บทที่ 870 : พลังโลหิต! (กลาง)
รูปปั้นนั่นมองมาด้วยสายตานิ่งเฉย
เยี่ยฉวนยิ้มแหย “ศิษย์พี่ พวกเรามาคุยกันดีๆ เถิด”
มันจ้องมองเยี่ยฉวนเขม็ง “เจ้าเป็นใครกันแน่”
เยี่ยฉวนนิ่งคิดสักพัก ยามที่กำลังจะอ้าปากพูด รูปสลักพลันตะโกนด้วยเสียงโกรธาดังลั่น “ออกมา!”
หลังจากนั้น กระบี่เจิ้นหุนกลับโดนแรงปริศนาบังคับให้เผยตัว!
เมื่อเห็นกระบี่เจิ้นหุนในสภาพนี้ เยี่ยฉวนลอบคิดว่านี่มันแย่แล้วสิ……เพราะเขาไม่ได้หลงลืมไปว่าสำนักเซียนกับสำนักเจ้านรกต่างเป็นศัตรูคู่อาฆาตต่อกัน!
“กระบี่เจิ้นหุน!”
รูปปั้นสลักใบหน้าบึ้งตึง ก่อนจะหันมามองเยี่ยฉวน “ที่แท้เจ้าก็มาจากสำนักเจ้านรก!”
เยี่ยฉวนส่ายหัว “ข้าเป็นมนุษย์!”
มันถามต่อ “แล้วเหตุใดจึงมีกระบี่เจิ้นหุนไว้ในครอบครองเล่า?”
ชายหนุ่มตอบทันที “ข้าได้มาจากสตรีนางหนึ่ง!”
“ผู้ใดหรือ”
“เจียนจื่อไจ้!”
“เจียนจื่อไจ้น่ะหรือ?”
เยี่ยฉวนพยักหน้า
รูปสลักถามต่อ “เจียนจื่อไจ้คือผู้ใดกัน”
ถามจบก็ถึงบางอ้อ “นางนั่นเอง!”
เยี่ยฉวนโล่งใจนัก อย่างน้อยคนคนนี้ยังรู้จักเจียนจื่อไจ้
ผ่านความเงียบงันไปสักพัก รูปปั้นเอ่ยถามต่อ “บัดนี้นางอยู่แห่งหนใด?”
เยี่ยฉวนตอบ “นางไปที่อื่นแล้ว”
มันนิ่งไป
ไม่นานนัก รูปร่างของรูปปั้นแกะสลักเริ่มเปลี่ยนเป็นซับซ้อนขึ้น “นางเป็นสุดยอดฝีมือในสำนักเซียนเชียวนะ!”
มันจ้องมายังเยี่ยฉวนพลางเอ่ยต่อ “นี่มนุษย์ เจ้าเองก็เยี่ยมยอด แต่น่าเสียดายยิ่งที่ไม่ได้เป็นคนของสำนักเซียนเรา”
เยี่ยฉวนเอ่ย “สำนักเซียนกำลังเสื่อมโทรม ท่านรู้ดีใช่หรือไม่?”
รูปสลักพยักหน้า สีหน้าเริ่มปั้นยากขึ้นไปอีก
เยี่ยฉวนมองรูปสลัก “ในเมื่อคิดว่าข้าเก่งนักหนา ทำไมถึงไม่มอบสิ่งใดให้เลยเล่า? บางทีข้าอาจช่วยฟื้นฟูสำนักเซียนนี้ก็ได้”
รูปสลักมองตอบ “มนุษย์นี่ไร้ยางอายเช่นเจ้ากันทุกคนเลยหรือ?”
เยี่ยฉวนไม่ตอบ
ไร้ยางอาย?
ในโลกใบนี้ ยิ่งลีลาเยอะยิ่งไร้ประโยชน์ แล้วเหตุใดเขาต้องสำรวมด้วยเล่า?
คนไร้ยางอายสิถึงจะไร้เทียมทาน!
รูปปั้นนิ่งไปราวกับกำลังขบคิดสิ่งใดอยู่
เยี่ยฉวนคลี่ยิ้ม “ศิษย์พี่ ข้าไม่ใช่คนของสำนักเซียนก็จริง…”
ทว่ารูปปั้นพลันเอ่ยแทรกขึ้น “เจ้าก็เป็นคนของสำนักเซียนได้!”
เยี่ยฉวนชะงักกึก
รูปสลักก้มมองเยี่ยฉวน “แม้เจ้าจะเป็นมนุษย์ ทว่าก็สามารถเป็นเทพเจ้าเยี่ยงพวกเราได้!”
