ตอนที่ 993 ความตึงเครียดของซูหมิง

ซูหมิงนิ่งเงียบ สายตามองชายร่างกำยำตรงหน้า มือขวายกขึ้นรับพืชสามใบที่เปล่งแสงสีเขียวเข้มไว้ เขาไม่มีความคิดจะตรวจดูสมบัติชิ้นนี้แม้แต่น้อย แต่รับไว้ด้วยสีหน้าเฉยชา

“ปล่อยวิญญาณหลงไห่ออกมา” ซูหมิงกล่าวเรียบๆ

ชายร่างกำยำจากต้นไม้ร้อยจั้งไม่ลังเล หลับตาลงและลืมตาอีกครั้ง ทันใดนั้นตรงระหว่างคิ้วปรากฏรอยแยกเส้นหนึ่ง ภายในรอยแยกเป็นสีดำทึบ มีแสงหม่นกลุ่มหนึ่งบินออกมาจากข้างในอย่างรวดเร็ว สิ่งนั้นคือจิตแรก พอออกจากรอยแยกตรงระหว่างคิ้วแล้วก็กลายเป็นชายชราคนหนึ่งทันที

ชายชรามีสีหน้าตื่นเต้น จิตแรกสั่นไหว อารมณ์ความคิดในใจเหมือนเกิดคลื่นลูกใหญ่โหมซัด ทุกสิ่งอย่างตลอดหมื่นปีลอยขึ้นมาในความคิด

เขาเคยคิดว่าตนต้องอยู่แบบนี้ไปชั่วชีวิต กลายเป็นหุ่นเชิดจนตาย ถึงขั้นระหว่างอยู่อย่างไม่มีอิสระ แม้แต่ตายก็ยังอยู่นอกเหนือการควบคุมของตน ทำได้เพียงรอคอยอย่างยาวนาน ความเจ็บปวดนี้มากพอจะทำให้คนหนึ่งเสียสติได้ นี่ไม่เหมือนเหล่า คนในแดนประหลาดของเอ้อชาง ถึงอย่างไรพวกเขาก็ยังมีภาพในความทรงจำอยู่ เป็นเพื่อน และยังมีความหวังอยู่ข้างหน้า

ทว่าชายชราคนนี้กลับไม่มีสิ่งใด หมื่นปีมานี้ หากไม่ใช่เพราะเขาเป็นยอดฝีมือระดับกุมชะตาเกิดดับที่มีจิตตั้งมั่นซึ่งคนธรรมดาไม่มี เกรงว่าคงหลงทางไปนานแล้ว

“พูดคำสาบานที่ขาดของเจ้าต่อให้ครบ” คำพูดซูหมิงเข้ามาขัดอารมณ์ความคิดในใจชายชรา ร่างจิตแรกเขาลอยอยู่ตรงหน้าซูหมิง พอได้ยินดังนั้นก็มองไป เขาเงียบงันราวสองลมหายใจก่อนจะประสานมือคารวะซูหมิงอย่างนอบน้อม

“ข้าหลงไห่ ยินยอมอารักขาสหายหมื่นปี ขอใช้สิ่งนี้ตอบแทนบุญคุณทีช่วยชีวิต คำพูดนี้คือการสาบาน พูดแล้วต้องปฏิบัติตาม!” เมื่อเขาคารวะลง การเชื่อมต่อที่เคยเลือนรางในใจซูหมิงเมื่อครู่พลันชัดเจนขึ้นมา และยังหลอมรวมเข้าสู่จิตใจ

แม้การเชื่อมต่อนี้จะควบคุมบรรพบุษหลงไห่ตรงหน้าไม่ได้ ทว่าก็เป็นคำสาบานแล้ว หากเขาไม่ปฏิบัติตามของตนจะถูกทั้งสวรรค์กำราบ ถึงอย่างไรนี่ก็คือคำสาบาน ของเขา เป็นคำสาบานด้วยพลังของตน

ความจริงแล้วที่ซูหมิงช่วยบรรพบุรุษหลงไห่มีเหตุผลสำคัญคือ…อีกฝ่ายมาจากโลกแท้จริงดาราสัจธรรม เป็นที่รู้กันว่าซูหมิงยึดร่างเต้าคงแล้ว ซ้ำยังได้รับดวงชะตาของโลกแท้จริงดาราสัจธรรมจากตัวเต้าคงมาทางอ้อม อีกทั้งตอนนั้นเขายังไปทำลายดวงชะตาของเยี่ยวั่งอีก ทำให้ดวงชะตาของตนกลายเป็นหนึ่งเดียว

