บทที่ 307 พี่น้องคืออะไร? (ปลาย)
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลิงฮั่นจึงพยักหน้า จากนั้นเขาจึงย้อนกลับมายังเยี่ยฉวนซึ่งขณะนั้นมีกานอู๋เว่ยและคนอื่นเฝ้าดูอยู่ ไม่มีใครกล้ารบกวนเยี่ยฉวน พวกเขาจึงได้แต่ยืนเฝ้าระวังโดยรอบ
อีกทางหนึ่งไกลออกไป สตรีเสื้อเขียวสบโอกาสพูดกับลู่ป้านจวง น้ำเสียงจริงจัง “เรื่องนี้ชักจะไปกันใหญ่แล้ว!” หญิงสาวอีกฝ่ายนิ่งเงียบ
สายตาของผู้พูดมองตรงมาที่ลู่ป้านจวงราวกับจะเจาะทะลวงเข้าไปในจิตใจ “พลังแสงนั่น……ทั้งฉางมู่แห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์และดินแดนอันธกาลตอนนี้..พวกมันถึงกับยอมเสี่ยงชีวิตเข้าแลก ต่อให้คนผู้นั้นมีเซียนกระบี่เป็นอาจารย์หนุนหลัง เขาก็รับมือไม่ไหวหรอก ทั้งสองกองกำลังมหาอำนาจพวกนั้นอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์มานานนับพันปี ความแข็งแกร่งเกินกว่าที่เซียนกระบี่จะต้านไหวด้วยซ้ำ! อีกอย่างพวกนั้นมันถามข้าว่า……หึ เจ้าเองก็น่าจะรู้ดี!” ลู่ป้านจวงไม่โต้แย้ง
สตรีเสื้อเขียวกอดอก หัวคิ้วขมวดมุ่นจนสองข้างแทบจะชนกัน “เจ้าอยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหาความขัดแย้งนี่นักหรือไง?” อีกฝ่ายยังหุบปาก
คราวนี้คนพูดด้วยชักสีหน้าโมโห “เจ้ารู้จักเขามานานแค่ไหน? ยอมตายเพื่อแผ่นดินชิงอย่างนั้นหรือ? ตระกูลลู่ของเจ้าอยู่ที่โน่น ถ้าไม่คิดถึงตัวเองก็ควรจะคิดถึงตระกูลของตัวเองบ้าง ถ้าพวกเขาต้องพลอยลำบากกับเรื่องนี้ คิดว่าทำถูกแล้วหรือไง?”
ลู่ป้านจวงส่ายหน้าช้าๆ จากนั้นจึงเดินไปหยุดลงเบื้องหน้าเยี่ยฉวนซึ่งนอนไม่ได้สติ นางนิ่งมองอยู่เนิ่นนานสีหน้าไม่แสดงออกทางอารมณ์และความคิดแต่อย่างใด ทางด้านหนึ่งคนเสื้อเขียวท่าทางขัดอกขัดใจยิ่ง นางกระทืบเท้าเต็มแรงจนพื้นดินแตกกระเด็น ทำให้คนอื่นหน้าตื่นหันมามองด้วยความตกใจ
ทันใดนั้น แสงสีทองเป็นยองใยเริ่มทาบทับจับที่เส้นขอบฟ้า
เช้าของวันใหม่
เวลานี้เยี่ยฉวนยังไม่ตื่นจากสลบไสล จนถึงเที่ยงวันชายหนุ่มจึงเพิ่งรู้สึกตัวตื่น เมื่อหันมองไปรอบๆ พบหลิงฮั่นและคนอื่นๆ ยังคงยืนเฝ้าอยู่ไม่ห่าง เขายิ้มให้ทั้งที่หน้าตาซีดเซียว “พวกเจ้ายังอยู่ดีนี่!” เมื่อได้ยินเสียงทัก หลิงฮั่นรวมทั้งคนอื่นพากันหัวเราะเสียงดัง
ดีแล้วที่เขาไม่เป็นอะไร! เยี่ยฉวนค่อยๆ ขยับตัวยันกายลุกขึ้นระหว่างนั้นก็เบนสายตาไปทางหลิงฮั่นและพวก ซึ่งเห็นได้ชัดว่าหลิงฮั่นและคนอื่นล้วนบรรลุความสำเร็จในขั้นผสานเทพแล้ว
การที่ได้มองเห็นความสำเร็จของทุกคนเช่นนี้ทำให้เยี่ยฉวนรู้สึกยินดียิ่งนัก ส่วนตัวเองก็ย่อมต้องมุ่งหน้าตามหากระบี่จิตวิญญาณให้เจอต่อไป ด้วยแค่การดูดซับกระบี่ขั้นประกายแสงมาพร้อมปัญหาใหญ่!