เยี่ยฉวนหน้าตึง “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
รูปสลักอธิบาย “ถ่ายโอนสายเลือด! นำสายเลือดข้าแทนที่สายเลือดเจ้าเสีย จากนั้นเลือดจะแปรสภาพร่างกาย จนสุดท้ายทำให้เจ้าเป็นเทพได้”
เยี่ยฉวนเอ่ยเสียงต่ำ “ศิษย์พี่ ท่านล้อเล่นใช่ไหม!?”
ชายหนุ่มไม่อยากเป็นเทพเจ้าหรือสิ่งอื่นใดเลยสักนิด……ตอนนี้เพียงปรารถนาเป็นตัวของตัวเอง!
รูปปั้นเอ่ยเสียงเย็น “อะไรกัน! ไม่อยากเป็นเทพเจ้าแห่งสำนักเราหรือ?”
เยี่ยฉวนรีบพยักหน้า “ศิษย์พี่ ข้าอยากเป็นตัวข้าเองเท่านั้น!”
ยามเอ่ยจบ ชายหนุ่มหันหลังเดินจากไป
ทว่าผ่านไปไม่กี่ก้าว พลังมหาศาลพลันล้อมรอบตัวเอาไว้
เยี่ยฉวนหน้าถอดสี “ศิษย์พี่ ท่านคงไม่บีบบังคับข้าหรอกใช่ไหม?”
รูปสลักมองมายังตัวเขา “ข้าไม่อาจรอได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อใดที่เจ้าเป็นเทพแห่งสำนักนี้……นั่นย่อมพอมีหวังในการฟื้นฟูสำนักเซียนอยู่บ้าง ดังนั้นนี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะตัดสิน!”
ทันทีที่เอ่ยจบ ร่างของเยี่ยฉวนสั่นสะเทือนยิ่ง ในขณะเดียวกัน ซากศพร่างหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้า
ศพนี้ช่างดูเหมือนกับรูปปั้นด้านหลังไม่มีผิด!
เยี่ยฉวนพยายามเรียกกระบี่บินออกมา ทว่ามันกลับหายวับไปทันทีที่เรียกออกมาเสียได้!
เยี่ยฉวนใจหายวูบ “เจ้าหุน!”
เจ้าหุนแลใจเสียนัก “นายท่าน ข้าเองก็โดนตรึงไว้ ขะ……ข้าขยับไม่ได้!”
เยี่ยฉวนกำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่าง ทว่าหยาดโลหิตสดๆ จากศพตรงหน้าพลันโถมมาคลุมร่างเอาไว้ก่อนจะแทรกซึมเข้าไปในร่าง!
เยี่ยฉวนเบิกตากว้าง ร่างกายพลันร้อนรุ่มยากจะต้านทาน!
ทว่าทันใดนั้น เสียงสั่นเทิ้มด้วยความหวาดผวากลับดังขึ้นข้างหลัง “เป็นไปได้อย่างไรกัน เลือดเจ้ากำลังกลืนกินเลือดข้าเช่นนั้นหรือ? เป็นไปไม่ได้? มะ……ไม่มีทาง ไม่…”
ในยามนี้ เยี่ยฉวนรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังลุกเป็นไฟ หยาดโลหิตของเทพราชันในร่างกำลังถูกสวาปามตะกรุมตะกราม!
เทพราชันผู้อยู่ด้านหลังเยี่ยฉวน สีหน้าเต็มไปด้วยความตะลึงยากจะเหลือเชื่อ
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม เยี่ยฉวนถึงรู้สึกดีขึ้น
ทว่าชายหนุ่มสัมผัสได้ว่ามีพลังแข็งแกร่งบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ในกาย!
ราวกับกำลังคิดสิ่งใดอยู่ เขาหันกลับไปมองเทพราชัน “สายเลือดข้าเปลี่ยนไปแล้วหรือ?”
เทพราชันชายตามองโดยไม่เอ่ยคำใด
ในตอนนั้นเอง เสียงเจ้าหุนดังก้องในหัวเยี่ยฉวน “นายท่าน… หยาดโลหิตของเขาถูกท่านเขมือบไปแล้วขอรับ!”
“เขมือบ?”
เยี่ยฉวนตกตะลึงก่อนถาม “เจ้าหมายความเช่นไร?”
