บทที่ 241 ขอโทษ ข้าไม่อยากรู้! (ต้น)
จอมกะล่อน!
หลังได้ยินคนพูดมาเช่นนั้น พาให้บรรยากาศทั่วบริเวณกลับเงียบกริบ! ยามนี้ต่อให้เป็นเข็มสักเล่มตกลงบนพื้นก็คงได้ยินชัดเจน!
ขณะนั้นโม่อวิ๋นฉีเริ่มรู้ตัวว่าทำผิดพลาดไปอย่างมหันต์แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงนิ่งขึงตะลึงงัน
ข้าทำอะไรไปฟะ?
พลันหันไปเห็นไป่เจ๋อมองตรงมาสีหน้าบ่งบอกว่ากระอักกระอ่วนใจ!
ทันใดนั้นเยี่ยฉวนก้าวพรวดออกมารวดเร็ว “ทุกคนไม่ต้องแปลกใจ อาจารย์โม่ชอบมีอารมณ์ขันแบบนี้เสมอ!”
โม่อวิ๋นฉีได้ทีรีบพูดลิ้นระรัว “ชะ ใช่ แค่ขำๆ……เอาล่ะทุกคน ข้าชื่อโม่อวิ๋นฉี ต่อไปเรียกว่าอาจารย์โม่ก็แล้วกัน การประเมินผลวันนี้ใช้เกณฑ์การทดสอบและข้าเป็นผู้รับผิดชอบในส่วนนี้ ขอให้ทุกคนแสดงความสามารถอย่างเต็มที่!”
อาจารย์ประเมิน! เมื่อได้ยินเช่นนั้น บรรดาฝูงคนเริ่มสีหน้าผ่อนคลายหันมาอมยิ้ม อาจารย์คนนี้ดูท่าไม่ใช่คนใจคอโหดร้าย! ขณะนั้นเยี่ยฉวนเดินขึ้นมาหนึ่งก้าว พลางประกาศก้อง “เริ่มการทดสอบ!”
ด่านแรกมีชื่อว่าตะแกรงยักษ์!
การทดสอบนี้ใช้ค่ายกลขนาดใหญ่วางไว้ใต้เทือกเขาฉางหลาน ซึ่งทางสำนักอัปสรเมรัยให้ความอนุเคราะห์ในการจัดสร้าง โดยมีจุดประสงค์เพื่อทดสอบผู้สมัครในด้านความทรหดอดทน!
ถ้าจะกล่าวให้ตรง ค่ายกลเปรียบเสมือนตะแกรงทำหน้าที่ย่อยคัดคนที่ไร้หรือความสามารถไม่ถึงออกนั่นเอง! เนื่องจากมีคนให้ความสนใจสมัครเข้ามาเป็นจำนวนมาก! และในจำนวนนั้นมีพวกจอมปลอมแอบแฝง!
ทันทีที่สิ้นสุดเสียงประกาศ พลังกดชนิดหนึ่งซึ่งมองไม่เห็นด้วยตาแผ่ออกกางกั้นกลุ่มคนไว้เบื้องล่าง ในครั้งแรกที่ปล่อยพลังอาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่พอนานไปจะค่อยรู้สึกเพิ่มขึ้นทีละน้อยๆ มีคนไม่น้อยที่ไม่อาจต้านรับต่อแรงกด ดังนั้นเมื่อผ่านไปสักพัก พวกคนที่ทนไม่ได้จะค่อยทยอยล่าถอยกลับไป
ในเวลานั้นคนสองคนปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเยี่ยฉวนและคนอื่น คนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคนมากับชายสูงวัย ทันทีที่เห็นคนทั้งสองเยี่ยฉวนนิ่งงันไปทันที ด้วยเพราะทั้งชายวัยกลางคนและชายสูงอายุเยี่ยฉวนรู้จักคุ้นเคยดี! คนหนึ่งในสองเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหลีอวี๋ ผู้นำตระกูลหลีแห่งเมืองชิงและอีกคนคือผู้นำตระกูลจาง
เมื่อเห็นคนที่เข้ามาใหม่ชัดเจน เยี่ยฉวนรีบตรงรี่เข้าไปทันที “ผู้อาวุโส เหตุใดมาถึงที่นี่ได้ขอรับ?” ชายทั้งสองเห็นว่าเยี่ยฉวนจดจำได้ หลีอวี๋และจางเลี่ยต่างตื่นเต้นดีใจไม่น้อย พร้อมกระแทกกำปั้นทักทาย “อาจารย์ใหญ่เยี่ย ดีใจที่ได้พบกัน!”