สำหรับเยี่ยฉวน ปัญหาใหญ่ที่เกิดจากสุดยอดกระบี่จิตวิญญาณขั้นประกายแสงนั้นใช่ว่าจะดี! ด้วยกระบี่ขั้นประกายแสง……ต้องใช้เงินอย่างน้อยหนึ่งร้อยล้านเหรียญทองต่อหนึ่งชิ้น และส่วนใหญ่ก็หาซื้อไม่ได้! ความขัดสน! คิดเช่นนี้แล้วเยี่ยฉวนแอบรู้สึกหนักหน่วงในหัวอก ความขัดสนเงินทอง!
ขณะนั้นพลันปรากฏร่างของจ้าวหอชั้นห้าแห่งสำนักอัปสรเมรัยต่อหน้าเยี่ยฉวนและทุกคน สายตาของจ้าวหอกวาดมองทุกใบหน้าก่อนมาหยุดที่เยี่ยฉวน เขาทำท่าเหมือนอยากจะพูดด้วย ทว่ากลับยั้งหยุดเสีย เยี่ยฉวนอ่านทีท่านั้นออกจึงพูดว่า “ผู้อาวุโส มีเรื่องอะไรหรือขอรับ?”
จ้าวหอชั้นห้าพยักหน้า ขณะเดียวกันสีหน้าดูผิดแผกไปจากที่เคย “สหาย ข้ารู้มาว่าเวลานี้สำนักอัปสรสั่งยกเลิกภาระกิจของขุนศึกเต๋าขณะที่กำลังจะเดินทางมาช่วยพวกเจ้าที่นี่เสียแล้ว..ต้องมีเหตุอะไรขึ้นสักอย่างแน่”
เมื่อได้ยินคำบอกกล่าว เยี่ยฉวนนิ่วหน้าเล็กน้อย “พอจะทราบเหตุผลหรือไม่ขอรับ?” จ้าวหอชั้นห้าส่ายหน้า “ข้ายังไม่รู้แน่ชัด แต่ว่าเวลานี้สำนักใหญ่มีความเห็นขัดแย้งแบ่งเป็นสองฝ่าย ถ้าข้าคิดไม่ผิดต้องเป็นเพราะสถานศึกษาฉางมู่และดินแดนอันธกาล”
หัวคิ้วของเยี่ยฉวนขมวดแน่นขึ้นทันที
สำนักอัปสรเมรัยเคยยืนหยัดที่จะให้ความช่วยเหลือแก่เขามาโดยตลอด บัดนี้ ภายในของสำนักเกิดความเห็นขัดแย้งแบ่งเป็นสองฝ่าย……เพราะฝีมือของฉางมู่และดินแดนอันธกาลเช่นนั้นหรือ?
เสียงแหบของคนจ้าวหอกล่าวสืบไป “สหาย เจ้าจงมั่นใจเถิดสำนักเราตั้งใจแล้วที่จะสนับสนุนเจ้า ต่อให้สถานการณ์จะไม่สู้ดีพวกเราก็ไม่เคยคิดเปลี่ยนแปลง ข้าจะรีบสืบให้รู้สาเหตุที่แน่ชัด”
ชายหนุ่มพยักหน้าพลางว่า “ขอรับ ถ้ามีความคืบหน้ารบกวนท่านส่งข่าวด้วย หากได้กระบี่ประกายแสงจะเป็นการดีที่สุด ข้าต้องการสักเล่มหนึ่งเท่านั้น!” เขามีปัญญาซื้อได้เพียงหนึ่งกระบี่เท่านั้น ด้วยขณะนี้ไม่มีเงินพอจะซื้อหาได้มากกว่านั้น!
ถึงจะมีเงินทองมากแต่มีค่าใช้จ่ายสูงลิบโดยเฉพาะค่าใช้จ่ายของสถานศึกษาฉางหลาน ตอนนี้ การดำเนินการในสถานศึกษายังไม่ถึงกับไปได้สวยเสียทีเดียวและไม่มีแหล่งรายได้ที่แน่นอน ถ้าเขาไม่เก็บเงินให้ได้มากๆ บรรดาศิษย์จะไม่มีวัตถุที่จะใช้ต่อยอดการฝึกฝน!
