่ายเมฆามากเกินไป หากไม่หยุด ความเจ็บปวดจะรุนแรงยิ่งขึ้นจนเจ็บไปทั้งตัว

ทว่าในขณะเดียวกัน เขาสัมผัสได้ถึงเปลวเพลิงที่แผดเผารุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เส้นเลือดในกายเขามีเค้าลางจะเพิ่มขึ้น เมื่อสัมผัสได้เช่นนี้ ซูหมิงจึงหยิบใบตาข่ายเมฆาขึ้นมาอีกครั้ง

เวลาค่อยๆ ดำเนินผ่านไป ไม่นานก็ผ่านไปครึ่งชั่วยาม

ในครึ่งชั่วยามนี้ ซูหมิงกลืนน้ำใบตาข่ายเมฆาไปเจ็ดร้อยใบ เรื่องนี้อาจดูน่าเหลือเชื่อ ยากจะจินตนาการ ทว่ามันกลับเกิดขึ้นจริงๆ กับซูหมิง

เขาตัวสั่นเทาไม่หยุดหย่อน รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงหน้าอกจะอึดอัดมากเป็นพิเศษ น้ำสมุนไพรในร่างกายของเขาเหล่านี้ยังไม่ถูกย่อย ทว่าสมุนไพรมากมายเช่นนี้ กลับทำให้เขารู้สึกกลืนไม่ลง ทั้งยังมีความรู้สึกเหมือนจะอาเจียน

ทว่าซูหมิงแผดเสียงคำรามต่ำ ฝืนกลั้นเอาไว้

ยามนี้เขาสัมผัสได้ว่า ความร้อนในร่างกายบรรลุถึงขีดสุดเหมือนใกล้จะระเบิด เขาพลันใช้มือขวาตบไปยังหน้าอกของตัวเองส่งเสียงดังสนั่น

ความร้อนในร่างกายราวกับถูกจุดไฟ ขณะปะทุมีหมอกโลหิตพ่นมาจากรูขุมขนทั่วตัว ภายในหมอกมีเสียงร้องอู้อี้ด้วยความเจ็บปวดของซูหมิง ทว่าเส้นเลือดบนตัวเขากลับเพิ่มขึ้น!

เส้นที่หนึ่งร้อยหกสิบเอ็ด หนึ่งร้อยหกสิบสอง หนึ่งร้อยหกสิบสาม…จนถึงหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ดจึงหยุดลง

ซูหมิงมีใบหน้าขาวซีด พลันยันกายขึ้นแล้วชกเข้าไปที่ประตูหนึ่งหมัด ส่งเสียงดังสนั่น ประตูสั่นสะท้าน มุมปากเขามีโลหิตไหล ซวนเซไปหลายก้าว

“ไม่พอ ยังไม่พอ!” เบื้องหน้าซูหมิงปรากฏภาพแววตาเด็ดเดี่ยวของท่านปู่ก่อนจากลาที่ทำให้เขาเป็นกังวลขึ้นอีกครั้ง ในแววตานั้นราวแฝงไว้ด้วยการร่ำลาและอาลัยอาวรณ์ ซูหมิงจึงเจ็บปวดหัวใจยิ่งนัก เขากลัวเสียท่านปู่ กลัวเสียทุกคนในเผ่าไป เขารู้สึกได้ว่าหากตนไม่ออกไป จะไม่ได้เห็นหน้าท่านปู่อีก…

ขณะน้ำตาไหลพราก ซูหมิงหยิบใบตาข่ายเมฆาขึ้นมาแล้วกินเข้าไปอีกครั้ง

เจ็ดร้อยใบ แปดร้อยใบ เก้าร้อยใบ…น้ำสมุนไพรสีเขียวไหลจากมุมปากของซูหมิง ความเจ็บปวดในร่างกายของเขาทำให้เส้นเลือดดำปูดโปนไปทั้งตัว ในขณะที่ความเจ็บปวดและความร้อนปะทุขึ้น เส้นเลือดบนตัวซูหมิงพลันเพิ่มขึ้นอีกครั้ง

เพียงแต่การเพิ่มในครั้งนี้ เส้นเลือดของเขาไม่ได้เป็นสีแดง แต่ออกสีน้ำตาล เห็นได้ชัดว่าเกิดความเสียหายอย่างหนัก นี่แสดงให้เห็นว่าการกระทำบ้าบิ่นของเขา ยังผลให้ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส

เส้นเลือดในกายของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว หนึ่งร้อยหกสิบแปด หนึ่งร้อยหกสิบเก้า หนึ่งร้อยเจ็ดสิบ…และยังเพิ่มต่อไปเรื่อยๆ จนถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสามเส้น

ซูหมิงจึงพุ่งทะยาน ปล่อยหมัดเข้าใส่ประตู หนึ่งหมัด สองหมัด สามหมัด ภายในห้องสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ทว่าประตูห้องยังคงปิดสนิท!