เยี่ยฉวนสั่นศีรษะ “ผู้อาวุโส อย่าทำเช่นนี้ขอรับ เรียกข้าว่าเยี่ยฉวนเหมือนเดิมเถิด!” ถึงแม้เมื่อครั้งที่เยี่ยฉวนอาศัยอยู่กับตระกูลเยี่ย เคยต่อสู้กับตระกูลของคนทั้งสองมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาก็ไม่เคยลืมว่าคราวที่ตนเองและน้องหนีออกจากเมืองชิง ได้รับความช่วยเหลือของชายทั้งสองรวมทั้งเจ้าเมืองที่ชื่อเจียงเหนียน
ขณะเดียวกันคนทั้งสองเมื่อเห็นว่าเยี่ยฉวนให้การต้อนรับฉันท์มิตร ทั้งหลีอวี๋และจางเลี่ยต่างก็ยิ้มในหน้าด้วยความยินดี หลีอวี๋ห่อกำปั้นขณะตอบว่า “วันนี้พวกเราพาลูกชายมาสมัครคัดเลือกเข้าเป็นศิษย์ฉางหลาน!”
“อ้อ?” เยี่ยฉวนคลี่ยิ้มพลางถาม “พวกเขาอยู่ที่ไหนขอรับ?” ชายวัยกลางหันไปชี้มือไปทางกลุ่มคน “พวกเขาอยู่ทางด้านโน้น ทั้งสองคนล้วนต้องการเข้าร่วมกับสถานศึกษาฉางหลาน”
เยี่ยฉวนจึงเอ่ยว่า “ข้าเป็นคนไม่ชอบความอยุติธรรมลำเอียงและกระทำนอกเหนือกฎเกณฑ์เสียด้วย!” พลันคนชื่อหลีอวี๋รีบปฏิเสธทันควัน “หากพวกเขาไร้ความสามารถจนพลาดการคัดเลือก เช่นนั้นก็สมควรแล้ว!” จางเลี่ยรีบสนับสนุน “ใช่แล้ว พวกเขาชื่นชมในตัวเจ้ามาก……ถ้าต้องใช้เส้นสาย พวกเขาคงไม่ยินยอม!
ในเมืองชิงไม่ว่าใครต่างภูมิใจในตัวเยี่ยฉวนทั้งนั้น! เวลานี้เมืองชิงกลายเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในแคว้นเจียง!
เยี่ยฉวนฟังแล้วได้แต่อมยิ้ม “คนรุ่มใหม่ของเมืองชิงล้วนกล้าหาญเช่นนี้!” พลันหลีอวี๋มีท่าทางลังเลคล้ายกำลังตัดสินใจบางอย่าง แต่แล้วกลับนิ่งไป “เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ?” เยี่ยฉวนจึงตั้งคำถามเสียเอง ชายวัยกลางคนถอนใจเบาๆ ก่อนพูดเสียงแห้ง “ท่านเจียงเหนียนเสียชีวิตแล้ว”
“เสียชีวิต?” ผู้ฟังย่นหัวคิ้ว “อย่างไรหรือขอรับ?” เสียงอีกฝ่ายตอบแผ่วเบา “เมื่อสามวันก่อน ท่านพี่เจียงพลาดพลั้งขณะฝึกขั้นพลังและเกิดธาตุไฟย้อนกลับ ไม่มีใครสามารถยื้อชีวิตจนในที่สุดเขาก็จากไป! แต่พวกเราวิเคราะห์กันว่า มีความเป็นไปได้ที่เขาอาจถูกลอบสังหาร!” เมื่อได้ยินเช่นนั้นพลันหัวคิ้วที่ขมวดมุ่นของเยี่ยฉวน กลับกดลึกลงกว่าเดิม “ถูกลอบสังหาร?”
หลีอวี๋พยักหน้า “คนที่ลงมืออาจเป็นพี่ชายของเขาที่ชื่อเจียงกู เพราะว่าหลังจากท่านพี่เจียงเสียชีวิตลง คนผู้นี้ก็เข้ามารับช่วงต่อตำแหน่งเจ้าเมือง ยิ่งไปกว่านั้นยังขับไล่ภรรยาพี่เจียงและลูกออกจากจวนเจ้าเมือง ถ้าไม่เพราะเราสองตระกูลช่วยเหลือไว้ ป่านนี้พวกเขาคงถูกฆ่าตายหมดแล้ว!”