กระบี่ขั้นประกายแสง! ผู้ฟังนิ่งคิดครู่หนึ่งจากนั้นจึงหันมาตอบว่า “ได้ ข้าจะรีบแจ้งไปทางสำนักใหญ่ซึ่งเราก็มีเช่นเดียวกับสถานศึกษาฉางมู่ ข้าจะรีบหากระบี่ขั้นประกายแสงให้ตามที่เจ้าต้องการอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้”
พลันคนพูดหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า “เวลานี้องค์หญิงเก้ากำลังมุ่งหน้าไปยังชายแดนทางใต้ของแคว้นเจียง ถึงอย่างไรกำลังทหารที่ติดตามไม่อาจต้านทานกองทัพแคว้นชูและแคว้นเย่ว เพราะมีกองกำลังอยู่เบื้องหลังสองแคว้น คืออาณาจักรต้าอวิ๋นที่ให้การเกื้อหนุน ข้าว่าเจ้าควรรีบไปชายแดนทางใต้จะดีกว่า ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ไม่ดีกับองค์หญิงเก้า”
อาณาจักรต้าอวิ๋น! เยี่ยฉวนท่าทางครุ่นคิดถามเสียงเรียบ “อาณาจักรต้าอวิ๋นส่งทหารไปที่นั่นหรือไม่ขอรับ?”
ฝ่ายผู้อาวุโสจึงตอบให้ว่า “ข้ายังไม่รู้เช่นกันแต่เจ้าต้องระวังให้ดี อาณาจักรแห่งนี้ดำรงอยู่ในแผ่นดินชิงมายาวนานเกือบสามพันปี ลึกๆ แล้ว ความแข็งแกร่งไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใจกลางแผ่นดินใหญ่แม้แต่น้อย”
อีกฝ่ายผงกศีรษะ ก่อนจะนิ่งเงียบไปขณะเบนหน้าไปทางหลิงเย่วและคนอื่น “พวกเจ้าอยากพักก่อนไหม?” ทุกคนสั่นศีรษะปฏิเสธ จากนั้นเขาจึงเอียงหน้าไปทางลู่ป้านจวง สตรีเห็นเช่นนั้นนางจึงผิวปากหวีด ทันใดนั้น สุนัขป่าสีดำทะมึนกว่าโหลหนึ่งทะยานออกจากมาทางเมืองชายแดน ตรงเข้ามาที่พวกเยี่ยฉวนยืนอยู่
โดยไม่รอช้าเยี่ยฉวนพร้อมด้วยคนอื่นพากันกระโจนขึ้นขี่หลังสุนัขยักษ์สีดำจนครบทุกตัว ก่อนควบออกไปเยี่ยฉวนหันมาพูดกับจ้าวหออีกครั้ง “ผู้อาวุโส ในเมืองมีฝูงสัตว์อสูรอยู่สามสิบตัว ท่านช่วยจัดการพาพวกมันไปส่งที่สถานศึกษาฉางหลานด้วยนะขอรับ”
จ้าวหอชั้นห้าผงกศีรษะรับคำ “ไม่มีปัญหา!”
เยี่ยฉวนหันไปพูดกับไป่เจ๋อ “เจ้ากลับไปกับผู้อาวุโส จำไว้ว่าต้องปฏิบัติและควบคุมสัตว์อสูรเสมือนศิษย์ของสถานศึกษา ตัวไหนสร้างปัญหาหนักเอาไว้ข้าจะกลับไปหักขาพวกมันเอง” พูดจบคนก็ทะยานออกไปทันทีโดยมีหลิงฮั่นและคนอื่นติดตาม เพียงชั่วพริบตาเดียวคนทั้งกลุ่มก็หายลับไปในเส้นขอบฟ้าแสนไกล
หลิงเย่วได้ติดตามไปด้วย ทว่าสตรีสวมเสื้อเขียวนางหาไปด้วยไม่ สายตามองตามหลังเยี่ยฉวนและคณะผู้ติดตามซึ่งห่างออกไปทุกขณะ สตรีสวมเสื้อเขียวถอนใจเฮือกกับมีเสียงพึมพำกับตนเอง “คนที่คิดว่าเป็นพี่เป็นน้องนั่นแหละ จะพากันไปตาย”
ไป่เจ๋อซึ่งยืนอยู่อีกทางได้ยินเข้า เขาเหล่ตามองสตรีเสื้อเขียว น้ำเสียงเย็นชาพูดลอยตามลมมาว่า “ข้ายอมตายเพื่อหัวโขมยพี่เยี่ยได้เหมือนกันกับคนอื่นๆ ความเป็นพี่น้องคืออะไร? ถ้าพี่น้องตายแทนกันไม่ได้ ก็ไม่สมควรเรียกว่าพี่น้อง!” กล่าวจบคนพูดหันหลังเดินไป