ดังนั้นแล้ว หากเป็นคำสาบานจากผู้ฝึกฌานโลกแท้จริงอื่นก็อาจเกิดการเปลี่ยนแปลงได้มากมาย แต่คนจากโลกแท้จริงดาราสัจธรรมสาบานต่อผู้ได้รับ ดวงชะตาที่ทั้งโลกแท้จริงโปรดปราน แน่นอนว่าย่อมไม่อาจถูกเปลี่ยนง่ายๆ

ซูหมิงมองหลงไห่แวบหนึ่งแล้วสะบัดแขนเสื้อ จิตแรกของบรรพบุรุษหลงไห่ตรงมาหาเขาทันใด เขาไม่ต่อต้าน แต่ปล่อยให้ซูหมิงดึงเข้าไป ตอนที่สัมผัสกับตัวซูหมิงเขาก็หลอมรวมเข้าไปในร่างกาย เข้าไปอยู่กลางร่างสมบัติล้ำค่า กลายเป็นวิญญาณตนที่เจ็ดของร่างสมบัติ

“สมบัติล้ำค่าตระกูลเสวียน…” บรรพบุรุษหลงไห่ดวงตาเป็นประกาย เขาพลันสังเกตเห็นวิญญาณอื่นๆ รอบตัวภายในร่างสมบัตินี้

“เจ้ารู้จักของชิ้นนี้?” ซูหมิงส่งกระแสจิตไป

“ข้าเคยไปตระกูลเสวียนครั้งหนึ่ง ได้ผูกมิตรกับบรรพบุรุษที่นั่นเล็กน้อย จึงรู้จักสมบัติชิ้นนี้” ขณะบรรพบุรุษหลงไห่กล่าวอยู่นี้ ร่างกายสมบัติที่ซูหมิงควบคุมอยู่มองไปยังชายร่างกำยำร่างแปลงจากต้นไม้ร้อยจั้งตรงหน้า

ชายร่างกำยำยังคงคารวะด้วยความเคารพอยู่ตรงนั้น ความฮึกเหิมในสีหน้ายังคงชัดเจนตลอด

“เจ้าออกจากมิตินี้ได้หรือไม่” ซูหมิงเงียบไปพักหนึ่ง แล้วถามขึ้นเรียบๆ

“ไม่ได้ เว้นแต่ท่านจะเข้าไปถึงใจกลางเตาหลอมลำดับห้าและกลายเป็นเจ้าของเตาหลอมอย่างแท้จริง อีกทั้ง…ต้องซ่อมเตาหลอมลำดับห้าให้กลับมาเป็นปกติก่อน พวกข้าถึงจะออกไปได้” ชายร่างกำยำตอบกลับทันที

ซูหมิงเงียบไปอีกครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้าให้ชายร่างกำยำ ภายใต้สายตาเคารพของอีกฝ่าย เขาหมุนตัวกลับเดินออกไปไกล หนึ่งก้าวเหยียบลง ช่วงที่เดินมาถึงขอบทางออกของมิตินี้ เขาก็หยุดชะงักครู่หนึ่ง

ทว่าเขาไม่ได้หันกลับมามอง ชะงักอยู่ครู่เดียวก็เดินเข้าไปในทางออก เข้าไปในรอยแยกมิติ และหายไปจากมิติแห่งนี้

ในรอยแยกมิติครั้งนี้ ซูหมิงไม่ได้สนใจกาลไหลเวียนของเวลาพันปี เมื่อเดินเข้าไปในรอยแยกมิติแล้วก็หลับตาลง

ระหว่างที่หลับตา ในความคิดเขาดังก้องด้วยเสียงในอดีตของบรรพบุรุษธุลีแผดเผา

‘ทารกที่ยังอยู่ในครรภ์ภรรยาคนนั้นโดนสาป…’

‘ซูเซวียนอีใช้อภินิหารวิชาทั้งหมดแล้ว ก็ทำได้เพียงไม่ให้คำสาปเลวร้ายลง แต่ไม่อาจลบล้างมันได้…’

‘จนกระทั่งวันหนึ่งเขาพาภรรยาออกจากที่นี่ ไม่รู้ว่าไปที่ใด…’

‘เตาหลอมลำดับห้ามีเจ้าของสองคน ซูเซวียนอีคือคนที่สอง แต่จริงๆ แล้วมีเจ้าของคนที่สามอีกคน นั่นคือบุตรของเขา น่าเสียดาย…คนผู้นี้ไม่เคยปรากฏตัวเลย’