จากนั้นทั้งหมดต่างเงียบงันไป ครู่ต่อมาเยี่ยฉวนเอ่ยขึ้นว่า “ผู้อาวุโส ไว้ท่านกลับไปเมืองชิงเมื่อไรข้าจะกราบทูลฮ่องเต้ให้ส่งคนไปสอบสวนหาสาเหตุและตัดสินโทษคดีการเสียชีวิตของผู้อาวุโสเจียงเหนียนนะขอรับ” เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดเช่นนี้ หลีอวี๋และจางเลี่ยพร้อมใจกันคารวะขอบคุณทันที
เยี่ยฉวนเองได้ฟังเรื่องราวจบพลันรู้สึกตื้อในหัวอก อันที่จริงเขาเพิ่งจากเมืองชิงมาไม่นาน ทว่าหลายสิ่งเปลี่ยนแปลงไปมากเหลือเกิน! ชายวัยกลางคนทำท่าลังเล ในที่สุดก็โพล่งออกมาว่า “ที่จริงวันนี้ตระกูลเยี่ยได้ส่งคนมาสมัครคัดเลือกด้วยเช่นกัน!”
เมื่อได้ฟังข่าวนี้ เยี่ยฉวนถึงกับอึ้ง “ใครกันคนตระกูลเยี่ย?” หลีอวี๋ไม่ได้พูดตอบ แต่ชี้มือไปทางเด็กสาวคนหนึ่งที่ยืนปะปนอยู่ในกลุ่มคนไม่ห่างออกไปนัก หญิงสาวอายุอานามน่าจะราวสิบเจ็ดหรือสิบแปดปี สวมชุดพอดีตัว ผมรวบถักเป็นเปียเส้นเดียวห้อยยาวทิ้งลงทางด้านหลัง อากัปกิริยาขณะนั้นมือทั้งสองข้างกำแน่นและฟันขบกันแน่นจนกรามนูนเป็นสัน หยดเหงื่อไหลเป็นทางจากหน้าผากลงมาตามใบหน้า
นางคือเยี่ยซิน? เยี่ยฉวนมองตามหัวคิ้วขมวดมุ่น เขารู้จักแค่ว่านางเป็นหลานสาวของเยี่ยชิง หนึ่งในผู้อาวุโสของตระกูลเยี่ย อันที่จริงเขาเห็นนางที่บ้านตระกูลเยี่ยหลายครั้ง แต่ยังไม่เคยพบปะสนทนาด้วยสักครั้ง
หลีอวี๋หันมาสบตาเยี่ยฉวน ก่อนพูดเสียงเบา “เวลานี้ตระกูลเยี่ยกำลังลำบาก……” เยี่ยฉวนส่ายหน้าเป็นเชิงขอร้อง “ข้ากับตระกูลเยี่ยไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วขอรับ”
ผู้อาวุโสกว่าถอนใจและไม่พูดอะไรอีก ดูเหมือนว่าเยี่ยฉวนยิ่งโดดเด่นมากขึ้น ขณะที่ตระกูลเยี่ยยิ่งตกต่ำลง สถานะของตระกูลเยี่ยเวลานี้กลายเป็นตัวตลกในแคว้นเจียงไปก็ว่าได้!
หลังจากเงียบไปอึดใจ เยี่ยฉวนถามขึ้นว่า “ผู้อาวุโสทั้งสอง เชิญท่านเข้าไปนั่งพักดื่มน้ำชาในหอโถงก่อนดีไหมขอรับ?” แต่หลีอวี๋สั่นศีรษะปฏิเสธทันที “เห็นจะไม่ดีกว่า พวกเรามาเป็นเพื่อนลูกๆ เท่านั้นเดี๋ยวจะกลับแล้ว”
ชายหนุ่มเผยยิ้มอย่างเข้าใจ “ไม่เป็นไร พอดีข้ามีเรื่องจะต้องไปทำเช่นกัน และถ้าเช่นนั้นแล้ว……ลาก่อนขอรับ!” ชายวัยกลางคนพยักหน้า “ลาก่อน!” ล่ำลาเสร็จเรียบร้อย เยี่ยฉวนจึงหันกลับออกไปพร้อมด้วยจี้อันซื่อและไป่เจ๋อ โดยมีสายตาของคนสองคนมองตามหลังกลุ่มคนซึ่งเดินจากไป ทันทีที่คนลับหลังเยี่ยฉวน หลีอวี๋เอ่ยขึ้น “เขาคู่ควรแก่น้ำมิตรจริงๆ พี่เจียงคงตายตาหลับ” จางเลี่ยพยักหน้าอย่างเห็นพ้องด้วย “นึกย้อนกลับไปพวกเราคิดถูกแล้ว แต่ตระกูลเยี่ยนั่นสิ อนิจจา……” เสียงอีกฝ่ายรำพึงเบาๆ “สาสมแล้ว โทษใครไม่ได้ทั้งนั้น!”
— จบตอน —