เจ้าหุนตอบ “หมายความว่า หลังจากที่หยาดโลหิตเข้าแทรกแซงร่างกายแล้ว มันไม่สามารถสู้โลหิตของท่านได้จึงถูกเขมือบเสียเองขอรับ”
เยี่ยฉวน “……”
เจ้าหุนอธิบายต่อ “สายเลือดของท่านไม่ได้แปรเปลี่ยน กลับกัน……มันดูดซับเลือดเข้าไปและร่างกายกำลังแปรสภาพ…”
เยี่ยฉวนรีบก้มมองสำรวจร่างกาย บัดนี้รู้สึกอึดอัดร่างกายยิ่ง!
เยี่ยฉวนแหงนหน้ามองเทพราชันซึ่งตอนนี้ใจเย็นลงแล้ว
ยามชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยบางอย่าง ทว่าเทพราชันแทรกขึ้น “บรรพบุรุษเจ้า……มีใครกล้าแกร่งโผล่ขึ้นมาหรือไม่?”
บรรพบุรุษ?
เยี่ยฉวนคิดสักพักแล้วจึงส่ายหน้า “ข้าไม่ทราบ”
เขาไม่อาจทราบได้เลยว่ามีบรรพบุรุษคนใดแข็งแกร่งบ้างในตระกูลเยี่ย!
ที่มาที่ไปของครอบครัวตัวเองนั้น ชายหนุ่มถือว่ารู้น้อยมากๆ!
เทพราชันมองเยี่ยฉวนด้วยสีหน้าสับสน “สายเลือดของเจ้าช่างแข็งแกร่งนัก หากแต่ถูกซ่อนเอาไว้ ส่วนเจ้าเองก็ไม่ไปกระตุ้นมัน”
เจ้าหุนเสริม “นายท่าน สายเลือดแห่งเทพราชันแข็งแกร่งยิ่ง สายเลือดท่านสามารถเขมือบสายเลือดเขาได้ ดังนั้น ย่อมต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่า! อาจเป็นท่านพ่อหรือบรรพบุรุษสักคนเป็นแน่ขอรับ”
สายเลือด!
เยี่ยฉวนเงียบ
เรื่องของสายเลือด เกรงว่ามีเพียงตู๋กูเสวียน……ท่านแม่ของเขากระมังที่ทราบเรื่อง ดูท่าทางจำเป็นต้องซักไซ้ไล่เลียงยามว่างเสียแล้ว……
เทพราชันพลันเอ่ยขึ้น “เจ้าเขมือบโลหิตข้าไป บัดนี้ร่างกายกำลังแปรสภาพ นั่งลงเถิด……แล้วจะถ่ายทอดทักษะเทพโลหิตให้เอง!”
เยี่ยฉวนเอ่ยเสียงเบา “ศิษย์พี่ หากเลือดนั่นแปรสภาพร่างกายข้า…”
เทพราชันแทรก “ไม่ต้องห่วง……เจ้ายังคงเป็นเจ้า สายเลือดข้าไม่ได้เหนือกว่าสายเลือดนี้แต่อย่างใด ตอนนี้มันจึงเพียงเสริมสร้างร่างกาย”
เยี่ยฉวน “……”
เทพราชันเอ่ยย้ำ “นั่งลงเสีย ข้าจะสอนวิธีดูดซึมเลือดแล้วถ่ายทอดทักษะเทพโลหิตให้!”
เยี่ยฉวนยอมพยักหน้าก่อนจะนั่งลงบนพื้น
ทันใดนั้น เสียงของเทพราชันดังก้องในหัว “โลหิตคือรากฐานแห่งสิ่งมีชีวิต ศักยภาพไร้ที่สิ้นสุด หากควบคุมศักยภาพนั้นได้ พลังของจะไร้จุดสิ้นสุดเช่นกัน!”
เยี่ยฉวนถาม “เลือด?”
เทพราชันอธิบาย “ทักษะเทพโลหิตถือเป็นทักษะต้องห้ามแห่งสำนักเซียน คนทั่วไปไม่อาจร่ำเรียนจนสำเร็จได้!”
เยี่ยฉวน “แล้วข้าทำได้หรือ?”
เทพราชันตอบ “แน่นอนสิ! ทักษะนี้ไร้เทียมทานยิ่ง หากแต่มีข้อบกพร่องอันใหญ่หลวงอยู่คือ พลังแห่งสายเลือด หากสายเลือดของศัตรูแข็งแกร่งกว่าล่ะก็……นั่นไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตายเลยแม้แต่น้อย! ดังนั้น หากอยากเรียนรู้วิชานี้ สายเลือดต้องแข็งแกร่งพอเสียก่อน ซึ่งความแข็งแกร่งของสายเลือดเจ้านั้น… สูงมาก”
แกร่งมาก!