ซูหมิงเดินอยู่ในรอยแยกมิติด้วยสีหน้าปกติ แต่ดวงตาที่ปิดลงกลับปกปิดความซับซ้อนในใจที่เกิดจากอารมณ์ความคิดเหล่านั้นไว้ และก็ปกปิดเสียงของชายร่างกำยำร่างแปลงต้นไม้ร้อยจั้งที่ดังก้องในหัวด้วย

‘ตอนที่นายท่านคนก่อนกลับมาเตาหลอมครั้งสุดท้าย เขาบอกพวกเราทั้งหมดในเตาหลอมผ่านดวงจิตอย่างเหนื่อยล้าว่า…ให้พวกเรารอต่อไป ทายาทของเขาจะมา เตาหลอมลำดับห้าในอีกหลายปีจากนี้!’

ซูหมิงมีสีหน้าซับซ้อน เขาลืมตาขึ้นมองการไหลเวียนของเวลาในรอยแยกมิติรอบตัว ไม่สนใจอายุขัยในร่างกายตนที่หายไป นัยน์ตาแฝงไว้ด้วยความเข้าใจถ่องแท้ ทว่าความซับซ้อนในความเข้าใจนี้กลับเป็นความเศร้าที่คนอื่นมองไม่เห็น

เขายังเหมือนเห็นภาพรางๆ ว่าตอนที่โลกแท้จริงที่ห้าถูกสี่มหาโลกแท้จริงร่วมมือกันทำลาย ซูเซวียนอีพาภรรยาอาศัยพลังของเตาหลอมลำดับห้าอันน้อยนิดออกมาจากโลกแท้จริงที่ห้า

ในทะเลดาราต้นกำเนิดจิตแห่งนี้ เขามองทารกในครรภ์ภรรยาที่ต้องทรมานกับคำสาปไม่จบสิ้น มองภรรยาตนค่อยๆ ผ่ายผอมลง ความเศร้าเสียใจรุกเข้าสู่จิตใจ แต่เขาก็ไม่มีวิธีใด เขาใช้ทุกวิถีทางแล้ว ใช้อภินิหารทุกอย่างของตนแล้ว แต่ก็ยังลบล้างคำสาปในตัวบุตรชายไม่ได้

หลายปีต่อมา เขาพาภรรยาจากไป เขาน่าจะเจอวิธีบางอย่างที่ลบคำสาปของบุตรได้ จึงออกจากทะเลดาราต้นกำเนิดจิตด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวัง

ทว่าเส้นทางคดเคี้ยว ระหว่างทางที่เขาผ่านโลกแท้จริงดาราสัจธรรมก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ขึ้น ความโลภของเต้าเฉินและการล่าสังหารทั้งโลกแท้จริงดาราสัจธรรม ทำให้เขาที่ยอมเสียพลังมาตลอดหลายปีเพื่อภรรยากับบุตรเหนื่อยล้า อย่างยิ่ง ประกอบกับต้องปกป้องภรรยาและลูก เขาจึงใช้พลังที่แท้จริงไม่ได้

ศึกครั้งนั้น…ภรรยาเขาเสียชีวิต เขาที่เศร้าใจถึงขีดสุดและเสียสติไปแล้วเงยหน้าหัวเราะเสียงแหลม ในเสียงหัวเราะนั้นมีน้ำตา มีความบ้าคลั่งที่จะทำลายล้างฟ้าดินและถล่มจักรวาล

สิ้นคำพูดเขาที่ว่าโลกนี้คือ เผ่ายมโลกแล้ว เขา…ก็หายตัวไป

บางที…เขาในตอนนั้นอาจจะล้มเลิกวิธีที่ลบล้างคำสาปในตัวทารกในตอนแรกไป และเลือกอีกทางหนึ่งแทน

หนทางนี้เขาน่าจะทำสำเร็จแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นเหตุใดเขาถึงกลับเตาหลอมมาด้วยความเหนื่อยล้า แล้วพูดกับทุกสิ่งมีชีวิตในเตาหลอมลำดับห้าไปแบบนั้น

คำพูดประโยคนั้นสื่อความหมายอย่างชัดเจนว่าเขาแยกกับบุตรแล้ว แต่เขามั่นใจว่าจะต้องมีสักวันหนึ่งบุตรของเขาซูเซวียนอีจะต้องที่มาเตาหลอมลำดับห้า และจะเห็นร่องรอยของเขาอย่างแน่นอน