“เปิดให้ข้า!” ซูหมิงแผดเสียงดังลั่น ครั้งนี้เขาไม่ใช้หมัด แต่ใช้ศีรษะพุ่งชนประตูอย่างแรงจนดังลั่น ขณะประตูสั่นสะเทือนปรากฏขึ้นเป็นรอยร้าว เทวรูปหมานเขาทมิฬด้านนอกที่ก่อตัวขึ้นจากหิมะ มีสะเก็ดน้ำแข็งหลุดร่วงเป็นครั้งแรก

โลหิตไหลเป็นทางจากหน้าผากของซูหมิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยจำนวนมาก อาศัยจังหวะที่ประตูเกิดรอยร้าว พุ่งโจมตีเข้าไปอีกครั้ง

ทว่าท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงเกิดรอยร้าว ไม่อาจเปิดได้แม้แต่น้อย

นัยน์ตาซูหมิงสิ้นหวัง ฝืนใจยิ้มด้วยความปวดร้าว พลางหยิบใบตาข่ายเมฆาที่เหลืออยู่ทั้งหมด สองมือพลันประกบ ได้ยินเพียงเสียงดังโครมคราม ถุงใบตาข่ายเมฆาระเบิดกระจาย ใบสมุนไพรด้านในถูกพลังมหาศาลหลอมรวมเข้าด้วยกันเป็นลักษณะกลมขนาดศีรษะ

ซูหมิงประกบมือเข้าหากันอีกครั้ง ส่งเสียงดังตึกตึกอย่างต่อเนื่อง ใบตาข่ายเมฆาเหล่านั้นถูกบดจนละเอียด น้ำสมุนไพรจำนวนมากกลายเป็นน้ำฝนสีเขียวหลายสาย ก่อนถูกซูหมิงกลืนเข้าปากไปทั้งหมด ในช่วงที่น้ำสมุนไพรไหลลงสู่ร่างกาย พลันมีเสียงดังก้องกังวานไปทั้งตัวของซูหมิง เส้นเลือดเพิ่มจำนวนอย่างรวดเร็ว หนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้า หนึ่งร้อยเจ็ดสิบเจ็ด…จนกระทั่งถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเก้าจึงค่อยหยุด

ทั้งตัวของซูหมิงมีเลือดฝาดผิดปกติ เข้าก้าวเดินไปเบื้องหน้า ก่อนชนเข้าใส่ประตู ส่งเสียงดังก้องไปแปดทิศ รอยร้าวบนประตูค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น เทวรูปหมานด้านนอกสั่นสะเทือน เกล็ดน้ำแข็งหลุดร่วงมากขึ้น กระทั่งยังเกิดเป็นรอยแตกเล็กน้อย!

สองมือของซูหมิงอาบโลหิต ยามนี้ประตูทั้งบานถูกย้อมจนเป็นสีเลือด

ซูหมิงในตอนนี้ดูจนตรอกยิ่งนัก ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน เส้นผมยุ่งเหยิงเปื้อนโลหิต ใบหน้าเดิมทีหล่อเหลา ทว่ายามนี้ดูเหี้ยมโหด จ้องมองรอยร้าวบนประตูที่ใหญ่ขึ้น ก่อนใช้ศีรษะพุ่งชนอีกครั้ง!

“ข้าจะออกไป!”

เสียงโครมดังสนั่น ซูหมิงตัวสั่นเทา ทว่ากลับชนเข้าไปอีกครั้งอย่างไม่ลังเล และชนต่อไปเรื่อยๆ จนรอยร้าวใหญ่มากขึ้น มีรอยแตกอยู่เต็มเทวรูปหมานด้านนอก เหมือนว่าอีกไม่นานจะทะลวงออกไปได้แล้ว

ทว่ารอยร้าวกลับหยุดลงทันทีเมื่อมีขนาดกว้างเท่าครึ่งนิ้วมือ เสมือนขั้นพลังของซูหมิงทำได้เพียงเท่านี้ หลังจากรอยร้าวหยุดแพร่ขยาย มันก็เริ่มเชื่อมเข้าหากันอย่างเชื่องช้า!

“ท่านปู่!” ซูหมิงแผดเสียงคำรามด้วยความเศร้าอาดูร เห็นรอยร้าวที่ตนพยามทะลวงแทบตายกำลังเชื่อมเข้าด้วยกันอีกครั้ง ซูหมิงจึงหยิบขวดเล็กอย่างร้อนรน ภายในบรรจุโลหิตหมานขั้นชำระล้างสามหยด!

เขาแหงนหน้าเทใส่ปากอย่างไม่ลังเล ทว่ามีเพียงแค่หยดเดียวเท่านั้นที่ไหลลง อีกสองหยดที่เหลือ เหมือนว่าจะถูกจำกัดเอาไว้ ซูหมิงทราบดีว่าท่านปู่ทำเพื่อปกป้องเขา

เมื่อโลหิตหมานไหลเข้าปาก โลหิตในตัวของซูหมิงพลันเดือนพล่าน เขาอ้าปากพ่นโลหิตหมานออกมา ชี้มือซ้ายไปที่มัน โลหิตหมานพลันระเบิดกระจายเป็นหมอกโลหิต ก่อนซูหมิงจะสูบกลืนมันผ่านทวารทั้งเจ็ด

ในช่วงที่โลหิตหมานหลอมรวมเข้าสู่ร่างกาย ผิวหนังซูหมิงกลายเป็นสีแดงทั้งตัว พละกำลังมหาศาลพลันปะทุในร่างกาย เส้นเลือดของเขาเพิ่มมากขึ้นในชั่วพริบตา!

หนึ่งร้อยเก้าสิบ หนึ่งร้อยเก้าสิบห้า สองร้อยหนึ่ง สองร้อยเก้า…จนสองร้อยยี่สิบสี่ ดวงตากับหูทั้งสองข้าง จมูก และมุมปากของเขา ล้วนมีโลหิตสีดำไหลหยด ทว่าในแววตาเขากลับยังมีความยึดมั่นแห่งจิตวิญญาณ