ซูหมิงมีสีหน้าเศร้าโศก ในความซับซ้อนมีความสับสน เขารู้สึกแปลกกับ คำเรียกว่าบิดา ตอนเยาว์วัยในชนเผ่าเขาเห็นสหายมีบิดาแต่ตนไม่มี เขาเคยเสียใจ เคยถามท่านปู แต่ก็ไม่ได้คำตอบกลับมา

เขาคิดเสมอว่าตนเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ถึงนี่จะเป็นความคิดตอนเยาว์วัย ทว่ามันก็อยู่กับเขามาหลายพันปี จนตอนนี้นึกย้อนไปก็ยังรู้สึกถึงความอิจฉาและขมขื่นในใจตนตอนนั้น

เขาอิจฉาคนอื่นที่มีบิดามารดา แต่เขากลับไม่มี

‘เขา…ตอนนั้นหลังจากสู้กับเต้าเฉินแล้ว ภรรยาก็สิ้นชีพลง…เขาคลุ้มคลั่ง แต่ว่า…เหตุใดถึงต้องกลับมาเตาหลอมลำดับห้า…เพียงแค่กลับมาพูดประโยคหนึ่ง หรือว่าเขาจะกลับมา…รักษาตัวที่นี่’ ซูหมิงมองรอยแยกมิติรอบๆ มองอายุขัยของตัวเองหายไปเงียบๆ

‘หากรักษาตัว เช่นนั้นตอนนี้เขา…จะอยู่ในเตาหลอมลำดับห้าหรือไม่!’ นัยน์ตา ซูหมิงพลันฉายแววประหลาด ความคิดนี้ทำให้เขายับยั้งอารมณ์ความคิดตัวเองไม่ได้

‘หรือบางที…’ ซูหมิงตัวสั่น เขายังมีอีกการคาดเดาหนึ่ง นั่นก็คือพลังชีวิตกับอายุขัยที่ถูกสูบไปในรอยแยกมิติ

‘ตอนนั้นที่เขากลับมาไม่ได้มาตัวคนเดียว แต่อุ้มศพหนึ่งมา เป็นศพสตรีหรือก็คือภรรยาเขา…

เขากลับมาเตาหลอมลำดับห้าแล้ววางภรรยาไว้ตรงใจกลาง ปรับเปลี่ยนโครงสร้างในเตาหลอมลำดับห้า ให้เผ่าธุลีแผดเผาเริ่มแผนการอันยาวนานไม่รู้กี่ปี ให้เตาหลอมลำดับห้าเปิดออกบ่อยครั้ง และใช้สมบัติล้ำค่าในนี้ล่อผู้แข็งแกร่งนับไม่ถ้วนมาที่นี่

ทำให้ตอนที่พวกเขาข้ามมิติ ในระหว่างแย่งชิงสมบัติ ต้องส่งอายุขัยจำนวนมากออกไป แล้วใช้มัน…ช่วยชีวิตภรรยาเขา!’ ซูหมิงตัวสั่น ความคิดนี้วนเวียนในหัวไม่หยุด จนกระทั่งกลายเป็นทุกอย่างในจิตสำนึก

‘การคาดเดาสองอย่างนี้ อันไหนเป็นจริง….’ ซูหมิงหลับตาลง

ผ่านไปนาน ช่วงที่เขาเดินออกมาจากรอยแยกมิติแล้วเข้าไปในอีกมิติ เขาลืมตาขึ้น สีหน้ายังคงซับซ้อน ความสับสนในแววตามาพร้อมกับ….ความตึงเครียด

ความตึงเครียดนี้ไม่ใช่เพราะตื่นเต้น ไม่ใช่เพราะหวาดกลัว ทว่าเป็นความรู้สึกไม่คุ้นเคยแต่กลับอบอุ่นตอนที่เขาอยู่ในภาพมายาส่วนลึกของความทรงจำในแดนประหลาดวงแหวนบูรพา และรู้สึกว่าตนเป็นเด็กทารกในอ้อมกอดของสตรีผู้หนึ่ง ความยึดมั่นที่ว่าต่อให้ต้องตายก็จะปกป้องบุตรของตนไว้ให้ได้ประทับลงในชีวิตเขา กลายเป็นร่องรอยที่ไม่มีวันจางหาย

ความไม่คุ้นเคยและความอบอุ่นที่ว่ากลายเป็นเสียงพึมพำเบาๆ ข้างหูซูหมิงในตอนนี้

“ซู…” ซูหมิงตัวสั่น เขาเงยหน้าขึ้น ไม่ได้มองโลกมิตินี้ แต่มองท้องฟ้า

“เป็นท่านหรือ…” ซูหมิงพึมพำกับตัวเอง